มันเรียกว่าอะไรกันแน่ รักรึป่าว

ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคับ

ผมรักเพื่อนคนหนึ่งคับเราเป็นเพื่อนสนิท เราสองคนรู้จักกันมาเป็นเวลาสักพักแล้วคับแต่เพื่อนเผมคนนี้เค้าไม่รู้เลยคับว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน ฟังไปอาจเหมือนนิยายนะคับ เริ่มจากที่ผมกับเธอคนนั้นรู้จักกันเลยคับ
ตอนนั้นเธอเข้าใหม่คับ เธอเพิ่งย้ายเข้ามาตอน ม.5 เราอยู่ห้องเดี่ยวกันคับ จริงๆเธอคนนี้เป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกทีคับก่อนที่เธอจะเข้ามาเพื่อนของผมก็บอกแล้วคับว่า มันจะย้ายเข้ามาอยู่ห้องเรา ตอนนั้นผมก็บอกว่า "อืมก็น่ารักดี"  แต่พอเปิดเทอมม.5คับตอนนั้นผมก็ลืมไปแหละคับว่าเธอจะย้ายเข้ามาจนถึงเวลาที่เลิกโฮมรูมคับ เธอเดินเข้ามาก่อนที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องคับ พอผมเห็นเธอผมรู้ได้คำเดียวเลยคับว่าเค้าน่ารักเกินกว่าในรูปที่เพื่อนผมให้ดูอีกเธอดูโดดเด็ดกว่าคนทั่วๆไปเพราะเธอเป็นคนที่รักษาผิวพันธ์อยู่แล้วด้วยคับ ตอนแรกผมคิดว่าคงไม่ได้สนิทกับเธอหรอกเพราะว่าเธอเป็นนักเรียนเก่าของที่นั้นแล้วเธอก็มีเพื่อนที่ผมไม่ค่อยกินเส้นอยู่ด้วยคับ ตอบแรกผมก็บอกกับเพื่อนผมว่า "กรูคงไม่ได้สนิทกับมันหรอกว่ะ" แต่ไปๆมาๆกลายเป็นว่าผมกับเธอสนิทกันถึงขั้นว่าจับหน้าอกกันได้แหละคับเค้าก็มานอนบ้านผม ผมก็ไปนอนบ้านเค้า เราสนิทกับมาคับ สนิทแบบไปไหนต้องไปด้วยกันทุกที่สนิทจนรุ่นน้องคิดว่าผมกับเธอเป็นแฟนกันเลยละคับ เวลาเดินไปไหนถ้าผมไปคนเดี่ยวเพื่อนก็จะถามเลยละคับว่าแฟนไปไหนละ 555 ผมก็ชอบนะคับ ผมว่าน่ารักดี 555  
ผมสนิทกับเธอจนรู้ได้เลยละคับว่าผมหลงเธอมากกว่าเพื่อนเค้าคิดกันแล้วละคับ ผมยอมทำทุกอย่างที่เธอของเธอของไรผมก็ให้เธอได้ผม จนเวลาผ่านไปเธอมีแฟนคับ แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดเลยคับ เธอเป็นคนแรกที่ผมร้องไห้ให้เธอบ่อยที่สุด ผมยอมทุกอย่างขอโทษเธอทั้งที่ผมไม่ผิดผมก็เคยคับ ผมชอบผมรักเธอมากกว่า จนอย่างที่บอกแหละคับว่าเธอมีแฟนตอนนั้นผมก็ทำไรไม่ถูกหรอกคับเพราะว่าเค้าดูรักกันดี  เพียงแค่ผมมองด้วยสายตาผมก็รู้เลยละคับว่าแฟนเธอรักเธอจริงๆ ผมทำไรไม่ได้เลยละคับได้แต่เป็นเพื่อนค่อยให้คำปรึกษาของเธอในเวลาที่เธอกับเขาทะเลาะกันแล้วผมก็ยังช่วยให้พวกเขาดีกันด้วยคับ อะไรจะดีขนาดนั้น 555 แฟนเธอก็โทรหาผมคับ แล้วบอกว่า "ถ้าไม่มาแกพี่คงไม่ได้คบต่อจนถึงตอนนี้หรอก" จนผมเริ่มทำใจได้นิดๆว่าไงสะเธอก็เพื่อนผม ผมคงคิดไรมากกว่านี้ไม่ได้หรอก แล้วผมก็เริ่มกลับมาใช้ชีวิตแบบเหมือนไม่เคยมีเธอมากก่อน เมื่อก่อนที่เธอจะมีแฟน ผมกับเธอ คุยโทรศัพท์กับทุกวันเลยแหละคับอาบน้ำก็ไม่วางกินข้าวก็ไม่วางนอนก็ไม่วาง นั้นก็มีความสุขดีนะคับ แต่พอเธอมีแฟนทุกๆอย่างก็ค่อยๆหายไป ผมเลยต้องใช้ชีวิตแบบให้มันผ่านไปวันวันนึงที่แสนน่าเบื่อ จนเวลาผ่านไปความรักของเธอมีปัญหาเธอก็หันมาให้ผมช่วยหลายๆ ผมก็ตกลงคับเพราะผมอยากให้เธอมีความสุขรักกับคนที่เธอรักไปนาน แต่ยิ่งนานไปมันยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆแฟนเธอยิ่งทำนิสัยเลวๆขึ้นเรื่อย ผมก็ทนไม่ไหวคับผมเลยด่ามัน ผมไม่สนว่ามันจะมีอายุมากว่าผมขนาดไหนแตที่ผมรู้คือ มันทำให้เพื่อนผมต้องเสียใจ ทั้งที่มันเคยสัญญากับผมไว้ว่า "มันจะไม่ทำให้เพื่อนผมต้องเสียใจ" แต่มันก็รับษาสัญญาไม่ได้เลยคับจนพักหลังผมทนไม่ได้เลยโทรไปด่าเลยคับ ผมไม่สนใจว่าใครจะด่าผมว่าไม่รู้จักเด็กไม่รุ้จักผู้ใหญ่ ผมไม่สนใจหรอกคับผู้ใหญ่แบบนี้ผมไม่เคารพมันหรอกคับ
พวกเขาทะเลาะกันบ่อยครั้งจนถึงเวลาที่ท้งสองต้องแยกกันคับ (ผมของไม่ลงรายละเอียงมากนะคับ)
ความรู้สึกตอนนั้นผมรู้ได้เลยว่าผมไม่อยากให้เธอต้องเสียใจ ผมไม่ชอบให้เธอต้องร้องไห้ผมไม่อยากได้ยินเสียงของให้เธอแต่ผมก็ทำไรไม่ได้มากได้แต่บอกเธอแค่ว่า "ไม่เป็นไรเดี่ยวก็ผ่านไป" ผมทำได้แค่น้นจริงๆคับ ผมห่วงเธอตลอดเวลา หลายครั้งผมก็น้อยใจเธอแต่เธอคงไม่สนใจอะไรหรอกคับ บางครั้งผมก็เสียความรู้สึกที่เธอมองว่าผมเป็นแค่ที่ระบายความเหงาของเธอเพียงเท่านั้นแต่ผมก็ยินดีกับนหน้าที่นั้นนะคับ ผมเห็นเธอมีความสุขผมก็สุขเธอทุกข์ผมก็ทุกข์นั้นแหละคับ -^-
จนบางที่ผมก็สับสนว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไงกับเธอกันแน่ ผมยังรักเธออยู่ รึ เปลี่ยนจากรักมาเป็นแค่ชอบ รึว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมทำไปเพราะว่าแค่คำว่าเพื่อน ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆคับ   ช่วยให้คำตอบผมหน่อยถ้าต้องการให้ผมลงรายละเอียงก็บอกกันได้เลยคับผมยินดีเสมอคับ  
**นี้คือเนื้อเรื่องค้าวๆนะคับ
**ผิดพลาดตรงไหนต้องของอภัยด้วยนะคับที่ออกมาแสดงแบบนี้เพราะผมอึดอัดมากครับไม่สามารถบอกกับใครได้จริงๆ