สวัสดีครับชาวพันทิปทุกท่าน นี่น่าจะเป็นกระทู้แรกอย่างเป็นทางการของผมที่ต้องการจะปรึกษาเรื่องความรักครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็น นศ.ฝึกงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งใกล้ๆ กับอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ การเดินทางมาฝึกงานก็ต้องนั่งรถตู้จากท่ารถตู้ใกล้ๆบ้าน (ซึ่งมันก็ไม่ได้ใกล้) เนื่องจากเพราะบ้านอยู่ไกลมากครับ (จ. สมุทรสาคร )
ทุกอย่างก็เริ่มจากตรงนี้แหละครับ หลังจากที่ขึ้นรถตู้ไปทำงาน (ผมขอเรียกการฝึกงานว่า "ทำงาน" นะครับ) ทุกวันๆ เป็นระยะเวลาหนึ่งผมก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งครับ ใส่ชุด นศ. เหมือนกัน เขาเดินมาขึ้นรถตู้เหมือนกันกับผม แต่ติดอยู่ที่ว่าผมขึ้นรถมาแล้วเขาจึงต้องนั่งรอรถเที่ยวต่อไป ผมก็มองเขา ซึ่งเขามองไม่เห็นผม (กระจกรถจะเป็นกระจกดำๆ เข้มๆหน่อยครับ) ผมก็มองจนสุดสายตาเลยครับ แล้วรู้สึกได้เลยว่าคนนี้ทำให้เรารู้สึกดีเพียงแค่เรามองหน้าเขา แล้วรถก็ออกจากท่ารถมากครับ ผมก็ได้แต่หวังว่าวันหลังจะได้เจอเขาอีก
มาต่อแล้วนะครับ เพิ่งถึงบ้าน
ด้วยความที่ผมก็ต้องไปทำงานของผมทุกวัน เขาก็ (อาจจะ)มาขึ้นรถตู้เหมือนผมทุกวัน แต่ก็ไม่ได้เจอกันทุกวันนะครับ อาทิตย์นึงจะเจอกันสักครั้งนึง บางทีอาทิตย์นึงก็ไม่เจอเลย ทุกครั้งที่เจอเขามันก็ทำให้ผมรู้สึกว่า วันนี้มันมีความสุขนะ มีกำลังใจทำอะไรขึ้นอีกเยอะเลยในวันนั้น
ช่วงหลังๆมานี้ผมเลยตัดสินใจทีจะ"รอ"เขา เพื่อที่จะได้เจอกันทุกวันครับ ปกติผมจะเจอเขาประมาณช่วง 6.30 - 6.45 ผมก็เลยรีบมารอประมาณเวลานั้น แต่ก็ยังไม่เจอ รอจนผมเกือบจะไปทำงานสายก็ยังไม่เจอ วันนั้นที่เป็นวันแรกก็เลยต้องตัดใจไปครับ (ผิดหวังเล็กน้อย)
วันต่อมาผมก็มารอเหมือนเดิมครับ แต่คราวนี้ผมมาไวนิดหน่อย ผมก็เลยเดินไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆท่ารถตู้ พอกำลังจะกลับมาที่ท่ารถตู้ก็เจอเขาพอดีเลยครับ ผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่เดินตามหลังเขาขึ้นรถไป เขาเลือกที่จะนั่งด้านหลังฝั่งใกล้ไหล่ทางครับ ส่วนผมก็ไปนั่งด้านหลังฝั่งใกล้เกาะกลางครับ แล้ววันนั้น ปกติผมนั่งรถตู้ผมจะหลับครับ แต่พอเจอหน้าเขาทั้งทางนี่ไม่หลับเลยไม่รู้เป็นอะไร นั่งรถมาได้สักพักเขาก็ลงครับ ลงที่ราชภัฏ ผมสังเกตเห็นว่าเข็มติดหน้าอกเขาเป็นของสวนสุนันทาครับ หลังจากวันนั้นเลิกงานกลับบ้านมาผมเลยลองส่องหา เพื่อนของเพื่อน ที่เรียนอยู่สวนสุนันทาอยู่ หาอยู่นานแต่ก็ไม่เจอเลยครับ ผมก็เลยตัดใจแล้วคิดไว้ว่า ถ้าเจอกันครั้งหน้าจะขอไลน์เขาน่ะครับ
เดี๋ยวมาต่อครับ ทำงานบ้านก่อนนะครับ
เคยรู้สึกว่าชอบใครแบบที่มองแล้วชอบเลยบ้างครับ?
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็น นศ.ฝึกงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งใกล้ๆ กับอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ การเดินทางมาฝึกงานก็ต้องนั่งรถตู้จากท่ารถตู้ใกล้ๆบ้าน (ซึ่งมันก็ไม่ได้ใกล้) เนื่องจากเพราะบ้านอยู่ไกลมากครับ (จ. สมุทรสาคร )
ทุกอย่างก็เริ่มจากตรงนี้แหละครับ หลังจากที่ขึ้นรถตู้ไปทำงาน (ผมขอเรียกการฝึกงานว่า "ทำงาน" นะครับ) ทุกวันๆ เป็นระยะเวลาหนึ่งผมก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งครับ ใส่ชุด นศ. เหมือนกัน เขาเดินมาขึ้นรถตู้เหมือนกันกับผม แต่ติดอยู่ที่ว่าผมขึ้นรถมาแล้วเขาจึงต้องนั่งรอรถเที่ยวต่อไป ผมก็มองเขา ซึ่งเขามองไม่เห็นผม (กระจกรถจะเป็นกระจกดำๆ เข้มๆหน่อยครับ) ผมก็มองจนสุดสายตาเลยครับ แล้วรู้สึกได้เลยว่าคนนี้ทำให้เรารู้สึกดีเพียงแค่เรามองหน้าเขา แล้วรถก็ออกจากท่ารถมากครับ ผมก็ได้แต่หวังว่าวันหลังจะได้เจอเขาอีก
มาต่อแล้วนะครับ เพิ่งถึงบ้าน
ด้วยความที่ผมก็ต้องไปทำงานของผมทุกวัน เขาก็ (อาจจะ)มาขึ้นรถตู้เหมือนผมทุกวัน แต่ก็ไม่ได้เจอกันทุกวันนะครับ อาทิตย์นึงจะเจอกันสักครั้งนึง บางทีอาทิตย์นึงก็ไม่เจอเลย ทุกครั้งที่เจอเขามันก็ทำให้ผมรู้สึกว่า วันนี้มันมีความสุขนะ มีกำลังใจทำอะไรขึ้นอีกเยอะเลยในวันนั้น
ช่วงหลังๆมานี้ผมเลยตัดสินใจทีจะ"รอ"เขา เพื่อที่จะได้เจอกันทุกวันครับ ปกติผมจะเจอเขาประมาณช่วง 6.30 - 6.45 ผมก็เลยรีบมารอประมาณเวลานั้น แต่ก็ยังไม่เจอ รอจนผมเกือบจะไปทำงานสายก็ยังไม่เจอ วันนั้นที่เป็นวันแรกก็เลยต้องตัดใจไปครับ (ผิดหวังเล็กน้อย)
วันต่อมาผมก็มารอเหมือนเดิมครับ แต่คราวนี้ผมมาไวนิดหน่อย ผมก็เลยเดินไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆท่ารถตู้ พอกำลังจะกลับมาที่ท่ารถตู้ก็เจอเขาพอดีเลยครับ ผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่เดินตามหลังเขาขึ้นรถไป เขาเลือกที่จะนั่งด้านหลังฝั่งใกล้ไหล่ทางครับ ส่วนผมก็ไปนั่งด้านหลังฝั่งใกล้เกาะกลางครับ แล้ววันนั้น ปกติผมนั่งรถตู้ผมจะหลับครับ แต่พอเจอหน้าเขาทั้งทางนี่ไม่หลับเลยไม่รู้เป็นอะไร นั่งรถมาได้สักพักเขาก็ลงครับ ลงที่ราชภัฏ ผมสังเกตเห็นว่าเข็มติดหน้าอกเขาเป็นของสวนสุนันทาครับ หลังจากวันนั้นเลิกงานกลับบ้านมาผมเลยลองส่องหา เพื่อนของเพื่อน ที่เรียนอยู่สวนสุนันทาอยู่ หาอยู่นานแต่ก็ไม่เจอเลยครับ ผมก็เลยตัดใจแล้วคิดไว้ว่า ถ้าเจอกันครั้งหน้าจะขอไลน์เขาน่ะครับ
เดี๋ยวมาต่อครับ ทำงานบ้านก่อนนะครับ