แก้ไขใหม่แล้วไม่รู้จะมีคนเข้ามาอ่านมั้ย5555
คนที่ผมชอบนี้อยู่ในสาขาผมนะครับ ขอเรียกมันว่าเอนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ปีสองเรื่องเกิดขึ้นตอนผมมาเรียนปีหนึ่งแรกๆ
เจอมันครับไอ้เอตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยเรียกว่าไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ มีวันนึงต้องเรียนแลปฟิสิกส์ ต้องจับกันเป็นกลุ่ม เลยจะไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนในสาขา มันก็นั่งอยู่พอดี ผมก็เลยถามว่ามีคนนั่งมั้ย เอมันหันมายิ้มแล้วลากเก้าอี้จากใต้โต๊ะให้แล้วตบๆที่เก้าอี้แบบเชิญชวนพร้อมพูดว่าไม่มีนั่งเลยๆนั่งเลย ผมก็นั่งครับ คิดในใจว่ามีน้ำใจจัง ระหว่างนั่งๆไปผมก็เริ่มเห็นว่าไอ้เอนี่หน้าตามันใช้ได้นะ จริงน่ารักมากเลยแหละ
เพราะนี่คือครั้งแรกก็ได้ตั้งใจสังเกตไอ้เอ คือสูงกว่าผมนิดหน่อย ประมาณ 179 ปลายๆ แต่ไม่น่าถึง 180 ไม่ผอมแห้งแต่ก็ผอม ตาตี่ จมูกโด่งมาก ดัดฟัน และกิริยาท่าทางคือแบบเป็นคนพูดจาดีสุภาพเรียบร้อยมากๆ พกผ้าเช็ดหน้าด้วย เสียงพูดของมันเป็นเสียงทุ้มๆลึกๆสุขุมมากๆ คือสิริรวมแล้วผมมองว่ามันเป็นคนดีๆคนนึงเป็นคนถนอมน้ำใจคน อัธยาศัยดี ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา นิ่งๆ แต่ใครพูดไรด้วยจะยิ้มแป้นยิ้มอย่างเดียว ผมเลยรู้สึกประหม่า ไม่กล้าคุยเอามากๆเวลาคุยกับมันเพราะผมก็จริงๆเป็นคนใจร้อยชอบโวยวายแถมปากมากซะด้วย พออยู่ต่อหน้าคนแบบนี้ก็ต้องประดิษฐ์ซักหน่อย
หลายวันต่อมาผมก็ไม่ทันคิดชอบมันมากมายหรอกเวลาเจอก็มองผ่านเพราะไม่ได้สนใจมันมาก เจอมันก็ยิ้มอย่างเดียว แต่ว่าผมก็บอกเพื่อนผมสองคนที่เพิ่งสนิทกันนะว่าแอบปลื้มๆมัน
มีตอนนึงทำสมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ ผมก็ปั่นจักรยานไปตามที่นัดหมาย พอไปถึงที่ผมก็จอดจักรยานแล้วเหลือบเห็นไอ้เอมันก็เพิ่งมาถึงและจอดจักรยานอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนที่ผมอยู่มันมากับเพื่อนครับ แต่เพื่อนมันเดินเข้าไปก่อนแต่มันเหมือนยืนรออะไรสักอย่างคนเดียว ผมก็เลยแกล้งพูดเล่นกับเพื่อนคนนึงของผมเองที่มาด้วยกันว่า ดูดิไอ้เอมันยืนรอกูแน่เลยกูมั่นใจ555555 แกล้งพูดแบบมโนไปเองขำๆ เมื่อเดินไปถึง ผมก็ถามมันว่า อ้าวยืนรอใครอ่ะ มันก็บอกว่า รอนายไง....
อึ้งครับอึ้งผมไปต่อไม่ถูก เพื่อนของผมนี่น้ำลายพุ่งเลยมันกลั้นขำไม่อยู่เพราะผมเพิ่งคุยกันเล่นนะสิว่าไอ้เอมันรอผมแล้วมันดันรอจริง นั่นแหละครับจากไม่ค่อยคิดอะไรผมก็เริ่มคิดจริงจังแล้วครับ
[Y]อยากเล่าเรื่องผู้ชายที่ชอบเข้าหาเราและทำให้เราคนนี้หวั่นไหวเองเจ็บเอง
คนที่ผมชอบนี้อยู่ในสาขาผมนะครับ ขอเรียกมันว่าเอนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ปีสองเรื่องเกิดขึ้นตอนผมมาเรียนปีหนึ่งแรกๆ
เจอมันครับไอ้เอตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยเรียกว่าไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ มีวันนึงต้องเรียนแลปฟิสิกส์ ต้องจับกันเป็นกลุ่ม เลยจะไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนในสาขา มันก็นั่งอยู่พอดี ผมก็เลยถามว่ามีคนนั่งมั้ย เอมันหันมายิ้มแล้วลากเก้าอี้จากใต้โต๊ะให้แล้วตบๆที่เก้าอี้แบบเชิญชวนพร้อมพูดว่าไม่มีนั่งเลยๆนั่งเลย ผมก็นั่งครับ คิดในใจว่ามีน้ำใจจัง ระหว่างนั่งๆไปผมก็เริ่มเห็นว่าไอ้เอนี่หน้าตามันใช้ได้นะ จริงน่ารักมากเลยแหละ
เพราะนี่คือครั้งแรกก็ได้ตั้งใจสังเกตไอ้เอ คือสูงกว่าผมนิดหน่อย ประมาณ 179 ปลายๆ แต่ไม่น่าถึง 180 ไม่ผอมแห้งแต่ก็ผอม ตาตี่ จมูกโด่งมาก ดัดฟัน และกิริยาท่าทางคือแบบเป็นคนพูดจาดีสุภาพเรียบร้อยมากๆ พกผ้าเช็ดหน้าด้วย เสียงพูดของมันเป็นเสียงทุ้มๆลึกๆสุขุมมากๆ คือสิริรวมแล้วผมมองว่ามันเป็นคนดีๆคนนึงเป็นคนถนอมน้ำใจคน อัธยาศัยดี ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา นิ่งๆ แต่ใครพูดไรด้วยจะยิ้มแป้นยิ้มอย่างเดียว ผมเลยรู้สึกประหม่า ไม่กล้าคุยเอามากๆเวลาคุยกับมันเพราะผมก็จริงๆเป็นคนใจร้อยชอบโวยวายแถมปากมากซะด้วย พออยู่ต่อหน้าคนแบบนี้ก็ต้องประดิษฐ์ซักหน่อย
หลายวันต่อมาผมก็ไม่ทันคิดชอบมันมากมายหรอกเวลาเจอก็มองผ่านเพราะไม่ได้สนใจมันมาก เจอมันก็ยิ้มอย่างเดียว แต่ว่าผมก็บอกเพื่อนผมสองคนที่เพิ่งสนิทกันนะว่าแอบปลื้มๆมัน
มีตอนนึงทำสมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ ผมก็ปั่นจักรยานไปตามที่นัดหมาย พอไปถึงที่ผมก็จอดจักรยานแล้วเหลือบเห็นไอ้เอมันก็เพิ่งมาถึงและจอดจักรยานอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนที่ผมอยู่มันมากับเพื่อนครับ แต่เพื่อนมันเดินเข้าไปก่อนแต่มันเหมือนยืนรออะไรสักอย่างคนเดียว ผมก็เลยแกล้งพูดเล่นกับเพื่อนคนนึงของผมเองที่มาด้วยกันว่า ดูดิไอ้เอมันยืนรอกูแน่เลยกูมั่นใจ555555 แกล้งพูดแบบมโนไปเองขำๆ เมื่อเดินไปถึง ผมก็ถามมันว่า อ้าวยืนรอใครอ่ะ มันก็บอกว่า รอนายไง....
อึ้งครับอึ้งผมไปต่อไม่ถูก เพื่อนของผมนี่น้ำลายพุ่งเลยมันกลั้นขำไม่อยู่เพราะผมเพิ่งคุยกันเล่นนะสิว่าไอ้เอมันรอผมแล้วมันดันรอจริง นั่นแหละครับจากไม่ค่อยคิดอะไรผมก็เริ่มคิดจริงจังแล้วครับ