ทำไมสิ่งที่เราพยายามทำให้เขามันถึงไม่มีความหมายอะไรเลย

สวัสดีครับผมอยากจะถามทั้งถามทั้งระบายแหละครับ คือเรื่องมันมีอยู่ว่าผมคบกับคนๆหนึ่งอยู่ผมว่าผมรักเขามากนะเขาเป็นคนชอบถามเรื่องอะไรเก่าๆผมก็บอกหมดเพราะถ้าไม่บอกเขาก็จะโกรธผม คือพูดง่ายๆเขารู้สันดารเก่าผมหมดแหละครับ ผมยอมรับนะครับผมนิสัยแย่มากเจ้าชู้มากซึ่งก็ไม่แปลกอะไรที่เขาจะไม่ไว้ใจผม แต่ตั้งแต่คบกับเธอคนนี้มาผมคิดนะครับว่าผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจจะไม่ทำนิสัยแย่ๆแบบที่เคยทำมาก่อน ผมอยากเปลี่ยนตัวเองให้มันดีเพื่อใครสักคนอะครับ ผมยอมรับนะครับว่าช่วงแรกมันยากมากเพราะมันเหมือนเป็นสันดารอะครับ ผมเคยเผลอไปคุยกับคนๆนึงครับคุยแค่ในแชทครั้งเดียวและก็แค่วันเดียวผมก็ไม่ได้คุยอีก ใช่ครับเพราะเธอจับได้แล้วก็ทะเลาะกันใหญ่โตจนเธอเกือบจะทิ้งผม วินาทีนั้นผมรู้เลยว่าผมจะไม่มีวันทำมันอีกผมจะไม่ทำอะไรที่มันจะเป็นสาเหตุให้ผมต้องเสียผู้หญิงคนนี้ไปครับ หลังจากนั้นผมก็พยายามมากขึ้นผมไม่ได้คุยกับคนอื่นอีกเลยครับ ผมตามใจเธอทุกอย่าง เธอไม่ชอบอะไรผมก็ไม่ทำผมพยายามทำตามใจเธอทุกอย่าง แต่ก็นั่นแหละครับมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะมันฝังเป็นแผลในใจเธอไปแล้ว บ่อยครั้งที่ทะเลาะกันแล้วเธอก็พูดถึงเรื่องต่างๆ เธอคิดว่าผมไม่รักเธอ ผมก็พยายามพูดนะครับว่าถ้าผมไม่รักเธอจริงๆผมจะยอมแบบนี้ทำไมทั้งๆที่ผมไม่เคยเลยครับไม่เคยจะต้องยอมใครแบบนี้มาก่อนเลย เธอก็ไม่ฟังครับทุกครั้งที่อธิบายเรื่องที่ไม่เข้าใจกันมันไม่เคยมีคำว่าเข้าใจกันมาเลยครับหลังจากที่ผมอธิบายไปเหมือนยิ่งพูดยิ่งทำให้มันแย่ ผมน้อยใจตัวเองมากครับผมโกรธตัวเองที่ทำ ๆแบบนั้นมา แต่ทำไมอะครับผมคิดจะหยุดคิดจะเปลี่ยนเพื่อเธอมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสักนิดเลยหรอครับว่าผมรักเธอมากจริงๆ ยอมรับครับว่าผมเหนื่อยผมเหนื่อยมากผมท้อมากครับ แต่ผมไม่อยากเสียเธอไปผมก็ไม่รู้ต้องทำยังไงครับ ผมอยากให้เธอรู้ว่าคนที่มันเคยมาก่อนมันก็อยากจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อที่จะได้อยู่กับเธอไปนานๆ ความไว้วางใจกันมันได้คืนมากยากจริงๆครับ รบกวนช่วงแสดงความคิดเห็นหน่อยนะครับ

ขอโทดครับที่เขียนวกไปวนมาผมอึดอัดครับมันระบายไม่ถูก
ขอบคุณนะครับสำหรับคนที่มาอ่าน