ครั้งแรกครับกับการที่บอกรักใครสักคน เค้าไม่ใช่รักครั้งแรก แต่เจ็บกว่ารักครั้งแรกเพราะผมดันไปรักคนที่เค้าเกลียดผม
เกือบ1ปีที่ผ่านมา ผมอยู่กับความครุมเครือ อยู่กับความสับสน อยู่กับคำว่าทำไม?? ทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้
ทำไมเค้าถึงทำแบบนี้ ทำไมเค้าถึงเปลี่ยนไป จากคนที่คอยเอาใจใส่ กลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจผมตลอดเวลา
พยายามเกลียดเค้าแล้วก็ทำไม่ได้ ก็ทนมาตลอด ทนจนมันไม่ไหวเลยต้องบอก
กระทู้ที่ผมตั้งตลอดระยะเวลาเกือบปีที่ผ่านมาครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://pantip.com/topic/32833641
http://pantip.com/topic/33299280
http://pantip.com/topic/33362269
http://pantip.com/topic/33422786
http://pantip.com/topic/33564485
ผมกับเค้าตอนนี้เรียนอยู่ปี3แล้วครับ ช่วงปิดเทอมก่อนหน้านี้ผมตัดสินใจหางานทำ ก็พยายามจะใช้เวลาตรงนี้ตัดใจ
จากเค้าให้ได้ แต่พอเปิดเทอมผมก็ยังตัดใจไม่ได้ แล้วรู้สึกเจ็บกว่าเก่าอีกครับกับการกระทำต่างๆของเค้า
ผมทำงานเสิร์ฟครับเป็นร้านอาหารแต่มีเหล้าเบียร์ด้วย เลิกงานลูกค้าชวนไปเที่ยวก็ไปแทบจะตลอด
อยากเมาอยากสนุก อยากประชดเค้า แต่มันก็สนุกได้แค่ตอนนั้น พอไปเรียนก็ทนกับความรู้สึกเดิมๆ
เค้าคุยกับเพื่อนทุกคนยกเว้นผม คุยกับคนอื่นดีหมดแต่ไม่เคยคุยกับผมดีๆเลย เวลาไปเรียนผมไม่ได้สนใจเรียนเลย
ไปถึงก็หลับในคาบตลอด ไม่อยากได้ยินเสียงเค้า ไม่อยากเห็นเค้า ไม่อยากเจอเลย รู้สึกใช้ความอดทนเปลือง
ทนกับที่ทำงาน ทนกับที่เรียน ทนกับเค้าอีก จนมีโอกาสได้กลับบ้านด้วยกันสองคน ผมก็เลยถามเค้าว่า...
โกรธอะไรผมอยู่หรือปล่าว ทำไมไม่เคยคุยด้วยดีๆเลย แต่เค้าก็บอกผมว่าเฉยๆไม่ได้โกรธ(คำว่าเฉยๆแมร่งโคตรเจ็บ)
ผมกินเหล้าไม่เป็นนะแต่อยากเมา ก็เลยไปนั่งกินเหล้าคนเดียวที่ร้านชิวๆร้านนึง กินหงษ์ไปแบนนึงก็ไม่เมานะ
อ้วกแล้วก็กลับบ้านเลย เที่ยวก็แล้ว เมาก็แล้วก็ไม่ช่วยอะไร เลยตัดสินใจเล่าให้เพื่อนผญ.คนนึงฟัง
เพื่อนคนนี้เรียนด้วยกันตั้งแต่ม.ปลาย เลยตัดสินใจเล่าให้ฟัง เค้าก็บอกผมว่างั้นรอให้ความอดทนผมหมดละกัน
เพราะผมบอกเค้าว่าทนไม่ไหวเมื่อไรคงบอก ปรึกษาคนอื่นแล้วก็ยังไม่ได้ช่วยอะไร อ่านพันทิป+กับดูฟรีแล้น
ผมเลยตัดสินใจวางแผนจะไปเที่ยวเกาะ หยุดเรียนไปเลย2วัน
พอวางแผนเสร็จว่าจะไปอะไรยังไง ผมเลยใช้โอกาสนี้แหละบอกชอบเค้าแล้วหนีไปสัก4วัน
คืนนั้นผมทำงานกลับถึงบ้านเกือบๆตีหนึ่ง ผมนั่งพิมข้อความที่จะบอกเค้าประมาณ5บรรทัดในword พิมๆลบๆ
แค่5บรรทัดผมนั่งพิมนั่งคิดเรื่องเก่าๆ ตั้งแต่ตี1ถึงตี4 แล้วก็ใช้คำว่าฮึบเดียวกดส่งไปเลย แล้วผมก็นอนได้แปบนึง
ตื่นมาตี5ครึ่ง อาบน้ำเตรียมตัวเสร็จผมก็ให้แม่ไปส่งที่รถตู้ นั่งรถไปต่างจังหวัด ตอนนั้นคิดว่าจะตัดขาดทุกอย่าง
ไปพักผ่อนที่เกาะ แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเปิดโทรศัพดู มันขึ้นว่าอ่านแล้วแต่เค้าไม่ตอบ แต่เค้ารับผมเป็นเพื่อน
แสดงว่าเห็นแล้ว(ผมเคยลบเพื่อนในเฟสเค้าเป็นปีๆแล้วจำไม่ได้ว่าลบทำไม) ในใจตอนนั้นรู้สึกกังวลมาก
อ่านแล้วไม่ตอบคืออะไร ผมค้างที่เกาะได้คืนนึงแล้วก็กลับเลย มีพี่กลุ่มนึงชวนไปเที่ยวแบบผับอะครับ
ผมก็ย้อมใจไปนิดหน่อย แต่ก็ระวังตัวเองนะครับ เมาไม่ได้อันตราย ผมโพสลงเฟสว่า ส่งท้ายรักโง่ๆ
ประมาณตีสองผมทักเค้าไปประมาณว่า
"ไม่ได้บอกใครใช่ไหม เค้าไม่กล้าสู้หน้าใครเลยหวะ"
เค้าคอบกลับมาว่า "ไม่" "อย่าเพี้ยนนัก"
ความรู้สึกผมตอนนั้นจะร้องไห้เลยนะ ไม่ได้เศร้า แต่เหมือนแบบคนรู้สึกผิด จะไม่ทำอีกแล้วประมาณนี้
แล้วผมก็บอกเค้าไปว่า "ขอโทษ สัญญาจจะทำตัวปกติ"
ผมก็คิดมาตลอดว่าเจอหน้ากัน ผมจะมองเค้ายังไง
และแล้วเวลาที่จะต้องเจอหน้ากันก็มาถึง ผมไม่กล้ามองหน้าเค้าเลย แต่เค้าก็ทำตัวเหมือนปกติแล้วก็คุยกับผมก่อน
แต่คุยเรื่องงาน เค้าก็ยังพูดจากับผมไม่ดีเหมือนเดิมเลยนะ วันนั้นผมก็เอาของฝากที่ซื้อมาไปไว้หลังรถเค้า แล้วผมก็เลยไปทำงาน
ผมก็ทักเค้าไปว่าซื้อของมาฝากเก็บไปด้วยนะ เค้าก็ไม่ตอบเหมือนเดิม เพื่อนคนอื่นก็มองว่าที่ผมไม่ปกติเพราะทำงาน
บอกให้ผมออกจากงานมาตั้งใจเรียน ผมก็เลยออกจากงานมาแล้วคิดว่าจะหาอะไรทำให้ตัวเองมีความสุขได้บ้าง
เพื่อนนัดติวหนังสือกันจะสอบย่อยแคล3 แต่เพราะเค้าไปด้วยผมเลยไม่อยากไปกลัวอึดอัด เรียนก็ไม่ได้ตั้งใจเรียน ผมก็ตัดใจแล้วนอน
ก็ตื่นแต่เช้ารีบไปม.ให้เพื่อนติวให้ คนอื่นอ่านกันทั้งคืน ผมอ่านได้ ชม.กว่าๆ ก็คิดว่าถ้าสอบไม่ได้เลยว่าจะไปดรอป
แต่ข้อสอบดันตรงที่อ่านๆมาเลยพอทำได้
มีวันนึงเค้ากำลังจะกลับบ้านเค้าก็มาชวนผมกลับจะไปส่ง เค้าพูดไม่ได้มองหน้าเลยนะ แต่ผมก็ดีใจอ่ะที่เค้าก็แครผมนิดๆนะ
ระว่างทางกับผมก็นั่งเงียบๆ เค้าก็นั่งเงียบๆ ก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย แล้วไปเรียนก็ไม่เคยนั่งติดกันเลย ผมกลัวเค้าอึดอัดเลยออก
มานั่งตรงอื่นแทน ก็ไม่รู้ที่เลี่ยงนี่ทำเค้าลำบากใจหรือปล่าว ตอนเรียนเค้าก็บอกให้ผมยิ้มแย้มหน่อย เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด
เลิกดึงหน้าได้แล้ว (ใครแมร่งจะไปยิ้มออกหวะ) แต่แค่ประโยคนี้มันกลับทำให้ผมสบายใจนะ มันก็โอเคที่เรายังเป็นเพื่อนกันได้
เค้าเหมือนเดิมทุกอย่าง จะมีแต่ผมที่เกร็งๆไปบ้าง ไม่กล้าไปใกล้ๆเหมือนเดิม แต่เรื่องคำพูดจะค่อนข้างหนักกว่าเดิมนะ
ก็รู้ว่าผมชอบก็ยังไม่เลิกพูดทำร้ายจิตใจ ผมคุยกับเพื่อนก็มาว่าผมว่าจะไปยุ่งอะไรกับเค้าอ่ะ มีเรียนเรื่องกำหนดการเชิงเส้น
ผมตอบอาจารเรื่องตัวแปรส่วนขาด เพื่อนก็ถามแล้วถ้าตัวแปรส่วนเกินหละ ผมก็ตอบเล่นๆว่าก็ผมไงส่วนเดิม เค้าก็บอกเพิ่งรู้หรอ
เค้าจะคอยพูดหาเรื่องผมอยู่ตลอดเลย เค้าชอบบ่นว่าผมเพี้ยน ยิ่งกลับจากเกาะยิ่งเพี้ยน ไม่เคยเจอใครเพี้ยนเท่าผมเลย555
แต่อย่างน้อยผมก็ได้บอกให้เค้ารู้ถึงความรู้สึกผมนะ ผมก็เทคแครเค้าได้โดยที่ไม่เกินคำว่าหวังดี ไม่ล้ำเส้น
มีอะไรก็โทรบอกโทรตามโทรถามตลอด
สุดท้ายผมว่าก็ดีแล้วหละครับที่ผมตัดสินใจบอก จะได้เลิกมโนสักที ก็ได้แต่หวังว่าจะตัดใจได้เร็วๆ
อย่างน้อยผมก็จะเป็นเพื่อนที่ดีของเขาเสมอ
ปล.โสดโปรดจีบ 20/175/50
อยากรักก็ต้องเสี่ยง...ดีแล้วที่ตัดสินใจบอก
เกือบ1ปีที่ผ่านมา ผมอยู่กับความครุมเครือ อยู่กับความสับสน อยู่กับคำว่าทำไม?? ทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้
ทำไมเค้าถึงทำแบบนี้ ทำไมเค้าถึงเปลี่ยนไป จากคนที่คอยเอาใจใส่ กลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจผมตลอดเวลา
พยายามเกลียดเค้าแล้วก็ทำไม่ได้ ก็ทนมาตลอด ทนจนมันไม่ไหวเลยต้องบอก
กระทู้ที่ผมตั้งตลอดระยะเวลาเกือบปีที่ผ่านมาครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ผมกับเค้าตอนนี้เรียนอยู่ปี3แล้วครับ ช่วงปิดเทอมก่อนหน้านี้ผมตัดสินใจหางานทำ ก็พยายามจะใช้เวลาตรงนี้ตัดใจ
จากเค้าให้ได้ แต่พอเปิดเทอมผมก็ยังตัดใจไม่ได้ แล้วรู้สึกเจ็บกว่าเก่าอีกครับกับการกระทำต่างๆของเค้า
ผมทำงานเสิร์ฟครับเป็นร้านอาหารแต่มีเหล้าเบียร์ด้วย เลิกงานลูกค้าชวนไปเที่ยวก็ไปแทบจะตลอด
อยากเมาอยากสนุก อยากประชดเค้า แต่มันก็สนุกได้แค่ตอนนั้น พอไปเรียนก็ทนกับความรู้สึกเดิมๆ
เค้าคุยกับเพื่อนทุกคนยกเว้นผม คุยกับคนอื่นดีหมดแต่ไม่เคยคุยกับผมดีๆเลย เวลาไปเรียนผมไม่ได้สนใจเรียนเลย
ไปถึงก็หลับในคาบตลอด ไม่อยากได้ยินเสียงเค้า ไม่อยากเห็นเค้า ไม่อยากเจอเลย รู้สึกใช้ความอดทนเปลือง
ทนกับที่ทำงาน ทนกับที่เรียน ทนกับเค้าอีก จนมีโอกาสได้กลับบ้านด้วยกันสองคน ผมก็เลยถามเค้าว่า...
โกรธอะไรผมอยู่หรือปล่าว ทำไมไม่เคยคุยด้วยดีๆเลย แต่เค้าก็บอกผมว่าเฉยๆไม่ได้โกรธ(คำว่าเฉยๆแมร่งโคตรเจ็บ)
ผมกินเหล้าไม่เป็นนะแต่อยากเมา ก็เลยไปนั่งกินเหล้าคนเดียวที่ร้านชิวๆร้านนึง กินหงษ์ไปแบนนึงก็ไม่เมานะ
อ้วกแล้วก็กลับบ้านเลย เที่ยวก็แล้ว เมาก็แล้วก็ไม่ช่วยอะไร เลยตัดสินใจเล่าให้เพื่อนผญ.คนนึงฟัง
เพื่อนคนนี้เรียนด้วยกันตั้งแต่ม.ปลาย เลยตัดสินใจเล่าให้ฟัง เค้าก็บอกผมว่างั้นรอให้ความอดทนผมหมดละกัน
เพราะผมบอกเค้าว่าทนไม่ไหวเมื่อไรคงบอก ปรึกษาคนอื่นแล้วก็ยังไม่ได้ช่วยอะไร อ่านพันทิป+กับดูฟรีแล้น
ผมเลยตัดสินใจวางแผนจะไปเที่ยวเกาะ หยุดเรียนไปเลย2วัน
พอวางแผนเสร็จว่าจะไปอะไรยังไง ผมเลยใช้โอกาสนี้แหละบอกชอบเค้าแล้วหนีไปสัก4วัน
คืนนั้นผมทำงานกลับถึงบ้านเกือบๆตีหนึ่ง ผมนั่งพิมข้อความที่จะบอกเค้าประมาณ5บรรทัดในword พิมๆลบๆ
แค่5บรรทัดผมนั่งพิมนั่งคิดเรื่องเก่าๆ ตั้งแต่ตี1ถึงตี4 แล้วก็ใช้คำว่าฮึบเดียวกดส่งไปเลย แล้วผมก็นอนได้แปบนึง
ตื่นมาตี5ครึ่ง อาบน้ำเตรียมตัวเสร็จผมก็ให้แม่ไปส่งที่รถตู้ นั่งรถไปต่างจังหวัด ตอนนั้นคิดว่าจะตัดขาดทุกอย่าง
ไปพักผ่อนที่เกาะ แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเปิดโทรศัพดู มันขึ้นว่าอ่านแล้วแต่เค้าไม่ตอบ แต่เค้ารับผมเป็นเพื่อน
แสดงว่าเห็นแล้ว(ผมเคยลบเพื่อนในเฟสเค้าเป็นปีๆแล้วจำไม่ได้ว่าลบทำไม) ในใจตอนนั้นรู้สึกกังวลมาก
อ่านแล้วไม่ตอบคืออะไร ผมค้างที่เกาะได้คืนนึงแล้วก็กลับเลย มีพี่กลุ่มนึงชวนไปเที่ยวแบบผับอะครับ
ผมก็ย้อมใจไปนิดหน่อย แต่ก็ระวังตัวเองนะครับ เมาไม่ได้อันตราย ผมโพสลงเฟสว่า ส่งท้ายรักโง่ๆ
ประมาณตีสองผมทักเค้าไปประมาณว่า
"ไม่ได้บอกใครใช่ไหม เค้าไม่กล้าสู้หน้าใครเลยหวะ"
เค้าคอบกลับมาว่า "ไม่" "อย่าเพี้ยนนัก"
ความรู้สึกผมตอนนั้นจะร้องไห้เลยนะ ไม่ได้เศร้า แต่เหมือนแบบคนรู้สึกผิด จะไม่ทำอีกแล้วประมาณนี้
แล้วผมก็บอกเค้าไปว่า "ขอโทษ สัญญาจจะทำตัวปกติ"
ผมก็คิดมาตลอดว่าเจอหน้ากัน ผมจะมองเค้ายังไง
และแล้วเวลาที่จะต้องเจอหน้ากันก็มาถึง ผมไม่กล้ามองหน้าเค้าเลย แต่เค้าก็ทำตัวเหมือนปกติแล้วก็คุยกับผมก่อน
แต่คุยเรื่องงาน เค้าก็ยังพูดจากับผมไม่ดีเหมือนเดิมเลยนะ วันนั้นผมก็เอาของฝากที่ซื้อมาไปไว้หลังรถเค้า แล้วผมก็เลยไปทำงาน
ผมก็ทักเค้าไปว่าซื้อของมาฝากเก็บไปด้วยนะ เค้าก็ไม่ตอบเหมือนเดิม เพื่อนคนอื่นก็มองว่าที่ผมไม่ปกติเพราะทำงาน
บอกให้ผมออกจากงานมาตั้งใจเรียน ผมก็เลยออกจากงานมาแล้วคิดว่าจะหาอะไรทำให้ตัวเองมีความสุขได้บ้าง
เพื่อนนัดติวหนังสือกันจะสอบย่อยแคล3 แต่เพราะเค้าไปด้วยผมเลยไม่อยากไปกลัวอึดอัด เรียนก็ไม่ได้ตั้งใจเรียน ผมก็ตัดใจแล้วนอน
ก็ตื่นแต่เช้ารีบไปม.ให้เพื่อนติวให้ คนอื่นอ่านกันทั้งคืน ผมอ่านได้ ชม.กว่าๆ ก็คิดว่าถ้าสอบไม่ได้เลยว่าจะไปดรอป
แต่ข้อสอบดันตรงที่อ่านๆมาเลยพอทำได้
มีวันนึงเค้ากำลังจะกลับบ้านเค้าก็มาชวนผมกลับจะไปส่ง เค้าพูดไม่ได้มองหน้าเลยนะ แต่ผมก็ดีใจอ่ะที่เค้าก็แครผมนิดๆนะ
ระว่างทางกับผมก็นั่งเงียบๆ เค้าก็นั่งเงียบๆ ก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย แล้วไปเรียนก็ไม่เคยนั่งติดกันเลย ผมกลัวเค้าอึดอัดเลยออก
มานั่งตรงอื่นแทน ก็ไม่รู้ที่เลี่ยงนี่ทำเค้าลำบากใจหรือปล่าว ตอนเรียนเค้าก็บอกให้ผมยิ้มแย้มหน่อย เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด
เลิกดึงหน้าได้แล้ว (ใครแมร่งจะไปยิ้มออกหวะ) แต่แค่ประโยคนี้มันกลับทำให้ผมสบายใจนะ มันก็โอเคที่เรายังเป็นเพื่อนกันได้
เค้าเหมือนเดิมทุกอย่าง จะมีแต่ผมที่เกร็งๆไปบ้าง ไม่กล้าไปใกล้ๆเหมือนเดิม แต่เรื่องคำพูดจะค่อนข้างหนักกว่าเดิมนะ
ก็รู้ว่าผมชอบก็ยังไม่เลิกพูดทำร้ายจิตใจ ผมคุยกับเพื่อนก็มาว่าผมว่าจะไปยุ่งอะไรกับเค้าอ่ะ มีเรียนเรื่องกำหนดการเชิงเส้น
ผมตอบอาจารเรื่องตัวแปรส่วนขาด เพื่อนก็ถามแล้วถ้าตัวแปรส่วนเกินหละ ผมก็ตอบเล่นๆว่าก็ผมไงส่วนเดิม เค้าก็บอกเพิ่งรู้หรอ
เค้าจะคอยพูดหาเรื่องผมอยู่ตลอดเลย เค้าชอบบ่นว่าผมเพี้ยน ยิ่งกลับจากเกาะยิ่งเพี้ยน ไม่เคยเจอใครเพี้ยนเท่าผมเลย555
แต่อย่างน้อยผมก็ได้บอกให้เค้ารู้ถึงความรู้สึกผมนะ ผมก็เทคแครเค้าได้โดยที่ไม่เกินคำว่าหวังดี ไม่ล้ำเส้น
มีอะไรก็โทรบอกโทรตามโทรถามตลอด
สุดท้ายผมว่าก็ดีแล้วหละครับที่ผมตัดสินใจบอก จะได้เลิกมโนสักที ก็ได้แต่หวังว่าจะตัดใจได้เร็วๆ
อย่างน้อยผมก็จะเป็นเพื่อนที่ดีของเขาเสมอ
ปล.โสดโปรดจีบ 20/175/50