หลายครั้ง"ความผูกพันธ์"มันเกิดขึ้นง่ายระหว่างคนสองคน!!
แต่บางครั้งสำหรับคนสองคนมันมากกว่าความผูกพันธ์แต่คือ"ความรัก"!!
และหลายครั้งความรักยั่งยืนได้ด้วย"เหตุผล" "และก็จบลงเพราะเหตุผลได้เหมือนกัน"!!
ความรักครั้งล่าสุดของผมเกิดขึ้นตอนสมัยจะจบปี 4 แต่มันบ่มเพาะตั้งแต่สมัยเรียน อยู่ ปี3 ขึ้น ปี 4
ไม่รู้ว่าด้วยอะไร ทำให้ผมและเธอได้เจอกัน ทั้งๆ ที่ผมรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้
เพราะก่อนหน้าผมไม่ค่อยชอบเธอเลย ดูเป็นผู้หญิง มั่นๆ หน้าตาดูขี้วีน ขี้เหวี่ยง หยิ่งๆ!!
แต่พอโอกาสได้เข้ามา และทำให้ผมต้องร่วมงานกันกับเธอ(อยู่คนละคณะกัน) ก็ทำผมให้ได้รู้จักเธอมากขึ้น
และวันเวลารวมถึงโอกาส ก็ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น จากคนที่ว่าอีกฝ่ายหน้าตาดูขี้วีน ขี้เหวี่ยง หยิ่งๆ!!
และเธอที่เคยบอกว่าอีกฝ่ายชอบทำขรึม ดูเหมือนเก๊ก!!
ก็แปรเปลี่ยนไป เป็นความรู้สึกดีให้แก่กัน เริ่มสนิทกันมากขึ้น คุยกันมากขึ้น ปรึกษากันมากขึ้น เล่าเรื่องแลกเปลี่ยนให้กันและกันฟังมากขึ้น
จนผมรู้สึกว่ามัน"ผูกพันธ์" เกินกว่าใครในเวลานั้น เพราะจริงๆก่อนหน้านั้นผมก็เพิ่งเลิกกับแฟนเก่ามาสักพัก
ในทุกๆ วันตอนนั้น เรามีโอกาสใกล้ชิดพูดคุยกันมากขึ้น จนวันที่ผมขอเธอเป็นแฟน แต่ก็ถูกปฏิเสธ
เพราะเธอเพิ่งรับคบอีกคนไปไม่กี่เดือนก่อนหน้านั้น (ผมไม่รู้)
แต่ผมก็รู้สึกนอยด์ นะเวลานั้น แต่เวลาผ่านไปสักพัก ก็กลับมาคุยมาเล่นมาสนิท มาปรึกษา มากินข้าว มาทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน
เพราะเราอยู่ ม.เดียวกัน แต่แฟนเธอเวลานั้นอยู่คนละที่
ผมไม่ได้คิดเป็นมือที่ 3 ในเวลานั้น แต่จริงๆ คิดว่าอยู่ในสถานะเพื่อนที่ดี สาบาน!! อิอิ
วันเวลาผ่านไปก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม กินข้าว ทำกิจกรรม ดูหนัง พูดคุย อ่านหนัง ขับรถเล่น โทรคุย โทรหา บลาๆ
จนเวลาผ่านไป มันกลายเป็น "ความรัก"
แต่ด้วยเรามาทีหลังก็ไม่ควร อดใจไว้ (พราะเคยเข้าใจโดนแย่งแฟนไปเป็นยังไงถึงไม่ทำ) ตอนนั้นความรุ้สึกนี้คิดว่าเกิดจากฝ่ายผมฝ่ายเดีนว 55
แต่ยิ่งนับวัน ความสนิทยิ่งทวีคูณ มีความไว้ใจให้กันมากขึ้น ความใกล้ชิดที่มากขึ้น
จนเวลาก็ผ่านไปจนเรียนจบ จบรับปริญญา เราก็ยังเหมือนเดิม แม้จะห่างไกลกันกว่าเดิมสมัยเรียน
เธอเรียน ต่อ ผมยังไม่ทำงาน ก็ยังมีเวลา พูดคุยเข้ากันได้ดี ต่างมีเหตุผลให้กันและกัน เข้าใจกัน (สถานะยังคือเพื่อน)
จนวันนึงนัดไปเที่ยวแล้วผมผิดนัดเพราะตอนนั้นเตรียม ทำงาน เพราะได้งาน และช่วงนั้นไม่ค่อยมีเงิน และอีกอย่างผมติดรับจ็อบงานพอดีอีก
ก็เลยว่าจะขอเลือน แต่เรื่องกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เรื่องกับใหญ่โต และถึงกับจะเลิกคบไม่คุยกัน (มันคือวันสำคัญแห่งความรัก)
ผมตกใจในความผิดพลาดของตัวเอง และโคตรรรรรรรรรรรรรรร เสียใจ!! T_T ในเวลานั้น ก็เถียง และตัดพ้อกันไปมาบนเฟส
และแล้วอีกวันเราก้ได้มีโอกาสคุยกันในอีกวันจากที่อารมณ์อันรุนแรงเริ่มจะหายไป แต่บรรยากาศมันมาคุๆ สุดๆ แต่สุดท้ายก็เคลียร์กันได้
และตกลงเป็นๆๆๆๆๆ "แฟน" กัน (ผมไม่รู้ว่าเธอไปเลิกกับแฟนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ทุกวันนี้ก้ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวเขา)
เรื่องราวชีวิตดำเนินต่อ เป็นความรัก ที่เริ่มดีขึ้น
แต่สุดท้ายก็เริ่มแย่อีกครั้ง เพราะชีวิตทำงานอาชีพวิศวกร มันไม่ได้ชิลหรือสบายกาย ใจ เวลา อย่างที่คิด (หนักสึดๆ)
ผมสองคนเวลาเริ่มขัดแย้งกัน แต่ก็ยังมีเหตุผลให้กัน แต่เหตุบางครั้งเริ่มฟังไม่ขึ้น
แต่ก็ยังใช้ชีวิตแบบหวานบ้าง ขมบ้าง เฟื่อนบ้าง มาตลอด
หลายครั้งที่เติมหวาน แต่มันคล้ายกับจืด เราต่างคนต่างมีเหตุผลมาถกกัน มาคุยกัน
แต่ยิ่งนับวันเหตุผลที่เคยทำให้เราเข้าใจ กลับกลายเป้นเส้นบางๆ ที่เหมือนจะขัดขวาง กีดกัน และไม่ทำให้เราเข้าใจกันเหมือนแต่ก่อน
ต่างคนต่างมีเหตุผล แต่ผมก็ยังรักเธอ จริงๆๆๆๆๆ
ผมโทรหาเธอบ้าง ไปหาเธอบ้าง ไปหาไรกินกับเธอบ้างที่ว่างจากงาน
(ยอมรับตอนนั้นแบ่งเวลาไม่ถูก และยิ่งเป็นเด็กใหม่การลาการหยุด แม้ในวันหยุดมันคือเรื่องยากมากในเวลานั้น)
แต่เธอน้อยครั้งมากที่จะโทรหาผม บางทีคนเราก้ต้องการกำลังใจ
แต่ส่วนใหญ่ผมจะโทรหามากกว่า เธอเคยบอกว่าให้เกียรติไม่อยากระราบละล้วงเรื่องส่วนตัวผม แต่ผมว่าให้เกียรติเกินไปน่ะคร้าบบบบ
และเวลาโทรไปก็อยากได้ยินคำถามเดิมๆ เหมือนที่ผมถามบ้าง ว่าเหนื่อยไหม กินไรยัง ทำไรอยู่ เมือนสมัยเรียน แต่แทบไม่มี (อารมณ์น้อยใจ)
หลังๆ เราเริ่มห่างกัน ห่างกัน และห่างกัน
จนวันเวลาที่ไม่ได้รอคอยมาถึง แต่รู้ว่ามันจะมาในสักวัน
เธอขอเลิกกับผม ผมก็ได้แต่นิ่ง และถามว่าจะเลิกจริงๆ ใช่ไหม ถ้าไม่เลิกได้ไหม
แต่เธอบอก เราเป็นเพื่อนกันอะดีแล้ว และน่าจะดีกว่าตอนนี้
ผมก็ได้แต่เงียบ (แต่จริงๆ ข้างใน
ว้าวุ่น เสียใจ สึดๆ)
ผมไม่ได้ติดต่อเธอไปช่วงหนึ่ง จนวันหนึ่งเธอมากด like Facebook
ผมจึงเริ่มที่จะลองทักกลับไป แรกๆ ก็รู้สึกแปลกๆๆ
แต่ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันอยู่บ้าง เรื่อยๆๆ และที่สำคัญยังรู้สึกดีกับเธอเหมือนเดิม หรือเพราะผมไม่มีใครด้วยตอนนี้หรือเปล่า
เลยไม่รู้ว่า จริงๆ แล้ว มันเกิดอะไรในใจ ความรู้สึก
ดูสับสน
ผม "แค่เหงา หรือผมยังรัก หรือมันแค่ผูกพันธ์"
https://www.youtube.com/watch?v=wNz5h0ZqMPk
"ยิ่งรักยิ่งห่าง"
บางทีก็ยังคงมีคำถามในใจว่า..................................จะเดินกลับไป??
หรือไปข้างหน้าต่อ??
...วิศวะไม่ได้ทิ้งคนเป็นอย่างเดียวนะคร้าบบบ ถูกทิ้งก็เป้น 5555555555
หลายเรื่องราวเธอก็ยังไม่เคยรู้เหตุผลลึกๆ เพราะบางทีก็ไม่อยากเล่าหรือใช้เหตุผลที่ทำให้เธอไม่สบายใจ
แต่ผมจำไม่ได้นะว่าเราเลิกกันวันไหน แต่ผมจำได้ว่าเราเริ่มรู้จัก และเป็นแฟนตกลงรักกันวันไหน
เรื่องราวความรัก? เหตุผล? วิศวะหนุ่ม สุดท้ายรักหรือแค่ผูกพันธ์
แต่บางครั้งสำหรับคนสองคนมันมากกว่าความผูกพันธ์แต่คือ"ความรัก"!!
และหลายครั้งความรักยั่งยืนได้ด้วย"เหตุผล" "และก็จบลงเพราะเหตุผลได้เหมือนกัน"!!
ความรักครั้งล่าสุดของผมเกิดขึ้นตอนสมัยจะจบปี 4 แต่มันบ่มเพาะตั้งแต่สมัยเรียน อยู่ ปี3 ขึ้น ปี 4
ไม่รู้ว่าด้วยอะไร ทำให้ผมและเธอได้เจอกัน ทั้งๆ ที่ผมรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้
เพราะก่อนหน้าผมไม่ค่อยชอบเธอเลย ดูเป็นผู้หญิง มั่นๆ หน้าตาดูขี้วีน ขี้เหวี่ยง หยิ่งๆ!!
แต่พอโอกาสได้เข้ามา และทำให้ผมต้องร่วมงานกันกับเธอ(อยู่คนละคณะกัน) ก็ทำผมให้ได้รู้จักเธอมากขึ้น
และวันเวลารวมถึงโอกาส ก็ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น จากคนที่ว่าอีกฝ่ายหน้าตาดูขี้วีน ขี้เหวี่ยง หยิ่งๆ!!
และเธอที่เคยบอกว่าอีกฝ่ายชอบทำขรึม ดูเหมือนเก๊ก!!
ก็แปรเปลี่ยนไป เป็นความรู้สึกดีให้แก่กัน เริ่มสนิทกันมากขึ้น คุยกันมากขึ้น ปรึกษากันมากขึ้น เล่าเรื่องแลกเปลี่ยนให้กันและกันฟังมากขึ้น
จนผมรู้สึกว่ามัน"ผูกพันธ์" เกินกว่าใครในเวลานั้น เพราะจริงๆก่อนหน้านั้นผมก็เพิ่งเลิกกับแฟนเก่ามาสักพัก
ในทุกๆ วันตอนนั้น เรามีโอกาสใกล้ชิดพูดคุยกันมากขึ้น จนวันที่ผมขอเธอเป็นแฟน แต่ก็ถูกปฏิเสธ
เพราะเธอเพิ่งรับคบอีกคนไปไม่กี่เดือนก่อนหน้านั้น (ผมไม่รู้)
แต่ผมก็รู้สึกนอยด์ นะเวลานั้น แต่เวลาผ่านไปสักพัก ก็กลับมาคุยมาเล่นมาสนิท มาปรึกษา มากินข้าว มาทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน
เพราะเราอยู่ ม.เดียวกัน แต่แฟนเธอเวลานั้นอยู่คนละที่
ผมไม่ได้คิดเป็นมือที่ 3 ในเวลานั้น แต่จริงๆ คิดว่าอยู่ในสถานะเพื่อนที่ดี สาบาน!! อิอิ
วันเวลาผ่านไปก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม กินข้าว ทำกิจกรรม ดูหนัง พูดคุย อ่านหนัง ขับรถเล่น โทรคุย โทรหา บลาๆ
จนเวลาผ่านไป มันกลายเป็น "ความรัก"
แต่ด้วยเรามาทีหลังก็ไม่ควร อดใจไว้ (พราะเคยเข้าใจโดนแย่งแฟนไปเป็นยังไงถึงไม่ทำ) ตอนนั้นความรุ้สึกนี้คิดว่าเกิดจากฝ่ายผมฝ่ายเดีนว 55
แต่ยิ่งนับวัน ความสนิทยิ่งทวีคูณ มีความไว้ใจให้กันมากขึ้น ความใกล้ชิดที่มากขึ้น
จนเวลาก็ผ่านไปจนเรียนจบ จบรับปริญญา เราก็ยังเหมือนเดิม แม้จะห่างไกลกันกว่าเดิมสมัยเรียน
เธอเรียน ต่อ ผมยังไม่ทำงาน ก็ยังมีเวลา พูดคุยเข้ากันได้ดี ต่างมีเหตุผลให้กันและกัน เข้าใจกัน (สถานะยังคือเพื่อน)
จนวันนึงนัดไปเที่ยวแล้วผมผิดนัดเพราะตอนนั้นเตรียม ทำงาน เพราะได้งาน และช่วงนั้นไม่ค่อยมีเงิน และอีกอย่างผมติดรับจ็อบงานพอดีอีก
ก็เลยว่าจะขอเลือน แต่เรื่องกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เรื่องกับใหญ่โต และถึงกับจะเลิกคบไม่คุยกัน (มันคือวันสำคัญแห่งความรัก)
ผมตกใจในความผิดพลาดของตัวเอง และโคตรรรรรรรรรรรรรรร เสียใจ!! T_T ในเวลานั้น ก็เถียง และตัดพ้อกันไปมาบนเฟส
และแล้วอีกวันเราก้ได้มีโอกาสคุยกันในอีกวันจากที่อารมณ์อันรุนแรงเริ่มจะหายไป แต่บรรยากาศมันมาคุๆ สุดๆ แต่สุดท้ายก็เคลียร์กันได้
และตกลงเป็นๆๆๆๆๆ "แฟน" กัน (ผมไม่รู้ว่าเธอไปเลิกกับแฟนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ทุกวันนี้ก้ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวเขา)
เรื่องราวชีวิตดำเนินต่อ เป็นความรัก ที่เริ่มดีขึ้น
แต่สุดท้ายก็เริ่มแย่อีกครั้ง เพราะชีวิตทำงานอาชีพวิศวกร มันไม่ได้ชิลหรือสบายกาย ใจ เวลา อย่างที่คิด (หนักสึดๆ)
ผมสองคนเวลาเริ่มขัดแย้งกัน แต่ก็ยังมีเหตุผลให้กัน แต่เหตุบางครั้งเริ่มฟังไม่ขึ้น
แต่ก็ยังใช้ชีวิตแบบหวานบ้าง ขมบ้าง เฟื่อนบ้าง มาตลอด
หลายครั้งที่เติมหวาน แต่มันคล้ายกับจืด เราต่างคนต่างมีเหตุผลมาถกกัน มาคุยกัน
แต่ยิ่งนับวันเหตุผลที่เคยทำให้เราเข้าใจ กลับกลายเป้นเส้นบางๆ ที่เหมือนจะขัดขวาง กีดกัน และไม่ทำให้เราเข้าใจกันเหมือนแต่ก่อน
ต่างคนต่างมีเหตุผล แต่ผมก็ยังรักเธอ จริงๆๆๆๆๆ
ผมโทรหาเธอบ้าง ไปหาเธอบ้าง ไปหาไรกินกับเธอบ้างที่ว่างจากงาน
(ยอมรับตอนนั้นแบ่งเวลาไม่ถูก และยิ่งเป็นเด็กใหม่การลาการหยุด แม้ในวันหยุดมันคือเรื่องยากมากในเวลานั้น)
แต่เธอน้อยครั้งมากที่จะโทรหาผม บางทีคนเราก้ต้องการกำลังใจ
แต่ส่วนใหญ่ผมจะโทรหามากกว่า เธอเคยบอกว่าให้เกียรติไม่อยากระราบละล้วงเรื่องส่วนตัวผม แต่ผมว่าให้เกียรติเกินไปน่ะคร้าบบบบ
และเวลาโทรไปก็อยากได้ยินคำถามเดิมๆ เหมือนที่ผมถามบ้าง ว่าเหนื่อยไหม กินไรยัง ทำไรอยู่ เมือนสมัยเรียน แต่แทบไม่มี (อารมณ์น้อยใจ)
หลังๆ เราเริ่มห่างกัน ห่างกัน และห่างกัน
จนวันเวลาที่ไม่ได้รอคอยมาถึง แต่รู้ว่ามันจะมาในสักวัน
เธอขอเลิกกับผม ผมก็ได้แต่นิ่ง และถามว่าจะเลิกจริงๆ ใช่ไหม ถ้าไม่เลิกได้ไหม
แต่เธอบอก เราเป็นเพื่อนกันอะดีแล้ว และน่าจะดีกว่าตอนนี้
ผมก็ได้แต่เงียบ (แต่จริงๆ ข้างใน
ผมไม่ได้ติดต่อเธอไปช่วงหนึ่ง จนวันหนึ่งเธอมากด like Facebook
ผมจึงเริ่มที่จะลองทักกลับไป แรกๆ ก็รู้สึกแปลกๆๆ
แต่ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันอยู่บ้าง เรื่อยๆๆ และที่สำคัญยังรู้สึกดีกับเธอเหมือนเดิม หรือเพราะผมไม่มีใครด้วยตอนนี้หรือเปล่า
เลยไม่รู้ว่า จริงๆ แล้ว มันเกิดอะไรในใจ ความรู้สึก
ผม "แค่เหงา หรือผมยังรัก หรือมันแค่ผูกพันธ์"
https://www.youtube.com/watch?v=wNz5h0ZqMPk
"ยิ่งรักยิ่งห่าง"
บางทีก็ยังคงมีคำถามในใจว่า..................................จะเดินกลับไป??
หรือไปข้างหน้าต่อ??
...วิศวะไม่ได้ทิ้งคนเป็นอย่างเดียวนะคร้าบบบ ถูกทิ้งก็เป้น 5555555555
หลายเรื่องราวเธอก็ยังไม่เคยรู้เหตุผลลึกๆ เพราะบางทีก็ไม่อยากเล่าหรือใช้เหตุผลที่ทำให้เธอไม่สบายใจ
แต่ผมจำไม่ได้นะว่าเราเลิกกันวันไหน แต่ผมจำได้ว่าเราเริ่มรู้จัก และเป็นแฟนตกลงรักกันวันไหน