Part 1
บางทีเราก็เบื่อเราอยู่บนโลกที่เราไม่เข้าใจอะไรต่างๆ นาๆ เลย แต่มันก็แปลกที่คนส่วนใหญ่ก็ยังคงวนเวียน
และยอมฝืนหรือทนอยู่บนโลกนี้ และ แน่นอนบางคนก็ไม่ทน การฆ่าตัวตายเลยเกิดขึ้นบ่อยครั้ง
หลายครั้งเรามองข้ามการฆ่าตัวตาย ของคนเล่านั้นไป เพียงเพราะ เราคิดว่าเขาคงไม่อยากจะอยู่ หรือ เขาคงมีปัญหาอะไรต่างๆ นาๆ กะมัง แต่เราเคยคิดไหมว่า มันจะมีใครบ้างไหมที่ เบื่อๆ จริงๆ ฉันไม่ไหวกับโลกใบนี้แล้ว
แต่เป็นการฆ่าตัวตายที่ไม่ได้มีปัญหาอื่นๆ เป็นต้นเหตุ ไม่ได้เกิดจากความเศร้า มันเป็นเพียงความรู้สึกใหม่ในความคิดบวกกับ ความเซงที่ยังมีชีวิต เขาเล่านั้นก็คงคิดว่า อยู่ไปยังไงยังไงวันนึงก็คงต้องตาย และตายตอนนี้มันแปลกอะไรตรงไหน ความสุขในชีวิตฉันก็พอแล้ว ความทุกข์ทม ฉันก็เจอมาพอแล้ว อะไรคือความรู้สึกใหม่ที่ฉันอยากจะลิ้มลองมัน แล้วมันเป็นสิ่งเฉพาะตัว พูดถึงตรงนี้ ความตายเป็นสิ่งที่ คนที่ยังมีลมหายใจก็ยังไม่สามารถเข้าใจมันได้ และ รู้สึกมันได้ นอกเสียจากคนที่ตายไปแล้วแต่น่าเสียดายที่เราไม่รู้ว่า คนที่ตายแล้วไปไหน เราตายไปแล้วเราจะเจอกับอะไร ชั่วขณะที่เราหมดลมหายใจไป เราจะออกจากร่างใช่ไหม แล้วยังไงต่อ มีคนมารับหรือ เราต้องเดินเล่นตรงนั้น เดินไปใครก็มองไม่เห็น หรือ ว่า ชั่วขณะที่เราหมดลมหายใจไป เราฝันเรื่องใดเรื่องหนึ่งและไม่มีทางที่จะฟื้นตื่นมาเจอโลกใบเดิมได้อีกแล้ว หรือ ว่าช่วงที่หมดลมหายใจ หายไปจากโลกนั้น เราต้องไปอยู่ใน นรก หรือว่า ขึ้นไปสรรวค์กันแน่ ? ไม่มีคำตอบเลย นอกจากคนที่ตายไปแล้วเท่านั้นถึงจะรู้กัน และแน่นอนคนบนโลกก็ไม่รู้เช่นกันว่า คนที่ตายแล้ว หมดลมหายใจแล้ว ไป ณ ที่ใด แต่ผมมีความเชื่อหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในสมอง มันเป็นเรื่อง ของสถานที่ พูดถึงคำว่า สถานที่ ก่อนเราเกิด เราก็อยู่ในท้องแม่ แม่ของเรา อุ้มท้องเราไปสถานที่ต่างๆนาๆ จากที่เราเคยอยู่ท้องแม่ ต่อมาเราไปอยู่โรงบาล (เพื่อคลอด) หลังจากนั้นคลอดเสร็จ เราก็ต้องไปอยู่สถานที่หนึ่งที่เรียกว่าบ้าน มี บิดา และ มรรดา คอยเลี้ยงดูเรา พูดถึงตรงนี้ ผมก็คิดในหัวแล้วว่า เออวะ การตายมันก็คงมีสถานที่ที่ ต้องไป หรือมีสถานที่รอรับเราเช่นกัน มันอาจไม่ใช่ นรกที่ เราคิดมาก็ได้ หรือมันอาจจะมีจริงๆ อย่างที่เราเคยได้ยินตอนมีชีวิตอยู่ก็ได้ ซึ่งเราตอบไม่ได้ว่ามันมีหรือไม่มี แต่คำตอบที่ผมได้จากการครุ่นคิดผมก็ได้คำตอบนั้นว่า การตาย มันต้องได้ไปสถานที่ที่นึงแน่นอน เพียงแต่สถานที่นั้นมันจะหน้าตาเป็นอย่างไรนะสิ่ มันจะสวยงามเหมือนในความฝัน หรือมัน จะดูน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเห็น น่ากลัวจนจินตนาการไม่ได้เลยก็เป็นได้ ทุกอย่างเป็นไปได้หมด ล้วนตั้งแต่มนุษย์ลืมตาขึ้นบนโลก สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้องแม่ ดิ้นไปดิ้นมา มีการเจริญเติบโตมีความคิด มีความรู้สึก มีร่างกาย มีจิตใจ ทุกสิ่งมันน่าอัศจรรย์ ถ้าเรามองมันลึกลงไป ทุกสิ่งไปโลกล้วนสวยงามในยามที่เราใกล้จะตายเราจะรู้สึกเช่นไร ถ้าเราใกล้ตาย ผมไม่เคยถามคำถามนี้กับตัวเองเลย และบางคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองใกล้จะตายแล้วนะ หรือบางคนอาจจะรู้ แล้วด้วยซํ้าว่าฉันยังมีชีวิต และลมหายใจได้บนโลกใบนี้อีกไม่กี่ปี
คนเราช่วงอายุปลายๆ จึงมีความเชื่อว่าโลกหน้านั้นมีจริง ส่วนตัวผมก็เชื่อนะว่าโลกหน้านั้นมีอยู่จริง ผมว่ามันก็คงมีจริงๆ แหละ ขนาดตอนเราจะเกิดเรายังมีสถานที่หลายที่ที่เราได้อยู่ได้อาศัยเลย หลังจากความตายแล้วก็เช่นกัน
เคยตั้งคำถามไหมว่า...ตอนเกิด เราก็ต้องอยู่โรงบาล ตอนตาย...เราก็อยู่โรงบาล บางคนก็ไม่ได้เกิดที่โรงบาล
และ บางคนก็ไม่ได้ตายที่....โรงบาล - มาถึงตรงนี้ ครู่เดี่ยวมาต่อ...
หลังจากหมดลมหายใจ และ ความเป็นได้หลังจากนั้น ( P.1-P.5 end)
บางทีเราก็เบื่อเราอยู่บนโลกที่เราไม่เข้าใจอะไรต่างๆ นาๆ เลย แต่มันก็แปลกที่คนส่วนใหญ่ก็ยังคงวนเวียน
และยอมฝืนหรือทนอยู่บนโลกนี้ และ แน่นอนบางคนก็ไม่ทน การฆ่าตัวตายเลยเกิดขึ้นบ่อยครั้ง
หลายครั้งเรามองข้ามการฆ่าตัวตาย ของคนเล่านั้นไป เพียงเพราะ เราคิดว่าเขาคงไม่อยากจะอยู่ หรือ เขาคงมีปัญหาอะไรต่างๆ นาๆ กะมัง แต่เราเคยคิดไหมว่า มันจะมีใครบ้างไหมที่ เบื่อๆ จริงๆ ฉันไม่ไหวกับโลกใบนี้แล้ว
แต่เป็นการฆ่าตัวตายที่ไม่ได้มีปัญหาอื่นๆ เป็นต้นเหตุ ไม่ได้เกิดจากความเศร้า มันเป็นเพียงความรู้สึกใหม่ในความคิดบวกกับ ความเซงที่ยังมีชีวิต เขาเล่านั้นก็คงคิดว่า อยู่ไปยังไงยังไงวันนึงก็คงต้องตาย และตายตอนนี้มันแปลกอะไรตรงไหน ความสุขในชีวิตฉันก็พอแล้ว ความทุกข์ทม ฉันก็เจอมาพอแล้ว อะไรคือความรู้สึกใหม่ที่ฉันอยากจะลิ้มลองมัน แล้วมันเป็นสิ่งเฉพาะตัว พูดถึงตรงนี้ ความตายเป็นสิ่งที่ คนที่ยังมีลมหายใจก็ยังไม่สามารถเข้าใจมันได้ และ รู้สึกมันได้ นอกเสียจากคนที่ตายไปแล้วแต่น่าเสียดายที่เราไม่รู้ว่า คนที่ตายแล้วไปไหน เราตายไปแล้วเราจะเจอกับอะไร ชั่วขณะที่เราหมดลมหายใจไป เราจะออกจากร่างใช่ไหม แล้วยังไงต่อ มีคนมารับหรือ เราต้องเดินเล่นตรงนั้น เดินไปใครก็มองไม่เห็น หรือ ว่า ชั่วขณะที่เราหมดลมหายใจไป เราฝันเรื่องใดเรื่องหนึ่งและไม่มีทางที่จะฟื้นตื่นมาเจอโลกใบเดิมได้อีกแล้ว หรือ ว่าช่วงที่หมดลมหายใจ หายไปจากโลกนั้น เราต้องไปอยู่ใน นรก หรือว่า ขึ้นไปสรรวค์กันแน่ ? ไม่มีคำตอบเลย นอกจากคนที่ตายไปแล้วเท่านั้นถึงจะรู้กัน และแน่นอนคนบนโลกก็ไม่รู้เช่นกันว่า คนที่ตายแล้ว หมดลมหายใจแล้ว ไป ณ ที่ใด แต่ผมมีความเชื่อหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในสมอง มันเป็นเรื่อง ของสถานที่ พูดถึงคำว่า สถานที่ ก่อนเราเกิด เราก็อยู่ในท้องแม่ แม่ของเรา อุ้มท้องเราไปสถานที่ต่างๆนาๆ จากที่เราเคยอยู่ท้องแม่ ต่อมาเราไปอยู่โรงบาล (เพื่อคลอด) หลังจากนั้นคลอดเสร็จ เราก็ต้องไปอยู่สถานที่หนึ่งที่เรียกว่าบ้าน มี บิดา และ มรรดา คอยเลี้ยงดูเรา พูดถึงตรงนี้ ผมก็คิดในหัวแล้วว่า เออวะ การตายมันก็คงมีสถานที่ที่ ต้องไป หรือมีสถานที่รอรับเราเช่นกัน มันอาจไม่ใช่ นรกที่ เราคิดมาก็ได้ หรือมันอาจจะมีจริงๆ อย่างที่เราเคยได้ยินตอนมีชีวิตอยู่ก็ได้ ซึ่งเราตอบไม่ได้ว่ามันมีหรือไม่มี แต่คำตอบที่ผมได้จากการครุ่นคิดผมก็ได้คำตอบนั้นว่า การตาย มันต้องได้ไปสถานที่ที่นึงแน่นอน เพียงแต่สถานที่นั้นมันจะหน้าตาเป็นอย่างไรนะสิ่ มันจะสวยงามเหมือนในความฝัน หรือมัน จะดูน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเห็น น่ากลัวจนจินตนาการไม่ได้เลยก็เป็นได้ ทุกอย่างเป็นไปได้หมด ล้วนตั้งแต่มนุษย์ลืมตาขึ้นบนโลก สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้องแม่ ดิ้นไปดิ้นมา มีการเจริญเติบโตมีความคิด มีความรู้สึก มีร่างกาย มีจิตใจ ทุกสิ่งมันน่าอัศจรรย์ ถ้าเรามองมันลึกลงไป ทุกสิ่งไปโลกล้วนสวยงามในยามที่เราใกล้จะตายเราจะรู้สึกเช่นไร ถ้าเราใกล้ตาย ผมไม่เคยถามคำถามนี้กับตัวเองเลย และบางคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองใกล้จะตายแล้วนะ หรือบางคนอาจจะรู้ แล้วด้วยซํ้าว่าฉันยังมีชีวิต และลมหายใจได้บนโลกใบนี้อีกไม่กี่ปี
คนเราช่วงอายุปลายๆ จึงมีความเชื่อว่าโลกหน้านั้นมีจริง ส่วนตัวผมก็เชื่อนะว่าโลกหน้านั้นมีอยู่จริง ผมว่ามันก็คงมีจริงๆ แหละ ขนาดตอนเราจะเกิดเรายังมีสถานที่หลายที่ที่เราได้อยู่ได้อาศัยเลย หลังจากความตายแล้วก็เช่นกัน
เคยตั้งคำถามไหมว่า...ตอนเกิด เราก็ต้องอยู่โรงบาล ตอนตาย...เราก็อยู่โรงบาล บางคนก็ไม่ได้เกิดที่โรงบาล
และ บางคนก็ไม่ได้ตายที่....โรงบาล - มาถึงตรงนี้ ครู่เดี่ยวมาต่อ...