อันดับแรกคงต้องสวัสดีและแนะนำตัวกันก่อนเนอะ เพื่อให้รู้จักกันดีมากขึ้น
ขอแนะนำตัวตั้งแต่วัยเยาว์ก่อนละกัน สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ ด.ญ.ศรีนวล วะโร อยู่ชั้น ม. 3/2 ร.ร เทศบาลขลุง บุรวิทยาคารค่ะ
ชื่อเล่นชื่อหนู ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยและติชมได้เลยค่ะ😊 อันนี้คือให้ทำความรู้จักเบื้องต้นของผู้เขียนก่อน
ส่วนปัจจุบันเพื่อนเรียกว่า มิสซิส ปัณชรัสม์ แวน ฮุคส์โลท เป็นไงชื่อปัจจุบันเรา อินเตร์โครตๆใช่ป่ะ แต่กว่าจะมาเป็นปัณชรัสม์ แวน ฮุคส์โลท
วีรกรรม ตอนที่เป็น ด.ญ ถึง น.ส ศรีนวล วะโร ก็เยอะแยะมากมายทีเดียว จะเล่าก่อนนะว่าเราเป็นเด็กที่พ่อแม่แยกทางกัน เอาตามจริงกับสังคมสมัยนี้ก็อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องแปลกเท่าไรนักปัญหาแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นกับคนรอบข้างรึในครอบครัวของคุณเองก็ได้(ไม่ได้มีเจตนาเหมารวมนะ แค่อธิบายให้ฟังเฉยๆ อย่าเพิ่งด่ากันละ😅)เริ่มเรื่องขอดราม่านิดนึงนะ เชื่อใหม?ว่าเราเคยผ่านความตายจริงๆมาหลายครั้งมากและก็รอดทุกครั้งไป.......จำได้ครั้งแรกตอนอยู่กับป้าเพราะพ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรายังอุแว้ๆอยู่เลย เราจึงมีบุญมาอยู่กับป้าซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อเรานั้นเอง วันนั้นเราก็จำไม่ได้แล้วแหละว่าต้นเรื่องมันมาจากอะไร แต่ที่จำได้ในความทรงจำอันแสนโหดร้ายก็คือ ทั้งมือ เท้า กำปั้น กระหน่ำมาที่ร่างน้อยๆของเรา จำได้ว่าความรู้สึกกลัวมากกว่าเจ็บ ปากก็บอก พอแล้วๆหนูกลัวแล้ว อย่าตีหนูเลย ส่วนมือของเราก็ทำหน้าที่ทั้งยกมือไหว้และปกป้องตัวเองจากการถูกป้าตีไปในคราวเดียวกัน น้ำตาก็ไหลออกมาเพราะความกลัวปนเจ็บ และที่จำได้ลางๆในช่วงนั้นคือมีเพื่อนรุ่นน้องที่ ร.ร มันวิ่งมาดูกับแม่มันได้ยินเสียงมันพูดว่าอะไรก็ไม่รู้เพราะตอนนั้น เราหูอื้อ ตาลาย หายใจไม่ออกแล้ว ในใจก็คิดว่า เราตายแน่ๆ แต่อีกใจหนึ่งก็บอกกับ มโนภาพกับตัวเองว่า...ปล่อยเถอะหนู...หลับตาซะ เดี๋ยวทุกอย่างก็สิ้นสุดเอง แต่ในอีกใจลึกๆของห้วงความทรงจำที่คิดถึงอยู่ ณ เวลานั้นคือ....พ่อและแม่....แล้วทุกอย่างก็เงียบลงในหูไม่ได้ยินอะไรแล้วเนื้อหนังที่ถูกทุบถูกตีก็ไม่รู้สึกอีกต่อไป------คิดว่าจบแล้วชีวิตนี่ของ ด.ญ ที่ชื่อศรีนวล แต่ปล่าวเลย!รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สามีของป้าแบกเราไว้บนบ่าแล้วก็เขย่าๆ โสตประสาทการได้ยินเสียงของเรากลับมาทำงานอีกครั้ง"มันหายใจแล้วๆ อยากติดคุกรึ?!!!!เกือบจะฆ่ามันตายแล้วนะ!!!!" พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็นึกเสียใจอยู่ว่า ทำไมเราไม่ตายวะ(ความรู้สึกในตอนนั้นอะน่ะ) จบแล้ว อยากให้เพื่อนๆลองอ่านและพิจารณาดูว่าเราพอจะเขียนเกี่ยวกับตัวเองให้คนอื่นๆอ่านได้ใหม?ไม่ได้มีแต่แนวดราม่านะ ผจญภัย เรื่องตื่นเต้นรึตลกๆของ ด.ญ ศรีนวลยังมีอีกเยอะ อ่านแล้วช่วยคอมเม้นท์ติเตียนกันมาด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ถ้าเราเขียนเรื่องราวแนวแบบนี้จะพอไปได้ใหม?
ขอแนะนำตัวตั้งแต่วัยเยาว์ก่อนละกัน สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ ด.ญ.ศรีนวล วะโร อยู่ชั้น ม. 3/2 ร.ร เทศบาลขลุง บุรวิทยาคารค่ะ
ชื่อเล่นชื่อหนู ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยและติชมได้เลยค่ะ😊 อันนี้คือให้ทำความรู้จักเบื้องต้นของผู้เขียนก่อน
ส่วนปัจจุบันเพื่อนเรียกว่า มิสซิส ปัณชรัสม์ แวน ฮุคส์โลท เป็นไงชื่อปัจจุบันเรา อินเตร์โครตๆใช่ป่ะ แต่กว่าจะมาเป็นปัณชรัสม์ แวน ฮุคส์โลท
วีรกรรม ตอนที่เป็น ด.ญ ถึง น.ส ศรีนวล วะโร ก็เยอะแยะมากมายทีเดียว จะเล่าก่อนนะว่าเราเป็นเด็กที่พ่อแม่แยกทางกัน เอาตามจริงกับสังคมสมัยนี้ก็อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องแปลกเท่าไรนักปัญหาแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นกับคนรอบข้างรึในครอบครัวของคุณเองก็ได้(ไม่ได้มีเจตนาเหมารวมนะ แค่อธิบายให้ฟังเฉยๆ อย่าเพิ่งด่ากันละ😅)เริ่มเรื่องขอดราม่านิดนึงนะ เชื่อใหม?ว่าเราเคยผ่านความตายจริงๆมาหลายครั้งมากและก็รอดทุกครั้งไป.......จำได้ครั้งแรกตอนอยู่กับป้าเพราะพ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรายังอุแว้ๆอยู่เลย เราจึงมีบุญมาอยู่กับป้าซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อเรานั้นเอง วันนั้นเราก็จำไม่ได้แล้วแหละว่าต้นเรื่องมันมาจากอะไร แต่ที่จำได้ในความทรงจำอันแสนโหดร้ายก็คือ ทั้งมือ เท้า กำปั้น กระหน่ำมาที่ร่างน้อยๆของเรา จำได้ว่าความรู้สึกกลัวมากกว่าเจ็บ ปากก็บอก พอแล้วๆหนูกลัวแล้ว อย่าตีหนูเลย ส่วนมือของเราก็ทำหน้าที่ทั้งยกมือไหว้และปกป้องตัวเองจากการถูกป้าตีไปในคราวเดียวกัน น้ำตาก็ไหลออกมาเพราะความกลัวปนเจ็บ และที่จำได้ลางๆในช่วงนั้นคือมีเพื่อนรุ่นน้องที่ ร.ร มันวิ่งมาดูกับแม่มันได้ยินเสียงมันพูดว่าอะไรก็ไม่รู้เพราะตอนนั้น เราหูอื้อ ตาลาย หายใจไม่ออกแล้ว ในใจก็คิดว่า เราตายแน่ๆ แต่อีกใจหนึ่งก็บอกกับ มโนภาพกับตัวเองว่า...ปล่อยเถอะหนู...หลับตาซะ เดี๋ยวทุกอย่างก็สิ้นสุดเอง แต่ในอีกใจลึกๆของห้วงความทรงจำที่คิดถึงอยู่ ณ เวลานั้นคือ....พ่อและแม่....แล้วทุกอย่างก็เงียบลงในหูไม่ได้ยินอะไรแล้วเนื้อหนังที่ถูกทุบถูกตีก็ไม่รู้สึกอีกต่อไป------คิดว่าจบแล้วชีวิตนี่ของ ด.ญ ที่ชื่อศรีนวล แต่ปล่าวเลย!รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สามีของป้าแบกเราไว้บนบ่าแล้วก็เขย่าๆ โสตประสาทการได้ยินเสียงของเรากลับมาทำงานอีกครั้ง"มันหายใจแล้วๆ อยากติดคุกรึ?!!!!เกือบจะฆ่ามันตายแล้วนะ!!!!" พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็นึกเสียใจอยู่ว่า ทำไมเราไม่ตายวะ(ความรู้สึกในตอนนั้นอะน่ะ) จบแล้ว อยากให้เพื่อนๆลองอ่านและพิจารณาดูว่าเราพอจะเขียนเกี่ยวกับตัวเองให้คนอื่นๆอ่านได้ใหม?ไม่ได้มีแต่แนวดราม่านะ ผจญภัย เรื่องตื่นเต้นรึตลกๆของ ด.ญ ศรีนวลยังมีอีกเยอะ อ่านแล้วช่วยคอมเม้นท์ติเตียนกันมาด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ