============================= ภาษาไทย วันละคำ=======================

สวัสดี...ท่านผู้โชมมมม...
อะคริ..อะคริ...มาอีกแว้วววว

รู้จักคำว่า...."ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง" กันยัง

มามะ...มาดูอิเหนาเป็นเอง  ว่ามันเป็นยังไง...

เรื่องของเรื่องมันครือว่า....
อิเหนา กับ บุษบา เป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาแต่เด็ก เพราะพ่อแม่ปู่ย่าตายาย เป็นเครือญาติกัน
แต่ทั้งสองคนไม่เคยเห็นหน้ากันเลย  ครั้นเมื่ออิเหนา ได้เจอสาวงามนาม จินตหราวาตี จึงหลงรักยิ่งนัก
ถึงกับขอถอนหมั้นบุษบาอย่างไม่ใยดี

ผลของการถอนหมั้นครั้งนี้ ทำให้ท้าวดาหาพ่อของบุษบาโกรธมาก ถึงกับออกปากว่า
หากเจ้าเมืองไหนมาขอก็จะยกให้ ไม่จำเป็นต้องเป็นกษัตริย์วงศ์เทวัญก็ได้ ....
(วงศ์เทวัญมี 4 เมือง กุเรปัน ดาหา สิงหัดส่าหรี และ กาหลัง)

ทำให้ กษัตริย์ต่าง ๆ มาแย่งชิงตัวนางบุษบา จนเกิดสงครามขึ้นที่เมืองดาหา
อิเหนาขณะนั้นอยู่ที่ เมืองหมันหยา(เมืองของ จินตะหรา) ก็ได้รับจดหมายจากพ่อ
ให้ยกทัพไปช่วยรบที่เมืองดาหา เพราะเป็นเมือง พี่น้องกัน แม้จะไม่ใช่ คู่หมั้น แต่ก็มีศักดิ์ เป็นเป็นพี่ อยู่

อิเหนานั้น ไม่อยากจะจาก นางจินตะหราไปเลย แต่ก็ขัด คำสั่งพ่อไม่ได้
เพราะพ่อกำชับมาว่า หากไม่ยกทัพไปช่วย ก็ตัดพ่อตัดลูก ไม่ต้องเผาผีกันอีก



อิเหนายั๊วะจัด ทีจะต้องจากจินตราไปรบ
รำพึงรำพันต่อว่านางบุษบาว่าสร้างความวุ่นวายให้คนอื่น




ต่อว่าทั้งจรกา และวิหยาสะกำ รบกันเพราะแย่งผู้หญิงคนเดียว

อิเหนาเดินทางมาเมืองดาหาเพื่อช่วยในการศึกที่มาติดประชิดเมืองตามคำสั่งของท้าวกุเรปันผู้บิดา
อิเหนาปราบข้าศึกลงได้ในเวลาไม่นานนัก
ความตั้งใจแต่เดิมนั้น จะรีบยกทัพกลับทันทีที่เสร็จศึก

อิเหนาเข้าเฝ้าท้าวดาหาเพื่อทูลลา
ท้าวดาหาสั่งให้นางบุษบามาไหว้อิเหนา แต่ต้องปลอบกันอยู่นาน
เพราะนางบุษบาแค้นเคืองอิเหนาที่ถอนหมั้น แต่ก็ต้องจำใจออกมาพบ

เท่านั้นแหละ....เป็นเรื่องเลย...



อิเหนาเพ้อเลย ตะลึงลานถึงกับลืมตัวเผลอขับลำนำชมโฉมนาง




ฮ่า...
ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเอง...มันเป็นฉะนี้แล...แฮ...!!