เราเป็นลูกคนเดียว
คุณแม่ท่านบอกกับเราเสมอว่า ชีวิตนี้ท่านอยากเห็นเราได้ทำงานที่ A (ที่ทำงานของท่านในอดีต)
หลังจากเรียนจบ เราได้ฝากประวัติไว้ที่เว็บไซต์ที่ทำงาน A
รอหลายเดือน ที่ทำงาน A ก็ไม่ได้ติดต่อมาแต่อย่างใด ประจวบกับเราได้งานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง จึงได้เริ่มทำงานที่นี่
แม้จะเป็นงานที่เครียด หนัก ซ้ำยังเลิกดึกทุกคืน(ไม่มีโอที) แต่เราก็ดีใจที่มีงานทำ หวังจะอยู่ที่นี่เรื่อยไป
แต่แล้ว งาน A ก็โทรมาให้เราไปสอบ ซึ่งกระบวนการสอบของงาน A กินเวลาทั้งวัน หลายวัน ซ้ำยังเป็นวันธรรมดา
เราไม่สามารถลางานจากที่ทำอยู่ได้ เนื่องจากช่วงนั้นเป็นวิกฤติบริษัทที่ขาดคนอย่างมาก
คุณแม่ท่านขอร้องให้เราลาออก เพื่อสอบงาน A ให้ท่าน
ตอนนั้นเรากังวลมาก เพราะการจะเข้าทำงานที่ A ได้นั้น ต้องมีการค้ำประกันเข้าทำงาน (ที่นี่บังคับให้มีการค้ำประกันทุกตำแหน่ง)
ท่านทราบดีว่า เรายอมท่านทุกเรื่อง อยากให้ทำงานที่ไหนเราทำให้ได้
แต่ขออย่างเดียวคือขอให้เลี่ยงการที่ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนหรือลำบากใจเพราะเรา
เพราะนอกจากคนค้ำประกันและคู่สมรสต้องเสียสละลางานและเดินทางไปให้ ซ้ำยังต้องกังวลถึงการทำงานของเราภายหลังการค้ำประกันอีก
อย่างไรก็ตาม คราวนั้นท่านบอกว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องคนค้ำประกัน เนื่องจากท่านหาไว้ให้แล้ว
เราจึงลาออกจากงานที่ทำอยู่ มาสอบงาน A ให้ท่าน
หลังจากผ่านกระบวนการสอบทั้งหลายแล้ว จึงเหลือขั้นตอนเซ็นสัญญาค้ำประกันและเซ็นสัญญาเข้าทำงาน
แต่แล้ว คนค้ำประกันที่ท่านหาไว้ ผลัดวันค้ำประกันให้ไปเรื่อยๆ ทำให้วันเริ่มงานของเราเลื่อนไปเรื่อยๆ ซึ่งเราก็เข้าใจดีและเห็นใจเป็นอย่างมาก เขาคงไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ เนื่องจากความสัมพันธ์ในตระกูล
เมื่อหาคนค้ำประกันไม่ได้ เราจึงไปขอ(วิงวอน)ท่านให้เราไปสมัครงานอื่นที่ไม่ต้องมีการค้ำประกัน แต่ท่านไม่ยอม
สุดท้ายคุณพ่อท่านต้องไปเทียวหาคนค้ำประกันมาให้ได้ (ซึ่งต้องขอบคุณในความกรุณาของเขาจริงๆ)
หลังจากนั้น คุณแม่ท่านก็สงบลงได้ แต่เรานอนไม่หลับมาหลายคืน
กังวลเรื่องที่คนค้ำประกันเขาต้องเดือดร้อนเสียเวลาไปให้ และประสิทธิภาพการทำงานของเรา ว่าจะอยู่ในเกณฑ์ที่คนค้ำประกันจะไม่ต้องเดือดร้อนรับผิดชอบได้ไหม คงต้องกังวลเรื่องหลังนี้ไม่จบไม่สิ้น
ใกล้จะวันทำสัญญาค้ำประกันแล้ว เราเห็นใจคนค้ำประกันเขามาก ทั้งพยายามคิดว่าชีวิตการทำงานหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร
แต่คงไม่มีทางออกอื่น
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ ขอบคุณจริงๆ
[ขอระบาย TT] เกรงใจคนค้ำประกันเข้าทำงาน
คุณแม่ท่านบอกกับเราเสมอว่า ชีวิตนี้ท่านอยากเห็นเราได้ทำงานที่ A (ที่ทำงานของท่านในอดีต)
หลังจากเรียนจบ เราได้ฝากประวัติไว้ที่เว็บไซต์ที่ทำงาน A
รอหลายเดือน ที่ทำงาน A ก็ไม่ได้ติดต่อมาแต่อย่างใด ประจวบกับเราได้งานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง จึงได้เริ่มทำงานที่นี่
แม้จะเป็นงานที่เครียด หนัก ซ้ำยังเลิกดึกทุกคืน(ไม่มีโอที) แต่เราก็ดีใจที่มีงานทำ หวังจะอยู่ที่นี่เรื่อยไป
แต่แล้ว งาน A ก็โทรมาให้เราไปสอบ ซึ่งกระบวนการสอบของงาน A กินเวลาทั้งวัน หลายวัน ซ้ำยังเป็นวันธรรมดา
เราไม่สามารถลางานจากที่ทำอยู่ได้ เนื่องจากช่วงนั้นเป็นวิกฤติบริษัทที่ขาดคนอย่างมาก
คุณแม่ท่านขอร้องให้เราลาออก เพื่อสอบงาน A ให้ท่าน
ตอนนั้นเรากังวลมาก เพราะการจะเข้าทำงานที่ A ได้นั้น ต้องมีการค้ำประกันเข้าทำงาน (ที่นี่บังคับให้มีการค้ำประกันทุกตำแหน่ง)
ท่านทราบดีว่า เรายอมท่านทุกเรื่อง อยากให้ทำงานที่ไหนเราทำให้ได้
แต่ขออย่างเดียวคือขอให้เลี่ยงการที่ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนหรือลำบากใจเพราะเรา
เพราะนอกจากคนค้ำประกันและคู่สมรสต้องเสียสละลางานและเดินทางไปให้ ซ้ำยังต้องกังวลถึงการทำงานของเราภายหลังการค้ำประกันอีก
อย่างไรก็ตาม คราวนั้นท่านบอกว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องคนค้ำประกัน เนื่องจากท่านหาไว้ให้แล้ว
เราจึงลาออกจากงานที่ทำอยู่ มาสอบงาน A ให้ท่าน
หลังจากผ่านกระบวนการสอบทั้งหลายแล้ว จึงเหลือขั้นตอนเซ็นสัญญาค้ำประกันและเซ็นสัญญาเข้าทำงาน
แต่แล้ว คนค้ำประกันที่ท่านหาไว้ ผลัดวันค้ำประกันให้ไปเรื่อยๆ ทำให้วันเริ่มงานของเราเลื่อนไปเรื่อยๆ ซึ่งเราก็เข้าใจดีและเห็นใจเป็นอย่างมาก เขาคงไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ เนื่องจากความสัมพันธ์ในตระกูล
เมื่อหาคนค้ำประกันไม่ได้ เราจึงไปขอ(วิงวอน)ท่านให้เราไปสมัครงานอื่นที่ไม่ต้องมีการค้ำประกัน แต่ท่านไม่ยอม
สุดท้ายคุณพ่อท่านต้องไปเทียวหาคนค้ำประกันมาให้ได้ (ซึ่งต้องขอบคุณในความกรุณาของเขาจริงๆ)
หลังจากนั้น คุณแม่ท่านก็สงบลงได้ แต่เรานอนไม่หลับมาหลายคืน
กังวลเรื่องที่คนค้ำประกันเขาต้องเดือดร้อนเสียเวลาไปให้ และประสิทธิภาพการทำงานของเรา ว่าจะอยู่ในเกณฑ์ที่คนค้ำประกันจะไม่ต้องเดือดร้อนรับผิดชอบได้ไหม คงต้องกังวลเรื่องหลังนี้ไม่จบไม่สิ้น
ใกล้จะวันทำสัญญาค้ำประกันแล้ว เราเห็นใจคนค้ำประกันเขามาก ทั้งพยายามคิดว่าชีวิตการทำงานหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร
แต่คงไม่มีทางออกอื่น
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ ขอบคุณจริงๆ