เรื่องที่ผมจะเล่าต่อจากนี้แม่ผมผิดหรอ อีกอย่างการศึกษาพวกคุณก็สุง ก็แค่พูดจาดีๆ ทำให้ผู้ป่วยมีกำลังในการไปรักษาต่อ ทำให้บรรยากาศมันน่าอยู่ หากเขาไม่รู้ก็แค่ให้คำแนะนำด้วยคำที่เหมาะสม หากคิดว่ามันยากเกินไปทำไม่ได้ก็ลาออกให้คนอื่นที่เขาทำได้มาทำ อย่าลืมนะว่าคนที่จบใหม่และพร้อมกว่ามีเยอะแยะ และที่สำคัญเขาบังคับมาทำงานหรอ ก็ไม่นะ ทำงานให้เหมาะสมกับที่เขาจ้างกันหน่อย เขาไม่ได้จ้างมานั่งเม้าท์ มานั่งดูนาฬิการอเวลากลับบ้านไปกับผัว.........
เรื่องมีอยู่ว่า.....
วันที่ 4 กันยายน 2558 ที่ผ่านมา แม่ผมได้ไปพบแพทย์ตามใบนัด ที่โรงพยาบาลในเมือง น.ค ปรากฎว่าใบส่งตัวของแม่ผมหมดอายุ จึงไม่สามารถรับยามได้แพทย์จึงบอก "ให้มารับยาในวันหลังพร้อมกับนำใบส่งตัวใบใหม่มาด้วย" (ขีดเส้นใต้ให้มารับยาในวันหลังพร้อมกับนำใบส่งตัวใบใหม่มาด้วย)
วันที่ 8 กันยายน 2558 ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่ผมได้พิมพ์ กระทู้นี้ขึ้นมา เล่าเลยก็แล้วกัน บ้านของผมอยู่ห่างจากตัวเมืองมากอยู่ติดรอยต่อกับจังหวัดสกลนคร ด้วยความที่อยูห่างไกลตัวเมื่องจึงทำให้การเข้าไปตัวเมืองจึงต้องเดินทางกันแต่เช้าเพื่อไปให้ถึง โลงพยาบาล ก่อนเวลาทำการของเหล่า "ซานตานในคราบนางฟ้า" (ซึ่งส่วนใหญ่ชอบเลี้ยงหมากันไว้ในปาก) เพื่อจะได้คิวในการรักษาอันดับต้น ทุกนัดที่ผ่านมา ทั้งตรวจและรับยา ไปไม่เคยมีปัญหา แต่ครั้งนี้แค่มารับยาแต่ปัญหามันเกิด ขอใช้คำนี้แล้วกันนะคับ "ด้วยความรูเท่าไม่ถึงการณ์" ของแม่ผม เธอก็นำเอกสารไปยืนที่โต๊ะหน้าห้องตรวจทำเหมือนทุกครั้งที่ไปแต่ครั้งนี้เธอก็ได้เจอกับ ปากหมา oops!! หมาที่อยู่ในปาก ของ "นังพญาบาน" หรือ (แท้จริงแล้วหล่อนอาจเป็นแค่ผู้ช่วย)
บทสนทนา...........!!!
นังพญาบาน : มาทำไม วันนี้เขาไม่มีตรวจโรคข้อ โรคกระดูก
แม่ของผม : เดี๋ยวก่อ.............น
นังพญาบาน : ไม่รู้รึไง ว่าวันนี้เขาตรวจโรคหอบ
แม่ของผม : เดี๋ยวฟังก่อนสิ.......
: วันนี้แพทย์ เขาให้มารับยา
นังพญาบาน : วันนี้หมอ จินตหราเขาไมามาหรอก
: จะไปไหนก็ไปปปปปปปปป
สุดท้ายแม่จึงตัดสินไปที่ฝ่ายรับยาเองเลยพร้อมกับที่เตรียมมา ฝ่ายรับยาเขาก็จัดยาให้ เสร็จแกก็เดินทางกลับบ้าน.....................
มีวิธีที่จะจัดการกับคนพวกนี้ได้อย่างไงบ้าง..........????????????????????????????????????
****คำพูดของบทสนทนาอ่านดูแล้วอาจคิดว่ามันไม่เหมาะสมตรงใหน ต้องเขาใจนะคับว่าอารมณ์การเขียนกับการพูด อารมณ์มันต่างกัน
ใครที่จะมาโพสต์ตอบว่า "คงเป็นเพราะวันๆหนึ่งมีผู้ป่วยเยอะ เจอคนไข้มาหลายรูปแบบ ต้องเข้าใจนะ" ถ้าเป็นประโยคแบบนี้ อย่าจะดีกว่า (ผมไม่ได้โลกสวย) เพราะมันเองยังเข้างานมาไม่ถึง ชั่วโมง ฉะนั้นประโยคนี้คงใช้กับมันไม่ได้................จบ..........
นังพญาบานเลี้ยงหมาไว้ในปาก oops!!
เรื่องมีอยู่ว่า.....
วันที่ 4 กันยายน 2558 ที่ผ่านมา แม่ผมได้ไปพบแพทย์ตามใบนัด ที่โรงพยาบาลในเมือง น.ค ปรากฎว่าใบส่งตัวของแม่ผมหมดอายุ จึงไม่สามารถรับยามได้แพทย์จึงบอก "ให้มารับยาในวันหลังพร้อมกับนำใบส่งตัวใบใหม่มาด้วย" (ขีดเส้นใต้ให้มารับยาในวันหลังพร้อมกับนำใบส่งตัวใบใหม่มาด้วย)
วันที่ 8 กันยายน 2558 ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่ผมได้พิมพ์ กระทู้นี้ขึ้นมา เล่าเลยก็แล้วกัน บ้านของผมอยู่ห่างจากตัวเมืองมากอยู่ติดรอยต่อกับจังหวัดสกลนคร ด้วยความที่อยูห่างไกลตัวเมื่องจึงทำให้การเข้าไปตัวเมืองจึงต้องเดินทางกันแต่เช้าเพื่อไปให้ถึง โลงพยาบาล ก่อนเวลาทำการของเหล่า "ซานตานในคราบนางฟ้า" (ซึ่งส่วนใหญ่ชอบเลี้ยงหมากันไว้ในปาก) เพื่อจะได้คิวในการรักษาอันดับต้น ทุกนัดที่ผ่านมา ทั้งตรวจและรับยา ไปไม่เคยมีปัญหา แต่ครั้งนี้แค่มารับยาแต่ปัญหามันเกิด ขอใช้คำนี้แล้วกันนะคับ "ด้วยความรูเท่าไม่ถึงการณ์" ของแม่ผม เธอก็นำเอกสารไปยืนที่โต๊ะหน้าห้องตรวจทำเหมือนทุกครั้งที่ไปแต่ครั้งนี้เธอก็ได้เจอกับ ปากหมา oops!! หมาที่อยู่ในปาก ของ "นังพญาบาน" หรือ (แท้จริงแล้วหล่อนอาจเป็นแค่ผู้ช่วย)
บทสนทนา...........!!!
นังพญาบาน : มาทำไม วันนี้เขาไม่มีตรวจโรคข้อ โรคกระดูก
แม่ของผม : เดี๋ยวก่อ.............น
นังพญาบาน : ไม่รู้รึไง ว่าวันนี้เขาตรวจโรคหอบ
แม่ของผม : เดี๋ยวฟังก่อนสิ.......
: วันนี้แพทย์ เขาให้มารับยา
นังพญาบาน : วันนี้หมอ จินตหราเขาไมามาหรอก
: จะไปไหนก็ไปปปปปปปปป
สุดท้ายแม่จึงตัดสินไปที่ฝ่ายรับยาเองเลยพร้อมกับที่เตรียมมา ฝ่ายรับยาเขาก็จัดยาให้ เสร็จแกก็เดินทางกลับบ้าน.....................
มีวิธีที่จะจัดการกับคนพวกนี้ได้อย่างไงบ้าง..........????????????????????????????????????
****คำพูดของบทสนทนาอ่านดูแล้วอาจคิดว่ามันไม่เหมาะสมตรงใหน ต้องเขาใจนะคับว่าอารมณ์การเขียนกับการพูด อารมณ์มันต่างกัน
ใครที่จะมาโพสต์ตอบว่า "คงเป็นเพราะวันๆหนึ่งมีผู้ป่วยเยอะ เจอคนไข้มาหลายรูปแบบ ต้องเข้าใจนะ" ถ้าเป็นประโยคแบบนี้ อย่าจะดีกว่า (ผมไม่ได้โลกสวย) เพราะมันเองยังเข้างานมาไม่ถึง ชั่วโมง ฉะนั้นประโยคนี้คงใช้กับมันไม่ได้................จบ..........