๏ ปลายฝนต้นหนาวเมื่อคราวนี้ ฝนตกทุกวันที่ตะวันหาย
ไม่มีชิงพลบหลบเมฆไป
ด้วยฝนไล่ตามหาเวลาเย็น

โอ้อกเอ๋ยมองฝนอยู่คนเดียว ไม่มีใครหันเหลียวมาให้เห็น
ยืนมองฟ้ามืดอย่างลำเค็ญ
ไร้จันทร์งามเด่นมาหลายครา

มันซึมซบเศร้าราวกับโศก
ใจวิบวับขับโลกเคยหรรษา
อันความสุขเคยรุกบุกเข้ามา
ใยหนีหน้าห่างหายใจรอนรอน๚ ๛

๏ ฝนตกเหมือนท่วมท้น ชลนัยน์
น้ำท่วมเหนือหัวใจ     ลดเลี้ยว
จะหลบหลีกทางไหน   ยังยาก
ฝนหากตกเพียงเสี้ยว เท่าน้ำตานอง ฯ

๏ ลมเอยพัดยอกย้อน  เหหวน
เสียงคร่ำดั่งใครครวญ หม่นไหม้
ทะเลซัดแรงรวน   คลื่นกระหน่ำ
ใครเล่าทำซ้ำไว้  บดขยี้ที่แผล ฯ

๏เสียงฟ้าดังลั่นเปรี้ยง   ราวปืน
ยืนอยู่ยังต้องฝืน          เก่งกล้า
ลมพัดแรงทนยืน         ให้อยู่
ไหล่ลู่ด้วยเหนื่อยล้า  ทดท้อทนไหว ฯ

๏ ยามเรี่ยวแรงอ่อนล้า  พลังใจ
มีมั่งไหมมีใคร              ช่วยอุ้ม
จะทรงทรุดไม่ไหว        ล้มคว่ำ
พึ่งพ่อแก้วช่วยคุ้ม  ลูกนี้สักครา ๚ ๛

ไม่ได้ทดท้อดังโคลงนะคะ ว่างมากก็เลยร่ายซะหน่อย เลียนแบบดาราคุณ ส่องแสงตะวันฉาย ที่เขียนได้ทั้งโคลง กลอน และนิยายค่ะ