ขอเล่าเป็นการระบายค่ะ พอมีปัญหาจะนึกถึงพันทิปเป็นที่ปรึกษา เพราะความคิดมันหลากหลาย หนูอายุ 18 ค่ะ ชีวิตหนูก็ปกติธรรมดาอยู่แต่บ้าน หนูอยากใช้ชีวิตด้วยตนเองบ้าง ออกไปผจญภัยบ้าง แต่นี้ไม่ใช่ประเด็นค่ะ ตอนนี้ปัญหาใหญ่ของหนูค่ะ เรื่องเรียนต่อระดับอุดมศึกษา หนูเริ่มสับสนจากที่ตอนม.5 หนูมีกำลังใจมาก ตอนนั้นหนูมีแฟนค่ะ อยู่ร.ร.เดียวกัน บ้านก็ไม่ไกล ชีวิตตอนนั้นลั่นลา สรุปหนูมีความสุขค่ะ หนูมีพลัง เรื่องเรียนหนูตั้งใจมากตอนนี้ก็ตั้งใจค่ะ แต่ขาดกำลังใจลงไปเยอะ บางคนบอกว่ามีแฟนการเรียนลด แต่หนูมีแฟน ของหนูเพิ่มขึ้นเยอะมาก หนูอ่านหนังสือได้เป็นตั้งๆ แต่ก็อ่านไปด้วยความสุข หนูเรียนระดับดี ในร.ร.ระดับอำเภอค่ะ หนูได้ที่1 ด้วยใน ม.5 หนูอยากช่วยติว ช่วยสอน ทำการบ้านพร้อมกัน กับแฟน ผลัดกันพูดคุยแสดงความคิด หนูถนัดคำนวน เค้าถนัดแบบศิลป์ ความคิดอย่างสร้างสรรค์ ตอนนั้นหนูร่าเริงมาก อ้วนสมบูรณ์มาก ตอนนั้นหนูมีไฟ รู้สึกมีพลัง มีกำลังใจอยากไปโรงเรียนเป็นที่สู๊ดด หนูเรียกทฤษฎี ใช้รักเป็นแรงผลักดัน กับครอบครัวหนูก็รักพ่อกับแม่มาก แต่หนูแสดงออกไม่เก่ง แต่ท่านก็เฉยๆนะค่ะ บทบาทอิทธิพลในชีวิตของหนูเริ่มเป็นแฟนค่ะ มีอะไรก็เล่าแฟนค่ะ เค้าทำให้หนูรู้สึกมีความสุข ปลอดภัย มีค่า เพราะเค้ารับฟังหนู หนูไม่ได้คิดว่าเค้าดีที่สุด แต่หนูพอใจแล้ว คิดจะคบไปเรื่อยๆ จนโตเลยค่ะ หนูก็ติดแฟนนะค่ะแต่ก็ไม่ได้มากมายจนว่ารู้สึกอึดอัดนะค่ะ หนูก็ไปลั่นลากับแก้งค์ตลอด ตอนนั้นใครๆเห็นก็รู้ว่าหนูมีความสุข ทุกอย่างโอเคมาก หนูอยากขึ้นม.6 เร็วๆ หนูวางแผนโน่นนี้ หนูคิดว่าหนูต้องมีความสุขมากแน่ๆ ทุกอย่างคงตัวมาก ถึงครอบครัวหนูจะเข้มงวด ไปหน่อย ไม่หน่อยก็เยอะอยู่ค่ะ ร.ร.ปิดเทอมหนูยังอยากให้เปิดไวไว มีความสุข
ม๊ากมาก ตอนนี้เหมือนมันพลิกผัน หนูกับแฟนต้องแยกกันเพราะเหตุบางอย่าง มันกะทันหันมากค่ะ หนูเริ่มเศร้าลงเรื่อยๆอะค่ะ ประมาณว่า เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยตลอด มันไม่ชิน หนูเคยชินกับการมีแฟนอยู่ข้างๆตลอด หนูอธิบายความรู้สึกออกมาไม่ถูก ต้องมาเจอกับตัวเองจะรู้สึกว่ามันทรมานมาก หนูกับแฟนไม่ได้มีปัญหาไรกันนะค่ะ เราก็รักกันเหมือนเดิม คือ ช่วงนั้นแรกๆมันแย่มาก คือเค้าก็เสียใจนะค่ะ เพราะเหตุสูญเสียคนในครอบครัว หนูก็พยายามทำเป็นร่าเริงให้กำลังใจเค้า ทุกอย่าง อยู่ข้างๆคอยรับฟัง แต่เค้าก็ไม่ค่อยเล่าอะไร ซึ่งนั้นก็เป็นนิสัยของเค้า เศร้าอะไรเค้าก็ไม่เล่า ปกติดูหน้าก็รู้ละ ว่าเป็นอะไร มันคิดอะไร ตอนนั้น หนูก็เสียใจมาก ณ ตอนนั้น มันมาจากหลายๆสาเหตุ หนูอธิบายไม่ถูก หนูกับเค้าไม่ได้เจอกันเลยเกือบ 2 เดือน เราก็คุยกันน้อยลง เพราะเค้าเศร้า เค้าคงอยากอยู่กับตัวเอง หนูก็กินไม่ค่อยได้ นอนก็ไม่ค่อยหลับ ร้องไห้ทุกวัน ทุกคืน น้ำหนักลดวูบ 555 ปกติหนูวิ่ง คุยน้ำหนักเกือบตายไม่ลงซักขีด ถ้าใครเห็นตอนนั้น คงคิดว่าหนูบ้าแน่ๆ หนูไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้มาก่อน แต่ก็ผ่านมาได้ เพราะแม่และเพื่อนๆ ครูคอยให้กำลังใจ หนูเริ่มดีขึ้นหลังจากไปเจอเค้านะค่ะ หนูเห็นเค้ายิ้มได้ หนูก็ยิ้มออก หนูก็พยายามทำใจ ทำมาเรื่อยๆ มันก็ดีขึ้น พยายามอ่านเรื่องราวชีวิตคนอื่นเพื่อปลอบใจตัวเองไปเรื่อย แต่หนูก็คิดถึงเค้ามาก พึ่งจะเข้าใจว่า ความคิดถึงนี้มันทรมานมาก ว่าเวลาไม่สบายมันทรมานแล้วนะ นี้มันทรมานมากกว่า มันไม่เจ็บตรงไหน แต่มันไม่มีแรง เมื่อก่อนเราสัญญาว่าจะไปเรียนด้วยกัน หลังจากจบม.6 หนูคิดว่าจะพิสูจน์ให้ผู้ใหญ่ดูว่าการมีแฟน สมัยนี้มันก็ไม่ได้แย่เสมอไป พอมาตอนนี้ หนูรู้สึกไม่มีแรง ไม่มีกำลังใจที่จะไปเรียน ตลอดหนึ่งเทอมที่ผ่านมา หนูรู้สึกทรมานมาก หนูไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอใคร เวลาใครถามถึงแฟน โอ๊ยสุดๆ หนูก็พยายามประคับประคองตัวเอง ไปโรงเรียนเพื่อแม่ เพื่อตัวเอง ต้องตั้งใจนะ ในห้องเรียนหนูก็ตั้งใจค่ะ ก็ยังเรียนได้อยู่ ยังเข้าใจเหมือนเดิม แต่พอกลับบ้านหนูแทบไม่เตะหนังสือเลยรู้สึกมันหมดแรง จากที่มีไฟ มันก็อ่อนแรง ยังร้องไห้ทุกคืนเหมือนเดิม หนูพยายามนึกถึงคำครูสอน "จะเลิกเสียใจได้ เมื่อรักตัวเองได้มากกว่ารักเค้า" แต่หนูก็ยังเศร้าอยู่ดี รู้สึกความสุขของหนู มันหายไปไหนหมด หนูยิ้มได้ไม่มีความสุขเท่าเหมือนก่อน แต่ความสัมพันธ์ของเรายังเหมือนเดิม แค่ห่างๆแล้วมันคิดถึง คุยกันไม่ได้ตลอดเวลาเหมือนก่อน หนูคิดถึงเค้ามาก อยากให้เค้ากลับมาอยู่ด้วยกัน หนูมักจะมีปัญหากับแม่บ่อย อาจจะว่าไม่ค่อยยอม เชื่อให้ความคิดของตัวเอง ถ้าไม่ผิด คือจะเถียง อาจไม่ใช่คำพูด บางทีด้วย สายตา ความคิดบ้าง แต่เราเป็นอย่างงี้กันบ่อยๆ แต่หนูรักแม่นะค่ะ รักท่านมาก เมื่อก่อนหนูมักจะเล่าแฟนบ่อยๆ พอระบายออกมันรู้สึกดีขึ้น เรียกได้ว่า นอกจากแม่ก็เค้านี้แหละ ผู้มีอิทธิพล คิดถึงเค้ามาก อยากไปเรียนด้วยกันตามที่สัญญากันไว้ อยากดูแล ช่วยสอน ติว พาไปสอบเหมือนเมื่อก่อน เป็นห่วงด้วย ไม่รู้จะติดตามข่าวสารบ้างป่าว อยากอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจ ถ้าบังเอิญได้อ่าน ขออะไรสักอย่าง ทำเพื่อเราสักครั้ง กลับมาอยู่ข้างๆกันนะ อย่าไปไหนเลยขอร้อง
ตอนแรกกะจะเล่าเรื่องเรียนจะมาขอคำปรึกษา ไปๆมาๆ เล่าเรื่องแฟนซะเยอะเลยสะงั้น
หนูมีปัญหาอีกหลายเรื่องอยากจะเล่า อยากปรึกษา แต่กลัวจะเล่ายาวจนทำหนังสือได้สะก่อน
มีอะไรแนะนำได้ อาจจะเล่าวกไปวนมา เล่าไม่ค่อยถูก แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก มันอยู่ในใจมากมาย ยังเล่าออกมาไม่หมด
ปล.อย่าด่านะค่ะ แค่อยากจะเล่า
ระบายจ้า ใครกำลังประสบปัญหาแบบนี้บ้างแนะนำหน่อย
ม๊ากมาก ตอนนี้เหมือนมันพลิกผัน หนูกับแฟนต้องแยกกันเพราะเหตุบางอย่าง มันกะทันหันมากค่ะ หนูเริ่มเศร้าลงเรื่อยๆอะค่ะ ประมาณว่า เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยตลอด มันไม่ชิน หนูเคยชินกับการมีแฟนอยู่ข้างๆตลอด หนูอธิบายความรู้สึกออกมาไม่ถูก ต้องมาเจอกับตัวเองจะรู้สึกว่ามันทรมานมาก หนูกับแฟนไม่ได้มีปัญหาไรกันนะค่ะ เราก็รักกันเหมือนเดิม คือ ช่วงนั้นแรกๆมันแย่มาก คือเค้าก็เสียใจนะค่ะ เพราะเหตุสูญเสียคนในครอบครัว หนูก็พยายามทำเป็นร่าเริงให้กำลังใจเค้า ทุกอย่าง อยู่ข้างๆคอยรับฟัง แต่เค้าก็ไม่ค่อยเล่าอะไร ซึ่งนั้นก็เป็นนิสัยของเค้า เศร้าอะไรเค้าก็ไม่เล่า ปกติดูหน้าก็รู้ละ ว่าเป็นอะไร มันคิดอะไร ตอนนั้น หนูก็เสียใจมาก ณ ตอนนั้น มันมาจากหลายๆสาเหตุ หนูอธิบายไม่ถูก หนูกับเค้าไม่ได้เจอกันเลยเกือบ 2 เดือน เราก็คุยกันน้อยลง เพราะเค้าเศร้า เค้าคงอยากอยู่กับตัวเอง หนูก็กินไม่ค่อยได้ นอนก็ไม่ค่อยหลับ ร้องไห้ทุกวัน ทุกคืน น้ำหนักลดวูบ 555 ปกติหนูวิ่ง คุยน้ำหนักเกือบตายไม่ลงซักขีด ถ้าใครเห็นตอนนั้น คงคิดว่าหนูบ้าแน่ๆ หนูไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้มาก่อน แต่ก็ผ่านมาได้ เพราะแม่และเพื่อนๆ ครูคอยให้กำลังใจ หนูเริ่มดีขึ้นหลังจากไปเจอเค้านะค่ะ หนูเห็นเค้ายิ้มได้ หนูก็ยิ้มออก หนูก็พยายามทำใจ ทำมาเรื่อยๆ มันก็ดีขึ้น พยายามอ่านเรื่องราวชีวิตคนอื่นเพื่อปลอบใจตัวเองไปเรื่อย แต่หนูก็คิดถึงเค้ามาก พึ่งจะเข้าใจว่า ความคิดถึงนี้มันทรมานมาก ว่าเวลาไม่สบายมันทรมานแล้วนะ นี้มันทรมานมากกว่า มันไม่เจ็บตรงไหน แต่มันไม่มีแรง เมื่อก่อนเราสัญญาว่าจะไปเรียนด้วยกัน หลังจากจบม.6 หนูคิดว่าจะพิสูจน์ให้ผู้ใหญ่ดูว่าการมีแฟน สมัยนี้มันก็ไม่ได้แย่เสมอไป พอมาตอนนี้ หนูรู้สึกไม่มีแรง ไม่มีกำลังใจที่จะไปเรียน ตลอดหนึ่งเทอมที่ผ่านมา หนูรู้สึกทรมานมาก หนูไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอใคร เวลาใครถามถึงแฟน โอ๊ยสุดๆ หนูก็พยายามประคับประคองตัวเอง ไปโรงเรียนเพื่อแม่ เพื่อตัวเอง ต้องตั้งใจนะ ในห้องเรียนหนูก็ตั้งใจค่ะ ก็ยังเรียนได้อยู่ ยังเข้าใจเหมือนเดิม แต่พอกลับบ้านหนูแทบไม่เตะหนังสือเลยรู้สึกมันหมดแรง จากที่มีไฟ มันก็อ่อนแรง ยังร้องไห้ทุกคืนเหมือนเดิม หนูพยายามนึกถึงคำครูสอน "จะเลิกเสียใจได้ เมื่อรักตัวเองได้มากกว่ารักเค้า" แต่หนูก็ยังเศร้าอยู่ดี รู้สึกความสุขของหนู มันหายไปไหนหมด หนูยิ้มได้ไม่มีความสุขเท่าเหมือนก่อน แต่ความสัมพันธ์ของเรายังเหมือนเดิม แค่ห่างๆแล้วมันคิดถึง คุยกันไม่ได้ตลอดเวลาเหมือนก่อน หนูคิดถึงเค้ามาก อยากให้เค้ากลับมาอยู่ด้วยกัน หนูมักจะมีปัญหากับแม่บ่อย อาจจะว่าไม่ค่อยยอม เชื่อให้ความคิดของตัวเอง ถ้าไม่ผิด คือจะเถียง อาจไม่ใช่คำพูด บางทีด้วย สายตา ความคิดบ้าง แต่เราเป็นอย่างงี้กันบ่อยๆ แต่หนูรักแม่นะค่ะ รักท่านมาก เมื่อก่อนหนูมักจะเล่าแฟนบ่อยๆ พอระบายออกมันรู้สึกดีขึ้น เรียกได้ว่า นอกจากแม่ก็เค้านี้แหละ ผู้มีอิทธิพล คิดถึงเค้ามาก อยากไปเรียนด้วยกันตามที่สัญญากันไว้ อยากดูแล ช่วยสอน ติว พาไปสอบเหมือนเมื่อก่อน เป็นห่วงด้วย ไม่รู้จะติดตามข่าวสารบ้างป่าว อยากอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจ ถ้าบังเอิญได้อ่าน ขออะไรสักอย่าง ทำเพื่อเราสักครั้ง กลับมาอยู่ข้างๆกันนะ อย่าไปไหนเลยขอร้อง
ตอนแรกกะจะเล่าเรื่องเรียนจะมาขอคำปรึกษา ไปๆมาๆ เล่าเรื่องแฟนซะเยอะเลยสะงั้น
หนูมีปัญหาอีกหลายเรื่องอยากจะเล่า อยากปรึกษา แต่กลัวจะเล่ายาวจนทำหนังสือได้สะก่อน
มีอะไรแนะนำได้ อาจจะเล่าวกไปวนมา เล่าไม่ค่อยถูก แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก มันอยู่ในใจมากมาย ยังเล่าออกมาไม่หมด
ปล.อย่าด่านะค่ะ แค่อยากจะเล่า