ตามหัวข้อกระทู้ครับ เวลารักใครสักคนนั้นแรกๆรักกันมากที่สุดในชีวิตเลยก็เป็นได้ หวานได้หวานดี คุยกันว่าจริงจังนะ คนสุดท้ายแล้วนะเนี้ย ทำทุกอย่างครับไม่ว่าจะเป็นการเที่ยว การกิน อะไรต่างๆ แรกๆมักจะมีความสุขมาก เปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่เรารักทุ่มไปหมดใจ คุยโทรศัพท์กันทุกวันทุกคืน ยอมนอนดึก ตื่นมาโทรหา คุยFacebook/lineทุกวันไม่มีวันไหนที่ตอบช้าเลย ถึงไม่ว่าง ก็ต้องหาเวลาคุยจนได้ คุยกันเรื่องอนาคต อยากมีนู้นมีนี้ อยากได้อย่างนั้นอย่างนี้ อยากทำอะไรในสิ่งที่เราไม่เคยทำกันมาก่อน พอนานๆไปครับความผูกผันนั่นก็เริ่มจาง อะไรที่เคยทำก็เริ่มเบื่อหน่าย อะไรที่ทำให้แล้วก็รู้สึกรำคาญ ไม่ค่อยมีเวลาให้และก็จะอ้างว่ามีนู้นมีนี้ไม่ค่อยมีเวลา จากที่โทรคุยกันทุกวันก็เริ่มจะไม่ค่อยได้โทร จากที่คุยFacebook/lineทุกวันหาเวลามาคุย ก็เริ่มจางหายเหลือแต่ความว่างเปล่าในกระดานแชทว่าอ่านเมื่อ.... แต่ไม่ตอบ ความรักเริ่มจาง ความผูกผันเริ่มถอยห่าง แล้วก็กลับกลายเป็นคำว่าเลิกกันเถอะ หยุดแค่นี้เถอะ ความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิม เราไม่ค่อยมีเวลาให้กัน อะไรประมมาณนี้ สุดท้ายก็ได้แค่การจากลา แล้วคุณไม่เสียดายเวลาที่ลงทุนกับสิ่งนั้นบ้างหรอครับ กว่าจะเริ่มรักกันก็เสียเวลากับสิ่งนั้นไปเท่าไหร่แล้ว กว่าจะพบ กว่าจะทัก กว่าจะรัก เวลานั้นก็มากพอแล้ว พอได้รักกันกว่าจะทำในสิ่งที่เราทำด้วยกัน ช่วยกันพยุงกันให้รักกันได้ ต้องเจออะไรหลายๆอย่างที่เป็นอุปสรรค และยิ่งเวลาที่เราเปลี่ยนอะไรให้กับคนรักไม่คิดเสียดายกันบ้างหรอครับ กว่าเราจะได้เจอกันแต่ละวัน เคยคิดที่เสียดายเวลาเหล่านี้กันบ้างไหมครับกับในสิ่งที่เราตั่งใจ ทุ่มเท กับสิ่งเหล่านี้ แต่พอนานไปเราก็เริ่มเมินเฉยจนลืมไปเลยว่า กว่าจะมาถึงกันในวันนี้ได้เสียเวลาไปเท่าไหร่แล้ว กว่าจะรักกันใช้เวลามากครับที่จะเริ่มต้นกันได้ แต่เวลาเลิกกันใช้เวลาไม่กี่นาที เคยคิดที่เสียดายเวลาเหล่านั้นกันบ้างไหมครับ? อยากจะฝากไปถึงคนที่มีคนดีๆอยู่ รักษาเขาดูแลเขา อย่าปล่อยให้เป็นแบบนี้เลยครับ แรกๆอาจจะไม่เสียดาย แต่พอเราต้องเสียอะไรไปแล้วเราจะนึกถึงสิ่งเหล่านั้นเสมอครับ.
ทำไมรักกันแรกๆรักกันมากแต่พอหลังๆก็เลิกกันด้วย100เหตุผล คุณไม่เสียดายเวลาที่กว่าจะมีกันบ้างหรอครับ ??