...มันอึดอัด มันเศร้า มันน้ำเน่าและมันก็ทุเรศสิ้นดี..
เมื่อคน2คนที่รักกัน รอกันมานานแสนนาน กว่าจะรวมรวมความกล้า
คุยกันจนบอกความรุ้สึกต่อกันจากความเป็นเพื่อนจนมาเป็นแฟน
จนใว้ใจกันจนมีความฝันร่วมกัน......บ้าบอ มโนกันไป108 ทั้งๆที่
เราอยุ่ห่างกันครึ่งโลก มีครอบครัว มีปัญหา มีภาระ มีกำแพงแห่ง
ศิลธรรมกั่นอยุ่..คุยกันไป มโนกันไปแกล้งลืมกันไปว่าอะไรคืออะไร
แต่เราก็รู้ว่าความรู้สึกของเรามัน จริง มันคือ รัก จริงๆ.....จนถึงวันนี้
เพราะต่างคนต่างรู้อยุ่แก่ใจว่าวันนั้นมันไม่มีทางเป็นจริงใด้ แปลกนะ
ถึงจะเจ็บและเสียใจแต่เราก็เลือกจะทำในสิ่งที่ลึกๆแล้วไม่อยากทำเลย
.......เราเลิกคุยกันเถอะนะมันเป็นไปไม่ใด้หรอกอนาคตของเรา.....
เข้าใจ ไม่โกรธ ไม่โทษใคร ไม่เสียใจที่รักเธอ.....เราเลิกกันเพราะเรารักกัน ...มันยังทำให้ฉันยิ้มใด้ แม้จะยิ้มทั้งน้ำตา..ลาก่อนนะที่รัก