ผมมีอาชีพเป็นข้าราชการทหาร โดยการสอบแข่งขันเข้ามา สังกัดกองทัพเรือ ผมไม่เคยมีความคิดที่จะเข้าไปเรียนมหาลัยเลย สาเหตุนึงคือกลัวไม่จบ และพ่อแม่ก็ไม่ได้มีต้นทุนชีวิตไห้ผมมากมายอะไร
หลังจากเรียจบและติดยศ ผมก็มีความคิดที่อยากจะไปทำงานในสามจังหวัดชายแดนใต้มาโดยตลอด แต่คนทางบ้านผมไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่ โดยเฉพาะแม่ผมพยายามที่จะหาเหตุผลที่ดีที่สุดมาอธิบาย งานของผมมันไม่ใช่แค่งาน แต่มันเป็นหน้าที่ ผมไม่ได้ทำลงไปเพราะหวังเงินตอบแทน แต่ทำเพราะจิตสำนึก แม่ต่อว่าผมตลอดเวลาที่พูดถึงเรื่องนี้ ผมเคยคิดน้อยใจหลายครั้ง และคิดว่าแม่คงไม่มีวันเข้าใจเรื่องแบบนี้
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจลงไปปฏิบัติงานในภาคใต้ และหลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับพ่อแม่อีกเลย ผมมีเวลาว่างน้อยมาก ผมไม่เคยได้กลับบ้านเลย แม่เป็นห่วงผมมาก ท่านโทรมาหาผมตลอด
จนถึงเวลานี้ผมเริ่มรู้แล้วว่าแม่เข้าใจทุกอย่างดี และเข้าใจมาโดยตลอด รวมไปถึงญาติๆคนอื่นด้วย ไม่ว่าเหตุการในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้จะเป็นยังใง แม่ก็ไม่เคยถามผมเลย แม่ถามอยู่เรื่องเดียวว่า "ผมสบายดีมั้ยมั้ย ดูแลตัวเองดีๆนะ ว่างๆก็กลับมาบ้านบ้างล่ะ" ผมรู้แล้วว่าแม่ก็คงรักประเทศชาตินี้ไม่ต่างไปจากผมเลย แต่ที่ท่านไม่ต้องการไห้ผมลงมาที่นี่ เพียงเพราะว่าท่านรักผมมากกว่าเท่านั้นเอง
ผมไม่เคยบอกรักใครเลยตั้งแต่เกิดมา แม้กระทั่งพ่อแม่ของผม แต่ท่านรู้ดีว่าผมรักท่านมากแค่ไหน ผมขอสัญญาเลยว่าจะกลับไปหาท่านแน่นอน
ในเวลาทีผมคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ หรือคิดถึงใครซักคน ผมมักจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เพราะว่ามันเป็นแผ่นฟ้าผืนเดียวกันกับที่บ้านของผม แม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้กลับไปก็ตาม ผมคิดเสมอว่าบางที คนที่ผมกำลังคิดถึง ก็อาจจะมองมันอยู่เหมือนกัน มันช่วยไห้ผมคลายเหงาไปได้ในชั่วขณะนึง ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็เหอะ
รออีกหน่อยนะคับ อีกไม่นานผมจะกลับไป ไม่มีอะไรมากมายแค่อยากระบายความในใจออกมาบ้างก็เท่านั้น เพราะที่นี่มันเหงาจริงๆ
ช่วยไม่ได้ที่ผมเป็นทหารอาชีพ ไม่ได้มีอาชีพเป็นทหาร
ผมเป็นทหารอาชีพ
หลังจากเรียจบและติดยศ ผมก็มีความคิดที่อยากจะไปทำงานในสามจังหวัดชายแดนใต้มาโดยตลอด แต่คนทางบ้านผมไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่ โดยเฉพาะแม่ผมพยายามที่จะหาเหตุผลที่ดีที่สุดมาอธิบาย งานของผมมันไม่ใช่แค่งาน แต่มันเป็นหน้าที่ ผมไม่ได้ทำลงไปเพราะหวังเงินตอบแทน แต่ทำเพราะจิตสำนึก แม่ต่อว่าผมตลอดเวลาที่พูดถึงเรื่องนี้ ผมเคยคิดน้อยใจหลายครั้ง และคิดว่าแม่คงไม่มีวันเข้าใจเรื่องแบบนี้
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจลงไปปฏิบัติงานในภาคใต้ และหลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับพ่อแม่อีกเลย ผมมีเวลาว่างน้อยมาก ผมไม่เคยได้กลับบ้านเลย แม่เป็นห่วงผมมาก ท่านโทรมาหาผมตลอด
จนถึงเวลานี้ผมเริ่มรู้แล้วว่าแม่เข้าใจทุกอย่างดี และเข้าใจมาโดยตลอด รวมไปถึงญาติๆคนอื่นด้วย ไม่ว่าเหตุการในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้จะเป็นยังใง แม่ก็ไม่เคยถามผมเลย แม่ถามอยู่เรื่องเดียวว่า "ผมสบายดีมั้ยมั้ย ดูแลตัวเองดีๆนะ ว่างๆก็กลับมาบ้านบ้างล่ะ" ผมรู้แล้วว่าแม่ก็คงรักประเทศชาตินี้ไม่ต่างไปจากผมเลย แต่ที่ท่านไม่ต้องการไห้ผมลงมาที่นี่ เพียงเพราะว่าท่านรักผมมากกว่าเท่านั้นเอง
ผมไม่เคยบอกรักใครเลยตั้งแต่เกิดมา แม้กระทั่งพ่อแม่ของผม แต่ท่านรู้ดีว่าผมรักท่านมากแค่ไหน ผมขอสัญญาเลยว่าจะกลับไปหาท่านแน่นอน
ในเวลาทีผมคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ หรือคิดถึงใครซักคน ผมมักจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เพราะว่ามันเป็นแผ่นฟ้าผืนเดียวกันกับที่บ้านของผม แม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้กลับไปก็ตาม ผมคิดเสมอว่าบางที คนที่ผมกำลังคิดถึง ก็อาจจะมองมันอยู่เหมือนกัน มันช่วยไห้ผมคลายเหงาไปได้ในชั่วขณะนึง ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็เหอะ
รออีกหน่อยนะคับ อีกไม่นานผมจะกลับไป ไม่มีอะไรมากมายแค่อยากระบายความในใจออกมาบ้างก็เท่านั้น เพราะที่นี่มันเหงาจริงๆ
ช่วยไม่ได้ที่ผมเป็นทหารอาชีพ ไม่ได้มีอาชีพเป็นทหาร