กระทู้คำถาม
ครั้งแรกที่เราเจอกับแฟนคือเค้ามาจีบเรานั่นแหละ แฟนเราหน้าตาดี สูงขาว อวบไม่มาก เจอกันวันแรกก็ไปร้านเหล้ากัน คือก่อนเจอกันอ่ะเราดื่มมาแล้ว แต่คือมันติดลม ก็เลยชวนกันไปกินต่อ จนเกือบสว่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตกเย็นมาเขาก็โทรมาอีก ชวนไปนู้นไปนี่คือเจอกันวันแรกก่อนกลับบ้านเราก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้วอ้ะ (ตามภาษาคนเมาเนอะ) ภายในอาทิตนั้นเราเที่ยวด้วยกันทุกวัน จนเรามีความรู้สึกดีๆต่อเขา ด้วยความที่เริ่มต้นความสัมพันธ์กัน คือคำว่าแฟนอ่ะมันก็ต้องมีเช็คนู้นเช็คนีหรือเปล่า? วันนั้นเขาชวนเราไปกินข้าว เราสังเกตุว่าเขาจะเล่นแต่โทรศัพท์อยู่ตลอดๆ เราคิดว่าเขามีใครอยู่ในเฟสหรือเปล่า แต่เราไม่รู้นะว่าเขาเล่นเฟสหรือเปล่า วัยรุ่นส่วนมากมันก็เล่นอ้ะเน้อะ เราก็มีนิสัยประมาณว่าขี้เกรงใจ ไม่ค่อยชอบจุกจิกกลัวเขาจะรำคาญ เราเลยขอชื่อเฟสเขา แต่เขาบอกเราว่าไม่ได้เล่นเฟส ตอนนั้นเรายังไม่เชื่อเพราะเห็นเพื่อนเขาคุยเรื่องคนในเฟสอยู่ เราเลยเค้นให้เขาบอก เขาก็บอกว่าไม่ได้เล่น พอเรากลับมาบ้านเพื่อนส่งลิงค์ข้อความนึงมาให้ซึ่งมันเป็นเฟสของแฟนเรา เราเลยนิ่งๆไว้ก่อน พอวันรุ่งขึ้นเราไปกินข้าวด้วยกันอีก เราเลยลองถามอีกว่าชื่อเฟสชื่ออะไร เค้าก็ตอบคำเดิม เราก็เค้นไปเรื่อยๆ จนเขาบอกแต่ชื่อที่เขาบอกไม่ได้ตรงกับเฟสของเขา เราเลยพูดไปว่าให้พูดอีกที เขาเลยบอก พอเรากลับบ้านมาเราก็แอดเฟสเขาไป แต่เขาไม่ยอมรับเพื่อน เราก็เริ่มสงสัยล้ะว่าทำไมถึงไม่รับ หลังจากนั้น เขาหายไป4วัน วันแรกที่เขาหายเราว่าจะโทรตามแต่เราไม่ใช่คนจุกจิกไง วันที่2ก็ยังไม่ติดต่อมา เราโทรไปก็ปิดเครื่อง วันที่3เราเริ่มคิดล้ะว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า จนวันที่4เขาโทรมา เราดีใจมากดีใจจนบอกไม่ถูกอ้ะ พูดได้เลยนะว่าน้ำตาเกือบไหล เขาชวนเราไปร้านเหล้านั่งชิว ก็กินได้สักพัก เพื่อนเขาก็พูดขึ้นมาว่า พรุ่งนี้ A (นามสมมุติแฟนเรา) จะโดนตำรวจพาตัวไปดำเนินคดีนะ เรื่องทะเลาะกับคู่อริเนี้ยแหละ เราน้ำตาแทบไหล กลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันทุกวันๆ นั่งคุยกันจนกระทั่งเรากลับบ้าน แฟนเรามาส่ง ตลอดระยะทางเขาถามเราตลอดนะว่าคิดถึงเค้ามั้ย รักเค้ามั้ย เขาหอมแก้มเราหอมแล้วหอมอีกเหมือนเขารักเราอ่ะ พอสักพักเราถามเขาว่าทำไมถึงไม่รับแอดเราล้ะ เขาบอกว่าไม่ได้ออนเลยเดี๋ยวกลับบ้านไปรับนะ จนกระทั่งเย็นของอีกวันเขาก็ยังไม่รับ เราก็ยังไม่ได้คิดอะไร เราก็โทรไปหาเขา เขาไม่รับสาย ปิดเครื่องบ้างแหละ จากวันที่เขามาส่งเรา เราไม่ได้คุยกับเขามาประมาณ 2อาทิตย์ เราพยายามติดต่อเขา ทักเฟสทักไลน์ไปแต่เขาไม่ตอบไม่เปิดอ่านเลยด้วยซ้ำ อ้อลืมไปๆ เขาไม่ได้ติดคุกนะ แม่เขาประกันตั้งแต่วันแรกเลย เพราะเราโทรไปหาเพื่อนเขา Aไปไหนเป็นไรหรือเปล่า เพื่อนเขาก็บอกไม่รู้ไม่ได้เจอกันเลย เราก็เริ่มจะทำใจล้ะ เขาทิ้งเราแน่ๆ จนวันนึงเราไปหาเพื่อนที่ศาลหลักเมือง ก็เห็นเขานั่งกับพวกเพื่อนเขานั้นแหละ แต่เราไม่เข้าไปทักนะ เพราะเห็นผช.เยอะมากเลยไมกล้าเข้าไป เรากลับบ้านมาเราก็พยายามติดต่อเขาตลอด แต่เขาไม่เคยรับสายเราเลย เราคิดว่าเขาทิ้งเราแล้วแหละ แต่เราก็ยังรอนะ วันนึงเราก็ไปกินข้าวร้านที่เราชอบไปกินด้วยกัน ผเอิญไปเจอเขานั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อน เราต่างคนต่างมองหน้ากันจนเพื่อนเขาพูดขึ้นมาว่า มานั่งกินข้าวด้วยกันก็ได้นะ เราเลยบอกว่าไม่เป็นไรเราแค่แวะมาหาเพื่อนเฉยๆ แต่เราคิดในใจนะทำไมล้ะ คนที่เราเรียกแฟนทำไมเขาไม่เป็นคนเรียกเราแทน กับนั่งอยู่เฉยๆ เราก็ไปหาเพื่อนที่ศางหลักเมืองนั่งคุยกัน ตอนนั้นพูดทุกอย่างให้เพื่อนฟังทั้งน้ำตา มันจุกแบบไม่ไหวแล้วอ้ะ เราก็กลับบ้านมาอยู่ดีๆเขาก็โทรมา ถามว่าทำไรอยู่เราก็ตอบว่านั่งเล่นอยู่ แล้วเขาตอบมาว่าอืม แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรไปใหม่ แล้วเขาก็หายไปแบบเดิม เราสับสนมากว่าตอนนี้เราอยู่ในสถานะอะไร เรายืนอยู่จุดไหน เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย ไม่เคยโกรธแฟนเราเลยนะ เรารักแฟนเรามาก มากจนยอมสละชีวิตให้เลยก็ได้ แฟนเราก็หายไปนานเข้าๆ จนเวลามันผ่านไป4เดือน!! เชื่อมั้ยระยะเวลา4เดือนเราใช้ชีวิตธรรมดาเนี้ยแหละ แต่วันๆรอแค่เค้าจะติดต่อกลับมา พร่ำเพ้อหา ไปทุกๆที่ที่แฟนชอบไปเพื่อจะได้เจอหน้า แต่กลับไม่เจอ ไม่ได้ติดต่อกันเลย เรามาเจอแฟนเราอีกที เขามีแฟนใหม่ไปแล้ว เหมือนเขารักกันมากนะ เรารู้นี่เราแทบทรุดอ้ะ เราได้แต่ถามตัวเองว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารออะไรหรอ? ความรู้สึกตอนนั้นแบบบอกไม่ถูกอ้ะ เจ็บมาก เราพยายามจะทำใจแต่ทำไมได้ พยายามลืมแต่ลืมไม่ได้ โหยหาเขาอยู่ตลอดเวลา เราพูดกับเพื่อนเรานะในเมื่อลืมไม่ได้เราก็จะรอ รอจนกว่าเขาจะกลับมาคุยกับเราอีกครั้ง เวลาผ่านไปอาทิตย์นึงเราตัดสินใจทักเฟสไปหาเขา เราบอกว่าเราคิดถึง แต่คำที่ตอบกลับมาคือคำว่า "อืม" คือเราไปไม่ถูกอ้ะ แค่อืมเหรอว้ะ ตอบเย็นชามาก เราก็จบสนทนาตั้งแต่ตอนนั้นเลย น้ำตาร่วงอ้ะ เพ้อตลอด แต่เราก็ไม่โกรธนะ เราก็รอต่อไปเพราะเราพูดกับเพื่อนไว้แล้ว เราก็ส่องเฟสเขาตลอดจนได้อาทิตนึง เพื่อนเขาทักมาบอกเราว่าเขาจะบวชแล้ว บวช3ปี เรารู้สึกดีใจแปลก ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุยกันแล้ว เราเลยฝากเพื่อนไปบอกเขาแค่ว่า ดูแลตัวเองดีๆนะ แต่เรายังรอเขานะ ถึงเขาจะยังไม่เลิกกับแฟนเขาก็เถอะ คิดถึงอยู่ตลอด พร่ำเพ้อหาอยู่ตลอด ถามว่าทำไมถึงยังรอ? เราไม่ได้บอกเลิกกันไง และเรายังรักเขามาก นานแค่ไหนก็รอ เรารอเขามาตลอดจนเพื่อนเราอดพูดไม่ได้ มันบอกเราว่านี่ปัญญาอ่อนหรอ ใครมาจีบก็ไม่เอา จะรอมันทำไม มันๆม่เคยเห็นหัวเลยนะ!! เราก็พูดแค่คำเดิมๆว่า กูรักอ้ะ พูดอยู่แบบนี้ตลอดใครถามก็ตอบแต่คำเดิมๆ เราไม่คุยกับผู้ชาบคนไหนเลยนะ วันๆเราเที่ยวแต่กับเพื่อนผู้ชายไม่เคยมอง ไม่เคยสน ทุกวันนี้เราหลอกตัวเองมาตลอดว่าเรายังรักกันอยู่ เราอยู่ในโลกจอมปลอม ยอมรับความจริงไม่ได้สักที เราพยายามเปิดใจลองคุยกับใครหลายๆคน แต่มันไม่มีความรู้สึกว่าเราจะมีความรู้สึกดีๆให้กับคนๆนั้นเลย ทุกครั้งที่เราคุยกับใครเราจะนึกถึงแต่แฟนเราตลอด เราไม่รู้จะทำยังไง เราตัดสินใจเขียนลงพันทิปเพื่อระบาย และเราจะทำไงต่อไปดี จะรอหรือพอแค่ตรงนี้ ถ้าให้รอเราก็รอได้นะ รอแบบไม่มีหวังเราก็จะรอ ถ้าเข้ามาดูอยากให้รู้ว่าคิดถึงนะ เศร้า B&T #เรื่องราวอ่านแล้วจะงงๆหน่อยนะเพิ่งเขียนครั้งแรกไม่เข้าใจตรงไหนถามได้นะคะผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ยิ้ม
สมองสั่งให้พอ ใจให้รอต่อไป
ครั้งแรกที่เราเจอกับแฟนคือเค้ามาจีบเรานั่นแหละ แฟนเราหน้าตาดี สูงขาว อวบไม่มาก เจอกันวันแรกก็ไปร้านเหล้ากัน คือก่อนเจอกันอ่ะเราดื่มมาแล้ว แต่คือมันติดลม ก็เลยชวนกันไปกินต่อ จนเกือบสว่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตกเย็นมาเขาก็โทรมาอีก ชวนไปนู้นไปนี่คือเจอกันวันแรกก่อนกลับบ้านเราก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้วอ้ะ (ตามภาษาคนเมาเนอะ) ภายในอาทิตนั้นเราเที่ยวด้วยกันทุกวัน จนเรามีความรู้สึกดีๆต่อเขา ด้วยความที่เริ่มต้นความสัมพันธ์กัน คือคำว่าแฟนอ่ะมันก็ต้องมีเช็คนู้นเช็คนีหรือเปล่า? วันนั้นเขาชวนเราไปกินข้าว เราสังเกตุว่าเขาจะเล่นแต่โทรศัพท์อยู่ตลอดๆ เราคิดว่าเขามีใครอยู่ในเฟสหรือเปล่า แต่เราไม่รู้นะว่าเขาเล่นเฟสหรือเปล่า วัยรุ่นส่วนมากมันก็เล่นอ้ะเน้อะ เราก็มีนิสัยประมาณว่าขี้เกรงใจ ไม่ค่อยชอบจุกจิกกลัวเขาจะรำคาญ เราเลยขอชื่อเฟสเขา แต่เขาบอกเราว่าไม่ได้เล่นเฟส ตอนนั้นเรายังไม่เชื่อเพราะเห็นเพื่อนเขาคุยเรื่องคนในเฟสอยู่ เราเลยเค้นให้เขาบอก เขาก็บอกว่าไม่ได้เล่น พอเรากลับมาบ้านเพื่อนส่งลิงค์ข้อความนึงมาให้ซึ่งมันเป็นเฟสของแฟนเรา เราเลยนิ่งๆไว้ก่อน พอวันรุ่งขึ้นเราไปกินข้าวด้วยกันอีก เราเลยลองถามอีกว่าชื่อเฟสชื่ออะไร เค้าก็ตอบคำเดิม เราก็เค้นไปเรื่อยๆ จนเขาบอกแต่ชื่อที่เขาบอกไม่ได้ตรงกับเฟสของเขา เราเลยพูดไปว่าให้พูดอีกที เขาเลยบอก พอเรากลับบ้านมาเราก็แอดเฟสเขาไป แต่เขาไม่ยอมรับเพื่อน เราก็เริ่มสงสัยล้ะว่าทำไมถึงไม่รับ หลังจากนั้น เขาหายไป4วัน วันแรกที่เขาหายเราว่าจะโทรตามแต่เราไม่ใช่คนจุกจิกไง วันที่2ก็ยังไม่ติดต่อมา เราโทรไปก็ปิดเครื่อง วันที่3เราเริ่มคิดล้ะว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า จนวันที่4เขาโทรมา เราดีใจมากดีใจจนบอกไม่ถูกอ้ะ พูดได้เลยนะว่าน้ำตาเกือบไหล เขาชวนเราไปร้านเหล้านั่งชิว ก็กินได้สักพัก เพื่อนเขาก็พูดขึ้นมาว่า พรุ่งนี้ A (นามสมมุติแฟนเรา) จะโดนตำรวจพาตัวไปดำเนินคดีนะ เรื่องทะเลาะกับคู่อริเนี้ยแหละ เราน้ำตาแทบไหล กลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันทุกวันๆ นั่งคุยกันจนกระทั่งเรากลับบ้าน แฟนเรามาส่ง ตลอดระยะทางเขาถามเราตลอดนะว่าคิดถึงเค้ามั้ย รักเค้ามั้ย เขาหอมแก้มเราหอมแล้วหอมอีกเหมือนเขารักเราอ่ะ พอสักพักเราถามเขาว่าทำไมถึงไม่รับแอดเราล้ะ เขาบอกว่าไม่ได้ออนเลยเดี๋ยวกลับบ้านไปรับนะ จนกระทั่งเย็นของอีกวันเขาก็ยังไม่รับ เราก็ยังไม่ได้คิดอะไร เราก็โทรไปหาเขา เขาไม่รับสาย ปิดเครื่องบ้างแหละ จากวันที่เขามาส่งเรา เราไม่ได้คุยกับเขามาประมาณ 2อาทิตย์ เราพยายามติดต่อเขา ทักเฟสทักไลน์ไปแต่เขาไม่ตอบไม่เปิดอ่านเลยด้วยซ้ำ อ้อลืมไปๆ เขาไม่ได้ติดคุกนะ แม่เขาประกันตั้งแต่วันแรกเลย เพราะเราโทรไปหาเพื่อนเขา Aไปไหนเป็นไรหรือเปล่า เพื่อนเขาก็บอกไม่รู้ไม่ได้เจอกันเลย เราก็เริ่มจะทำใจล้ะ เขาทิ้งเราแน่ๆ จนวันนึงเราไปหาเพื่อนที่ศาลหลักเมือง ก็เห็นเขานั่งกับพวกเพื่อนเขานั้นแหละ แต่เราไม่เข้าไปทักนะ เพราะเห็นผช.เยอะมากเลยไมกล้าเข้าไป เรากลับบ้านมาเราก็พยายามติดต่อเขาตลอด แต่เขาไม่เคยรับสายเราเลย เราคิดว่าเขาทิ้งเราแล้วแหละ แต่เราก็ยังรอนะ วันนึงเราก็ไปกินข้าวร้านที่เราชอบไปกินด้วยกัน ผเอิญไปเจอเขานั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อน เราต่างคนต่างมองหน้ากันจนเพื่อนเขาพูดขึ้นมาว่า มานั่งกินข้าวด้วยกันก็ได้นะ เราเลยบอกว่าไม่เป็นไรเราแค่แวะมาหาเพื่อนเฉยๆ แต่เราคิดในใจนะทำไมล้ะ คนที่เราเรียกแฟนทำไมเขาไม่เป็นคนเรียกเราแทน กับนั่งอยู่เฉยๆ เราก็ไปหาเพื่อนที่ศางหลักเมืองนั่งคุยกัน ตอนนั้นพูดทุกอย่างให้เพื่อนฟังทั้งน้ำตา มันจุกแบบไม่ไหวแล้วอ้ะ เราก็กลับบ้านมาอยู่ดีๆเขาก็โทรมา ถามว่าทำไรอยู่เราก็ตอบว่านั่งเล่นอยู่ แล้วเขาตอบมาว่าอืม แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรไปใหม่ แล้วเขาก็หายไปแบบเดิม เราสับสนมากว่าตอนนี้เราอยู่ในสถานะอะไร เรายืนอยู่จุดไหน เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย ไม่เคยโกรธแฟนเราเลยนะ เรารักแฟนเรามาก มากจนยอมสละชีวิตให้เลยก็ได้ แฟนเราก็หายไปนานเข้าๆ จนเวลามันผ่านไป4เดือน!! เชื่อมั้ยระยะเวลา4เดือนเราใช้ชีวิตธรรมดาเนี้ยแหละ แต่วันๆรอแค่เค้าจะติดต่อกลับมา พร่ำเพ้อหา ไปทุกๆที่ที่แฟนชอบไปเพื่อจะได้เจอหน้า แต่กลับไม่เจอ ไม่ได้ติดต่อกันเลย เรามาเจอแฟนเราอีกที เขามีแฟนใหม่ไปแล้ว เหมือนเขารักกันมากนะ เรารู้นี่เราแทบทรุดอ้ะ เราได้แต่ถามตัวเองว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารออะไรหรอ? ความรู้สึกตอนนั้นแบบบอกไม่ถูกอ้ะ เจ็บมาก เราพยายามจะทำใจแต่ทำไมได้ พยายามลืมแต่ลืมไม่ได้ โหยหาเขาอยู่ตลอดเวลา เราพูดกับเพื่อนเรานะในเมื่อลืมไม่ได้เราก็จะรอ รอจนกว่าเขาจะกลับมาคุยกับเราอีกครั้ง เวลาผ่านไปอาทิตย์นึงเราตัดสินใจทักเฟสไปหาเขา เราบอกว่าเราคิดถึง แต่คำที่ตอบกลับมาคือคำว่า "อืม" คือเราไปไม่ถูกอ้ะ แค่อืมเหรอว้ะ ตอบเย็นชามาก เราก็จบสนทนาตั้งแต่ตอนนั้นเลย น้ำตาร่วงอ้ะ เพ้อตลอด แต่เราก็ไม่โกรธนะ เราก็รอต่อไปเพราะเราพูดกับเพื่อนไว้แล้ว เราก็ส่องเฟสเขาตลอดจนได้อาทิตนึง เพื่อนเขาทักมาบอกเราว่าเขาจะบวชแล้ว บวช3ปี เรารู้สึกดีใจแปลก ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุยกันแล้ว เราเลยฝากเพื่อนไปบอกเขาแค่ว่า ดูแลตัวเองดีๆนะ แต่เรายังรอเขานะ ถึงเขาจะยังไม่เลิกกับแฟนเขาก็เถอะ คิดถึงอยู่ตลอด พร่ำเพ้อหาอยู่ตลอด ถามว่าทำไมถึงยังรอ? เราไม่ได้บอกเลิกกันไง และเรายังรักเขามาก นานแค่ไหนก็รอ เรารอเขามาตลอดจนเพื่อนเราอดพูดไม่ได้ มันบอกเราว่านี่ปัญญาอ่อนหรอ ใครมาจีบก็ไม่เอา จะรอมันทำไม มันๆม่เคยเห็นหัวเลยนะ!! เราก็พูดแค่คำเดิมๆว่า กูรักอ้ะ พูดอยู่แบบนี้ตลอดใครถามก็ตอบแต่คำเดิมๆ เราไม่คุยกับผู้ชาบคนไหนเลยนะ วันๆเราเที่ยวแต่กับเพื่อนผู้ชายไม่เคยมอง ไม่เคยสน ทุกวันนี้เราหลอกตัวเองมาตลอดว่าเรายังรักกันอยู่ เราอยู่ในโลกจอมปลอม ยอมรับความจริงไม่ได้สักที เราพยายามเปิดใจลองคุยกับใครหลายๆคน แต่มันไม่มีความรู้สึกว่าเราจะมีความรู้สึกดีๆให้กับคนๆนั้นเลย ทุกครั้งที่เราคุยกับใครเราจะนึกถึงแต่แฟนเราตลอด เราไม่รู้จะทำยังไง เราตัดสินใจเขียนลงพันทิปเพื่อระบาย และเราจะทำไงต่อไปดี จะรอหรือพอแค่ตรงนี้ ถ้าให้รอเราก็รอได้นะ รอแบบไม่มีหวังเราก็จะรอ ถ้าเข้ามาดูอยากให้รู้ว่าคิดถึงนะ เศร้า B&T #เรื่องราวอ่านแล้วจะงงๆหน่อยนะเพิ่งเขียนครั้งแรกไม่เข้าใจตรงไหนถามได้นะคะผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ยิ้ม