เจ้านกน้อย

วิหคน้อย เหินลอย ละล่องฟ้า
นึกสงกา ในนภา ผืนแผ่นกว้าง
ว่าที่สุด ของสีคราม อันแจ่มจาง
จะวาดวาง สิ้นสุด ลงที่ใด

จึงเชิดหน้า ชูหัว ทำตัวลีบ
ขนกางกลีบ ปีกสะบัด โบกไสว
หกเหินสูง สู่ปลายฟ้า ไกลแสนไกล
แม้เท่าไร มิพานพบ บรรจบเลย

จึงถลา ร่อนลง ปลงความคิด
อันผูกจิต กังวลใจ ในเฉลย
สู่ผืนป่า หนาหมอก ที่คุ้นเคย
ได้ชิดเชย ชมอยู่ ทุกคืนวัน

ลงจับคอน พักหลับตา ฟ้าก็มิด
หนังตาปิด ฟ้าก็มืด เหมือนความฝัน
โอ้ขอบฟ้า ที่ตามหา มาทั้งวัน
คำตอบนั้น กลับพบได้ ในตาตน

คำเฉลย แท้จริง นั้นแสนใกล้
แต่ทุกข์ใจ ตามไป ทุกแห่งหน
เอาความเขลา ท่องฟ้า พาบินบน
เที่ยวดั้นด้น มิพัก แทบอับปาง