เราเป็นคนนึงค่ะ ที่ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังลืมเค้าไม่ได้เลย จนตอนนี้เกือบ11ปีแล้ว ยังมีอะไรหลายๆอย่างที่เราไม่เข้าใจ แต่สิ่งที่เราแน่ใจ คือเราไม่เคยลืมเค้าได้เลยค่ะ
เริ่มตั้งแต่ม.ต้น เราอยู่รรรัฐแห่งหนึ่งในกทม. ก็ได้มาเจอกับเค้า ขอแทนชื่อว่าพอร์ชละกันค่ะ เรากับพอร์ชอยู่ห้องเดียวกันค่ะ เป็นห้องโครงการพิเศษค่ะ จะได้อยู่ห้องเดิมตลอด3ปี เราเจอเค้าตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ ทำเวรวันเดียวกัน เล่นกัน แกล้งกัน ไปๆมาๆก็โดนล้อว่าชอบกัน ครบสูตรฉบับมัธยม เราก็อายค่ะ ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แต่พอดีเลขที่ติดกัน เลยทำงานกลุ่มเดียวกันตลอด เพื่อนๆก็สนิทกัน สุดท้ายก็เลยสนิทกันค่ะ พอร์ชเป็นคนนิ่งๆ มีมาด มีความเป็นผู้ใหญ่สูง มีโลกส่วนตัวสูง มันทำให้เรารู้สึกอยากจะรู้จักเค้ามากกว่านี้ อยากจะรู้จักเค้าดีกว่าทุกคน
พอร์ชเป็นคนดูดีนะคะ ขาวๆตี๋ๆปากแดงๆ ไม่สูงมาก ประมาณ170นิดๆ ฐานะดี เรียนดี เพื่อนๆชอบเรียกว่าคุณชาย ตอนแรกก็อ้วนอยู่ดีๆ พอผอมละกลายเป็นดูดีไปอีกกก ส่วนเราตอนนั้นหรอ น่าเกลียดมากมาย ฟันเกๆ ดำ อ้วน เตี้ย ที่โอเคคือการเรียน (แต่จริงๆอยู่โครงการพิเศษ เรื่องการเรียนทุกคนก็โอเคในระดับนึงอยู่แล้ว) แต่เราเป็นคนนิสัยดีนะ 555 แบบเป็นคนตลก ใจเย็น เอ๋อๆ ชอบโดนเพื่อนแกล้ง ไม่เคยโกรธใคร และโลกสวยมาก
จำสมัยก่อนตอนmsnกำลังดังไหมคะ เราอยู่ในยุคนั้นแหละค่ะ ออนรอทุกวัน พอเค้าออนเมื่อไหร่ก็คุยกัน โทรศัพท์คุยกันเกือบทุกคืน จำไม่ได้แล้วว่าเริ่มคุยโทรศัพท์กันได้งัย ที่รู้ๆคือพอคุยแล้วมีความสุขมาก แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้ตัวหรอกนะว่านี่คือความรัก
จากนั้นมีรุ่นพี่คนนึงมาชอบพอร์ชค่ะ ชื่อพี่เฟิน เค้าก็คุยกับเราด้วยเพราะเราสนิทกับพอร์ช คุยไปคุยมา ด้วยความที่เราเปนคนเฟรนลี่ คุยสนุกกลายเป็นเราสนิทกับพี่เค้าไปด้วยเลย แรกๆก็เชียร์กับพอร์ชอยู่แหละ ซักพักเริ่มงง ทำไมเราต้องหงุดหงิดทุกครั้งที่พี่เฟินมาถามเรื่องพอร์ช แต่พอร์ชดูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เฟินนะคะ แต่พอร์ชก็ไม่อ่อย ไม่หม้อ พี่เค้าทักมาก็คุย ไม่ทักก็ไม่คุย แล้วก็ชัดเจนในความเป็นพี่น้องมาก นี่เป็นอีกจุดนึงที่เราประทับใจในตัวเค้า
เรา พอร์ช กับเพื่อนๆในห้องจะได้ไปค่าย ไปทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยมาก ทำให้สนิทกัน เคยไปซัมเมอร์ต่างประเทศด้วยกัน ยิ่งทำให้สนิทเข้าไปอีก เราหลงทาง เรามีปัญหา พอร์ชจะเป็นคนที่เข้ามาช่วยเราไว้ทุกครั้ง พอสนิทกัน มันทำให้เราเห็นอีกมุมของพอร์ชที่ไม่ใช่คนเย็นชา เป็นคนตลก มีความคิด จนเราก็รู้ตัวแล้วว่าเราคงชอบพอร์ชเข้าแล้ว
เคยไหมคะ ที่เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ลืมแฟนคนแรกไม่ได้สักที
เริ่มตั้งแต่ม.ต้น เราอยู่รรรัฐแห่งหนึ่งในกทม. ก็ได้มาเจอกับเค้า ขอแทนชื่อว่าพอร์ชละกันค่ะ เรากับพอร์ชอยู่ห้องเดียวกันค่ะ เป็นห้องโครงการพิเศษค่ะ จะได้อยู่ห้องเดิมตลอด3ปี เราเจอเค้าตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ ทำเวรวันเดียวกัน เล่นกัน แกล้งกัน ไปๆมาๆก็โดนล้อว่าชอบกัน ครบสูตรฉบับมัธยม เราก็อายค่ะ ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แต่พอดีเลขที่ติดกัน เลยทำงานกลุ่มเดียวกันตลอด เพื่อนๆก็สนิทกัน สุดท้ายก็เลยสนิทกันค่ะ พอร์ชเป็นคนนิ่งๆ มีมาด มีความเป็นผู้ใหญ่สูง มีโลกส่วนตัวสูง มันทำให้เรารู้สึกอยากจะรู้จักเค้ามากกว่านี้ อยากจะรู้จักเค้าดีกว่าทุกคน
พอร์ชเป็นคนดูดีนะคะ ขาวๆตี๋ๆปากแดงๆ ไม่สูงมาก ประมาณ170นิดๆ ฐานะดี เรียนดี เพื่อนๆชอบเรียกว่าคุณชาย ตอนแรกก็อ้วนอยู่ดีๆ พอผอมละกลายเป็นดูดีไปอีกกก ส่วนเราตอนนั้นหรอ น่าเกลียดมากมาย ฟันเกๆ ดำ อ้วน เตี้ย ที่โอเคคือการเรียน (แต่จริงๆอยู่โครงการพิเศษ เรื่องการเรียนทุกคนก็โอเคในระดับนึงอยู่แล้ว) แต่เราเป็นคนนิสัยดีนะ 555 แบบเป็นคนตลก ใจเย็น เอ๋อๆ ชอบโดนเพื่อนแกล้ง ไม่เคยโกรธใคร และโลกสวยมาก
จำสมัยก่อนตอนmsnกำลังดังไหมคะ เราอยู่ในยุคนั้นแหละค่ะ ออนรอทุกวัน พอเค้าออนเมื่อไหร่ก็คุยกัน โทรศัพท์คุยกันเกือบทุกคืน จำไม่ได้แล้วว่าเริ่มคุยโทรศัพท์กันได้งัย ที่รู้ๆคือพอคุยแล้วมีความสุขมาก แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้ตัวหรอกนะว่านี่คือความรัก
จากนั้นมีรุ่นพี่คนนึงมาชอบพอร์ชค่ะ ชื่อพี่เฟิน เค้าก็คุยกับเราด้วยเพราะเราสนิทกับพอร์ช คุยไปคุยมา ด้วยความที่เราเปนคนเฟรนลี่ คุยสนุกกลายเป็นเราสนิทกับพี่เค้าไปด้วยเลย แรกๆก็เชียร์กับพอร์ชอยู่แหละ ซักพักเริ่มงง ทำไมเราต้องหงุดหงิดทุกครั้งที่พี่เฟินมาถามเรื่องพอร์ช แต่พอร์ชดูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เฟินนะคะ แต่พอร์ชก็ไม่อ่อย ไม่หม้อ พี่เค้าทักมาก็คุย ไม่ทักก็ไม่คุย แล้วก็ชัดเจนในความเป็นพี่น้องมาก นี่เป็นอีกจุดนึงที่เราประทับใจในตัวเค้า
เรา พอร์ช กับเพื่อนๆในห้องจะได้ไปค่าย ไปทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยมาก ทำให้สนิทกัน เคยไปซัมเมอร์ต่างประเทศด้วยกัน ยิ่งทำให้สนิทเข้าไปอีก เราหลงทาง เรามีปัญหา พอร์ชจะเป็นคนที่เข้ามาช่วยเราไว้ทุกครั้ง พอสนิทกัน มันทำให้เราเห็นอีกมุมของพอร์ชที่ไม่ใช่คนเย็นชา เป็นคนตลก มีความคิด จนเราก็รู้ตัวแล้วว่าเราคงชอบพอร์ชเข้าแล้ว