เราคบกับแฟนมา 3ปีกว่า อยู่ไกลกัน นานๆเจอที ได้อยู่ด้วยกันนานๆก็ช่วงปิดเทอม
แรกรักเราเริ่มรักเขาจาก100 แต่เขาเริ่มจาก0 เพราะตอนนั้นเขาคุยกับผู้หญิงหลายคน
ตอนนั้นเราอายุ20 เพิ่งจะรักใครเป็น รู้สึกแค่อยากได้รักก็สุขใจ
ปีแรกก็มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเรื่อยๆ แต่ก็คิดว่าพอจับได้ ให้เขาเลือกเรา แล้วเลิกกับคนอื่นก็พอ
เราก็มีโวยวายบ้าง ตอนนั้นเป็นนางเอกละครน้ำเน่ามาก เขาทำอะไรผิดก็ให้อภัยได้หมด
จนมาถึงช่วงครึ่งหลัง ในระหว่างที่เราโตขึ้น คิดอะไรมากขึ้น
ได้เข้าไปบ้านเขา ได้เจอเรื่องส่วนตัวของแม่และเขา บางสิ่งทำให้เราคิดไปถึงอนาคตว่า
ไม่อยากอยู่ในครอบครัวแบบนี้ ไม่อยากให้ลูกเกิดมาเจออะไรแบบนี้
ไม่ได้เป็นเรื่องแย่มากในความรู้สึกของเขา แต่มันยิ่งใหญ่สำหรับเรา
จากนั้น ยิ่งทำให้เราถอย อยากปลีกตัวออกมา จนแสดงออกไปให้เขารู้ว่า
เราเริ่มเตรียมเผ่นแล้ว กลับทำให้เขาหวงเรามากขึ้น ทุกครั้งที่ทะเลาะเรากะเลิกทุกครั้ง
แต่เขาไม่ยอมเลิก กลับแสดงความรักต่อเรามากๆ แต่เรากลับไม่รู้สึกอะไรเลย
ทั้งที่เป็นสิ่งที่ต้องการในตอนแรก ความรักของเรากับเขากำลังเดินสวนทางกัน
เราได้พยายามออกมาจากชีวิตเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก็สงสาร กลับไปคุย แต่ไม่รู้สึกรัก
จนรู้สึกตัวเองว่า เราไม่ควรอยู่โดยที่ไม่ได้รัก เพราะยังไงมันก็ไปสู่จุดจบอยู่ดี
ความพยายามแสดงความรักของเขา ไม่ได้ทำให้เรากลับไปรักเขาได้เลยจริงๆ
ตอนนี้เรารู้สึกเบื่อหน่ายกับความรัก และไม่คิดอยากมีใครใหม่
รอให้เขายอมรับความจริงสักที สงสารเขามาก แต่คนเราไม่น่าจะควรรักใครเพราะสงสารใช่มั๊ย
เคยมีอารมณ์อยากกลับไปอยู่คนเดียวมั๊ยคะ
แรกรักเราเริ่มรักเขาจาก100 แต่เขาเริ่มจาก0 เพราะตอนนั้นเขาคุยกับผู้หญิงหลายคน
ตอนนั้นเราอายุ20 เพิ่งจะรักใครเป็น รู้สึกแค่อยากได้รักก็สุขใจ
ปีแรกก็มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเรื่อยๆ แต่ก็คิดว่าพอจับได้ ให้เขาเลือกเรา แล้วเลิกกับคนอื่นก็พอ
เราก็มีโวยวายบ้าง ตอนนั้นเป็นนางเอกละครน้ำเน่ามาก เขาทำอะไรผิดก็ให้อภัยได้หมด
จนมาถึงช่วงครึ่งหลัง ในระหว่างที่เราโตขึ้น คิดอะไรมากขึ้น
ได้เข้าไปบ้านเขา ได้เจอเรื่องส่วนตัวของแม่และเขา บางสิ่งทำให้เราคิดไปถึงอนาคตว่า
ไม่อยากอยู่ในครอบครัวแบบนี้ ไม่อยากให้ลูกเกิดมาเจออะไรแบบนี้
ไม่ได้เป็นเรื่องแย่มากในความรู้สึกของเขา แต่มันยิ่งใหญ่สำหรับเรา
จากนั้น ยิ่งทำให้เราถอย อยากปลีกตัวออกมา จนแสดงออกไปให้เขารู้ว่า
เราเริ่มเตรียมเผ่นแล้ว กลับทำให้เขาหวงเรามากขึ้น ทุกครั้งที่ทะเลาะเรากะเลิกทุกครั้ง
แต่เขาไม่ยอมเลิก กลับแสดงความรักต่อเรามากๆ แต่เรากลับไม่รู้สึกอะไรเลย
ทั้งที่เป็นสิ่งที่ต้องการในตอนแรก ความรักของเรากับเขากำลังเดินสวนทางกัน
เราได้พยายามออกมาจากชีวิตเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก็สงสาร กลับไปคุย แต่ไม่รู้สึกรัก
จนรู้สึกตัวเองว่า เราไม่ควรอยู่โดยที่ไม่ได้รัก เพราะยังไงมันก็ไปสู่จุดจบอยู่ดี
ความพยายามแสดงความรักของเขา ไม่ได้ทำให้เรากลับไปรักเขาได้เลยจริงๆ
ตอนนี้เรารู้สึกเบื่อหน่ายกับความรัก และไม่คิดอยากมีใครใหม่
รอให้เขายอมรับความจริงสักที สงสารเขามาก แต่คนเราไม่น่าจะควรรักใครเพราะสงสารใช่มั๊ย