ตอนนี้เหมือนอยู่ในโลกคนเดียวจริงๆ ครับ มองไปข้างๆ มีคนอยู่ข้างๆ แต่ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกว่ามีคนอยู่รอบข้างเลยครับ
1. แฟน - ทำงานกะกลางคืนทุกวัน ผมทำงานเช้าเลิกสี่ครึ่ง วันๆ แทบไม่ได้คุยกัน เจอกันเต็มที่แค่วันเสาร์อาทิตย์ บางเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้เจอกัน ผมคุยอะไรปรึกษาอะไร ไม่เคยได้ยินคำพูดที่ทำให้ชื่นใจประสาแฟน บางทีบ่นอะไรให้ฟังก็พาไปคุยเรื่องอื่น บางทีผมก็งงว่า เอ้อ นั่งปรับทุกข์ แต่เปลี่ยนเรื่อง เอาดิ บางวัน ผ่านไปเกือบ 24 ชม. ถึง Video Call หาผม ผมก็ต้องทำใจไป
2. เพื่อน - ผมมีเพื่อนเยอะครับ แต่สนิทจริงๆ ตอนนี้ทั้งแก๊งมี 3 คนรวมผมด้วยเป็น 4 หลังๆ มา บางทีผมแค่เดินออกไปข้างนอกไม่ถึง 10 นาที กลับมาเดินออกไปกินข้าวกันแลัว แล้วมาบอกผมทีหลัง แล้วอีกวันนึงผมนั่งรอจะไปกินข้าวกลางวันพร้อมกัน ผมทนหิวไม่ไหวเลยเดินไปหลังห้องกินข้าวหลังห้องแปปเดียว แล้วมาบอกว่าจะลงไปกันแล้ว ผมเลยบอกให้รอแปปนึง ขอกินข้าวแปปเดียว รอไม่ได้ครับ ลงไปนั่งรอผมในรถ บางทีผมรอเขาตั้งนานไม่เปนไร เขารอผมกินข้าวแค่นี้ ต้องเดินลงไปรอกันในรถ บางทีก็สงสัย ผมเลยสงสัยว่า สรุปแล้วไม่มีผมในกลุ่มก็คงจะไม่เป็นอะไรรึเปล่า
3. พ่อ - หนักสุดครับ กดดันผมทุกทางครับ เอาแต่ปัญหามาพูดให้ผมฟังทุกวัน จนผมเริ่มทนไม่ได้ เคยพูดปรับความเข้าใจกันหลายครั้งและทุกครั้งผมต้องเป็นฝ่ายใจเย็น บอกตัวเองว่านี่คือพ่อ จนผมต้องถอยออกไปสงบสติอารมณ์เองแล้วเลือกที่จะไม่คุยไม่เจอหน้า จะได้ไม่ต้องคุยกันในเรื่องที่จะกดดันผม เขาเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง แต่เวลาพูดจะพูดแต่เรื่องกดกัน พูดแต่ปัญหา ให้ผมอึดอัดหนักใจ จนผมอยากจะร้องให้ออกมาแล้วหนีออกไปไกลๆ ผมมีแค่แม่คนเดียวที่เข้าใจผม
4. เพื่อนอีกกลุ่มที่ฟิตเนส - มีสาวคนนึงมาจีบผม ซื้อนุ่นนี่มาให้ แล้วไม่รู้สาเหตุอะไร จากที่สนิทกันเขาก็ไม่พูดไม่มีReaction อะไรกับผม จนผมสงสัยเลยถามเขา เขาก็บอกว่าเห็นผมเครียดเรื่องงานเลยไม่กล้าคุยด้วย ผมก็บอกเขาไปว่ามาออกกำลังกาย ก็อยากคุยกับเพื่อนให้หายเหนื่อยจากที่ทำงานบ้าง จนทุกวันนี้ก็เหมือนเดิมครับ ไม่คุยอะไรกันต่างคนต่างออกกำลังกาย
ทุกวันนี้ที่อยู่ได้เพราะตื่นเช้ามา Focus กับงาน Focus จนไม่สนใจอะไร จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เลิกงานไปออกกำลังกายฟิตเนสออกกำลังกายหนัก ๆ จะได้ไม่คิดมาก กลับบ้านอ่านหนังสือเตรียมสอบ ป โท สอบเนติบัณฑิต ง่วงแล้วก็นอน วนลูปไปครับ
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนผมไหม ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานการณ์เดียวกันไหม ที่เวลามีความทุกข์ก็นั่งร้องให้อยู่คนเดียว พูดกับใครมากก็ไม่ได้เพราะเป็นผู้ชาย ไปโรงพยาบาลผ่าเล็บเท้าก็ไปคนเดียว เดินเอกสารเอง บางทีผมก็สงสัยในโชคชะตาของตัวเองเหมือนโลกสั่งให้ผมเกิดมามีคนเยอะมากๆ รอบตัว แต่เอาจริงๆ ก็แค่คนผ่านไปผ่านมา ปรึกษาอะไรใครไม่ได้ ทำยังไงผมถึงเอาความรู้สึกแบบนี้ออกไปได้สักทีครับ
#อายุ 27 อาจไม่วัยรุ่นแล้ว จึงอาจไม่ใช่ปัญหาวัยรุ่น แต่ไม่รู้จะ tag ห้องอะไรครับ
ตอนนี้เหมือนอยู่ในโลกคนเดียว มีคนอยู่ข้างๆตัวเยอะมาก แต่เหมือนไม่มีใครเลย
1. แฟน - ทำงานกะกลางคืนทุกวัน ผมทำงานเช้าเลิกสี่ครึ่ง วันๆ แทบไม่ได้คุยกัน เจอกันเต็มที่แค่วันเสาร์อาทิตย์ บางเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้เจอกัน ผมคุยอะไรปรึกษาอะไร ไม่เคยได้ยินคำพูดที่ทำให้ชื่นใจประสาแฟน บางทีบ่นอะไรให้ฟังก็พาไปคุยเรื่องอื่น บางทีผมก็งงว่า เอ้อ นั่งปรับทุกข์ แต่เปลี่ยนเรื่อง เอาดิ บางวัน ผ่านไปเกือบ 24 ชม. ถึง Video Call หาผม ผมก็ต้องทำใจไป
2. เพื่อน - ผมมีเพื่อนเยอะครับ แต่สนิทจริงๆ ตอนนี้ทั้งแก๊งมี 3 คนรวมผมด้วยเป็น 4 หลังๆ มา บางทีผมแค่เดินออกไปข้างนอกไม่ถึง 10 นาที กลับมาเดินออกไปกินข้าวกันแลัว แล้วมาบอกผมทีหลัง แล้วอีกวันนึงผมนั่งรอจะไปกินข้าวกลางวันพร้อมกัน ผมทนหิวไม่ไหวเลยเดินไปหลังห้องกินข้าวหลังห้องแปปเดียว แล้วมาบอกว่าจะลงไปกันแล้ว ผมเลยบอกให้รอแปปนึง ขอกินข้าวแปปเดียว รอไม่ได้ครับ ลงไปนั่งรอผมในรถ บางทีผมรอเขาตั้งนานไม่เปนไร เขารอผมกินข้าวแค่นี้ ต้องเดินลงไปรอกันในรถ บางทีก็สงสัย ผมเลยสงสัยว่า สรุปแล้วไม่มีผมในกลุ่มก็คงจะไม่เป็นอะไรรึเปล่า
3. พ่อ - หนักสุดครับ กดดันผมทุกทางครับ เอาแต่ปัญหามาพูดให้ผมฟังทุกวัน จนผมเริ่มทนไม่ได้ เคยพูดปรับความเข้าใจกันหลายครั้งและทุกครั้งผมต้องเป็นฝ่ายใจเย็น บอกตัวเองว่านี่คือพ่อ จนผมต้องถอยออกไปสงบสติอารมณ์เองแล้วเลือกที่จะไม่คุยไม่เจอหน้า จะได้ไม่ต้องคุยกันในเรื่องที่จะกดดันผม เขาเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง แต่เวลาพูดจะพูดแต่เรื่องกดกัน พูดแต่ปัญหา ให้ผมอึดอัดหนักใจ จนผมอยากจะร้องให้ออกมาแล้วหนีออกไปไกลๆ ผมมีแค่แม่คนเดียวที่เข้าใจผม
4. เพื่อนอีกกลุ่มที่ฟิตเนส - มีสาวคนนึงมาจีบผม ซื้อนุ่นนี่มาให้ แล้วไม่รู้สาเหตุอะไร จากที่สนิทกันเขาก็ไม่พูดไม่มีReaction อะไรกับผม จนผมสงสัยเลยถามเขา เขาก็บอกว่าเห็นผมเครียดเรื่องงานเลยไม่กล้าคุยด้วย ผมก็บอกเขาไปว่ามาออกกำลังกาย ก็อยากคุยกับเพื่อนให้หายเหนื่อยจากที่ทำงานบ้าง จนทุกวันนี้ก็เหมือนเดิมครับ ไม่คุยอะไรกันต่างคนต่างออกกำลังกาย
ทุกวันนี้ที่อยู่ได้เพราะตื่นเช้ามา Focus กับงาน Focus จนไม่สนใจอะไร จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เลิกงานไปออกกำลังกายฟิตเนสออกกำลังกายหนัก ๆ จะได้ไม่คิดมาก กลับบ้านอ่านหนังสือเตรียมสอบ ป โท สอบเนติบัณฑิต ง่วงแล้วก็นอน วนลูปไปครับ
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนผมไหม ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานการณ์เดียวกันไหม ที่เวลามีความทุกข์ก็นั่งร้องให้อยู่คนเดียว พูดกับใครมากก็ไม่ได้เพราะเป็นผู้ชาย ไปโรงพยาบาลผ่าเล็บเท้าก็ไปคนเดียว เดินเอกสารเอง บางทีผมก็สงสัยในโชคชะตาของตัวเองเหมือนโลกสั่งให้ผมเกิดมามีคนเยอะมากๆ รอบตัว แต่เอาจริงๆ ก็แค่คนผ่านไปผ่านมา ปรึกษาอะไรใครไม่ได้ ทำยังไงผมถึงเอาความรู้สึกแบบนี้ออกไปได้สักทีครับ
#อายุ 27 อาจไม่วัยรุ่นแล้ว จึงอาจไม่ใช่ปัญหาวัยรุ่น แต่ไม่รู้จะ tag ห้องอะไรครับ