สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลย ความจริงผมชอบอ่านกระทู้พันทิปอยู่บ่อยๆนะครับ แต่วันนี้มันรู้สึกอัดอั้นมากเลยอยากจะมาระบาย
และขอคำปรึกษาหน่อยครับ คือผมเป็น นศ.ปี 4 แล้วครับ เมื่อช่วงเดือนมิถุนาที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสเข้าร่วมฟัง การนำเสนอผลงานวิจัยของรุ่นพี่ที่ผมสนิทด้วย ผมก็เข้านั่งฟังปกติครับ แต่ความไม่ปกติบังเกิดขึ้น เมื่อผมหันไปสบตาคณะกรรมการท่านหนึ่ง ซึ่งไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ด้วยความที่อยากรู้จักมากและพอจะสนิทกับอ.ในสาขาทุกท่าน เพราะผมชอบช่วยงานในสาขาอยู่บ่อยๆ ผมจึงได้สอบถามอ. ปรากฎว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอ.คนใหม่ของสาขาเรา ก็คงไม่แปลกอะไรนะครับ จนการนำเสนอสิ้นสุดลงต่างคนต่างแยกย้าย แต่ผมกับรุ่นพี่ก็ได้นั่งคุยกับอ.ในสาขาอยู่ใต้ตึกกันอีก แล้วอ.ท่านนั้นก็ลงมากำลังเดินจะกลับห้องพัก อ.ที่ผมสนิทด้วยก็บอกให้ผมไปส่งอ.คนใหม่เค้าหน่อยท่านไม่ได้เอารถมา ผมนี่วิ่งเลยครับ ปรากฎว่าผมก็ไปส่งอ.ถึงห้องพัก อ.ก็ถามชื่อผม ผมก็แกล้งถามชื่อท่าน(ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว) ท่านก็ตอบ ท่านขอบคุณผมแล้วเดินขึ้นห้องไป ตอนแรกผมก็คิดว่าผมแค่ชอบด้วยบุคลิคท่านเฉยๆไม่มีอะไร จนหนึ่งเดือนผ่านไป มอ เปิด ผมได้เจอท่านในคาบเรียนอีกครั้ง ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าผมตื่นเต้นมาก ผมได้ช่วยท่านเซตอุปกรณ์ที่จะต้องใช้สอน ผมอยู่ใกล้ท่านแล้วใจมันสั่นมาก ทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรเลยท่านก็สอนปกติ จนสอนเสร็จผมก็ช่วยเก็บอุปกรณ์ ถือของไปส่งท่านที่รถ แต่ระหว่างทางเดินนั้นผมพยายามจะไม่ใช้ลิฟ ถือโอกาสเดินคุยกับท่านโดยการลงบันได การที่ได้พูดคุยกันมากขึ้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมแอบชอบท่านแล้วจริงๆ ลืมบอกไปครับ ผมอายุ 23 ปี ส่วนอ.ผมไม่แน่ใจเรื่องอายุนะ น่าจะประมาณ 30 ต้นๆ ท่านเป็นคนตัวเล็ก ร่างบาง เป็นคนลุยๆ ไม่รักสวยรักงาม แต่งตัวธรรมดา ไม่แต่งหน้า ประวัติคร่าวๆที่ผมรู้จักท่าน คือ ก่อนหน้าที่จะมาสอนท่านเป็น บก.นิตยสารเล่มหนึ่ง ซึ่งจากที่ถามมา ท่านบอกว่าทำมา10ปีได้แล้ว
จึงอยากเปลียนงานบ้าง เฟสอ.มีครับแต่เป็นเฟสใหม่ไม่มีประวัติ ไม่มีรูปอะไรท่านเลย ผมพยายามทักอ.ทางแชท ก็ถามชวนคุยไปเรื่อย
ท่านก็ตอบแบบกวนๆ ในคาบเรียนผมเจอท่านสัปดาห์ละ2ครั้ง ผมจะซื้อกาแฟให้ท่านบ้างเวลามาส่งงานที่โต๊ะ แต่ผมก็พยายามมาเจอที่คณะบ้าง
โดยแอบทำเป็นไปห้องพักอ.เพื่อเจอหน้าท่าน แล้วบอกว่ามาหาอ.อีกท่านหนึ่งบ้าง วันอาทิตย์มีการนำเสนองานวิจัยรอบเก็บตกของรุ่นพี่
ผมก็ถามทางแชทว่าอ.จะเข้าร่วมด้วยปล่าวครับ ปรากฎว่าอ.ท่านไม่อ่านข้อความผม ผมร้อนรนมากเพราะรู้แน่ว่าท่านต้องมา ผมจึงเข้า มอ มาร่วมฟังด้วย ปรากฎว่าท่านมาจริงๆด้วย ผมก็ยิ้มสวัสดีท่านปกติครับ แต่ดูเหมือนท่านก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลยนะ ผมก็พยายามช่วยพี่ๆเค้าในงาน โดยการอาสาถ่ายภาพให้เพื่อที่จะได้ไปยืนข้างหน้าแล้ว อ.จะเห็นผมบ้าง แต่ท่านก็ไม่ยิ้มให้ผมเลย ผมรู้สึกเศร้ามาก จนเสร็จงาน อ.ยังคงประชุมกันต่อ แต่ผมยังรออยู่ใต้ตึก รอเพื่อที่จะได้พูดคุยกับอ. ผมนั่งรอยุเกือบ2ชม.ใกล้จะค่ำล่ะ นั่งอยู่กับพี่ๆเค้านะ2-3คน สักพักคณะอ.ก็ลงมา ผมก็เดินไปหาอ.ท่าน แล้วถามว่า อ.ครับเดี่ยว(บอกชื่อเล่น)ไปส่งนะ (ส่วนใหญ่อ.ในสาขาจะเรียกชื่อเล่นผม) อ.ท่านก็ตอบว่า ดีดีวันนี้ครูไม่ได้เอารถมา (คิดในใจรู้ตั้งแต่เห็นร่มในมือล่ะ) ผมนี่ดีใจมาก อ.ในสาขาก็หันมาถามอ.ท่านว่าจะกลับยังงัย อ.(ที่รักของผม)ตอบไปว่าเดี่ยว (นามสมมติ) A ไปส่ง ค่ะ อ.ในสาขาก็กำชับผมว่า เดี่ยว A ไปส่งอ.ท่านด้วยนะ ผมเดินคุยกับอ.ท่าน ผมบอกว่าผมรู้แล้วว่าท่านเป็น บก.หนังสืออะไร พร้อมทั้งบอกว่าผมอยากอ่านหนังสือของท่านเพราะมันหาอ่านยากมาก
ผมพยามยามคุยเล่นกับท่าน กวนท่านตลอดเวลาเจอกัน จนผมไปส่งอ.ถึงห้อง ผมก็ถือวิสาสะถามว่าอ.พักอยู่กับใครหรือเปล่าครับ แต่ท่านก็บอกว่าท่านยุคนเดียว ผมนี่โล่งเลย ผมถามว่าอ.พักยุชั้นไหนครับ ท่านก็ตอบ แล้วถามกลับว่า ทำไม จะไปส่งครูถึงห้องเลยหรอ.. ผมนี่รู้สึกมีความหวังมากๆครับ
ผมนี่ยิ้มอย่างเดียวเลยไปไม่ถูก เลยพูดไปเบาๆว่า ไว้โอกาสหน้าล่ะกันครับ ^_^ ผมไม่รู้นะว่าอ.จะคิดกับศิษย์คนนี้อย่างไร แต่ศิษย์คนนี้มันเริ่มรักอ.เข้าแล้วครับ อ.ซึ่งเวลาอยู่ในห้อง กับนอกห้องมันต่างกัน เพราะบทบาทหน้าที่ ผมก็เข้าใจและไม่เคยกวนเวลาอ.สอนเลยครับ
..ผมไม่มีเบอร์อ.นะครับ ผมไม่ได้ขอไว้ แต่ผมจะพยายามทักแชททำเป็นถามเรื่องงาน แค่อ.เข้ามาอ่านสักนิด ตอบสักหน่อย
ผมก็ยิ้มได้ทั้งวันล่ะครับ ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรต่อไปดี แต่ผมก็อยากพัฒนาความสัมพันธ์นี้ต่อไปเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่อยากจะให้ท่านคิดว่าที่ผมทำดีกับท่านเพื่อหวังเกรด ซึ่งผมไม่ได้ต้องการเรื่องนั้นเลย ผมควรทำอย่างไรดี เพื่อที่จะให้ท่านรู้ว่าผมจริงจัง และจริงใจกับท่านคับ
ผมอยากสานสัมพันธ์ต่อแต่ผมก็ไม่รู้ว่าท่านจะคิดอย่างไรกับผม ตอนนี้ผมใกล้จบแล้วเหลือเวลาเพียงแค่ 3 เดือน ผมจะรุกต่อไปดีมั้ยครับทุกท่าน
ช่วยแนะนำผมหน่อยนะ ..ความรักของผมเปน ญ กับ ญ ครับ
รักอาจารย์ครับ
และขอคำปรึกษาหน่อยครับ คือผมเป็น นศ.ปี 4 แล้วครับ เมื่อช่วงเดือนมิถุนาที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสเข้าร่วมฟัง การนำเสนอผลงานวิจัยของรุ่นพี่ที่ผมสนิทด้วย ผมก็เข้านั่งฟังปกติครับ แต่ความไม่ปกติบังเกิดขึ้น เมื่อผมหันไปสบตาคณะกรรมการท่านหนึ่ง ซึ่งไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ด้วยความที่อยากรู้จักมากและพอจะสนิทกับอ.ในสาขาทุกท่าน เพราะผมชอบช่วยงานในสาขาอยู่บ่อยๆ ผมจึงได้สอบถามอ. ปรากฎว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอ.คนใหม่ของสาขาเรา ก็คงไม่แปลกอะไรนะครับ จนการนำเสนอสิ้นสุดลงต่างคนต่างแยกย้าย แต่ผมกับรุ่นพี่ก็ได้นั่งคุยกับอ.ในสาขาอยู่ใต้ตึกกันอีก แล้วอ.ท่านนั้นก็ลงมากำลังเดินจะกลับห้องพัก อ.ที่ผมสนิทด้วยก็บอกให้ผมไปส่งอ.คนใหม่เค้าหน่อยท่านไม่ได้เอารถมา ผมนี่วิ่งเลยครับ ปรากฎว่าผมก็ไปส่งอ.ถึงห้องพัก อ.ก็ถามชื่อผม ผมก็แกล้งถามชื่อท่าน(ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว) ท่านก็ตอบ ท่านขอบคุณผมแล้วเดินขึ้นห้องไป ตอนแรกผมก็คิดว่าผมแค่ชอบด้วยบุคลิคท่านเฉยๆไม่มีอะไร จนหนึ่งเดือนผ่านไป มอ เปิด ผมได้เจอท่านในคาบเรียนอีกครั้ง ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าผมตื่นเต้นมาก ผมได้ช่วยท่านเซตอุปกรณ์ที่จะต้องใช้สอน ผมอยู่ใกล้ท่านแล้วใจมันสั่นมาก ทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรเลยท่านก็สอนปกติ จนสอนเสร็จผมก็ช่วยเก็บอุปกรณ์ ถือของไปส่งท่านที่รถ แต่ระหว่างทางเดินนั้นผมพยายามจะไม่ใช้ลิฟ ถือโอกาสเดินคุยกับท่านโดยการลงบันได การที่ได้พูดคุยกันมากขึ้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมแอบชอบท่านแล้วจริงๆ ลืมบอกไปครับ ผมอายุ 23 ปี ส่วนอ.ผมไม่แน่ใจเรื่องอายุนะ น่าจะประมาณ 30 ต้นๆ ท่านเป็นคนตัวเล็ก ร่างบาง เป็นคนลุยๆ ไม่รักสวยรักงาม แต่งตัวธรรมดา ไม่แต่งหน้า ประวัติคร่าวๆที่ผมรู้จักท่าน คือ ก่อนหน้าที่จะมาสอนท่านเป็น บก.นิตยสารเล่มหนึ่ง ซึ่งจากที่ถามมา ท่านบอกว่าทำมา10ปีได้แล้ว
จึงอยากเปลียนงานบ้าง เฟสอ.มีครับแต่เป็นเฟสใหม่ไม่มีประวัติ ไม่มีรูปอะไรท่านเลย ผมพยายามทักอ.ทางแชท ก็ถามชวนคุยไปเรื่อย
ท่านก็ตอบแบบกวนๆ ในคาบเรียนผมเจอท่านสัปดาห์ละ2ครั้ง ผมจะซื้อกาแฟให้ท่านบ้างเวลามาส่งงานที่โต๊ะ แต่ผมก็พยายามมาเจอที่คณะบ้าง
โดยแอบทำเป็นไปห้องพักอ.เพื่อเจอหน้าท่าน แล้วบอกว่ามาหาอ.อีกท่านหนึ่งบ้าง วันอาทิตย์มีการนำเสนองานวิจัยรอบเก็บตกของรุ่นพี่
ผมก็ถามทางแชทว่าอ.จะเข้าร่วมด้วยปล่าวครับ ปรากฎว่าอ.ท่านไม่อ่านข้อความผม ผมร้อนรนมากเพราะรู้แน่ว่าท่านต้องมา ผมจึงเข้า มอ มาร่วมฟังด้วย ปรากฎว่าท่านมาจริงๆด้วย ผมก็ยิ้มสวัสดีท่านปกติครับ แต่ดูเหมือนท่านก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลยนะ ผมก็พยายามช่วยพี่ๆเค้าในงาน โดยการอาสาถ่ายภาพให้เพื่อที่จะได้ไปยืนข้างหน้าแล้ว อ.จะเห็นผมบ้าง แต่ท่านก็ไม่ยิ้มให้ผมเลย ผมรู้สึกเศร้ามาก จนเสร็จงาน อ.ยังคงประชุมกันต่อ แต่ผมยังรออยู่ใต้ตึก รอเพื่อที่จะได้พูดคุยกับอ. ผมนั่งรอยุเกือบ2ชม.ใกล้จะค่ำล่ะ นั่งอยู่กับพี่ๆเค้านะ2-3คน สักพักคณะอ.ก็ลงมา ผมก็เดินไปหาอ.ท่าน แล้วถามว่า อ.ครับเดี่ยว(บอกชื่อเล่น)ไปส่งนะ (ส่วนใหญ่อ.ในสาขาจะเรียกชื่อเล่นผม) อ.ท่านก็ตอบว่า ดีดีวันนี้ครูไม่ได้เอารถมา (คิดในใจรู้ตั้งแต่เห็นร่มในมือล่ะ) ผมนี่ดีใจมาก อ.ในสาขาก็หันมาถามอ.ท่านว่าจะกลับยังงัย อ.(ที่รักของผม)ตอบไปว่าเดี่ยว (นามสมมติ) A ไปส่ง ค่ะ อ.ในสาขาก็กำชับผมว่า เดี่ยว A ไปส่งอ.ท่านด้วยนะ ผมเดินคุยกับอ.ท่าน ผมบอกว่าผมรู้แล้วว่าท่านเป็น บก.หนังสืออะไร พร้อมทั้งบอกว่าผมอยากอ่านหนังสือของท่านเพราะมันหาอ่านยากมาก
ผมพยามยามคุยเล่นกับท่าน กวนท่านตลอดเวลาเจอกัน จนผมไปส่งอ.ถึงห้อง ผมก็ถือวิสาสะถามว่าอ.พักอยู่กับใครหรือเปล่าครับ แต่ท่านก็บอกว่าท่านยุคนเดียว ผมนี่โล่งเลย ผมถามว่าอ.พักยุชั้นไหนครับ ท่านก็ตอบ แล้วถามกลับว่า ทำไม จะไปส่งครูถึงห้องเลยหรอ.. ผมนี่รู้สึกมีความหวังมากๆครับ
ผมนี่ยิ้มอย่างเดียวเลยไปไม่ถูก เลยพูดไปเบาๆว่า ไว้โอกาสหน้าล่ะกันครับ ^_^ ผมไม่รู้นะว่าอ.จะคิดกับศิษย์คนนี้อย่างไร แต่ศิษย์คนนี้มันเริ่มรักอ.เข้าแล้วครับ อ.ซึ่งเวลาอยู่ในห้อง กับนอกห้องมันต่างกัน เพราะบทบาทหน้าที่ ผมก็เข้าใจและไม่เคยกวนเวลาอ.สอนเลยครับ
..ผมไม่มีเบอร์อ.นะครับ ผมไม่ได้ขอไว้ แต่ผมจะพยายามทักแชททำเป็นถามเรื่องงาน แค่อ.เข้ามาอ่านสักนิด ตอบสักหน่อย
ผมก็ยิ้มได้ทั้งวันล่ะครับ ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรต่อไปดี แต่ผมก็อยากพัฒนาความสัมพันธ์นี้ต่อไปเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่อยากจะให้ท่านคิดว่าที่ผมทำดีกับท่านเพื่อหวังเกรด ซึ่งผมไม่ได้ต้องการเรื่องนั้นเลย ผมควรทำอย่างไรดี เพื่อที่จะให้ท่านรู้ว่าผมจริงจัง และจริงใจกับท่านคับ
ผมอยากสานสัมพันธ์ต่อแต่ผมก็ไม่รู้ว่าท่านจะคิดอย่างไรกับผม ตอนนี้ผมใกล้จบแล้วเหลือเวลาเพียงแค่ 3 เดือน ผมจะรุกต่อไปดีมั้ยครับทุกท่าน
ช่วยแนะนำผมหน่อยนะ ..ความรักของผมเปน ญ กับ ญ ครับ