เมื่อคนรักต้องห่างกันไกล.

วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวให้ฟังครับ มันเป็นเร่ืองราวของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรพิเศษมากนะหน้าตาก็ธรรมดาคนนึง ผมได้คบกับเเฟนสาวผมมามานานพอสมควรตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ ม.6เราก็ต้องเเยกย้ายไปเรียนเราทั้งคู่อยู่ลพบุรี ซึ่งตั้งเเต่เราคบกันมาเราไม่ได้ไปหากันที่บ้านอะไรเรยปิดเทอมทีก็ไม่ได้เจอได้คุยเเค่ผ่านมือถือ ผมไมู่้ผมทำยังไงดี ทุกวันตอนเรียนเราก็มีสิทธิ์การเจอกันเเค่ตอนเย็นเองครับเวลาไหนที่เค้ามาวันเสาร์อาทิตย์ทำงาน ร.ร. เราก็ได้เจอกันเพียงไม่กี่ ช.ม สำหรับผมเวลาวันึงมันน้อยมากเรยนะครับกับการที่เราได้เจอเขาเเต่ก็ยังดีกว่าจะไม่ได้เจอซ๊ะอีก เพราะว่าทางบ้านของเเฟนสาวผมเขาไม่อยากให้ลูกสาวเขาจริงจังกับผมมากนักสงสัยท่านคงกลัวลูกเขาไม่มีอนาคตเเต่ผมก็ย้ำเตือนบอกตัวเองอยู่บ่อยๆนะครับ ไม่เป็นไรวันี้เราไม่มีเงินไม่มียศอะไรๆ วันหน้าเราต้องมีให้ได้ประโยคที่ผมมัคจะพูดกับเเฟนสาวผมบ่อยๆ "แกจับมือเค้าไว้ นะเราจะเดินไปพร้อมๆกันนะครับเค้ารักแกมากนะเราเรียนจบเมื่อไหร่เค้าจะพาไปเที่ยวให้หน่ำใจไปเรยเนอะที่รัก" ประโยคนี้ผมมัคจะพูดผ่านโทรสัฟให้เค้าฟังเป็นประจำ ครับบางทีผมก็ไม่รู้จะทำยังไงผมอยากได้บ้าง(เริ่มมีนิสัยอยากชนะบ้าง) ผมต้องยอมเค้าครับคำสัญญาที่ผมให้กับเค้าก่อนคบผมรักษามาตลอด "เค้าจะฟังเเก ยอมเเกทุกๆเรื่อง" เเต่ผมก็เก็บความทุขใจไว้ในใจมาเเต่ใครล่ะจะอยากไปจำเรื่องเเบบบนี้ขอจำเรื่องที่มีความสุขดีกว่าเนอะ

- เข้าเรื่องกันดีกว่า
ผมไม่รูจะเล่าให้ใครฟังดีขอตั้งกระทู้โพสต์ลงในนี้ล่ะกันนะครับถ้าท่านใดอ่านเเล้วน่าเบื่อก็ไม่เป็นไรนะครับ
ตอนนี้ช่วงเดือนตุลาคม พวกมหาลัยต่างๆนาๆก็เปิดสอบนี้เเหระครับ มันทำใจยากตอนต้องจากกันไปเรียนไกล   พอดีเเฟนผมไปสอบที่นึงผ่านได้เป็น แอร์ ผมก็ดีใจกับเค้าด้วยนะดีใจมากเรย(แต่ยอมรับเรยในใจเศร้าจังเรยเเฮะ) เเน่นอนคงเดาออกว่าเขาต้องไปเรียนที่ไหนครับ ส่วนตัวผมก็ต้องขึ้นเหนือไปเรียนที่ พิดโลก ผมเข้าใจเเล้วล่ะครับกับคำว่า "ความรักต้องมีอุปสรรค์"

คงต้องสู้เเลอดทนอย่างเดียวเเล้วล่ะที่ผมทำได้ตอนนี้ขอบคุณ Pantip นะครับที่ให้ผมลงมาระบาย