สวัสดีค่ะ
เราขอแชร์ประสบการณ์ความรักที่ไม่มีทางลงเอยได้เลย เราเลยเลือกเก็บไว้เป็นความทรงจำดีเท่านั้น ขอเล่าเลยนะคะ
สมัยตอนเราอยู่ปี 1 เราเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ตอนนั้นบอกเลยเราเข้ามาเรียนสาขาวิชานี้ เพราะรุ่นพี่คนนึงที่อยู่ในสาขานี้ เราปลื้มเค้ามาก แต่ไม่รู้ว่าพี่เค้าชื่ออะไร อยู่ปีไหนด้วยซ้ำ ตอนที่เรามาเข้าแคมป์ที่มหาวิทยาลัยนี้ ตั้งแต่นั้นมาเราก้อตั้งใจว่ามหาลัยเราจะเข้าที่นี่ เราก้อดั้งด้นขอโควต้า และก็ได้เรียนที่นี่ค่ะ
พอได้เข้ามาเรียน ตอนนั้นเราอวบๆ หน่อยตัวเล็ก ประมาณ 155 ซม. คิดว่าตัวเองไม่สวยเลย แต่อยู่ดี ๆ วันหนึ่งมีพี่คนหนึ่งแอดเฟสเรามา เราก้อรับจิคะ เห็นว่าเป็นพี่สาขา และหน้าคล้ายๆ คนที่เราแอบปลื้มตอนนั้นอ่ะค่ะ และก็ได้คุยกับพี่เค้า พี่เค้าถามว่าจำพี่ได้ไหม พี่คนเป็นพี่สาขาเรานะ 555555555+ แต่เราจำไม่ได้ (นึกในใจขอให้คนที่ถามเราเป็นคนที่เราชอบ พอเข้าไปดูในเฟส ไม่ใช่หน้าตาแบบนี้อ่ะ 55555+ และเค้าก็จบไปแล้วด้วย ) พี่คนนี้สูงประมาณ 180 กว่า มั้งนร้า หุ่นดี หน้าตาก้อประมาณหนึ่ง แต่สำหรับเราก้อหล่อเลยอ่ะค่ะ ตั้งแต่นั้นมาเราก็คุยกันมาเรื่อย ๆ มีเปิดกล้องคุยกันเกือบทุกวัน เรานี่นอนฝันดีทุกคืน นอนเขินก่อนนอน อิๆ และก็เป็นแบบนี้มาเรื่อย ๆ จนเราไปเที่ยวกันครั้งแรก เราก็เตรียมชุดไปเปลี่ยนค่ะ มหาลัยเราปีหนึ่งให้ใส่แต่ชุดของมหาวิทยาลัยเท่านั้น เค้าก็มารับเราถึงมหาวิทยาลัยเลย เพราะว่าเราอยู่หอในนะคะ เรารู้สึกว่าเค้านิสัยดีมาก อบอุ่นแบบบอกไม่ถูก เทคแคร์ดูแลเราทุกอย่าง อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นมากๆๆๆๆๆๆๆๆ หรือด้วยความที่เค้าโตกว่าเราหลายปี และพี่เค้าก็ทำงานแล้วด้วย เลยมีความเป็นผู้ใหญ่สูง เรากับพี่เค้าอายุห่างกันพอสมควรประมาณ 7 - 8 ปีได้ เรามีความสุขมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค่ะ เดทครั้งแรกของเราไปดูหนังค่ะ กินข้าวที่ร้านร้านหนึ่งเป็นร้านพวกเส้นๆ อ่ะค่ะ และก้อมีเดทครั้งต่อๆ ไป เราก็ไปเที่ยวด้วยกันหลายๆ ที่ ไปเที่ยววัด ไปน้ำตก ไปอาบน้ำแร่กัน ไปว่ายน้ำ ไปกินข้าวด้วยกันบ่อย เราจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่เค้าได้ ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ตอนที่ประทับใจที่สุดคือตอนไปเที่ยวก่อนปีใหม่ด้วยกันค่ะ เรากลับบ้านอีกจังหวัดนึง เค้าก้อแวะมาเที่ยวกับเราก่อนที่จะกลับบ้านเค้า อยากบอกว่าแม้จะเป็นเพียงหนึ่ง แต่เราก็มีความสุขที่สุดเลยล่ะค่ะ มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายในวันเดียว และวันนึงเรารู้เรื่องเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับตัวพี่เค้า ซึ่งมันร้ายแรงกับเรามาก (เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงผู้ชายนี่แหละค่ะ) ถึงขั้นเราหน้าชา น้ำตาไหล เราไม่ได้เสียใจกับเรื่องที่เราได้รู้มา แต่เราเสียใจที่ทำไมเค้าไม่เลือกที่จะบอกเรา เค้าลือกที่จะปิดบังเรา พอเรารู้ที่หลังเพราะมีคนมาบอกเราเสียใจมาก เราถึงขั้นทำอะไรไม่ถูก นั่งนิ่งไปเป้นชั่วโมง แบบช็อคอ่ะคะ ตอนนั้นเรานึกอะไรอยู่ไม่รู้ทักเฟสไปต่อว่าพี่เค้าอย่างเดียวเลย และบอกเลิกไปเลยค่ะ เฟสเราก้อไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ลบเพื่อนทันที เรานั่งร้องไห้ไปหลายวันเลย เรื่องนี้ผ่านไปประมาณปีหนึ่งเลยที่เราไม่กล้ามีใครเพราะยังเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา
วันนึงเราทนคิดถึงเค้าไม่ไหวเราก้อไปแอดเฟส โทรไปหาพี่เค้า ถึงแม้เราจะลบเบอร์พี่เค้าไปแต่เรายังจำขึ้นใจ เราคิดได้ว่าเรื่องแค่นี้เองให้อภัยกันได้ เราก้อคิดเข้าข้างตัวเองค่ะ ไม่เป็นไรหรอก เราก้ออธิบายให้พี่เค้าฟังว่าเราขอโทษในเรื่องวันนั้นที่เรา เสียใจไม่ฟังคำอธิบายของพี่ พูดไปต่าง ๆนาๆ เพื่อให้เค้าอภัยให้เรา เพราะเรายังคิดถึงพี่เค้า รักพี่เค้ามาก อยากกลับไปคบกันอีกครั้ง แต่เพื่อนเราบอกว่าายังกลับไปอีก ใครกลับไปก้อโง่ แต่เราเป็นคนนึงที่ยอมโง่ค่ะ ตั้งแต่นั้นเราก็ได้คุยกับพี่เค้า แต่เค้าดูไม่เหมือนเดิม คุยน้อย พูดน้อย โทรไปไม่ค่อบรับ บอกไม่ว่าง งานยุ่ง ต่าง ๆ นา ๆ ถ้าเป็นเบอเราพี่เค้าจะไม่รับ หรือรับช้า แต่ถ้าเอาเบออื่นโทรไปเค้าจะรับเร็วมาก แล้วไหนบอกเราว่างานยุ่ง เรานี่เศร้าเลยอ่ะคะ แต่ก็ยังดีที่เค้าคุยกับเรา
พอถึงวันเกิดพี่เค้าค่ะ เราก็ไปหาเค้กโดเรม่อน จริงๆ พี่เค้าชอบตัวการ์ตูนตัวหนึ่งเป็นการ์ตูนที่ใช้มือ อารมณ์ประมาณฝ่ามือจอมพลัง แต่เราหาเค้กรูปแบบนั้นไม่ได้ แต่พี่เค้าก้อชอบโดเรม่อนรองลงมา ก้อเลยเอา อันนี้แหละ วันเกิดพี่เค้าหลังจากที่เค้าไปฉลองอะไรเสร็จ (สงสัยไปกับครอบครัวเค้าหรือป่าว ไม่กล้าถาม) เค้าก้อมาหาเราที่หอ (ตอนนี้เราอยู่หอนอกแล้วนะคะ) เราก้อเซอไพเค้กที่ซื้อมา เป่าๆ เสร็จพี่เค้าก้อไปฉลองต่อมั้งค่ะ พอพี่เค้ากลับไปอ้าว ลืมการ์ดวันเกิดนี่หน่า เราก้อโทรบอกพี่ลืมของอ่ะ พี่เค้าก้อบอกว่าถ้าไม่ดึกมาเดี๋ยวพี่กลับมาเอา และแล้ว พี่เค้าก้อกลับมาเอาคร้า แต่มันก้อดึกมากอยู่นะ เหมือนเค้ากรึ่มๆ เมา ได้กลิ่นเบียร์ แต่พี่เค้าก้อกินปกตินะ เพราะพี่เค้าบอกว่ากินเบียร์ก่อนนอนหลับสบาย (ไม่รู้ตอนนี้กินอยู่หรือป่าว) เค้าก้อขึ้นมาเอาการ์ดที่ลืมเไว้ และคืนนั้น พี่เค้าก้อทำเอาเราเขินมาก เค้าดึงเรามานั่งตักแล้วกอดเราไว้ หอมแก้มเรา ลูบหัวเราอย่างเอ็นดู มันอบอุ่นมาก ๆอ่ะคะ แล้วเค้าก้อกอดเราอยู่อย่างนั้นนานมาก จนเลยเที่ยงคืน ประมาณตีหนึ่งตีสองได้มั้งคะพี่เค้าก้อกลับ เราก้อลงไปส่งตามปกติ และหลังจากวันนั้น พี่เค้าก้อยังเป็นแบบเดิมคือ คุยน้อย พูดน้อย โทรไปไม่ค่อบรับ บอกไม่ว่าง งานยุ่ง ต่าง ๆ นา ๆ เป็นแบบนี้นานมาก พี่เค้าไม่เคยคิดจะพาเราไปที่ที่เค้าชอบไป จริงๆ เราก้อไม่ได้อะไรมากนะ แค่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับพี่เค้าให้มากกว่านี้ แต่ก้อไม่มีเลยสักครั้งที่เค้าจะพาเราไป แม้แต่พ่อแม่พี่เค้ายังไม่เคยพูดถึงให้เราฟังเลย คือเราไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเค้าเลยนอกจากเรื่องชื่อจริง เบอร์โทร คนจังหวัดอะไร ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ชอบการ์ตูนอะไร ชอบกีฬาอะไร เรารู้แค่นี้ เวลาผ่านไปพี่เค้าก้อเริ่มห่างหาย คุยนานๆ ครั้ง พี่เค้าก้อบอกว่า พี่ติดงาน งานยุ่งมาก เราก้อทำได้แค่น้อยใจ ร้องไห้ คิดไปต่างๆว่าเค้ามีใครหรือป่าวเราไปเป็นกิ๊กเค้าหรือป่าว เราร้องไห้บ่อยมาก จนสุดท้ายเราทนแบบนี้ไม่ไหว เราก้อถอยออกมาเอง และพี่เค้าก้อดูไม่เสียใจที่เราเป็นคนถอยจากมา เค้าไม่เคยติดต่อเรามาก่อน มีแต่เราที่ยังตัดใจไม่ได้มีบางครั้งที่เผลอโทรไปหาพี่เค้าก้อมี
จนมาเมื่อก่อนวันเกิดเค้าปีนี้เราก็ได้วาดภาพการ์ตูนที่พี่เค้าชอบ ให้ก่อนที่จะไปทำงานกรุงเทพ เราให้ช่วงก่อนสิ้นปี 2014 นี้เองค่ะ และเราก้อคุยกันอีกครั้งแต่คุยในฐานะอะไรไม่รู้ เค้าก้อยังไม่มีอะไร ที่ทำให้เรามั่นใจเลยว่า เค้าจริงจังกับเราแค่ไหน จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่ง เราเจอตอนที่อยู่กรุงเทพ เค้าดูแลเราทุกอย่าง ดีกับเรามาก เค้าบอกว่าเค้าขอดูแลเราได้ไหม เค้าบอกว่าเราน่ะ คุยด้วยอยู่ด้วย แล้วอบอุ่น ให้คำปรึกษาเค้าได้ เค้าเลยจีบเรา (ดีใจมากๆ ที่ยังมีคนชอบเราอยู่หรอเนี่ย ) เค้าให้ความมั่นใจกับเรา เค้ามีความมุ่งมั่นที่จะดูแลเรา จริงจังกับเรา เค้าเทคแคร์เรา พาเราไปเจอพ่อกับแม่ และครอบครัวเค้า จนกระทั่งเราตกลงเป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้นค่ะ และผู้ชายคนนี้ละค่ะที่ทำให้เราคิดได้ว่ายังมีคนที่รักเรา คิดจะจริงจังกับเราจริง ๆ ทำให้เรามั่นใจว่าเค้าจะมีเราคนเดียว เราจึงเดินออกมาจากชีวิตของพี่เค้า และจากไปอย่างเงียบๆ ไม่บอกอะไรเลย และพีเค้าก้อไม่ได้เสียใจอะไรเลย เราเลือกผู้ชายคนที่มาจีบเราตอนอยู่กรุงเทพค่ะ จนกระทั่งตอนนี้เราก้อยังเป็นแฟนกับผู้ชายคนนี้
แต่เราก้อยังคิดถึงและรักพี่เค้า แต่ก้อเก็บความรู้สึกดีๆ ที่เคยเกิดขึ้น ความรัก ความคิดถึง ไว้เป็นเพียงความทรงจำดีๆ ก้อพอ เราว่าเราเลือกถูกที่เดินออกมา เพราะอยู่ไปเราก็ไม่มีทางรู้เลยว่าที่พี่เค้าพูดอะไรจริงอะไรไม่จริง สู้เลือกอยู่กับความเป็นจริง เลือกคนที่เค้าเห็นค่าเราดีกว่า อยู่กับปัจจุบัน (พิมไปน้ำตาจะไหลไป จริงๆ เราจำชื่อสถานที่ ชื่ออะไร ต่างๆ ได้หมด แต่อาจจะพิมบอกในนี้ไม่ได้ เพราะถ้าเค้าเจอกระทู้นี้ เราแค่อยากเล่า แชร์ให้ฟังเฉยๆ คร้า)
ขอบคุณนะคะ ที่ฟังเรื่องเล่าของเราจนจบ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
แชร์ประสบการณ์ความรักที่ไม่สามารถลงเอยได้ แล้วเก็บเป็นเพียงความทรงจำเท่านั้น
เราขอแชร์ประสบการณ์ความรักที่ไม่มีทางลงเอยได้เลย เราเลยเลือกเก็บไว้เป็นความทรงจำดีเท่านั้น ขอเล่าเลยนะคะ
สมัยตอนเราอยู่ปี 1 เราเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ตอนนั้นบอกเลยเราเข้ามาเรียนสาขาวิชานี้ เพราะรุ่นพี่คนนึงที่อยู่ในสาขานี้ เราปลื้มเค้ามาก แต่ไม่รู้ว่าพี่เค้าชื่ออะไร อยู่ปีไหนด้วยซ้ำ ตอนที่เรามาเข้าแคมป์ที่มหาวิทยาลัยนี้ ตั้งแต่นั้นมาเราก้อตั้งใจว่ามหาลัยเราจะเข้าที่นี่ เราก้อดั้งด้นขอโควต้า และก็ได้เรียนที่นี่ค่ะ
พอได้เข้ามาเรียน ตอนนั้นเราอวบๆ หน่อยตัวเล็ก ประมาณ 155 ซม. คิดว่าตัวเองไม่สวยเลย แต่อยู่ดี ๆ วันหนึ่งมีพี่คนหนึ่งแอดเฟสเรามา เราก้อรับจิคะ เห็นว่าเป็นพี่สาขา และหน้าคล้ายๆ คนที่เราแอบปลื้มตอนนั้นอ่ะค่ะ และก็ได้คุยกับพี่เค้า พี่เค้าถามว่าจำพี่ได้ไหม พี่คนเป็นพี่สาขาเรานะ 555555555+ แต่เราจำไม่ได้ (นึกในใจขอให้คนที่ถามเราเป็นคนที่เราชอบ พอเข้าไปดูในเฟส ไม่ใช่หน้าตาแบบนี้อ่ะ 55555+ และเค้าก็จบไปแล้วด้วย ) พี่คนนี้สูงประมาณ 180 กว่า มั้งนร้า หุ่นดี หน้าตาก้อประมาณหนึ่ง แต่สำหรับเราก้อหล่อเลยอ่ะค่ะ ตั้งแต่นั้นมาเราก็คุยกันมาเรื่อย ๆ มีเปิดกล้องคุยกันเกือบทุกวัน เรานี่นอนฝันดีทุกคืน นอนเขินก่อนนอน อิๆ และก็เป็นแบบนี้มาเรื่อย ๆ จนเราไปเที่ยวกันครั้งแรก เราก็เตรียมชุดไปเปลี่ยนค่ะ มหาลัยเราปีหนึ่งให้ใส่แต่ชุดของมหาวิทยาลัยเท่านั้น เค้าก็มารับเราถึงมหาวิทยาลัยเลย เพราะว่าเราอยู่หอในนะคะ เรารู้สึกว่าเค้านิสัยดีมาก อบอุ่นแบบบอกไม่ถูก เทคแคร์ดูแลเราทุกอย่าง อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นมากๆๆๆๆๆๆๆๆ หรือด้วยความที่เค้าโตกว่าเราหลายปี และพี่เค้าก็ทำงานแล้วด้วย เลยมีความเป็นผู้ใหญ่สูง เรากับพี่เค้าอายุห่างกันพอสมควรประมาณ 7 - 8 ปีได้ เรามีความสุขมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค่ะ เดทครั้งแรกของเราไปดูหนังค่ะ กินข้าวที่ร้านร้านหนึ่งเป็นร้านพวกเส้นๆ อ่ะค่ะ และก้อมีเดทครั้งต่อๆ ไป เราก็ไปเที่ยวด้วยกันหลายๆ ที่ ไปเที่ยววัด ไปน้ำตก ไปอาบน้ำแร่กัน ไปว่ายน้ำ ไปกินข้าวด้วยกันบ่อย เราจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่เค้าได้ ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ตอนที่ประทับใจที่สุดคือตอนไปเที่ยวก่อนปีใหม่ด้วยกันค่ะ เรากลับบ้านอีกจังหวัดนึง เค้าก้อแวะมาเที่ยวกับเราก่อนที่จะกลับบ้านเค้า อยากบอกว่าแม้จะเป็นเพียงหนึ่ง แต่เราก็มีความสุขที่สุดเลยล่ะค่ะ มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายในวันเดียว และวันนึงเรารู้เรื่องเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับตัวพี่เค้า ซึ่งมันร้ายแรงกับเรามาก (เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงผู้ชายนี่แหละค่ะ) ถึงขั้นเราหน้าชา น้ำตาไหล เราไม่ได้เสียใจกับเรื่องที่เราได้รู้มา แต่เราเสียใจที่ทำไมเค้าไม่เลือกที่จะบอกเรา เค้าลือกที่จะปิดบังเรา พอเรารู้ที่หลังเพราะมีคนมาบอกเราเสียใจมาก เราถึงขั้นทำอะไรไม่ถูก นั่งนิ่งไปเป้นชั่วโมง แบบช็อคอ่ะคะ ตอนนั้นเรานึกอะไรอยู่ไม่รู้ทักเฟสไปต่อว่าพี่เค้าอย่างเดียวเลย และบอกเลิกไปเลยค่ะ เฟสเราก้อไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ลบเพื่อนทันที เรานั่งร้องไห้ไปหลายวันเลย เรื่องนี้ผ่านไปประมาณปีหนึ่งเลยที่เราไม่กล้ามีใครเพราะยังเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา
วันนึงเราทนคิดถึงเค้าไม่ไหวเราก้อไปแอดเฟส โทรไปหาพี่เค้า ถึงแม้เราจะลบเบอร์พี่เค้าไปแต่เรายังจำขึ้นใจ เราคิดได้ว่าเรื่องแค่นี้เองให้อภัยกันได้ เราก้อคิดเข้าข้างตัวเองค่ะ ไม่เป็นไรหรอก เราก้ออธิบายให้พี่เค้าฟังว่าเราขอโทษในเรื่องวันนั้นที่เรา เสียใจไม่ฟังคำอธิบายของพี่ พูดไปต่าง ๆนาๆ เพื่อให้เค้าอภัยให้เรา เพราะเรายังคิดถึงพี่เค้า รักพี่เค้ามาก อยากกลับไปคบกันอีกครั้ง แต่เพื่อนเราบอกว่าายังกลับไปอีก ใครกลับไปก้อโง่ แต่เราเป็นคนนึงที่ยอมโง่ค่ะ ตั้งแต่นั้นเราก็ได้คุยกับพี่เค้า แต่เค้าดูไม่เหมือนเดิม คุยน้อย พูดน้อย โทรไปไม่ค่อบรับ บอกไม่ว่าง งานยุ่ง ต่าง ๆ นา ๆ ถ้าเป็นเบอเราพี่เค้าจะไม่รับ หรือรับช้า แต่ถ้าเอาเบออื่นโทรไปเค้าจะรับเร็วมาก แล้วไหนบอกเราว่างานยุ่ง เรานี่เศร้าเลยอ่ะคะ แต่ก็ยังดีที่เค้าคุยกับเรา
พอถึงวันเกิดพี่เค้าค่ะ เราก็ไปหาเค้กโดเรม่อน จริงๆ พี่เค้าชอบตัวการ์ตูนตัวหนึ่งเป็นการ์ตูนที่ใช้มือ อารมณ์ประมาณฝ่ามือจอมพลัง แต่เราหาเค้กรูปแบบนั้นไม่ได้ แต่พี่เค้าก้อชอบโดเรม่อนรองลงมา ก้อเลยเอา อันนี้แหละ วันเกิดพี่เค้าหลังจากที่เค้าไปฉลองอะไรเสร็จ (สงสัยไปกับครอบครัวเค้าหรือป่าว ไม่กล้าถาม) เค้าก้อมาหาเราที่หอ (ตอนนี้เราอยู่หอนอกแล้วนะคะ) เราก้อเซอไพเค้กที่ซื้อมา เป่าๆ เสร็จพี่เค้าก้อไปฉลองต่อมั้งค่ะ พอพี่เค้ากลับไปอ้าว ลืมการ์ดวันเกิดนี่หน่า เราก้อโทรบอกพี่ลืมของอ่ะ พี่เค้าก้อบอกว่าถ้าไม่ดึกมาเดี๋ยวพี่กลับมาเอา และแล้ว พี่เค้าก้อกลับมาเอาคร้า แต่มันก้อดึกมากอยู่นะ เหมือนเค้ากรึ่มๆ เมา ได้กลิ่นเบียร์ แต่พี่เค้าก้อกินปกตินะ เพราะพี่เค้าบอกว่ากินเบียร์ก่อนนอนหลับสบาย (ไม่รู้ตอนนี้กินอยู่หรือป่าว) เค้าก้อขึ้นมาเอาการ์ดที่ลืมเไว้ และคืนนั้น พี่เค้าก้อทำเอาเราเขินมาก เค้าดึงเรามานั่งตักแล้วกอดเราไว้ หอมแก้มเรา ลูบหัวเราอย่างเอ็นดู มันอบอุ่นมาก ๆอ่ะคะ แล้วเค้าก้อกอดเราอยู่อย่างนั้นนานมาก จนเลยเที่ยงคืน ประมาณตีหนึ่งตีสองได้มั้งคะพี่เค้าก้อกลับ เราก้อลงไปส่งตามปกติ และหลังจากวันนั้น พี่เค้าก้อยังเป็นแบบเดิมคือ คุยน้อย พูดน้อย โทรไปไม่ค่อบรับ บอกไม่ว่าง งานยุ่ง ต่าง ๆ นา ๆ เป็นแบบนี้นานมาก พี่เค้าไม่เคยคิดจะพาเราไปที่ที่เค้าชอบไป จริงๆ เราก้อไม่ได้อะไรมากนะ แค่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับพี่เค้าให้มากกว่านี้ แต่ก้อไม่มีเลยสักครั้งที่เค้าจะพาเราไป แม้แต่พ่อแม่พี่เค้ายังไม่เคยพูดถึงให้เราฟังเลย คือเราไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเค้าเลยนอกจากเรื่องชื่อจริง เบอร์โทร คนจังหวัดอะไร ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ชอบการ์ตูนอะไร ชอบกีฬาอะไร เรารู้แค่นี้ เวลาผ่านไปพี่เค้าก้อเริ่มห่างหาย คุยนานๆ ครั้ง พี่เค้าก้อบอกว่า พี่ติดงาน งานยุ่งมาก เราก้อทำได้แค่น้อยใจ ร้องไห้ คิดไปต่างๆว่าเค้ามีใครหรือป่าวเราไปเป็นกิ๊กเค้าหรือป่าว เราร้องไห้บ่อยมาก จนสุดท้ายเราทนแบบนี้ไม่ไหว เราก้อถอยออกมาเอง และพี่เค้าก้อดูไม่เสียใจที่เราเป็นคนถอยจากมา เค้าไม่เคยติดต่อเรามาก่อน มีแต่เราที่ยังตัดใจไม่ได้มีบางครั้งที่เผลอโทรไปหาพี่เค้าก้อมี
จนมาเมื่อก่อนวันเกิดเค้าปีนี้เราก็ได้วาดภาพการ์ตูนที่พี่เค้าชอบ ให้ก่อนที่จะไปทำงานกรุงเทพ เราให้ช่วงก่อนสิ้นปี 2014 นี้เองค่ะ และเราก้อคุยกันอีกครั้งแต่คุยในฐานะอะไรไม่รู้ เค้าก้อยังไม่มีอะไร ที่ทำให้เรามั่นใจเลยว่า เค้าจริงจังกับเราแค่ไหน จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่ง เราเจอตอนที่อยู่กรุงเทพ เค้าดูแลเราทุกอย่าง ดีกับเรามาก เค้าบอกว่าเค้าขอดูแลเราได้ไหม เค้าบอกว่าเราน่ะ คุยด้วยอยู่ด้วย แล้วอบอุ่น ให้คำปรึกษาเค้าได้ เค้าเลยจีบเรา (ดีใจมากๆ ที่ยังมีคนชอบเราอยู่หรอเนี่ย ) เค้าให้ความมั่นใจกับเรา เค้ามีความมุ่งมั่นที่จะดูแลเรา จริงจังกับเรา เค้าเทคแคร์เรา พาเราไปเจอพ่อกับแม่ และครอบครัวเค้า จนกระทั่งเราตกลงเป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้นค่ะ และผู้ชายคนนี้ละค่ะที่ทำให้เราคิดได้ว่ายังมีคนที่รักเรา คิดจะจริงจังกับเราจริง ๆ ทำให้เรามั่นใจว่าเค้าจะมีเราคนเดียว เราจึงเดินออกมาจากชีวิตของพี่เค้า และจากไปอย่างเงียบๆ ไม่บอกอะไรเลย และพีเค้าก้อไม่ได้เสียใจอะไรเลย เราเลือกผู้ชายคนที่มาจีบเราตอนอยู่กรุงเทพค่ะ จนกระทั่งตอนนี้เราก้อยังเป็นแฟนกับผู้ชายคนนี้
แต่เราก้อยังคิดถึงและรักพี่เค้า แต่ก้อเก็บความรู้สึกดีๆ ที่เคยเกิดขึ้น ความรัก ความคิดถึง ไว้เป็นเพียงความทรงจำดีๆ ก้อพอ เราว่าเราเลือกถูกที่เดินออกมา เพราะอยู่ไปเราก็ไม่มีทางรู้เลยว่าที่พี่เค้าพูดอะไรจริงอะไรไม่จริง สู้เลือกอยู่กับความเป็นจริง เลือกคนที่เค้าเห็นค่าเราดีกว่า อยู่กับปัจจุบัน (พิมไปน้ำตาจะไหลไป จริงๆ เราจำชื่อสถานที่ ชื่ออะไร ต่างๆ ได้หมด แต่อาจจะพิมบอกในนี้ไม่ได้ เพราะถ้าเค้าเจอกระทู้นี้ เราแค่อยากเล่า แชร์ให้ฟังเฉยๆ คร้า)
ขอบคุณนะคะ ที่ฟังเรื่องเล่าของเราจนจบ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ