ตอนที่ 1
http://pantip.com/topic/34159796
ตอนที่ 2
http://pantip.com/topic/34163355
เจน --- ยัยง่วง ? กับปากกา
ในที่สุดกิจกรรม “ยืนทน” ภาคเช้าก็จบลง เราได้พบความจริงว่า สาวๆในห้องเราเตี้ยชะมัด หลายคนแอบมองเรา แล้วก็หันไปซุบซิบคุยกัน จะมีก็แต่ยัยง่วง ที่ไม่ได้สนใจเราเลย แล้วก็ไม่ได้คุยกับใครด้วย แถมยังเอาแต่เหม่อตลอดเวลาที่อาจารย์ขึ้นพูดอีกต่างหาก
เดี๋ยวนะ...
เรากำลังแอบมองยัยนั่นเหรอ ?
นี่เราจะไปสนใจอะไรนักหนาเนี่ย ?
เราไปพบอาจารย์ประจำชั้นที่ห้องพักครู ก่อนจะตามเธอไปยังห้องเรียน และแนะนำตัว อะไรนะ ต้องยกมือไหว้สวัสดีด้วยเหรอ อายุเท่ากันไม่ใช่รึไง ? เอาเถอะ ทำๆให้มันจบๆ ว่าไงนะ มีการให้ยิงคำถามด้วย นี่มันห้องสอบปากคำรึไง
“อาจารย์คะ หนูเป็นโรคความดันต่ำค่ะ ขอนั่งที่เลยได้ไหมคะ ?”
เราโกหกขึ้น อาจารย์ก็ใจดีให้ไปนั่ง ตรงที่ว่างที่อยู่ ถัดไปจากยัยง่วง ดวงอะไรจะขนาดนี้ ? แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจเราเลย เอาแต่คุยกับ ยัยแก้มยุ้ย ที่นั่งข้างๆ
“นี่เธอ...” เราทัก “เมื่อเช้าขอบใจนะ”
“จ้ะ... ไม่เป็นไร...”
“เราเจนนะ”
“เราออยนะ...” เธอตอบ “คนนี้เพื่อนเรา ขนมปัง...”
“ดีจ้า... เราชื่อขนมปังนะ” ยัยแก้มยุ้ยพูดขึ้น เราทักตอบตามมารยาท
ชั่วโมงแรกของการเปิดภาคเรียน ส่วนใหญ่จะเป็นการแจงรายละเอียดในแต่ล่ะวิชา ทั้งงานและ คะแนนเก็บ บ้างก็มีสอน หรือ ทดสอบความเข้าใจเล็กน้อย บรรยากาศในการเรียนทีนี่ทำให้รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย อย่างเช่นไม่ค่อยมีบทสนทนาระหว่างนักเรียนกะผู้สอน เวลาที่ครู สอนเร็วไป คนอื่นๆกลับไม่ยกมือขึ้นถาม แต่กลับซุบซิบถามกันเอง อย่างร้ายก็แอบลอกคำตอบกัน แล้วแบบนี้จะมาเรียนทำไม ?
ยัยง่วง เอ้ย ! ออย ดูเป็นคนเงียบแล้ว เวลาเรียนยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ แถมยังคอยจดแลคเชอร์ แชร์คำตอบให้ยัยที่นั่งข้างๆดูตลอดเลย ขณะที่ยัยแก้มยุ้ย ชื่ออะไรนะ ? เออ... ช่างเถอะ แอบคุยไลน์ในระหว่างเรียนบ้าง ระหว่างคาบก็เดินไปเล่นกับคนนั้นคนนี้ ทิ้งให้ออยนั่งอยู่คนเดียว
อะไรน่ะ... นั่นมันการบ้านคณิตศาสตร์ที่ครูสั่งก่อนออกไปไม่ใช่เหรอ ? นั่งทำระหว่างพักเนี่ยนะ แถมยังเขียนไม่หยุดมือเลยด้วย ? มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ?
เราเอาหนังสือที่เก็บลงไปแล้วขึ้นมากางอีกครั้ง แล้วลองคิดในใจดู ก่อนจะรู้ว่าต้องใช้เวลาทำความเข้าใจมากกว่าที่คิด
นี่เราโง่เอง หรือ ยัยออยฉลาดโคตรๆกันแน่ ?
และแล้วอาจารย์วิชาต่อไปก็เข้ามา... แถมยังเป็นอาจารย์ที่เรียกให้เรา หยุดยกมือไหว้ที่ประตูหน้าโรงเรียนเมื่อเช้านี่นา ท่าทาง
บน่าดู สอนวิชาภาษาอังกฤษเหรอ ? ในที่สุดก็มีอะไรที่ถนัดโพล่มาซักที โดยส่วนตัวแล้ว ความประทับใจแรกของเรา กับอาจารย์คนนี้อาจจะแย่ แต่เราไม่ได้มีอะไรกับวิชานี้ เราจึงนั่งเรียนไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
“อากาศร้อน... ?”
“แปลแบบนี้จริงดิ... ?”
“มันผิดไม่ใช่เหรอ...?”
“เขียนขึ้นกระดานอีกต่างหาก...?”
“ให้จดด้วย...?”
“จะจดได้ยังไงล่ะ ก็มันผิดอ่ะ...?”
“ไม่มีใครรู้ตัวเลยเหรอ...?”
ในตอนนั้นเอง เราได้เหลือบมองไปยังสมุดจดของออยและได้เห็นเธอจดตามข้อความบนกระดาน อย่างเป็นระเบียบ เว้นเสียแต่ตรงที่อาจารย์แปลผิดที่ออยไม่ได้จดตาม แถมยังแปลใหม่ให้ถูกเสียด้วย
“ขออนุญาตค่ะ” เราเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นอย่างมีมารยาท “หนูว่าครูแปลผิดอ่ะค่ะ”
“{The manager was just full of hot air.} [full of hot air] ตรงนี้เป็นสำนวน แปลว่า พูดไม่รู้เรื่อง เหลวไหล ไร้สาระ ไม่เกี่ยวกับ อากาศร้อนอ่ะค่ะ”
เกิดความเงียบขึ้น ราวกับทั้งห้อง อยู่ภาวะสุญญากาศในหนังเรื่อง Gravity แถมทุกคนมองมายังเราเป็นสายตาเดียว
อะไร ? มองมาทำไม ? โดยเฉพาะอาจารย์ ทำไมทำหน้าเหมือนโกรธ หนูกำลังช่วยอาจารย์อยู่นะ
“หรือจะแปลว่า
พูดในเรื่องที่ตัวเองไม่รู้จริงก็ได้นะคะ” เราย้ำ
ราวกับรู้ล่วงหน้า ทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดของเรา อาจารย์ ก็ง้างแขนขึ้นทำท่าจะขว้างปากกามาทางเรา เอาเหอะ ขว้างให้โดนหัวไปเลย จะได้พิสูจน์ให้รู้ว่าผู้ใหญ่ประเทศนี้ อีโก้สูง อีคิวต่ำ ติไม่ได้ ต้องชม แย้งไม่ได้ ต้องเห็นด้วยอย่างเดียว
และแล้วปากกาก็ถูกขว้างออกมาจริงๆ เรายิ้มขึ้นในใจอย่างผู้ชนะ ทันทีที่มันโดนเราแล้วถ้าเราไม่ตอบโต้ จะกลายเป็นว่าเรามีวุฒิภาวะเหนือกว่า
แต่แล้ว ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามคาด ปากกาด้ามนั้นที่ถูกขว้างมาถูก ออยเต็มๆเข้าที่แขนอย่างแรง แทนที่จะเป็นเรา
“โอ๊ย !”
อย่างกับเปิดสวิทซ์เครื่องชงกาแฟ ทว่าที่ร้อนขึ้นคือเลือดที่อยู่ในหัวของเรา พริบตาที่ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บของออย เราก็คว้าปากกาด้ามนั้นขว้างกลับไปหาเจ้าเดิมของทันที ก่อนจะมองกลับไปอย่างท้าทาย
และแล้วห้อง ม.5/1 ก็ได้กลายเป็น กราวนด์ ซีโร่ ภายในการเปิดภาคเรียนโดยพลัน
* ground zero ตำแหน่งที่ลูกระเบิดปรมาณูระเบิด
[FanFic] Hormones Season 3 ออย-ปัง ตอนที่ 3 เจน
ตอนที่ 2 http://pantip.com/topic/34163355
เจน --- ยัยง่วง ? กับปากกา
ในที่สุดกิจกรรม “ยืนทน” ภาคเช้าก็จบลง เราได้พบความจริงว่า สาวๆในห้องเราเตี้ยชะมัด หลายคนแอบมองเรา แล้วก็หันไปซุบซิบคุยกัน จะมีก็แต่ยัยง่วง ที่ไม่ได้สนใจเราเลย แล้วก็ไม่ได้คุยกับใครด้วย แถมยังเอาแต่เหม่อตลอดเวลาที่อาจารย์ขึ้นพูดอีกต่างหาก
เดี๋ยวนะ...
เรากำลังแอบมองยัยนั่นเหรอ ?
นี่เราจะไปสนใจอะไรนักหนาเนี่ย ?
เราไปพบอาจารย์ประจำชั้นที่ห้องพักครู ก่อนจะตามเธอไปยังห้องเรียน และแนะนำตัว อะไรนะ ต้องยกมือไหว้สวัสดีด้วยเหรอ อายุเท่ากันไม่ใช่รึไง ? เอาเถอะ ทำๆให้มันจบๆ ว่าไงนะ มีการให้ยิงคำถามด้วย นี่มันห้องสอบปากคำรึไง
“อาจารย์คะ หนูเป็นโรคความดันต่ำค่ะ ขอนั่งที่เลยได้ไหมคะ ?”
เราโกหกขึ้น อาจารย์ก็ใจดีให้ไปนั่ง ตรงที่ว่างที่อยู่ ถัดไปจากยัยง่วง ดวงอะไรจะขนาดนี้ ? แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจเราเลย เอาแต่คุยกับ ยัยแก้มยุ้ย ที่นั่งข้างๆ
“นี่เธอ...” เราทัก “เมื่อเช้าขอบใจนะ”
“จ้ะ... ไม่เป็นไร...”
“เราเจนนะ”
“เราออยนะ...” เธอตอบ “คนนี้เพื่อนเรา ขนมปัง...”
“ดีจ้า... เราชื่อขนมปังนะ” ยัยแก้มยุ้ยพูดขึ้น เราทักตอบตามมารยาท
ชั่วโมงแรกของการเปิดภาคเรียน ส่วนใหญ่จะเป็นการแจงรายละเอียดในแต่ล่ะวิชา ทั้งงานและ คะแนนเก็บ บ้างก็มีสอน หรือ ทดสอบความเข้าใจเล็กน้อย บรรยากาศในการเรียนทีนี่ทำให้รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย อย่างเช่นไม่ค่อยมีบทสนทนาระหว่างนักเรียนกะผู้สอน เวลาที่ครู สอนเร็วไป คนอื่นๆกลับไม่ยกมือขึ้นถาม แต่กลับซุบซิบถามกันเอง อย่างร้ายก็แอบลอกคำตอบกัน แล้วแบบนี้จะมาเรียนทำไม ?
ยัยง่วง เอ้ย ! ออย ดูเป็นคนเงียบแล้ว เวลาเรียนยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ แถมยังคอยจดแลคเชอร์ แชร์คำตอบให้ยัยที่นั่งข้างๆดูตลอดเลย ขณะที่ยัยแก้มยุ้ย ชื่ออะไรนะ ? เออ... ช่างเถอะ แอบคุยไลน์ในระหว่างเรียนบ้าง ระหว่างคาบก็เดินไปเล่นกับคนนั้นคนนี้ ทิ้งให้ออยนั่งอยู่คนเดียว
อะไรน่ะ... นั่นมันการบ้านคณิตศาสตร์ที่ครูสั่งก่อนออกไปไม่ใช่เหรอ ? นั่งทำระหว่างพักเนี่ยนะ แถมยังเขียนไม่หยุดมือเลยด้วย ? มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ?
เราเอาหนังสือที่เก็บลงไปแล้วขึ้นมากางอีกครั้ง แล้วลองคิดในใจดู ก่อนจะรู้ว่าต้องใช้เวลาทำความเข้าใจมากกว่าที่คิด
นี่เราโง่เอง หรือ ยัยออยฉลาดโคตรๆกันแน่ ?
และแล้วอาจารย์วิชาต่อไปก็เข้ามา... แถมยังเป็นอาจารย์ที่เรียกให้เรา หยุดยกมือไหว้ที่ประตูหน้าโรงเรียนเมื่อเช้านี่นา ท่าทาง
“อากาศร้อน... ?”
“แปลแบบนี้จริงดิ... ?”
“มันผิดไม่ใช่เหรอ...?”
“เขียนขึ้นกระดานอีกต่างหาก...?”
“ให้จดด้วย...?”
“จะจดได้ยังไงล่ะ ก็มันผิดอ่ะ...?”
“ไม่มีใครรู้ตัวเลยเหรอ...?”
ในตอนนั้นเอง เราได้เหลือบมองไปยังสมุดจดของออยและได้เห็นเธอจดตามข้อความบนกระดาน อย่างเป็นระเบียบ เว้นเสียแต่ตรงที่อาจารย์แปลผิดที่ออยไม่ได้จดตาม แถมยังแปลใหม่ให้ถูกเสียด้วย
“ขออนุญาตค่ะ” เราเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นอย่างมีมารยาท “หนูว่าครูแปลผิดอ่ะค่ะ”
“{The manager was just full of hot air.} [full of hot air] ตรงนี้เป็นสำนวน แปลว่า พูดไม่รู้เรื่อง เหลวไหล ไร้สาระ ไม่เกี่ยวกับ อากาศร้อนอ่ะค่ะ”
เกิดความเงียบขึ้น ราวกับทั้งห้อง อยู่ภาวะสุญญากาศในหนังเรื่อง Gravity แถมทุกคนมองมายังเราเป็นสายตาเดียว
อะไร ? มองมาทำไม ? โดยเฉพาะอาจารย์ ทำไมทำหน้าเหมือนโกรธ หนูกำลังช่วยอาจารย์อยู่นะ
“หรือจะแปลว่า พูดในเรื่องที่ตัวเองไม่รู้จริงก็ได้นะคะ” เราย้ำ
ราวกับรู้ล่วงหน้า ทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดของเรา อาจารย์ ก็ง้างแขนขึ้นทำท่าจะขว้างปากกามาทางเรา เอาเหอะ ขว้างให้โดนหัวไปเลย จะได้พิสูจน์ให้รู้ว่าผู้ใหญ่ประเทศนี้ อีโก้สูง อีคิวต่ำ ติไม่ได้ ต้องชม แย้งไม่ได้ ต้องเห็นด้วยอย่างเดียว
และแล้วปากกาก็ถูกขว้างออกมาจริงๆ เรายิ้มขึ้นในใจอย่างผู้ชนะ ทันทีที่มันโดนเราแล้วถ้าเราไม่ตอบโต้ จะกลายเป็นว่าเรามีวุฒิภาวะเหนือกว่า
แต่แล้ว ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามคาด ปากกาด้ามนั้นที่ถูกขว้างมาถูก ออยเต็มๆเข้าที่แขนอย่างแรง แทนที่จะเป็นเรา
“โอ๊ย !”
อย่างกับเปิดสวิทซ์เครื่องชงกาแฟ ทว่าที่ร้อนขึ้นคือเลือดที่อยู่ในหัวของเรา พริบตาที่ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บของออย เราก็คว้าปากกาด้ามนั้นขว้างกลับไปหาเจ้าเดิมของทันที ก่อนจะมองกลับไปอย่างท้าทาย
และแล้วห้อง ม.5/1 ก็ได้กลายเป็น กราวนด์ ซีโร่ ภายในการเปิดภาคเรียนโดยพลัน
* ground zero ตำแหน่งที่ลูกระเบิดปรมาณูระเบิด