สวัสดีครับ ผมมีเรื่องบางเรื่องอยากจะเล่าให้ทุกคนได้ฟัง มันเป็นเรื่องที่คอยหลอกหลอนผมมาตลอด
ผมมีแฟนคนแรกตอน ม.1 เราคบกันมา เกือบๆ 6ปี จนวันนึง เธออยู่ ม.6 เธอต้องหาที่เรียนต่อ
เธอตั้งใจจะลงเรียนที่เชียงใหม่ ซึ่งไกลจากผมมาก
ผมอยู่ภาคใต้ ระยะทางมันก็ไกล ปี1 มีอะไรเยอะมากทำให้ เธอและผมติดต่อกันยากมากขึ้น
ทำให้เรามีเวลาให้กันน้อยลง จนผมเริ่มทนไม่ได้
เพราะผมเป็นคนขี้เหงา ผมเลยตัดสินใจทำเรื่องที่พลาดที่สุด ตั้งแต่จะความได้ลงไป
ผมเลิกกับแฟนคนนี้ไป เหมือนที่ผ่านมาไม่มีเรื่องระหว่างเราเกิดขึ้น ระยะเวลาผ่านไปหลายเดือน
ผลที่ผมได้ทำลงไปก็ได้เกิดขึ้น เธอเป็นโรคซึมเศร้าเพราะผม แต่ผมไม่ได้รู้อะไรเลย ผมก็ยังใช้ชีวิตปกติ
แต่เหมือนมีอะไรขาดหายไป ผมอยู่แบบนี้ไปสักระยะ ก็ได้เจอกับแฟนคนใหม่
เราคุยกันมาสักระยะแล้วครับ แต่ก็ได้แค่คุยอะไรมาก เพราะเธอมีแฟนอยู่แล้ว
วันนึงเธอก็ได้เลิกกับแฟน ประจวบเหมาะกับผมที่เพิ่งทิ้งแฟนคนแรกมา
ผมเลยเริ่มสานสัมพันธ์กับเธอคนนี้ จนเราได้คบกัน ทุกๆอย่างเริ่มต้นได้ดี แต่ว่า
ด้วยความที่ผมกับแฟนเก่า เรารักกันมาก ก็เลยทำของให้กันและกัน เธอซื้อตุ๊กตาให้ผม
และตุ๊กตาตัวนั้นผมนอนกอดอยู่ทุกๆวัน ผมเริ่มรู้สึกคิดถึงเธออย่างบอกไม่ถูก ผมเลยตัดสินใจเอาตุ๊กตาตัวนั้นไปแอบ
อาการนั้นก็ดีขึ้น แต่แล้วก็เหมือนมีอะไรบางอย่าง ทำให้ผมลืมเธอไม่ได้สักที
ผมเลยพยายามติดต่อเธอ แต่ติดต่อเธอไม่ได้ จนวันนึงเธอรับโทรศัพท์ผม
ผมเลยถามเธอไปว่าสบายดีมั้ย เป็นยังไงบ้าง เธอไม่อยากคุยกับผมเลย
คุยไปคุยมา เธอพูดคำนึงออกมาว่า เรามีคนใหม่แล้ว
ผมกับแฟนเก่าก่อนหน้านี้ได้สัญญากันไว้ว่า หากเกิดอะไรขึ้น เราจะรอกันและกัน ไม่มีใคร
แต่ผมก็เป็นคนผิดสัญญา ตามที่ผมได้เล่าด้านบนไว้ เธอยังบอกว่าจะรอ
จนถึงวันที่ผมทนไม่ได้ เลยติดต่อเธอไป เธอเลยบอกผมกลับมาแบบนี้ ผมเริ่มนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาเกือบๆ 6ปี ว่าผมเอาเวลาส่วนนั้น
ไปทิ้งตรงไหน เหมือนคนทำของหาย พยายามหาว่ามันหายไปไหน แต่กลับไม่เจอ และคำสุดท้ายที่ผมและเธอได้คุยกัน
เราคงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เรามาไกลเกินจะกลับไป หลังจากนั้นเธอก็วางสายผมไป
เดี้ยวผมจะกลับมาเขียนต่อนะครับ ขอไปฟังเพลง กฎของแฟนเก่า - ลิเดีย ก่อน
อย่าโทรไปรบกวนเธอ อย่าไปเจอให้กวนใจ
อย่าทำตัววุ่นวาย อย่าคิดถึงเรื่องเก่า
ต้องไม่ลืมว่าเป็นใคร เจ็บยังไงต้องทนเอา
บอกตัวเองทุกเช้า กฎเกณฑ์ของแฟนเก่าที่ต้องจำ
แฟนเก่าของเรา กับ เรื่องที่กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้
ผมมีแฟนคนแรกตอน ม.1 เราคบกันมา เกือบๆ 6ปี จนวันนึง เธออยู่ ม.6 เธอต้องหาที่เรียนต่อ
เธอตั้งใจจะลงเรียนที่เชียงใหม่ ซึ่งไกลจากผมมาก
ผมอยู่ภาคใต้ ระยะทางมันก็ไกล ปี1 มีอะไรเยอะมากทำให้ เธอและผมติดต่อกันยากมากขึ้น
ทำให้เรามีเวลาให้กันน้อยลง จนผมเริ่มทนไม่ได้
เพราะผมเป็นคนขี้เหงา ผมเลยตัดสินใจทำเรื่องที่พลาดที่สุด ตั้งแต่จะความได้ลงไป
ผมเลิกกับแฟนคนนี้ไป เหมือนที่ผ่านมาไม่มีเรื่องระหว่างเราเกิดขึ้น ระยะเวลาผ่านไปหลายเดือน
ผลที่ผมได้ทำลงไปก็ได้เกิดขึ้น เธอเป็นโรคซึมเศร้าเพราะผม แต่ผมไม่ได้รู้อะไรเลย ผมก็ยังใช้ชีวิตปกติ
แต่เหมือนมีอะไรขาดหายไป ผมอยู่แบบนี้ไปสักระยะ ก็ได้เจอกับแฟนคนใหม่
เราคุยกันมาสักระยะแล้วครับ แต่ก็ได้แค่คุยอะไรมาก เพราะเธอมีแฟนอยู่แล้ว
วันนึงเธอก็ได้เลิกกับแฟน ประจวบเหมาะกับผมที่เพิ่งทิ้งแฟนคนแรกมา
ผมเลยเริ่มสานสัมพันธ์กับเธอคนนี้ จนเราได้คบกัน ทุกๆอย่างเริ่มต้นได้ดี แต่ว่า
ด้วยความที่ผมกับแฟนเก่า เรารักกันมาก ก็เลยทำของให้กันและกัน เธอซื้อตุ๊กตาให้ผม
และตุ๊กตาตัวนั้นผมนอนกอดอยู่ทุกๆวัน ผมเริ่มรู้สึกคิดถึงเธออย่างบอกไม่ถูก ผมเลยตัดสินใจเอาตุ๊กตาตัวนั้นไปแอบ
อาการนั้นก็ดีขึ้น แต่แล้วก็เหมือนมีอะไรบางอย่าง ทำให้ผมลืมเธอไม่ได้สักที
ผมเลยพยายามติดต่อเธอ แต่ติดต่อเธอไม่ได้ จนวันนึงเธอรับโทรศัพท์ผม
ผมเลยถามเธอไปว่าสบายดีมั้ย เป็นยังไงบ้าง เธอไม่อยากคุยกับผมเลย
คุยไปคุยมา เธอพูดคำนึงออกมาว่า เรามีคนใหม่แล้ว
ผมกับแฟนเก่าก่อนหน้านี้ได้สัญญากันไว้ว่า หากเกิดอะไรขึ้น เราจะรอกันและกัน ไม่มีใคร
แต่ผมก็เป็นคนผิดสัญญา ตามที่ผมได้เล่าด้านบนไว้ เธอยังบอกว่าจะรอ
จนถึงวันที่ผมทนไม่ได้ เลยติดต่อเธอไป เธอเลยบอกผมกลับมาแบบนี้ ผมเริ่มนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาเกือบๆ 6ปี ว่าผมเอาเวลาส่วนนั้น
ไปทิ้งตรงไหน เหมือนคนทำของหาย พยายามหาว่ามันหายไปไหน แต่กลับไม่เจอ และคำสุดท้ายที่ผมและเธอได้คุยกัน
เราคงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เรามาไกลเกินจะกลับไป หลังจากนั้นเธอก็วางสายผมไป
เดี้ยวผมจะกลับมาเขียนต่อนะครับ ขอไปฟังเพลง กฎของแฟนเก่า - ลิเดีย ก่อน
อย่าโทรไปรบกวนเธอ อย่าไปเจอให้กวนใจ
อย่าทำตัววุ่นวาย อย่าคิดถึงเรื่องเก่า
ต้องไม่ลืมว่าเป็นใคร เจ็บยังไงต้องทนเอา
บอกตัวเองทุกเช้า กฎเกณฑ์ของแฟนเก่าที่ต้องจำ