มีผช.คนๆนึง(เป็นคนรู้จักกันมาก่อน)มาบอกรักเราแต่เราไม่เคยรักเขาเลย เขามาขอจีบเราเราก็ให้จีบนะ แรกๆก็ดีๆคุยกันอยู่ประมาณเดือนนึง..เราก็เริ่มรำคาญก็เลยบอกเขาไปว่าไม่ชอบเขา..แต่เขาขอโอกาสจากเราอีกครั้งเราก็ให้โอกาสนะ..แต่ก็เป็นเหมือนเดิมคือเริ่มรำคาญ..จนไล่เขาไป..จนเขาหายไปจริงๆ แรกๆก็สบายใจดี แต่หลังๆ เราก็เริ่มคิดถึงเขาทุกๆวันจนทนไม่ไหว(แต่ที่แปลกคือคิดถึงเขาแต่เราไม่อยากเจอซึ่งๆหน้า เวลาไปไหนมาไหนก็คิดถึงตลอดเวลา...มีระแวงว่ากลัวจะเจอเขาโดยบังเอิญไรงี้ทั้งที่ใจนึงไม่อยากเจอเขา)..เราก็ตัดสินใจไปขอโอกาสใหม่จากเขาเพื่อวัดใจตัวเองว่าเรารักเขาจริงๆไหม เขาก็ให้โอกาสเรานะแรกๆก็ดีแต่หลังๆเราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม..เขาอยากเจอเราแต่เราไม่อยากเจอเขา..อีกอย่างตอนที่กลับมาคุยกันเราไม่คิดถึงเขาเท่ากับตอนที่เขาจากไปเลยอ่ะเราเริ่มลังเลและสงสารเขาที่เขาจริงจังกับเรา ตอนนั้นเรามั่นใจว่าเราอาจแค่เหงาและไม่อยากทำร้ายความรู้สึกเขาไปมากกว่านี้..เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไป ในตอนที่บอกเลิกเรารู้สึกผิดมากๆเลยที่ทำให้คนที่หวังดีต่อเราเสียใจแต่หลังจากนั้นเราก็เริ่มสบายใจขึ้นเพราะเราไม่มีพันธะกับใครมีอิสระในตัวเองมากขึ้นแต่ก็มีบางเวลาที่เราคิดถึงเขาอยู่  แต่บางทีเรากลับคิดว่าไม่แน่ใจว่าที่เราทำไปเป็นเพราะเราเหงาหรือชอบเขาแต่ไม่ยอมรับใจตัวเอง?? เพื่อนๆในพันทิปมีความคิดเห็นยังไงคะ ช่วยแนะนำเราที
ปล.เราไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่เขาคือคนแรกที่เข้ามาในชีวิตเรา