เครียด (พึ่งตื่น เพราะไม่อยากคิด อะไรให้เหนื่อย)
รู้สึก อะไรที่หวังไว้ไม่เคยได้ดั่งใจ สิ่งที่เรียนอยู่ นับวันยิ่งไม่ใช่ เราเรียนอันนี้ก็คิดว่า มันน่าจะชอบถ้าเรียนในปีสูงๆ แต่มันไม่ใช่ เราเบื่อกับการที่ต้องมานั่งอ่านเยอะๆ และยิ่งไปสอบ มันไม่เคยมีแรงดึงดูด และกำลังใจที่จะอ่านเลย
นั่งฟังบรรยาย ในห้องมันไม่สนุกเลย ยิ่งสอบ เรายิ่งไม่มีกำลังใจอ่าน เรารู้สึกแย่อ่ะ แบบอ่านแล้วใจไม่เคยจะเปิดรับ เรามองอนาคตออกเลย ว่าไม่มีความสุขแน่ๆ เราจับต้นชนปลายไม่ถูก ว่าต้องเริ่มอ่านจากตรงไหน มันดูเยอะไปหมด แต่ถ้าเป็นตัวที่มีคำนวณนิดๆ ออกแนววิทย์ๆ เรารู้สึกสนุกนะ เราไฟว้กับมัน แม้ว่าจะยาก แต่เชื่อไหม เราทำและอ่านจนเพลิน แต่น่าเสียดายมันไม่ค่อยจะเปิดสอนในภาค แถมเรียนไปก็ไม่ใช่อาวุธสำคัญในการทำมาหากินอนาคต
เราเกียจเครื่องมือ เทคนิค เพราะเราไม่ถนัด เรียนตามเพื่อนไม่เคยทัน แต่ต้องเรียนเพราะมันบังคับ บวก กับ ไม่เรียนตัวนิ ก้จะหางานยาก เรากลัวมากอ่ะ จบไปจะทำงานอะไร ไม่มีอันไหนชอบเลย แค่ขนาดเลือกที่ฝึกงาน เราอยากไปที่ชอบๆ แต่ก็มีปัญหา ทั้งสถานที่ คุณสมบัติ เงิน เพื่อน มันอึดอัดอ่ะ สุดท้ายเราเลยต้องเลือกแบบขอไปที เลือกไปในที่ไม่น่าสนุก เหมือนฝึกไปวันๆ เพียงเพราะแค่คนอื่นสบายใจ และไม่ต้องลำบากมาก แตเรารู้สึกเหมือน มันทำให้ราขี้เกียจ ไม่เร่งพัฒนาตัวเอง
เราอยู่ปีสามแล้ว รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา กับโอกาสที่ปล่อยไป มันไม่สนุกจริงๆ ไม่มีแรงบันดาลใจ อยากเริ่มใหม่ กลับไปเรียนในสิ่งที่ชอบ หรือ ไม่ก็เรียนแล้วจบมามีงานรองรับ ไม่ต้องเครียดแบบนี้ เราอยากเรียนสายสุขภาพ พวกรังสี หรือ เภสัชก็ได้ อย่างน้อยๆ มันเหนื่ยก็จริง แต่มันก็ดีตรงที่เรามีเป้าหมายชัดเจนว่าจบมาทำอะไรได้ ไม่ต้องเครียดเรื่องจะไปทำงานที่ไหน ให้มากมาย เริ่มตอนนี้มันคงไม่ทัน แต่อยู่แบบนี้ก็บั่นทอนจิตใจ
เรื่องรัก จริงๆเราไม่เคยมีแฟน แต่เราก็รู้อ่ะ คงไม่มีใครเข้ามาหรอก ชอบใครเค้าก็ไม่ชอบ ต่อให้เราพยายามแสดงออก ให้เค้ารู้ เค้าก็ไม่เห็นหรอก บางทีเรารู้สึก เรากับเค้าคงไม่เหมาะกัน เชื่อไหมคะ ตรรกะที่ว่า "สิ่งที่เรียนดูแล้วมีอนาคต ย่อมมีภาษีดีกว่าเสมอ" ยอมรับว่าเราคิดเอง แต่สุดท้าย ปัจจัยพวกนี้ก็มีส่วน เพราะอะไร คนเราสมัยนี้ น้อยหนักจะดูใจกัน สุดท้ายก็ดูความมั่นคง คนที่ชอบก็เรียนคณะดีเหลือเกิน ยอมรับเลย รู้สึกน้อยใจ และไม่อยากให้เป็นภาระเค้า
เกียจแรงดึงดูดทางสายตา พวกความสวย ความไฮ คณะ ที่คนจะเข้ามา เค้าจะมองตรงนั้น (เข้าใจว่าต้องเลือก เพราะเราก็เลือกเเบบนั้น) แค่เราอยากบ่นและระบาย มันคงอารมณ์รู้สึกไม่ภูมิใจกับตัวเอง เลยคิดเเละกลัวไปหมด ชอบคิดแทนคนอื่น น้อยที่จะคิดเพื่อตัวเอง กลายเป็นแคร์เค้ามากกว่าตัวเอง
ช่างๆมันเหอะ เหนื่อย ไม่รู้ว่าอนาคตจะเบนไปทางไหน คิดมันมีปัญหาเยอะๆ จนทุกวันนี้เราเลือกที่จะทำขอไปที ปล่อยผ่าน แค่ทำแต่ไม่ใส่ใจ แต่มันคงไม่ไหวนะ ที่เราจะทำแบบนี้ไปตลอด อยากมีชีวิตที่ฉดใฉ มีแรงสู้บ้าง ไม่ใช่เป็นหมูป่วย ทำให้ผ่านไปวันๆ
ขอบคุณที่อดทนรับฟังและอ่านเรื่องงี่เง่าของเราค่ะ ยาวมาก
รู้สึกท้อไหมคะ กับ เรื่องเรียน เรื่องรัก ในช่วงใกล้สอบ
รู้สึก อะไรที่หวังไว้ไม่เคยได้ดั่งใจ สิ่งที่เรียนอยู่ นับวันยิ่งไม่ใช่ เราเรียนอันนี้ก็คิดว่า มันน่าจะชอบถ้าเรียนในปีสูงๆ แต่มันไม่ใช่ เราเบื่อกับการที่ต้องมานั่งอ่านเยอะๆ และยิ่งไปสอบ มันไม่เคยมีแรงดึงดูด และกำลังใจที่จะอ่านเลย
นั่งฟังบรรยาย ในห้องมันไม่สนุกเลย ยิ่งสอบ เรายิ่งไม่มีกำลังใจอ่าน เรารู้สึกแย่อ่ะ แบบอ่านแล้วใจไม่เคยจะเปิดรับ เรามองอนาคตออกเลย ว่าไม่มีความสุขแน่ๆ เราจับต้นชนปลายไม่ถูก ว่าต้องเริ่มอ่านจากตรงไหน มันดูเยอะไปหมด แต่ถ้าเป็นตัวที่มีคำนวณนิดๆ ออกแนววิทย์ๆ เรารู้สึกสนุกนะ เราไฟว้กับมัน แม้ว่าจะยาก แต่เชื่อไหม เราทำและอ่านจนเพลิน แต่น่าเสียดายมันไม่ค่อยจะเปิดสอนในภาค แถมเรียนไปก็ไม่ใช่อาวุธสำคัญในการทำมาหากินอนาคต
เราเกียจเครื่องมือ เทคนิค เพราะเราไม่ถนัด เรียนตามเพื่อนไม่เคยทัน แต่ต้องเรียนเพราะมันบังคับ บวก กับ ไม่เรียนตัวนิ ก้จะหางานยาก เรากลัวมากอ่ะ จบไปจะทำงานอะไร ไม่มีอันไหนชอบเลย แค่ขนาดเลือกที่ฝึกงาน เราอยากไปที่ชอบๆ แต่ก็มีปัญหา ทั้งสถานที่ คุณสมบัติ เงิน เพื่อน มันอึดอัดอ่ะ สุดท้ายเราเลยต้องเลือกแบบขอไปที เลือกไปในที่ไม่น่าสนุก เหมือนฝึกไปวันๆ เพียงเพราะแค่คนอื่นสบายใจ และไม่ต้องลำบากมาก แตเรารู้สึกเหมือน มันทำให้ราขี้เกียจ ไม่เร่งพัฒนาตัวเอง
เราอยู่ปีสามแล้ว รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา กับโอกาสที่ปล่อยไป มันไม่สนุกจริงๆ ไม่มีแรงบันดาลใจ อยากเริ่มใหม่ กลับไปเรียนในสิ่งที่ชอบ หรือ ไม่ก็เรียนแล้วจบมามีงานรองรับ ไม่ต้องเครียดแบบนี้ เราอยากเรียนสายสุขภาพ พวกรังสี หรือ เภสัชก็ได้ อย่างน้อยๆ มันเหนื่ยก็จริง แต่มันก็ดีตรงที่เรามีเป้าหมายชัดเจนว่าจบมาทำอะไรได้ ไม่ต้องเครียดเรื่องจะไปทำงานที่ไหน ให้มากมาย เริ่มตอนนี้มันคงไม่ทัน แต่อยู่แบบนี้ก็บั่นทอนจิตใจ
เรื่องรัก จริงๆเราไม่เคยมีแฟน แต่เราก็รู้อ่ะ คงไม่มีใครเข้ามาหรอก ชอบใครเค้าก็ไม่ชอบ ต่อให้เราพยายามแสดงออก ให้เค้ารู้ เค้าก็ไม่เห็นหรอก บางทีเรารู้สึก เรากับเค้าคงไม่เหมาะกัน เชื่อไหมคะ ตรรกะที่ว่า "สิ่งที่เรียนดูแล้วมีอนาคต ย่อมมีภาษีดีกว่าเสมอ" ยอมรับว่าเราคิดเอง แต่สุดท้าย ปัจจัยพวกนี้ก็มีส่วน เพราะอะไร คนเราสมัยนี้ น้อยหนักจะดูใจกัน สุดท้ายก็ดูความมั่นคง คนที่ชอบก็เรียนคณะดีเหลือเกิน ยอมรับเลย รู้สึกน้อยใจ และไม่อยากให้เป็นภาระเค้า
เกียจแรงดึงดูดทางสายตา พวกความสวย ความไฮ คณะ ที่คนจะเข้ามา เค้าจะมองตรงนั้น (เข้าใจว่าต้องเลือก เพราะเราก็เลือกเเบบนั้น) แค่เราอยากบ่นและระบาย มันคงอารมณ์รู้สึกไม่ภูมิใจกับตัวเอง เลยคิดเเละกลัวไปหมด ชอบคิดแทนคนอื่น น้อยที่จะคิดเพื่อตัวเอง กลายเป็นแคร์เค้ามากกว่าตัวเอง
ช่างๆมันเหอะ เหนื่อย ไม่รู้ว่าอนาคตจะเบนไปทางไหน คิดมันมีปัญหาเยอะๆ จนทุกวันนี้เราเลือกที่จะทำขอไปที ปล่อยผ่าน แค่ทำแต่ไม่ใส่ใจ แต่มันคงไม่ไหวนะ ที่เราจะทำแบบนี้ไปตลอด อยากมีชีวิตที่ฉดใฉ มีแรงสู้บ้าง ไม่ใช่เป็นหมูป่วย ทำให้ผ่านไปวันๆ
ขอบคุณที่อดทนรับฟังและอ่านเรื่องงี่เง่าของเราค่ะ ยาวมาก