สวัสดีค่ะ เราขอไม่แนะนำตัวนะคะ วันนี้เรามีเรื่องอยากมาระบายจัง.. คงไม่พ้นเรื่องความรักสินะ
คุณเคยแอบรักใครสักคนไหมคะ? รักตั้งแต่แรกเจอ รักตั้งแต่ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร (ฟังดูน้ำเน่า) แต่เราเป็นนะ เราแอบชอบ ผช คนนึงมาตั้งแต่ ม.4 วันแรกที่เราได้เข้าไปเหยียบโรงเรียนมัธยมแห่งนั้น เราได้เจอกับ ผช คนนึง เขา..น่ารักมาก ไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันคืออะไร แต่เขามีอิทธิพลกับเรามาก ร้อยยิ้มของเขา ท่าทางของเขา ใบหน้าของเขา ทุกอย่างเลย.. เราแอบมองเขามาตลอด จากที่เราไม่รู้จักเขา เราก็เริ่มทำความรู้จักเขาเรื่อยๆ ด้วยการสืบเรื่องของเขา สืบเองรู้เอง ถามพี่เขาแบบเนียนๆ มีบ้างที่ถามเพื่อนเขา (อ่อ..ผช คนนี้เป็นรุ่นพี่เราหนึ่งปีนะ) และรู้ด้วยความบังเอิญจากเอกสารที่ครูฝากไว้ 5555 พี่เขารู้มาตลอดว่าเราคิดยังไงกับเขา เขาก็ไม่เคยปฏิเสธเราเลย แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบเรากลับ และเขาก็ไม่เคยให้ความหวัง จากความปลื้ม ก็เปลี่ยนมาเป็นชอบ แล้วก็มาจบด้วยความรู้สึกที่ว่า เรารักเขาหมดแล้วทั้งใจ ถอนตัวยังไงก็ไม่ทัน บ่อยครั้งที่เราท้อ เราอยากจะออกมาจากที่ตรงนั้น แต่เราก็ทำได้แค่ไม่กี่วัน ยิ่งเจอหน้าเขามันก็ยิ่งรู้สึก ยิ่งหลบหน้าก็ยิ่งเจอ (อยู่โรงเรียนเดียวกันนี่นา) ในเมื่อเราตัดใจจากเขาไม่ได้ เราเลยคิดว่าแค่ได้รักมันก็น่าจะพอแล้วล่ะ สำหรับคนที่รูปร่างหน้าตาไม่ผ่านอย่างเรา เราพยายามที่จะไม่หวัง ไม่เรียกร้องความสนใจ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหวังว่าให้พี่เขาสนใจเราบ้าง เราคุยกับพี่เขาบ่อยนะเพราะเราเป็นคนเริ่ม พี่เขาไม่หยิ่ง ไม่ถือตัว ไม่มีท่าทีรำคาญเลย นี่คือความน่ารักของ ผช คนนี้ เรารักทุกอย่างที่เป็นเขา ใช่ หน้าตาอาจจะเป็นส่วนประกอบอย่างนึงนะ แต่ที่มากกว่านั้นมันคือความรู้สึกเราล้วนๆ เราไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อนเลย เราเคยเชื่อว่าความรู้สึกแบบนี้ที่มีต่อคนคนนึงได้ เพราะคนคนนั้นคือเนื้อคู่หรือเปล่า (เราคงมโนมากไป) เขาคือคนที่เราอยากยืนดูพลุตอนปีใหม่ด้วย คือคนที่เราอยากลอยกระทงด้วย คือคนที่เราอยากให้มานั่งดูดาวข้างๆกัน แต่ก็นั้นแหละ มันเป็นความหวังลมๆแล้งๆของคนแอบรัก มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย เรารู้ดี พี่เขาจะจบ ม.หกแล้ว เรายังไม่ได้บอกความรู้สึกกับเขาเลย ถึงแม้พี่เขาจะรู้อยู่แล้วก็ตาม เราก็อยากจะบอกจากปากเราเองสักครั้ง แต่ไม่เคยกล้า จนวันที่พี่เขาจบ เราเอาไดอารี่ที่เขียนให้เขาตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายที่เจอกันให้พี่เขา (เลียนแบบพี่โชน) ไม่รู้ตอนนี้พี่เขาอ่านหรือยัง ไม่รู้ว่ายังเก็บไว้อยู่ไหม ไม่รู้จริงๆ และวันนั้นพี่เขาได้ให้ของสิ่งนึงกับเรา เราไม่คิดเลยว่าเราจะได้รับของจากเขา เราโคตรดีใจเลย มันคือกำไลเชือกสีชมพูน่ะ แรกๆนะเราใส่ไม่ถอดเลย หลังๆมาเรากลัวมันเก่าเลยเก็บใส่กล่องไว้อย่างดี หลังจากที่พี่เขาจบไป เราก็ไม่ค่อยได้เจอพี่เขาเลย มีติดต่อกันทางไลน์บ้าง เพราะเราทักไปบอกคิดถึงเขา ส่วนพี่เขาจะคุยกับเราเรื่องสอบเข้ามหาลัยมากกว่าเพราะตอนนั้นเราจะจบ ม.หก แล้ว เรากลัว เราเหนื่อย เราเครียด ก็มีพี่เขานี่แหละคอยให้กำลังใจกันตลอด ไม่เคยทิ้งให้เปลี่ยวเลย ถึงไม่ได้คุยทุกวัน แต่การได้คุยกับพี่เขาแต่ละครั้งมันทำให้เรามีกำลังใจต่อสู้ไปอีกหลายวันเลยล่ะ วันที่เราสอบติดมหาลัย คนแรกที่เราโทรหาก็คือเขาเลยแหละ (แอบรู้สึกผิดที่ไม่โทรบอกแม่ก่อน แต่ตอนนั้นเขาคือคนแรกที่ผุดขึ้นมาในสมอง 5555) วันนั้นตรงกับวันเกิดเราพอดี เราโทรไปบอกเขาว่าเราติดที่นี่นะ เอ้อ...ติดที่เดียวกัน คณะเดียวกันเลยนะเออ แต่คนละสาขา (เราไม่ได้ตามเขามานะ) พี่เขาเป็นเทรนเนอร์เบอร์หนึ่งเลยล่ะ บอกทริคเวลาไปสัมภาษณ์ บอกตำนานในมอ ว่าอย่าทำแบบนี้นะ อย่าพูดอย่างนั้นนะ เห็นไหมล่ะ ผช คนนี้น่ารักจริงๆ ตั้งแต่เราจบมอหกมา เราไม่เจอพี่เขานานมาก ประมาณครึ่งปีได้ เรามาเจอพี่เขาวันที่เรารับน้อง.. ความรู้สึกที่เจอวันนี้กับตอนนั้นที่เจอกันครั้งแรก เหมือนกันเด๊ะเลย ที่เราพยายามทำใจมาตลอดนี่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ความรู้สึกต่างๆมันกลับมาหมด ภาพต่างๆที่เคยสร้างไว้ตอนอยู่ในโรงเรียนมันวนกลับมาให้เราคิดถึง เราจำเรื่องราวระหว่างเรากับเขาได้แทบทุกเรื่อง ทุกอย่างมันกลับมา.. คนที่ลำบากก็คือเราแล้วล่ะ เราจะทำยังไงดี เอาวะ.. ตัดใจไม่ได้ก็รักไปสิ ไม่เห็นจะยาก เราเจอพี่เขาบ่อยเวลาไปกินข้าว พี่เขาก็ทักเราตลอดนะ ไม่หยิ่ง น่ารักเหมือนเดิม มีช่วงนึงที่พี่เขาหายไป เราไม่ค่อยเจอพี่เขาเลย เราเลยทักไปหาเขาบอกเขาว่าคิดถึง วันนั้นเป็นอะไรไม่รู้ อยากบอกอะไรก็พิมพ์ไปหมดทุกอย่าง หยุดมือตัวเองไม่ได้ บอกพี่เขาว่า "ยอมทิ้งเวลาที่จะฝันถึงคนที่รักเพื่อมาคุยกับคนที่รักในชีวิตจริงมากกว่า" น้ำเน่าไหมล่ะ เราบอกพี่เขาไปแบบนี้จริงๆ เราเก็บความในใจมาตลอดสามปีกว่า ไม่เคยบอกเขาเลย มันมาพังหมดก็เพราะวันนี้ เราพูดไปแบบนี้ แต่สิ่งที่ได้กลับมามันคือความรักแบบพี่น้อง พี่เขารักเราไปมากกว่านี้ไม่ได้ "ถ้าพี่ไม่รักเรา พี่ไม่ตอบไลน์เราเร็วแบบนี้หรอก" "พี่รักเราแบบน้อง" พิมพ์ตอบไม่ถูก น้ำตานี่ไหลไม่หยุด ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ แต่น้ำตามันไหลมาเอง เราแพ้แล้ว เราควรจะพอได้แล้ว เราควรเปิดใจให้คนอื่นดีกว่าไหม เราได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆแบบนี้มาตลอด แต่ทำไมเราทำไม่ได้ ไม่เคยได้เลย เราเข้มแข็งกับทุกเรื่อง แต่กับเรื่องนี้.. เรากลายเป็นคนอ่อนแอไปเลย พี่น้อง ก็เป็นได้แค่พี่น้อง ทำไมเราไม่จำ ทำไมเราทำไม่ได้สักที คืนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืน กะให้มันเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับรักครั้งนี้แล้ว แต่มันก็ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย เรายังคงร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเขา เราจะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี ควรบอกกับตัวว่า "แค่ได้รักก็พอ"อีกครั้ง หรือเราควรจะหยุดไว้แค่นี้จริงๆ
#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ จริงๆแค่อยากระบาย แต่ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆ มาบอกกันบ้างนะคะ
รักหรือเลิกรักดีล่ะ?
คุณเคยแอบรักใครสักคนไหมคะ? รักตั้งแต่แรกเจอ รักตั้งแต่ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร (ฟังดูน้ำเน่า) แต่เราเป็นนะ เราแอบชอบ ผช คนนึงมาตั้งแต่ ม.4 วันแรกที่เราได้เข้าไปเหยียบโรงเรียนมัธยมแห่งนั้น เราได้เจอกับ ผช คนนึง เขา..น่ารักมาก ไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันคืออะไร แต่เขามีอิทธิพลกับเรามาก ร้อยยิ้มของเขา ท่าทางของเขา ใบหน้าของเขา ทุกอย่างเลย.. เราแอบมองเขามาตลอด จากที่เราไม่รู้จักเขา เราก็เริ่มทำความรู้จักเขาเรื่อยๆ ด้วยการสืบเรื่องของเขา สืบเองรู้เอง ถามพี่เขาแบบเนียนๆ มีบ้างที่ถามเพื่อนเขา (อ่อ..ผช คนนี้เป็นรุ่นพี่เราหนึ่งปีนะ) และรู้ด้วยความบังเอิญจากเอกสารที่ครูฝากไว้ 5555 พี่เขารู้มาตลอดว่าเราคิดยังไงกับเขา เขาก็ไม่เคยปฏิเสธเราเลย แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบเรากลับ และเขาก็ไม่เคยให้ความหวัง จากความปลื้ม ก็เปลี่ยนมาเป็นชอบ แล้วก็มาจบด้วยความรู้สึกที่ว่า เรารักเขาหมดแล้วทั้งใจ ถอนตัวยังไงก็ไม่ทัน บ่อยครั้งที่เราท้อ เราอยากจะออกมาจากที่ตรงนั้น แต่เราก็ทำได้แค่ไม่กี่วัน ยิ่งเจอหน้าเขามันก็ยิ่งรู้สึก ยิ่งหลบหน้าก็ยิ่งเจอ (อยู่โรงเรียนเดียวกันนี่นา) ในเมื่อเราตัดใจจากเขาไม่ได้ เราเลยคิดว่าแค่ได้รักมันก็น่าจะพอแล้วล่ะ สำหรับคนที่รูปร่างหน้าตาไม่ผ่านอย่างเรา เราพยายามที่จะไม่หวัง ไม่เรียกร้องความสนใจ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหวังว่าให้พี่เขาสนใจเราบ้าง เราคุยกับพี่เขาบ่อยนะเพราะเราเป็นคนเริ่ม พี่เขาไม่หยิ่ง ไม่ถือตัว ไม่มีท่าทีรำคาญเลย นี่คือความน่ารักของ ผช คนนี้ เรารักทุกอย่างที่เป็นเขา ใช่ หน้าตาอาจจะเป็นส่วนประกอบอย่างนึงนะ แต่ที่มากกว่านั้นมันคือความรู้สึกเราล้วนๆ เราไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อนเลย เราเคยเชื่อว่าความรู้สึกแบบนี้ที่มีต่อคนคนนึงได้ เพราะคนคนนั้นคือเนื้อคู่หรือเปล่า (เราคงมโนมากไป) เขาคือคนที่เราอยากยืนดูพลุตอนปีใหม่ด้วย คือคนที่เราอยากลอยกระทงด้วย คือคนที่เราอยากให้มานั่งดูดาวข้างๆกัน แต่ก็นั้นแหละ มันเป็นความหวังลมๆแล้งๆของคนแอบรัก มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย เรารู้ดี พี่เขาจะจบ ม.หกแล้ว เรายังไม่ได้บอกความรู้สึกกับเขาเลย ถึงแม้พี่เขาจะรู้อยู่แล้วก็ตาม เราก็อยากจะบอกจากปากเราเองสักครั้ง แต่ไม่เคยกล้า จนวันที่พี่เขาจบ เราเอาไดอารี่ที่เขียนให้เขาตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายที่เจอกันให้พี่เขา (เลียนแบบพี่โชน) ไม่รู้ตอนนี้พี่เขาอ่านหรือยัง ไม่รู้ว่ายังเก็บไว้อยู่ไหม ไม่รู้จริงๆ และวันนั้นพี่เขาได้ให้ของสิ่งนึงกับเรา เราไม่คิดเลยว่าเราจะได้รับของจากเขา เราโคตรดีใจเลย มันคือกำไลเชือกสีชมพูน่ะ แรกๆนะเราใส่ไม่ถอดเลย หลังๆมาเรากลัวมันเก่าเลยเก็บใส่กล่องไว้อย่างดี หลังจากที่พี่เขาจบไป เราก็ไม่ค่อยได้เจอพี่เขาเลย มีติดต่อกันทางไลน์บ้าง เพราะเราทักไปบอกคิดถึงเขา ส่วนพี่เขาจะคุยกับเราเรื่องสอบเข้ามหาลัยมากกว่าเพราะตอนนั้นเราจะจบ ม.หก แล้ว เรากลัว เราเหนื่อย เราเครียด ก็มีพี่เขานี่แหละคอยให้กำลังใจกันตลอด ไม่เคยทิ้งให้เปลี่ยวเลย ถึงไม่ได้คุยทุกวัน แต่การได้คุยกับพี่เขาแต่ละครั้งมันทำให้เรามีกำลังใจต่อสู้ไปอีกหลายวันเลยล่ะ วันที่เราสอบติดมหาลัย คนแรกที่เราโทรหาก็คือเขาเลยแหละ (แอบรู้สึกผิดที่ไม่โทรบอกแม่ก่อน แต่ตอนนั้นเขาคือคนแรกที่ผุดขึ้นมาในสมอง 5555) วันนั้นตรงกับวันเกิดเราพอดี เราโทรไปบอกเขาว่าเราติดที่นี่นะ เอ้อ...ติดที่เดียวกัน คณะเดียวกันเลยนะเออ แต่คนละสาขา (เราไม่ได้ตามเขามานะ) พี่เขาเป็นเทรนเนอร์เบอร์หนึ่งเลยล่ะ บอกทริคเวลาไปสัมภาษณ์ บอกตำนานในมอ ว่าอย่าทำแบบนี้นะ อย่าพูดอย่างนั้นนะ เห็นไหมล่ะ ผช คนนี้น่ารักจริงๆ ตั้งแต่เราจบมอหกมา เราไม่เจอพี่เขานานมาก ประมาณครึ่งปีได้ เรามาเจอพี่เขาวันที่เรารับน้อง.. ความรู้สึกที่เจอวันนี้กับตอนนั้นที่เจอกันครั้งแรก เหมือนกันเด๊ะเลย ที่เราพยายามทำใจมาตลอดนี่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ความรู้สึกต่างๆมันกลับมาหมด ภาพต่างๆที่เคยสร้างไว้ตอนอยู่ในโรงเรียนมันวนกลับมาให้เราคิดถึง เราจำเรื่องราวระหว่างเรากับเขาได้แทบทุกเรื่อง ทุกอย่างมันกลับมา.. คนที่ลำบากก็คือเราแล้วล่ะ เราจะทำยังไงดี เอาวะ.. ตัดใจไม่ได้ก็รักไปสิ ไม่เห็นจะยาก เราเจอพี่เขาบ่อยเวลาไปกินข้าว พี่เขาก็ทักเราตลอดนะ ไม่หยิ่ง น่ารักเหมือนเดิม มีช่วงนึงที่พี่เขาหายไป เราไม่ค่อยเจอพี่เขาเลย เราเลยทักไปหาเขาบอกเขาว่าคิดถึง วันนั้นเป็นอะไรไม่รู้ อยากบอกอะไรก็พิมพ์ไปหมดทุกอย่าง หยุดมือตัวเองไม่ได้ บอกพี่เขาว่า "ยอมทิ้งเวลาที่จะฝันถึงคนที่รักเพื่อมาคุยกับคนที่รักในชีวิตจริงมากกว่า" น้ำเน่าไหมล่ะ เราบอกพี่เขาไปแบบนี้จริงๆ เราเก็บความในใจมาตลอดสามปีกว่า ไม่เคยบอกเขาเลย มันมาพังหมดก็เพราะวันนี้ เราพูดไปแบบนี้ แต่สิ่งที่ได้กลับมามันคือความรักแบบพี่น้อง พี่เขารักเราไปมากกว่านี้ไม่ได้ "ถ้าพี่ไม่รักเรา พี่ไม่ตอบไลน์เราเร็วแบบนี้หรอก" "พี่รักเราแบบน้อง" พิมพ์ตอบไม่ถูก น้ำตานี่ไหลไม่หยุด ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ แต่น้ำตามันไหลมาเอง เราแพ้แล้ว เราควรจะพอได้แล้ว เราควรเปิดใจให้คนอื่นดีกว่าไหม เราได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆแบบนี้มาตลอด แต่ทำไมเราทำไม่ได้ ไม่เคยได้เลย เราเข้มแข็งกับทุกเรื่อง แต่กับเรื่องนี้.. เรากลายเป็นคนอ่อนแอไปเลย พี่น้อง ก็เป็นได้แค่พี่น้อง ทำไมเราไม่จำ ทำไมเราทำไม่ได้สักที คืนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืน กะให้มันเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับรักครั้งนี้แล้ว แต่มันก็ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย เรายังคงร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเขา เราจะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี ควรบอกกับตัวว่า "แค่ได้รักก็พอ"อีกครั้ง หรือเราควรจะหยุดไว้แค่นี้จริงๆ
#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ จริงๆแค่อยากระบาย แต่ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆ มาบอกกันบ้างนะคะ