คุณทำตัวอย่างไรเมื่อคุณหาความหมายให้ชีวิตตัวเองไม่ได้

ผมอายุยี่สิบต้นๆ  ปัจจุบันเริ่มดื่มแอลกอลฮอลถี่ขึ้น ดื่มคนเดียว ไม่มากมาย เบียร์ 2 ขวด เพียงเพราะมันช่วยยับยั้งความคิดไม่ให้ล่องลอยพร่ำเพื่อ จะได้นอนหลับง่ายๆ ซึ่งขณะพิมพ์นี้ก็กำลังมึนๆ

ชีวิตผมไม่ลำบาก เพราะ ผมสามารถทำงานในสาขาอาชีพของผมเองให้ลุล่วงได้อย่างไม่ยากเย็น
ผมไม่ร่ำรวย เพราะ ผมมองไม่เห็นถึงความสำคัญของการมีเงินมากๆ เหลือกินเหลือใช้ จะให้ความสนุกอะไรแก่ผม ผมไม่สามารถรับรู้ได้ว่าขับรถแพงๆมันทำให้รู้สึกดีได้อย่างไร กินข้าวดีๆทุกมื้อก็ยังมีเบื่อ

ผมทำเรื่องบ้าๆ ผ่านเรื่องราวแปลกๆมาไม่น้อย ทั้งแย่ ทั้งเยี่ยม จนกลายเป็นคนที่มีบุคลิกแปลกๆ ผมซึมซับสิ่งเหล่านั้นจนมันเป็นส่วนหลัก
แต่เพราะยังเข้าใจความเป็นบรรทัดฐาน จึงสามารถแสร้งทำตัวปกติได้

ผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เส้นทางชีวิตผมเลือกเดินได้ แต่มองไปทางไหน ก็รู้สึกธรรมดา ไม่น่าสนใจ

ยอมรับชีวิตผมขาดความอบอุ่น ผมไม่รู้สึกผูกพัน รู้สึกคิดถึง เลยแม้แต่น้อย มองทุกความสัมพันธ์เป็นเพียงทางผ่านที่ไม่จีรัง แม้แต่ครอบครัว

สิ่งเดียวที่ผมยึดเหนี่ยวอยู่ทุกวันนี้คือ พรหมลิขิต ไม่ใช่พรหมลิขิตรัก แต่คือลิขิตชีวิต ไม่ว่าจะด้วยสิ่งใดก็แล้วแต่ที่ทำให้ตัวผมกลายมาเป็นคนอย่างนี้ในวันนี้ มันควรต้องมีที่มาที่ไป

หวังสักวันจะพบกับอะไรบางสิ่งที่มีค่ากับตัวเรามหาศาล หรืออาจได้พบกับใครคนหนึ่งที่เข้ามาทำให้ตัวเราเปลี่ยนแปลงไป