น่าจะเป็นอีกหนึ่งอัลบั้มที่ชาวร็อคทั่วโลกรอคอยกับสตูดิโออัลบั้มชุดที่ 5 ของวงโพสต์ ฮาร์ดคอร์ 5 ชีวิตจากเมืองผู้ดี ที่กำลังมาแรงที่สุดในขณะนี้ แต่เชื่อว่าแฟนเพลงหลายๆคนพอฟังอัลบั้มนี้จบแล้วคงหยิบแผ่นซีดีกลับมาดูอีกทีว่าซื้อมาผิดวงหรือเปล่าวะ? เพราะ Bring Me the Horizon ที่เห็นกันตอนนี้ไม่เหลือเค้าเดิมที่แฟนๆคุ้นเคยจากเพลงหนักกะโหลกสิบเท้าถีบ บวกเสียงร้องแสบคอของ โอลิเวอร์ ไซค์ส เพราะพวกเขาได้แปลงร่างกลายเป็นวงร็อคลูกผสมไปเสียแล้ว
ก่อนอัลบั้มวางแผง โอลิเวอร์ ให้สัมภาษณ์สื่อว่าอัลบั้มชุดนี้จะอุดมไปด้วยความแปลกใหม่ที่แฟนเพลงต้องเซอร์ไพรส์ ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริงๆเพราะทั้งอัลบั้มเพลงไม่ซ้ำแนวกันเลยทั้ง อัลเทอร์เนทีฟ, ป๊อปร็อค, เมทัล, นูเมทัล, แดนซ์ดิ้นไส้ไหล และ ซาวด์อิเล็คโทรนิกส์ ฟุ้งไปทั่ว ไอ้เพลงแบบเมทัลคอร์เหมือนชุด Sempiternal แทบไม่มีให้ได้ยิน ถ้าให้เดาคิดว่าน่าจะเป็นการทำเพลงให้เอื้อต่อเสียงร้องของ โอลิเวอร์ เพราะโชว์ล่าสุดที่ Reading เห็นได้ชัดว่าแหกปากไม่ไหวแล้ว จนเพื่อนๆต้องลดคีย์ลงมาหลายเพลงเพื่อช่วยให้นักร้องของพวกเขาโชว์ไปจนตลอดรอดฝั่ง
เปิดหัวอัลบั้มด้วย Doomed ดนตรีขึ้นมาสงบพร้อมเสียงถอนหายใจแฮ่กๆ โอลิเวอร์ ร้องเสียงคลีนนำเข้าเพลง ก่อนซาวด์กระแทกกระทั้นจะตามมา เนื้อหาพูดถึงการพยายามหนีออกจากวังวนแห่งความยุ่งเหยิง โดยไม่รู้ว่าออกมาแล้วจะหนีเสือปะจระเข้หรือไม่ เหมือนสื่อว่าจากนี้พวกข้าจะขอเสี่ยงไปหาแนวทางใหม่ ผลออกมาหัวก้อยก็ช่างมัน Happy Song แทร็กต่อมา กีต้าร์ขึ้นริฟฟ์สไตล์ เมทัลคอร์ ท่อนฮุคกระแทกเช่นเคย ปลุกใจคนท้อแท้ให้กลับมายืนขึ้นใหม่ Throne ซิงเกิ้ลโปรโมท นึกว่า Linkin Park มาเองเลย ซาวด์อิเล็คโทรนิกส์จัดจ้านมาก แต่การร้องยังแผดเสียงปกติ
เพลงเด่นๆในชุดนี้ยังมี True Friends เพื่อนแท้ต้องไม่หักหลังกัน อารมณ์เพลงชวนให้นึกถึง Can You Feel My Heart เพลงเปิดหัวชุดที่แล้วแต่สับสปีดเร็วกว่าหน่อย Follow You กีต้าร์ใส่คอรัสขึ้นมาหลอนๆ ป๊อปร็อคจ๋ามาก Avalanche เครื่องสายมาเต็ม ไม่ตะบี้ตะบันร็อคอย่างเดียวแต่ยังหยอดท่อนสวยๆไว้แซมแก้เลี่ยน Drown เวอร์ชั่นนี้มีวงเล็บ (New) ต่อท้ายด้วย แต่ฟังแล้วก็แยกไม่ออกเหมือนกันว่ามันต่างจากของเดิมยังไง เหมือนดนตรีจะฟุ้งๆกว่าเดิมหน่อย แต่ไม่มาก Oh No ปิดอัลบั้ม แดนซ์ติ๊ดชึ่งมาเลย เหมือนฟัง Daft Punk เวอร์ชั่นร็อค โอลิเวอร์ ร้องคลอประกอบไปเบาๆ
นั่นก็คือ 11 แทร็คของ 5 หนุ่มวงร็อคจาก เชฟฟิลด์ ฟังแล้วมั่นใจว่าต้องมีแฟนเพลงที่ทั้งรักและเกลียดแบบครึ่งต่อครึ่ง คือถ้าชอบก็ชอบไปเลย แต่ถ้ายี้ก็ยี้กันสุดๆ เหมือนที่คาดการณ์คือดนตรีเบากว่าเดิมมาก เสียงแซมเปิ้ลของ จอร์แดน ฟิช มีบทบาทเด่นกว่าชุดที่แล้ว การบันทึกเสียงเน้นความเนี้ยบสวยงามมากกว่าซาวด์ดิบๆสไตล์ โพสต์-ฮาร์ดคอร์ ดูแล้วน่าจะสร้างฐานแฟนคลับใหม่ๆเพิ่มขึ้นได้อีกโข โดยเฉพาะเพลง Drown ที่ถูกปล่อยออกมาลองเชิงเมื่อปีที่แล้ว (เราก็เพิ่งมาชอบจากเพลงนี้แหละ) และคงทำเอา โอลิเวอร์ ร้องเพลงสบายขึ้นกว่าเดิมเยอะเวลาเอาไปแสดงสด เพราะชุดนี้เสียงว้ากเวิ้กอะไรไม่ค่อยมีเท่าไหร่
ส่วนคำวิจารณ์เมืองนอกหลายๆสำนักให้คะแนนเต็มเป็นส่วนใหญ่ทั้ง Kerrang! / Alternative Press ก็แหงแหละวงบ้านเค้านี่ก็ต้องอวยเป็นธรรมดา ส่วนแฟนๆฟังแล้วรู้สึกยังไงก็อีกเรื่อง แต่ที่แน่ๆเชื่อว่า โอลิเวอร์ คงอยากพูดกับแฟนๆ เลียนแบบโฆษณามือถือบ้านเราว่า "ไม่ต้องเชื่อ โอ ก็ได้ แต่ โอ อยากให้คุณเปิดใจ" ทำนองนั้น
สรุปคะแนน 7.5/10
ข้อดี - ทิศทางเพลงใหม่น่าสนใจ, เรียบเรียงเพลงได้ดี
ข้อเสีย - ร็อคน้อยลง, ซาวด์เนี้ยบเกินไป, แพ็คเกจธรรมดา บุ๊คเล็ตมีแต่หน้าสีกับเนื้อร้อง (เทรนด์ใหม่ของการออกอัลบั้มยุคนี้หรือไงวะ?)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เนื้อหาที่เราเขียนเป็นส่วนหนึ่งจากเพจดนตรี ฟังไปเรือย ดูไปเรื่อย นำเสนอเรื่องราวข่าวสารวงการเพลงไทย-สากล รวมถึงรีวิวอัลบั้มเพลงทั้งไทยและเทศ กับคอนเสิร์ตด้วย เพื่อนๆคนไหนสนใจเข้าไปพูดคุยกันได้ครับผม https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B9%84%E0%B8%9B%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A2-%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B9%84%E0%B8%9B%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A2-463426840503633/timeline/
[CR] ฟังมาแล้ว Bring Me the Horizon : That's the Spirit (2015)
น่าจะเป็นอีกหนึ่งอัลบั้มที่ชาวร็อคทั่วโลกรอคอยกับสตูดิโออัลบั้มชุดที่ 5 ของวงโพสต์ ฮาร์ดคอร์ 5 ชีวิตจากเมืองผู้ดี ที่กำลังมาแรงที่สุดในขณะนี้ แต่เชื่อว่าแฟนเพลงหลายๆคนพอฟังอัลบั้มนี้จบแล้วคงหยิบแผ่นซีดีกลับมาดูอีกทีว่าซื้อมาผิดวงหรือเปล่าวะ? เพราะ Bring Me the Horizon ที่เห็นกันตอนนี้ไม่เหลือเค้าเดิมที่แฟนๆคุ้นเคยจากเพลงหนักกะโหลกสิบเท้าถีบ บวกเสียงร้องแสบคอของ โอลิเวอร์ ไซค์ส เพราะพวกเขาได้แปลงร่างกลายเป็นวงร็อคลูกผสมไปเสียแล้ว
ก่อนอัลบั้มวางแผง โอลิเวอร์ ให้สัมภาษณ์สื่อว่าอัลบั้มชุดนี้จะอุดมไปด้วยความแปลกใหม่ที่แฟนเพลงต้องเซอร์ไพรส์ ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริงๆเพราะทั้งอัลบั้มเพลงไม่ซ้ำแนวกันเลยทั้ง อัลเทอร์เนทีฟ, ป๊อปร็อค, เมทัล, นูเมทัล, แดนซ์ดิ้นไส้ไหล และ ซาวด์อิเล็คโทรนิกส์ ฟุ้งไปทั่ว ไอ้เพลงแบบเมทัลคอร์เหมือนชุด Sempiternal แทบไม่มีให้ได้ยิน ถ้าให้เดาคิดว่าน่าจะเป็นการทำเพลงให้เอื้อต่อเสียงร้องของ โอลิเวอร์ เพราะโชว์ล่าสุดที่ Reading เห็นได้ชัดว่าแหกปากไม่ไหวแล้ว จนเพื่อนๆต้องลดคีย์ลงมาหลายเพลงเพื่อช่วยให้นักร้องของพวกเขาโชว์ไปจนตลอดรอดฝั่ง
เปิดหัวอัลบั้มด้วย Doomed ดนตรีขึ้นมาสงบพร้อมเสียงถอนหายใจแฮ่กๆ โอลิเวอร์ ร้องเสียงคลีนนำเข้าเพลง ก่อนซาวด์กระแทกกระทั้นจะตามมา เนื้อหาพูดถึงการพยายามหนีออกจากวังวนแห่งความยุ่งเหยิง โดยไม่รู้ว่าออกมาแล้วจะหนีเสือปะจระเข้หรือไม่ เหมือนสื่อว่าจากนี้พวกข้าจะขอเสี่ยงไปหาแนวทางใหม่ ผลออกมาหัวก้อยก็ช่างมัน Happy Song แทร็กต่อมา กีต้าร์ขึ้นริฟฟ์สไตล์ เมทัลคอร์ ท่อนฮุคกระแทกเช่นเคย ปลุกใจคนท้อแท้ให้กลับมายืนขึ้นใหม่ Throne ซิงเกิ้ลโปรโมท นึกว่า Linkin Park มาเองเลย ซาวด์อิเล็คโทรนิกส์จัดจ้านมาก แต่การร้องยังแผดเสียงปกติ
เพลงเด่นๆในชุดนี้ยังมี True Friends เพื่อนแท้ต้องไม่หักหลังกัน อารมณ์เพลงชวนให้นึกถึง Can You Feel My Heart เพลงเปิดหัวชุดที่แล้วแต่สับสปีดเร็วกว่าหน่อย Follow You กีต้าร์ใส่คอรัสขึ้นมาหลอนๆ ป๊อปร็อคจ๋ามาก Avalanche เครื่องสายมาเต็ม ไม่ตะบี้ตะบันร็อคอย่างเดียวแต่ยังหยอดท่อนสวยๆไว้แซมแก้เลี่ยน Drown เวอร์ชั่นนี้มีวงเล็บ (New) ต่อท้ายด้วย แต่ฟังแล้วก็แยกไม่ออกเหมือนกันว่ามันต่างจากของเดิมยังไง เหมือนดนตรีจะฟุ้งๆกว่าเดิมหน่อย แต่ไม่มาก Oh No ปิดอัลบั้ม แดนซ์ติ๊ดชึ่งมาเลย เหมือนฟัง Daft Punk เวอร์ชั่นร็อค โอลิเวอร์ ร้องคลอประกอบไปเบาๆ
นั่นก็คือ 11 แทร็คของ 5 หนุ่มวงร็อคจาก เชฟฟิลด์ ฟังแล้วมั่นใจว่าต้องมีแฟนเพลงที่ทั้งรักและเกลียดแบบครึ่งต่อครึ่ง คือถ้าชอบก็ชอบไปเลย แต่ถ้ายี้ก็ยี้กันสุดๆ เหมือนที่คาดการณ์คือดนตรีเบากว่าเดิมมาก เสียงแซมเปิ้ลของ จอร์แดน ฟิช มีบทบาทเด่นกว่าชุดที่แล้ว การบันทึกเสียงเน้นความเนี้ยบสวยงามมากกว่าซาวด์ดิบๆสไตล์ โพสต์-ฮาร์ดคอร์ ดูแล้วน่าจะสร้างฐานแฟนคลับใหม่ๆเพิ่มขึ้นได้อีกโข โดยเฉพาะเพลง Drown ที่ถูกปล่อยออกมาลองเชิงเมื่อปีที่แล้ว (เราก็เพิ่งมาชอบจากเพลงนี้แหละ) และคงทำเอา โอลิเวอร์ ร้องเพลงสบายขึ้นกว่าเดิมเยอะเวลาเอาไปแสดงสด เพราะชุดนี้เสียงว้ากเวิ้กอะไรไม่ค่อยมีเท่าไหร่
ส่วนคำวิจารณ์เมืองนอกหลายๆสำนักให้คะแนนเต็มเป็นส่วนใหญ่ทั้ง Kerrang! / Alternative Press ก็แหงแหละวงบ้านเค้านี่ก็ต้องอวยเป็นธรรมดา ส่วนแฟนๆฟังแล้วรู้สึกยังไงก็อีกเรื่อง แต่ที่แน่ๆเชื่อว่า โอลิเวอร์ คงอยากพูดกับแฟนๆ เลียนแบบโฆษณามือถือบ้านเราว่า "ไม่ต้องเชื่อ โอ ก็ได้ แต่ โอ อยากให้คุณเปิดใจ" ทำนองนั้น
สรุปคะแนน 7.5/10
ข้อดี - ทิศทางเพลงใหม่น่าสนใจ, เรียบเรียงเพลงได้ดี
ข้อเสีย - ร็อคน้อยลง, ซาวด์เนี้ยบเกินไป, แพ็คเกจธรรมดา บุ๊คเล็ตมีแต่หน้าสีกับเนื้อร้อง (เทรนด์ใหม่ของการออกอัลบั้มยุคนี้หรือไงวะ?)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้