สวัสดีครับ
ผมชอบทำอะไรคนเดียว กินข้าว คนเดียว ดูหนัง คนเดียว ฟังเพลง คนเดียว
รู้สึกว่าเราอินกับสิ่งที่เราทำอยู่
แต่
ผมยังมีความสุขดี-ดีมากๆ เมื่อ กินข้าว กับเพื่อน ดูหนัง กับเพื่อน ฟังเพลง กับเพื่อน
ชีวิตเหมือนเป็นได้สองทาง แต่เราไม่เคยไม่ชอบทางไหน
..
แต่70% ของเวลาแต่ละวันถ้าไม่ได้อยู่/หรือทำกิจกรรมในที่สาธารณะ
ก็จะอยู่/ทำ/กิน อะไรคนเดียว
เบื่อ
เบื่อเหมือนกันเวลาที่เราเอาตัวเองไปเทียบกับคนรอบๆ ที่เรามองเห็นในตอนนั้น
บางทีพยายามเยาะเย้ยเพื่อกลบความแปลกแยกที่คนอื่นมอง
โดยคิดในใจว่า สงสารพวกเขา ที่อยู่คนเดียวไม่เป็น
บางที
ก็ทำอะไรคนเดียวในขณะที่มีเพื่อนล้อมรอบ
เป็นแค่บางทีที่เราต้องการใช้ความคิดหรือพูดคุยกับตัวเองในใจ
อินกับเรื่องอะไรบางอย่างอยู่คนเดียวในตอนนั้น
หรือ
ทำเหมือนมีคนอยู่ข้างๆ ทั้งที่ไม่มี
อันนี้ดูโรคจิต/น่ากลัว/มีปัญหานิดหน่อย
คือปกติเวลาอยู่กับตัวเองเราจะพูดคุยกับตัวเอง..หมายถึงได้ยินเสียงความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง
ในหัวสมอง,หัวใจ ตลอดเวลา ได้ยินเป็นเสียงตัวเองเสียงหล่อๆ
แต่บางครั้งที่ไม่ปกติ เราก็จะพูดออกมา เปล่งเสียงออกมาเหมือนมีคนอยู่ข้างๆ
อารมณ์ความรู้สึกมันจะชัดขึ้น อาจจะตลกไปหน่อย แต่เห้ย มันช่วยได้เวลาคิดไม่ออก คิดไม่ตก
เครียด กังวลมากๆ พูดออกมาเหมือนมีคนได้ยินนั่นแหละ ดี
ปัจจัยอื่น
ด้วย เวลา ที่อยู่ หน้าที่ของเรากับเพื่อน/คนรอบตัว
อาจจะไม่ตรง/เท่ากัน ทำให้ผมสะดวกที่จะทำอะไรคนเดียว
+ การที่เราไม่ได้สนใจว่าเราจะต้องมีใครอยู่รอบข้าง
+ เราไม่คิดว่าเราเหงา
+ เราไม่ได้พึ่งอกหักหรือชอบใครอยู่ในตอนนั้น
อย่างตอนที่เกิดความรู้สึกว่า อยากกินชาบู อยากดูหนังเรื่องนี้
เราก็ทำ ทำมันตอนนั้นแหละ ไม่ต้องวางแผนมากมาย ออกไปเลย
ถ้าสมมติมีเพื่อนอยู่ข้างๆ เราก็บอกเพื่อนไปว่ากูจะไปทำนั่นนี่
แต่ผมจะไม่พูดว่า ไปด้วยกันมั้ย ? ไปปะ
ผมกลัวคำตอบเฟลๆ
อยู่ร่วมกับคนอื่นได้ป่าววะ
ได้นะ
บางทีรู้สึกตัวเองต่างจากคนอื่นมากๆ ก็ปลีกตัวออกมา
เงียบๆคนเดียว..
บางทีก็รู้สึกอยากเหมือนคนอื่น อยากนิสัยแบบนั้น
อยากตลกกับเรื่องแบบนี้ อยากพูดคุยเก่ง อยากสร้างความสัมพันธ์เก่ง
ปฏิสัมพันธ์ดี
แต่ทำไม่ได้ ก็ได้แค่ยอมรับ ปล่อยวาง
เพราะตอนที่ผมอยู่กับเพื่อนที่เข้ากัน ตอนนั้นก็ไม่มีใครพูดมากเกินผม
ต้องยอมรับว่าตัวเองดีที่สุดในสถานการณ์บางอย่างเท่านั้น
เราจะมีความสุขกับทุกอย่างที่คนอื่นเค้ามีความสุขกันไม่ได้
มันมีหลายแบบให้เราเรียนรู้จากตัวเอง
และคนอื่น
จบการบรรระบาย
ชอบทำอะไรคนเดียวเหมือนกันไหม
ผมชอบทำอะไรคนเดียว กินข้าว คนเดียว ดูหนัง คนเดียว ฟังเพลง คนเดียว
รู้สึกว่าเราอินกับสิ่งที่เราทำอยู่
แต่
ผมยังมีความสุขดี-ดีมากๆ เมื่อ กินข้าว กับเพื่อน ดูหนัง กับเพื่อน ฟังเพลง กับเพื่อน
ชีวิตเหมือนเป็นได้สองทาง แต่เราไม่เคยไม่ชอบทางไหน
..
แต่70% ของเวลาแต่ละวันถ้าไม่ได้อยู่/หรือทำกิจกรรมในที่สาธารณะ
ก็จะอยู่/ทำ/กิน อะไรคนเดียว
เบื่อ
เบื่อเหมือนกันเวลาที่เราเอาตัวเองไปเทียบกับคนรอบๆ ที่เรามองเห็นในตอนนั้น
บางทีพยายามเยาะเย้ยเพื่อกลบความแปลกแยกที่คนอื่นมอง
โดยคิดในใจว่า สงสารพวกเขา ที่อยู่คนเดียวไม่เป็น
บางที
ก็ทำอะไรคนเดียวในขณะที่มีเพื่อนล้อมรอบ
เป็นแค่บางทีที่เราต้องการใช้ความคิดหรือพูดคุยกับตัวเองในใจ
อินกับเรื่องอะไรบางอย่างอยู่คนเดียวในตอนนั้น
หรือ
ทำเหมือนมีคนอยู่ข้างๆ ทั้งที่ไม่มี
อันนี้ดูโรคจิต/น่ากลัว/มีปัญหานิดหน่อย
คือปกติเวลาอยู่กับตัวเองเราจะพูดคุยกับตัวเอง..หมายถึงได้ยินเสียงความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง
ในหัวสมอง,หัวใจ ตลอดเวลา ได้ยินเป็นเสียงตัวเองเสียงหล่อๆ
แต่บางครั้งที่ไม่ปกติ เราก็จะพูดออกมา เปล่งเสียงออกมาเหมือนมีคนอยู่ข้างๆ
อารมณ์ความรู้สึกมันจะชัดขึ้น อาจจะตลกไปหน่อย แต่เห้ย มันช่วยได้เวลาคิดไม่ออก คิดไม่ตก
เครียด กังวลมากๆ พูดออกมาเหมือนมีคนได้ยินนั่นแหละ ดี
ปัจจัยอื่น
ด้วย เวลา ที่อยู่ หน้าที่ของเรากับเพื่อน/คนรอบตัว
อาจจะไม่ตรง/เท่ากัน ทำให้ผมสะดวกที่จะทำอะไรคนเดียว
+ การที่เราไม่ได้สนใจว่าเราจะต้องมีใครอยู่รอบข้าง
+ เราไม่คิดว่าเราเหงา
+ เราไม่ได้พึ่งอกหักหรือชอบใครอยู่ในตอนนั้น
อย่างตอนที่เกิดความรู้สึกว่า อยากกินชาบู อยากดูหนังเรื่องนี้
เราก็ทำ ทำมันตอนนั้นแหละ ไม่ต้องวางแผนมากมาย ออกไปเลย
ถ้าสมมติมีเพื่อนอยู่ข้างๆ เราก็บอกเพื่อนไปว่ากูจะไปทำนั่นนี่
แต่ผมจะไม่พูดว่า ไปด้วยกันมั้ย ? ไปปะ
ผมกลัวคำตอบเฟลๆ
อยู่ร่วมกับคนอื่นได้ป่าววะ
ได้นะ
บางทีรู้สึกตัวเองต่างจากคนอื่นมากๆ ก็ปลีกตัวออกมา
เงียบๆคนเดียว..
บางทีก็รู้สึกอยากเหมือนคนอื่น อยากนิสัยแบบนั้น
อยากตลกกับเรื่องแบบนี้ อยากพูดคุยเก่ง อยากสร้างความสัมพันธ์เก่ง
ปฏิสัมพันธ์ดี
แต่ทำไม่ได้ ก็ได้แค่ยอมรับ ปล่อยวาง
เพราะตอนที่ผมอยู่กับเพื่อนที่เข้ากัน ตอนนั้นก็ไม่มีใครพูดมากเกินผม
ต้องยอมรับว่าตัวเองดีที่สุดในสถานการณ์บางอย่างเท่านั้น
เราจะมีความสุขกับทุกอย่างที่คนอื่นเค้ามีความสุขกันไม่ได้
มันมีหลายแบบให้เราเรียนรู้จากตัวเอง
และคนอื่น
จบการบรรระบาย