อยุ่ดีๆก็อยากร้องไห้

วันนี้ผมรู้สึกท้อมากเลย กับอะไรๆหลายๆอย่างที่เข้ามาในชีวิต
การถูกเอารัดเอาเปรียบที่ผมเองไม่สามารถที่จะปริปากได้ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ว่าทำไมคนอื่นถึงชอบเอาเปรียบเรานัก พวกเขาเอาเปรียบพ่อ พวกเขามายืมตัง พ่อก็ให้เค้ายืม
ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้คืน ทำไมพ่อต้องใจดีกับเขา ด้วยผมเองก็เครียดเนื่องจากไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง
เลยกลับมาอยู่บ้านเพื่อตั้งหลักสักพัก (ซึ่งตอนนี้ก็จะ ๓๐ อยู่แล้ว) ทำให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน
จนพ่อเองก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย ครอบครัวของผมเองก็ฐานะไม่ได้ดีนัก หาเช้ากินค่ำ
หรือบางวันก็ไม่ได้หา ก็กินเฉพาะที่มีอยู่ ผมพอจะรับจ็อบเล็กๆน้อยๆ

ที่ดินผืนน้อยของพ่อ ก็ถูกพวกญาติๆฮุบทำกินเข้ามาเรื่อยๆจากที่เดิมของตนที่พอมีบ้าง จนสุดท้าย
พวกญาติๆทั้งหลาย ก็เนียนๆ ทำมาเป็นปลูกโน่นนี่ในที่ของเรา...และก็กลายเป็นของเค้าโดยปริยาย พ่อ ก็
ไม่เอ่ยปากอะไรเนื่องด้วยเกรงใจ จนทำให้เราเองต้องเดือนร้อน

คนรุ้จักข้างบ้าน มา "ขอ" ขุดหน้าดินไปทำถนนทางเข้าบ้านตัวเอง ... พ่อก็อนุญาต ให้เขาด้วยความเต็มใจ
ด้วยความที่เกรงใจว่าเขาเคยช่วยเรามาก่อน แต่พอเค้ามาทวงบุญคุณ...เค้าเอาเสียสาสมเชียว

รู้สึกกลุ้มที่ถูกเอาเปรียบ รู้สึกเครียดที่ไม่มีงานทำ รุ้ว่าสิ้นหวัง เมื่อไม่รู้จะไปทางไหนดี ..
ผมรู้ว่าตอนนี้ผมอ่อนกำลังมาก และมานั่งกลัดกลุ้มอยู่คนเดียว จนไม่รุ้ว่าจะเร่ิมต้นที่จุดไหนเสียด้วยซ้ำ
สำหรับกระทู้นี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่อยากระบาย

T.T
ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคับ