พาตัวเองขับรถไปเรื่อยๆตามสายเอเซีย
ตั้งใจขับไปจนกว่าจะรู้สึกไม่ไหว..
ร้องไห้ไป คิดไปตลอดทาง มีแค่ความฟุ้งซ่านและซึมเซา
ฉันไปจอดนอนริมทางและพบกับคาราวานรถบ้าน
ขอนอนที่นั่นอยู่หนึ่งคืน จมอยู่กับความเสียใจ
เช้ามาฉันไปต่อถึงอุทธยานแห่งชาติน้ำตกคลองลาน
ได้พักในบ้านหลังน้อยกลางป่า และอยู่ใกล้น้ำ นั่งฟังเสียงของน้ำตก
ฉันเดินเรื่อยไปตามเนินเขาน้อยใหญ่ เข้าใกล้ต้นไม้ใหญ่
นั่งอยู่เนิ่นนานจนบ่ายคล้อย
ฉันฟังเสียงแมลงและเสียงความคิดตัวเอง
นั่งบันทึกทุกสิ่งทุกอย่างในหัว
...
นกน้อยร้องเพลง
ฉันเผลอหลับไป
ภวังความฝันและความตื่นของจิตใจ
พาฉันลงลึกไปถึงสภาวะที่นิ่งงันและเงียบที่สุด
เสียงน้ำตกคือแรง และฉันคือความว่าง
ฉันปีกป่ายขึ้นบนยอดไม้ ต้นมันสูงจนฉันลื่นไถลอยู่บ่อยครั้ง
กล้ามเนื้อขาปวดร้าว
ฉันจับกิ่งหนึ่งไว้แล้วยื่นนิ่งมั่นคง นึกถึงสิ่งที่ค้นคว้ามาว่าอากาศจะเคลื่อนที่ผ่านทางส่วนโคนปีก
ทางผิวบนซึ่งมีลักษณะโค้งทำให้แรงดึงปีกขึ้น
ในเวลาเดียวกันลมที่พัดผ่านทางผิวล่างของปีกซึ่งมีลักษณะเว้าทำให้เกิดแรงดันปีกด้วย
เมื่อมีความต่างระหว่างแรงดันของอากาศที่อยู่เหนือปีกคือแรงดันทางด้านล่างมากกว่าด้านบนปีก
จึงทำให้นกลอยตัวสูงขึ้นได้เหมือนเครื่องบิน....
ฉันลองแผ่ปีกออกแบนราบ กระพือปีกขึ้น เมื่อส่วนโคนปีกกระดกขึ้น ทำให้มีกระแสลมพัดผ่านทางด้านล่าง
ร่างฉันยกลอยขึ้น และฉันก็บินออกไป จากต้นไม้หนึ่งสู่ต้นไม้หนี่ง
ฉันมั่นใจว่าประคองตัวเองไหวฉันก็กระพือปีกต่อไปอีก
ทีแรกไม่กล้าก้มมองลง เพราะฉันกลัวจะเกิดความกลัว
ลมใต้ท้องฉันพัดเย็น มีละอองน้ำสาดกระเซ็น
ฉันก้มมองเห็นว่าตัวเองอยู่สูงเหนือลำธารบนยอดน้ำตกสูงและ
ละอองน้ำทั้งหลายทำให้ฉันก้มมอง
มันระยับตาและรุนแรง ฉันรู้สึกปวดร้าวทั้งสองไหล่และคอก็เหมือนจะเจ็บเนื่องจากการเกร็ง
ฉันรู้สึกปวดไปทั้งตัวเหมือนจะหมดแรงและพยายามร่อนลงใกล้ฝั่งน้ำ
แต่ปีกฉันชุ่มน้ำแล้วร่างก็หมุนหล่นลงบนผิวน้ำ ...
ด้านบนคือท้องฟ้า ด้านล่างคือธารน้ำไหลสู่น้ำตกสูง
ฉันว่ายไปเท่าที่แรงจะไหว ด้วยปีกเปียกปอน
ฉันหมดแรงและว่ายเข้าไปใกล้ฝั่ง
และฉันก็พบเธอ ดวงจันทร์เสี้ยวแหว่งเว้าสีเหลืองนวล
เธอฉายเงาทอดลงมาสู่ผืนน้ำ ระยับระยับและแสนงาม
ฉันว่ายไปจนถึงดวงจันทร์
ห้วงคำนึงสุดท้ายฉันกล่าวอยู่แต่เพียงในใจ
"ฉันดีใจที่ได้พบเธอในวาระสุดท้ายของการบินนี้"
แล้วฉันก็ปล่อยตัวให้จม ยอมรับกับความพ่ายแพ้
ทั้งร่างกายและจิตใจ...
..
ฉันว่ายไปจนถึงดวงจันทร์ *
ตั้งใจขับไปจนกว่าจะรู้สึกไม่ไหว..
ร้องไห้ไป คิดไปตลอดทาง มีแค่ความฟุ้งซ่านและซึมเซา
ฉันไปจอดนอนริมทางและพบกับคาราวานรถบ้าน
ขอนอนที่นั่นอยู่หนึ่งคืน จมอยู่กับความเสียใจ
เช้ามาฉันไปต่อถึงอุทธยานแห่งชาติน้ำตกคลองลาน
ได้พักในบ้านหลังน้อยกลางป่า และอยู่ใกล้น้ำ นั่งฟังเสียงของน้ำตก
ฉันเดินเรื่อยไปตามเนินเขาน้อยใหญ่ เข้าใกล้ต้นไม้ใหญ่
นั่งอยู่เนิ่นนานจนบ่ายคล้อย
ฉันฟังเสียงแมลงและเสียงความคิดตัวเอง
นั่งบันทึกทุกสิ่งทุกอย่างในหัว
...
นกน้อยร้องเพลง
ฉันเผลอหลับไป
ภวังความฝันและความตื่นของจิตใจ
พาฉันลงลึกไปถึงสภาวะที่นิ่งงันและเงียบที่สุด
เสียงน้ำตกคือแรง และฉันคือความว่าง
ฉันปีกป่ายขึ้นบนยอดไม้ ต้นมันสูงจนฉันลื่นไถลอยู่บ่อยครั้ง
กล้ามเนื้อขาปวดร้าว
ฉันจับกิ่งหนึ่งไว้แล้วยื่นนิ่งมั่นคง นึกถึงสิ่งที่ค้นคว้ามาว่าอากาศจะเคลื่อนที่ผ่านทางส่วนโคนปีก
ทางผิวบนซึ่งมีลักษณะโค้งทำให้แรงดึงปีกขึ้น
ในเวลาเดียวกันลมที่พัดผ่านทางผิวล่างของปีกซึ่งมีลักษณะเว้าทำให้เกิดแรงดันปีกด้วย
เมื่อมีความต่างระหว่างแรงดันของอากาศที่อยู่เหนือปีกคือแรงดันทางด้านล่างมากกว่าด้านบนปีก
จึงทำให้นกลอยตัวสูงขึ้นได้เหมือนเครื่องบิน....
ฉันลองแผ่ปีกออกแบนราบ กระพือปีกขึ้น เมื่อส่วนโคนปีกกระดกขึ้น ทำให้มีกระแสลมพัดผ่านทางด้านล่าง
ร่างฉันยกลอยขึ้น และฉันก็บินออกไป จากต้นไม้หนึ่งสู่ต้นไม้หนี่ง
ฉันมั่นใจว่าประคองตัวเองไหวฉันก็กระพือปีกต่อไปอีก
ทีแรกไม่กล้าก้มมองลง เพราะฉันกลัวจะเกิดความกลัว
ลมใต้ท้องฉันพัดเย็น มีละอองน้ำสาดกระเซ็น
ฉันก้มมองเห็นว่าตัวเองอยู่สูงเหนือลำธารบนยอดน้ำตกสูงและ
ละอองน้ำทั้งหลายทำให้ฉันก้มมอง
มันระยับตาและรุนแรง ฉันรู้สึกปวดร้าวทั้งสองไหล่และคอก็เหมือนจะเจ็บเนื่องจากการเกร็ง
ฉันรู้สึกปวดไปทั้งตัวเหมือนจะหมดแรงและพยายามร่อนลงใกล้ฝั่งน้ำ
แต่ปีกฉันชุ่มน้ำแล้วร่างก็หมุนหล่นลงบนผิวน้ำ ...
ด้านบนคือท้องฟ้า ด้านล่างคือธารน้ำไหลสู่น้ำตกสูง
ฉันว่ายไปเท่าที่แรงจะไหว ด้วยปีกเปียกปอน
ฉันหมดแรงและว่ายเข้าไปใกล้ฝั่ง
และฉันก็พบเธอ ดวงจันทร์เสี้ยวแหว่งเว้าสีเหลืองนวล
เธอฉายเงาทอดลงมาสู่ผืนน้ำ ระยับระยับและแสนงาม
ฉันว่ายไปจนถึงดวงจันทร์
ห้วงคำนึงสุดท้ายฉันกล่าวอยู่แต่เพียงในใจ
"ฉันดีใจที่ได้พบเธอในวาระสุดท้ายของการบินนี้"
แล้วฉันก็ปล่อยตัวให้จม ยอมรับกับความพ่ายแพ้
ทั้งร่างกายและจิตใจ...
..