สวัสดีค่ะ พี่ๆชาวพันทิป
ตอนนี้หนู อายุ 21ปี เรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง(เอกชน)
หนูรู้สึกผิด รู้สึกไม่ดีแบบบอกไม่ถูกเลยค่ะตอนนี้ หนูรู้สึกสงสารพ่อ กับแม่
ที่ต้องส่งเสียเงินให้หนูเรียน(หนูไม่ได้กู้เรียนเพราะไม่อยากเป็นหนี้ นี่คือความคิดหลักๆ)
หนูไม่อยากให้พ่อ แม่ต้องเหนื่อยต้องทำงานหนัก อดมื้อกินมื้อ เพื่อเก็บเงินมาไว้เป็นค่าเทอมค่าหอ ค่ากิน
หนูถาม พ่อ กับแม่ทุกวันแต่ถามเชิงขำๆว่า เหนื่อยไหมส่งควายเรียน55
หนูเห็นคนอื่นพา พ่อแม่ไปกินข้าวนอกบ้านไปกินอาหารดีๆบ้าง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะยังแบมือขอเงินพวกท่านอยู่
อาจจะมีบางครั้ง ยอมอด ซื้อวิตตามินแล้วส่งไปให้บ้าง จริงๆมันก็งินที่เค้าส่งมาให้ใช้ แต่หนูรู้สึกว่าหนูอยากให้
พ่อแม่หนู ไม่เคยดูแลตัวเองเลย ใส่เสื้อผ้า เก่าๆ เดิมๆ กินข้าวราคาถูก ไม่เคยไปเที่ยวแบบคนอื่นเค้า
หนูคิดว่า หนูจะหางานทำ แต่หนูป่วยบ่อย โรคภูมิแพ้ โรคหืดหอบ กลัวทำแล้วงานเค้าจะเสีย
อยากจะเป็นตัวแทนขายครีมแบบที่ น.ศ คนอื่นๆทำก็คงไม่รุ่ง เพราะหนูไม่รู้จักใคร หนูไม่สวย ยอดไลน์โซเชียวมากสุด แค่20 คน
ถามว่าหนูฟุ่มเฟือยไหม ค่ารถเมลล์ไปกลับ วันละ 30 บาท หนูกินข้าว 1 มื้อ ไม่กลางวันก็เย็นหลังเลิกเรียน
พ่อแม่ให้หนูตั้งใจเรียนก็พอ แต่หนูว่ามันไม่พอหนูกลัวว่าวันนึงที่หนูเรียรจบประสบณ์ความสำเร็จ
วันนั้น ไม่มีท่านอยู่ หนูกลัวจริงๆ
หนูไม่รู้ว่า ชีวิตคนเรามันจะยาวืจะสั้นขนาดไหน
หนูเคยเหลวไหลมามาก มาคิดได้ก็ตอนนนี้ ตอนที่พ่อแม่เดินทางชีวิตมาถึงเลข5 กึ่งกลางชีวิต
ที่มีอีลูกคนนี้ ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ไม่มีอะไรเชิดหน้าชูตาให้พ่อกับแม่ได้เลย
ความรู้สึกตอนนี้มันรุม รวมกันแบบอธิบายไม่ถูกเลยค่ะ
นั่งคิด นั่งทบทวนหลายๆอย่าง สิ่งเดียวที่เราไม่เคยต้องตามหาคือพ่อแม่ ท่านเป็นบุคคลที่เราไม่ต้องไขว่คว้าแย่งชิงเพื่อได้มา
หนูว่า หนูถึงเวลาแล้ว ที่ต้องตั้งใจ ยอมลำบากมากกว่าท่านให้หลายเท่า ทำให้ท่านสบายให้ได้
รักครอบครัวของเราให้มากๆ นะคะ สวัสดีค่ะ
รู้สึกเกลียดตัวเอง ที่ทำให้พ่อแม่ต้องลำบาก
ตอนนี้หนู อายุ 21ปี เรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง(เอกชน)
หนูรู้สึกผิด รู้สึกไม่ดีแบบบอกไม่ถูกเลยค่ะตอนนี้ หนูรู้สึกสงสารพ่อ กับแม่
ที่ต้องส่งเสียเงินให้หนูเรียน(หนูไม่ได้กู้เรียนเพราะไม่อยากเป็นหนี้ นี่คือความคิดหลักๆ)
หนูไม่อยากให้พ่อ แม่ต้องเหนื่อยต้องทำงานหนัก อดมื้อกินมื้อ เพื่อเก็บเงินมาไว้เป็นค่าเทอมค่าหอ ค่ากิน
หนูถาม พ่อ กับแม่ทุกวันแต่ถามเชิงขำๆว่า เหนื่อยไหมส่งควายเรียน55
หนูเห็นคนอื่นพา พ่อแม่ไปกินข้าวนอกบ้านไปกินอาหารดีๆบ้าง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะยังแบมือขอเงินพวกท่านอยู่
อาจจะมีบางครั้ง ยอมอด ซื้อวิตตามินแล้วส่งไปให้บ้าง จริงๆมันก็งินที่เค้าส่งมาให้ใช้ แต่หนูรู้สึกว่าหนูอยากให้
พ่อแม่หนู ไม่เคยดูแลตัวเองเลย ใส่เสื้อผ้า เก่าๆ เดิมๆ กินข้าวราคาถูก ไม่เคยไปเที่ยวแบบคนอื่นเค้า
หนูคิดว่า หนูจะหางานทำ แต่หนูป่วยบ่อย โรคภูมิแพ้ โรคหืดหอบ กลัวทำแล้วงานเค้าจะเสีย
อยากจะเป็นตัวแทนขายครีมแบบที่ น.ศ คนอื่นๆทำก็คงไม่รุ่ง เพราะหนูไม่รู้จักใคร หนูไม่สวย ยอดไลน์โซเชียวมากสุด แค่20 คน
ถามว่าหนูฟุ่มเฟือยไหม ค่ารถเมลล์ไปกลับ วันละ 30 บาท หนูกินข้าว 1 มื้อ ไม่กลางวันก็เย็นหลังเลิกเรียน
พ่อแม่ให้หนูตั้งใจเรียนก็พอ แต่หนูว่ามันไม่พอหนูกลัวว่าวันนึงที่หนูเรียรจบประสบณ์ความสำเร็จ
วันนั้น ไม่มีท่านอยู่ หนูกลัวจริงๆ
หนูไม่รู้ว่า ชีวิตคนเรามันจะยาวืจะสั้นขนาดไหน
หนูเคยเหลวไหลมามาก มาคิดได้ก็ตอนนนี้ ตอนที่พ่อแม่เดินทางชีวิตมาถึงเลข5 กึ่งกลางชีวิต
ที่มีอีลูกคนนี้ ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ไม่มีอะไรเชิดหน้าชูตาให้พ่อกับแม่ได้เลย
ความรู้สึกตอนนี้มันรุม รวมกันแบบอธิบายไม่ถูกเลยค่ะ
นั่งคิด นั่งทบทวนหลายๆอย่าง สิ่งเดียวที่เราไม่เคยต้องตามหาคือพ่อแม่ ท่านเป็นบุคคลที่เราไม่ต้องไขว่คว้าแย่งชิงเพื่อได้มา
หนูว่า หนูถึงเวลาแล้ว ที่ต้องตั้งใจ ยอมลำบากมากกว่าท่านให้หลายเท่า ทำให้ท่านสบายให้ได้
รักครอบครัวของเราให้มากๆ นะคะ สวัสดีค่ะ