เอาภาพนี้มาแปะแทนเพราะไม่อยากเอาภาพสปอยล์ขึ้นภาพแรก
- ต่อจากตอนที่แล้วที่พระเอกโดนอาจารย์เรียกตัวไปคุยกับผู้ชายไม่รู้จักหน้าค่าตาคนหนึ่งชื่อสึทายะ
- กิริยาเว่อร์ๆ หลุดโลกของผู้ชายคนนั้นทำเอาพระเอกรู้สึกไม่สบายใจ และพยายามเลี่ยงๆ ไม่คุยด้วย
- แต่ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรมากมาย (นอกจากคุยเล่นไร้สาระ) อยู่ทั้งอาจารย์ทั้งสึทายะก็จับพระเอกใส่กุญแจมือปิดหูปิดตาลากตัวขึ้นรถไปด้วยกันเลย
- พระเอกเจอแบบนี้เข้าก็ตกใจ ร้องถามเสียงสั่นๆ ว่านี่จะพาเขาไปไหน อาจารย์ก็แกล้งตอบเลี่ยงไปโน่นเลี่ยงไปนี่ไม่ยอมบอกว่าไปไหน
- ระหว่างทาง อาจารย์ก็บอกพระเอกว่าเรื่องสั้นที่พระเอกส่งประกวดน่ะไม่ผ่านนะ พระเอกได้ยินแบบนั้นก็ออกอาการผิดหวัง คิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถเอาเสียเลย
- ระหว่างกำลังซึมได้ที่ รถที่พวกอาจารย์ขับมาก็หยุด พระเอกโดนอาจารย์กับสึทายะพาตัวเดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่หนึ่งถึงค่อยแกะผ้าปิดตาออก
- และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพระเอกก็คือ...ป้ายงานเลี้ยงประกาศผลรางวัลนักประพันธ์ยอดเยี่ยมของสำนักพิมพ์ใหญ่แห่งหนึ่งอยู่ตรงหน้า
- พระเอกถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เพราะรางวัลที่ขึ้นชื่อบนป้ายนั่นใหญ่กว่ารางวัลที่พระเอกส่งเรื่องสั้นประกวดซะอีก อาจารย์เลยอธิบายให้ฟังว่าตัวอาจารย์นั้นลองส่งนิยายที่พระเอกส่งให้อ่านเมื่อช่วงปีใหม่ (งานที่พระเอกเค้นอารมณ์อกหักจากคนพี่เขียนออกมา) ส่งไปชิงรางวัลนี้โดยไม่บอกพระเอก
- และผลก็คือ...พระเอกได้รางวัลสาขานักเขียนสมัครเล่นยอดเยี่ยมจากนิยายเรื่องนั้น
- คราวนี้พระเอกถึงกับใบ้แ-ก ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้นพักหนึ่งก่อนจะร้องเสียงหลงอย่างตกตะลึง อาจารย์กับสึทายะต้องช่วยกันปลอบช่วยกันตบเรียกสติให้หายตะลึง ก่อนจะถีบส่งขึ้นไปกล่าวอะไรเล็กน้อยในฐานะผู้ชนะเลิศรางวัลใหญ่ (ขอไม่เล่าเลยนะครับ เพราะเนื้อหาไม่ได้มีอะไรมากเท่าไหร่นอกจากคำกล่าวบนเวทีเล็กๆ น้อยๆ เฉยๆ)
- หลังกล่าวอะไรเล็กน้อยเสร็จ พระเอกก็เดินตัวเกร็งลงจากเวที ท่าทางยังช็อคไม่หายกับเซอร์ไพรส์ไม่ตั้งตัวของอาจารย์กับเพื่อน
- ระหว่างนั้นอาจารย์กับสึทายะก็แวะมาคุยด้วย โดยอาจารย์แนะนำสึทายะให้รู้จักอีกครั้ง ว่าเป็นบ.ก.คนหนึ่งของสำนักพิมพ์ที่จัดงานประกวดนิยายในครั้งนี้ และบอกว่าสึทายะจะมาเป็นบ.ก.ผู้ดูแลของพระเอกนับจากนี้เป็นต้นไป
- ฉากตัดไปทางฝั่งคนน้องกำลังไปช็อปปิ้งกับยัยเอ๋ออยู่ แต่เหมือนจะเลือกเสื้อผ้าที่ถูกใจไม่ได้
- กำลังเลือกๆ กันอยู่ ยัยเอ๋อก็ชวนคนน้องไปบ้านตัวเอง บอกว่ามีของดีจะให้
- ฉากตัดมาทางพระเอกกำลังเดินตัวปลิวกลับบ้านอย่างดีใจ (ทั้งเรื่องได้รางวัล ทั้งเรื่องโดนบ.ก.สำนักพิมพ์ใหญ่จองตัว) พลางคิดเศร้าๆ กับตัวเองว่าถ้าคนพี่อยู่ร่วมยินดีด้วยกันจะดีแค่ไหนนะ
- แต่เมื่อมาถึงบ้าน พระเอกก็ต้องเจอกับเรื่องเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่า นั่นคือ...
- เห็นคนพี่อยู่ในบ้านแบบนั้น พระเอกก็ห้ามตัวเองไม่อยู่ วิ่งเข้าไปกอดคนพี่ไว้ทันที พร้อมกับพร่ำคำบอกรักเป็นชุดๆ ให้สมกับความคิดถึงที่จากกันไปจนนึกว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว
- แต่คนพี่กลับเงียบผิดปกติจนพระเอกเห็นผิดสังเกต เลยคลายอ้อมกอดแล้วมองหน้าคนพี่
- ปรากฎว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่คนพี่ แต่เป็นคนน้องที่ผมยาวจนดูคล้ายคนพี่ต่างหาก
เป็นตอนที่มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์จริงๆ เลยแฮะตอนนี้
ไอ้สองเรื่องแรก (ได้รางวัลกับเพื่อนอาจารย์เป็นบ.ก.) นั่นไม่เท่าไหร่ เพราะเดาๆ ไว้ตั้งแต่ตอนก่อนแล้ว แต่ที่นึกไม่ถึงจริงๆ ก็คือคนน้องเอาวิก (มั้ง?) ผมยาวมาใส่จนพระเอกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนพี่นี่แหละ
ว่าแต่เทียบจะๆ แบบนี้แล้วถึงเห็นชัดแฮะ ว่าคนน้องนี่หน้าเหมือนคนพี่มากจริงๆ
รอดูตอนหน้าต่อไปว่าจะเป็นยังไงละครับ
[Spoil] Domestic na Kanojo #70 - เซอร์ไพรส์ไม่ทันตั้งตัว
- ต่อจากตอนที่แล้วที่พระเอกโดนอาจารย์เรียกตัวไปคุยกับผู้ชายไม่รู้จักหน้าค่าตาคนหนึ่งชื่อสึทายะ
- กิริยาเว่อร์ๆ หลุดโลกของผู้ชายคนนั้นทำเอาพระเอกรู้สึกไม่สบายใจ และพยายามเลี่ยงๆ ไม่คุยด้วย
- แต่ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรมากมาย (นอกจากคุยเล่นไร้สาระ) อยู่ทั้งอาจารย์ทั้งสึทายะก็จับพระเอกใส่กุญแจมือปิดหูปิดตาลากตัวขึ้นรถไปด้วยกันเลย
- พระเอกเจอแบบนี้เข้าก็ตกใจ ร้องถามเสียงสั่นๆ ว่านี่จะพาเขาไปไหน อาจารย์ก็แกล้งตอบเลี่ยงไปโน่นเลี่ยงไปนี่ไม่ยอมบอกว่าไปไหน
- ระหว่างทาง อาจารย์ก็บอกพระเอกว่าเรื่องสั้นที่พระเอกส่งประกวดน่ะไม่ผ่านนะ พระเอกได้ยินแบบนั้นก็ออกอาการผิดหวัง คิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถเอาเสียเลย
- ระหว่างกำลังซึมได้ที่ รถที่พวกอาจารย์ขับมาก็หยุด พระเอกโดนอาจารย์กับสึทายะพาตัวเดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่หนึ่งถึงค่อยแกะผ้าปิดตาออก
- และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพระเอกก็คือ...ป้ายงานเลี้ยงประกาศผลรางวัลนักประพันธ์ยอดเยี่ยมของสำนักพิมพ์ใหญ่แห่งหนึ่งอยู่ตรงหน้า
- พระเอกถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เพราะรางวัลที่ขึ้นชื่อบนป้ายนั่นใหญ่กว่ารางวัลที่พระเอกส่งเรื่องสั้นประกวดซะอีก อาจารย์เลยอธิบายให้ฟังว่าตัวอาจารย์นั้นลองส่งนิยายที่พระเอกส่งให้อ่านเมื่อช่วงปีใหม่ (งานที่พระเอกเค้นอารมณ์อกหักจากคนพี่เขียนออกมา) ส่งไปชิงรางวัลนี้โดยไม่บอกพระเอก
- และผลก็คือ...พระเอกได้รางวัลสาขานักเขียนสมัครเล่นยอดเยี่ยมจากนิยายเรื่องนั้น
- คราวนี้พระเอกถึงกับใบ้แ-ก ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้นพักหนึ่งก่อนจะร้องเสียงหลงอย่างตกตะลึง อาจารย์กับสึทายะต้องช่วยกันปลอบช่วยกันตบเรียกสติให้หายตะลึง ก่อนจะถีบส่งขึ้นไปกล่าวอะไรเล็กน้อยในฐานะผู้ชนะเลิศรางวัลใหญ่ (ขอไม่เล่าเลยนะครับ เพราะเนื้อหาไม่ได้มีอะไรมากเท่าไหร่นอกจากคำกล่าวบนเวทีเล็กๆ น้อยๆ เฉยๆ)
- หลังกล่าวอะไรเล็กน้อยเสร็จ พระเอกก็เดินตัวเกร็งลงจากเวที ท่าทางยังช็อคไม่หายกับเซอร์ไพรส์ไม่ตั้งตัวของอาจารย์กับเพื่อน
- ระหว่างนั้นอาจารย์กับสึทายะก็แวะมาคุยด้วย โดยอาจารย์แนะนำสึทายะให้รู้จักอีกครั้ง ว่าเป็นบ.ก.คนหนึ่งของสำนักพิมพ์ที่จัดงานประกวดนิยายในครั้งนี้ และบอกว่าสึทายะจะมาเป็นบ.ก.ผู้ดูแลของพระเอกนับจากนี้เป็นต้นไป
- ฉากตัดไปทางฝั่งคนน้องกำลังไปช็อปปิ้งกับยัยเอ๋ออยู่ แต่เหมือนจะเลือกเสื้อผ้าที่ถูกใจไม่ได้
- กำลังเลือกๆ กันอยู่ ยัยเอ๋อก็ชวนคนน้องไปบ้านตัวเอง บอกว่ามีของดีจะให้
- ฉากตัดมาทางพระเอกกำลังเดินตัวปลิวกลับบ้านอย่างดีใจ (ทั้งเรื่องได้รางวัล ทั้งเรื่องโดนบ.ก.สำนักพิมพ์ใหญ่จองตัว) พลางคิดเศร้าๆ กับตัวเองว่าถ้าคนพี่อยู่ร่วมยินดีด้วยกันจะดีแค่ไหนนะ
- แต่เมื่อมาถึงบ้าน พระเอกก็ต้องเจอกับเรื่องเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่า นั่นคือ...
- เห็นคนพี่อยู่ในบ้านแบบนั้น พระเอกก็ห้ามตัวเองไม่อยู่ วิ่งเข้าไปกอดคนพี่ไว้ทันที พร้อมกับพร่ำคำบอกรักเป็นชุดๆ ให้สมกับความคิดถึงที่จากกันไปจนนึกว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว
- แต่คนพี่กลับเงียบผิดปกติจนพระเอกเห็นผิดสังเกต เลยคลายอ้อมกอดแล้วมองหน้าคนพี่
- ปรากฎว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่คนพี่ แต่เป็นคนน้องที่ผมยาวจนดูคล้ายคนพี่ต่างหาก
เป็นตอนที่มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์จริงๆ เลยแฮะตอนนี้
ไอ้สองเรื่องแรก (ได้รางวัลกับเพื่อนอาจารย์เป็นบ.ก.) นั่นไม่เท่าไหร่ เพราะเดาๆ ไว้ตั้งแต่ตอนก่อนแล้ว แต่ที่นึกไม่ถึงจริงๆ ก็คือคนน้องเอาวิก (มั้ง?) ผมยาวมาใส่จนพระเอกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนพี่นี่แหละ
ว่าแต่เทียบจะๆ แบบนี้แล้วถึงเห็นชัดแฮะ ว่าคนน้องนี่หน้าเหมือนคนพี่มากจริงๆ
รอดูตอนหน้าต่อไปว่าจะเป็นยังไงละครับ