ประสบการณ์ใช้ชีวิตคนเดียวในมหาวิทยาลัย โดยไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว

เราอยู่มหาวิยาลัยแห่งหนึ่งของภาคเหนือดังพอสมควร สาเหตุที่ทำให้เราเลือกเรียนที่นี่เพราะเราอยากให้แม่ภูมิใจเพราะแม่อยากให้เข้ามาก. คะแนนที่ยื่นแกทแพทก็ไม่ได้ดีไรนักหรอก เราเลือกคณะที่คะแนนต่ำหน่อย. อีกสาเหตุนึงที่เรา
าเลือกที่นี่เพราะเราคิดว่าเราชอบวาดรูปเราคิดว่าฝีมือของเราดีที่สุด. แต่พอเข้ามาเรียนที่นี่มันไม่ใช่เลย. มันมำให้เรารู้ว่าเราแค่ชอบวาดรูปแต่เราไม่ได้เก่งศิลปะ ทีนี้จะขอเล่าเรื่องที่อยู่คนเดียวจากปีหนึ่งถึงตอนนี้ เราอยากเล่าว่าเราเคยออกจากโรงเรียนเพราะทนรับกับอาการไม่อยากไปโรงเรียนไม่ไหว เรามีเพื่อนแต่มันก็ชอบแกล้ง. มันเป็นทอมเลยรุนแรงหน่อย. แล้วเราเป็นคนความมั่นใจติดลบร้อยจึงไม่มีใครๆเข้ามาคุย แล้วเราก็กลัวผู้ชายด้วย ยิ่งไปกันใหญ่ เราออกโรงเรียนตอนมอสี่เทอมสองคิดว่าพออยู่บ้านอะไรๆมันคงจะดีขึ้นแต่เปล่าเลยมันกลับยิ่งแย่ลง พอไปถึงโรงเรียนใหม่ซึ่งเราเลือกจะเรียนในปีถัดไป เราก็แทบจะอ้วกและตัวสั่นร้องไห้เมื่อต้องลงจากรถ แรกๆพ่อแม่จะไปส่งทั้งคู่ เราจะอยู่บนรถคอยสังเกตการณ์ ประมาณว่าเราไม่กล้าไปเข้าแถว เราต้องทำใจก่อนถึงจะลงไปได้ แม่ก็สั่งเสียงแข็งให้ลงไปทั้งๆที่เรายังร้องไห้พรากๆอยู่เลย