คำขอครั้งสุดท้าย
ผมเคยเห็นใครๆก็ใช้พันทิพย์เป็นสื่อกลางในการส่งผ่านความรู้สึกมาหลายกระทู้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งระบายความรู้สึกเหมือนคนอื่นเลยสักครั้ง แต่กระทู้นี้ผมตั้งขึ้นมาเพื่ออยากขอโทษและยอมรับผิดกับคนรักของผม ผมไม่ขอแนะนำตัวอะไรทั้งนั้น เรื่องของผมและเธอมันสั้นมากครับ แต่จะเล่าตั้งแต่เธอเริ่มรักและวันสุดท้ายที่เธอเลิกรัก
ผมกับเธออายุห่างกัน 4-5 ปี ตอนนี้เค้าเรียนอยู่ปี 3 มหาลัยชื่อดังย่านอ่าวอุดม ส่วนผมทำงานแล้วอยู่กทม เธอเป็นรุ่นน้องผม ผมเจอเธอครั้งแรกเมื่อปลายปีที่แล้วช่วงรับปริญญาของมหาลัย ภาพของเธอวันนั้นมันทำให้ผมหัวใจเต้นแรงทำให้ผมอยากรู้จัก เห้นแว๊บแรกรู้สึกว่าเธอใช่ทำให้ผมมีความรู้สึกอยากจะรู้จักเธอ และเราก็ได้รู้จักกัน วันนั้นเป็นวันเกิดของเธอพอดี เป็นครั้งแรกที่รู้จักและได้อวยพรวันเกิดไปพร้อมกัน
เราสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เวลาไม่นานผมยอมรับใจตัวเองเลยว่าผมรักเธอเข้าแล้วจนได้ แต่ผมยังเก็บความรู้สึกไว้ไม่บอกเธอ เราคุยกันต่างคนต่างกวนตีน มีหยอกกัน งอนกันบ้าง ผ่านไปเดือนแรก ผมรู้สึกว่าเราสนิทกันไวมากด้วยความกวนตีนของผมและความที่เธออัธยาศัยดี เธอเป็นผู้หญิงน่ารักครับ หนุ่มคอยตามจีบเธอก็มีพอสมควร ผมยอมรับเลยว่ามีแอบงอนแอบหึงบ้าง แต่สุดท้ายเธอเลือกผมครับ และเราก็เริ่มคบกัน
ระหว่างที่เราคบกันเราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันหลายครั้ง ถึงเราจะไม่ได้อยู่กันแบบคู่อื่นส่วนใหญ่ แต่ผมรู้สึกว่าเราได้เจอกันได้อยู่ด้วยกันบ่อยมาก ได้พาเธอไปในที่ที่ผมและเธอไม่เคยไป เที่ยวไหว้พระ นั่งเรือ หาอะไรกิน เวลาผมกินเหล้าเมามาเธอก้ดูแลผมอย่างดี เธอเป็นผู้หญิงง่ายๆลุยๆ แดดร้อนแค่ไหนลำบากแค่ไหนเค้าไม่เคยบ่นเลย เธอชอบกินชีสเค้ก ช็อคโกแลต ของหวานทั่วๆไป วันแรกที่เราคบกัน ผมพาเธอไปฉลองวันแรก คู่อื่นเค้าพากันไปกินอะไรอร่อยๆ ไปดูหนังเที่ยวทะเล แต่คู่เราไม่ใช่ครับ คู่เราไปกินส้มตำ ดูสัตว์ป่าที่สวนสัตว์ วันนั้นเธอบอกว่าเธอมีความสุขมาก ชอบตอนเธอถามผมอยู่บ่อยๆว่าคิดถึงไหมม แต่ผมตอบว่าไม่ แต่ก็พูดเล่นๆแหระครับ ในใจโคตรจะคิดถึงอยากให้เวลาเราเจอกันสักที เธอชอบให้ผมพูดว่าครับ แต่ผมก็ไม่เคยตามใจเธอเลย เธอเข้าใจครับว่าผมเป็นคนพูดจาไม่เพราะเท่าไหร่ ชอบพูดจาห่ามๆ แต่เรายังมีความสุขด้วยกันอยู่เรื่อยๆครับตอนนั้น และหลังจากนั้นมันก้เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ
ผมเป็นฝ่ายที่ระแวงเธอมาตลอด เพราะมีคนเข้าหาเธอเยอะครับ และเราไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ยอมรับนะครับว่ามีคิดเล็กคิดน้อย คอยจับผิดเธอ ตีกรอบให้เธอมากไป ชวนทะเลาะ และทุกครั้งเธอเองไม่ได้ทำผิดเลย แต่เธอยอมเข้าใจผม และเป็นฝ่ายขอโทษในหลายๆครั้ง เธอยอมผมมาตลอดเวลาที่คบกัน และเธอก็หวังว่าผมจะเข้าใจเธอ จนกลายเป็นความอึดอัด คำพูดผมที่คอยทำร้ายจิตใจ ทำเธอร้องไห้ประจำ เธออธิบายให้ผมฟังว่าเรื่องที่ผมคิดมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดอยู่ตลอดเวลา แต่ผมยังดื้อดึงไม่ฟังคำพูดของเธอ และยังทำให้เธอเสียใจอยู่ ผมรู้ว่าผมทำตัวแย่กับเธอมากแต่เธอให้โอกาสผมมาตลอดทุกครั้ง บวกกับช่วงนั้นเธอปิดเทอม เราได้เจอกัน แต่ก่อนเธอจะกลับเราทะเลาะกัน ผมยังต้องทำงาน ส่วนเธอต้องกลับไปอยู่ที่บ้าน และเรามีโอกาสได้คุยกันแค่ในแชท โอกาสน้อยมากที่จะได้โทรคุยกันเลย และเราก็ทะเลาะกันมาทุกวัน ทุกวันๆๆๆ จนเธอบอกให้ผมรักษาหัวใจเธอบ้าง มันไม่มีพื้นที่จะให้ทำลายอีกแล้ว ผมรับปากเธอว่าผมจะปรับตัว แต่สุดท้ายผมก็ยังคงทำให้เธอเสียความรู้สึกอีกครั้ง
ตลอดเวลาสองเดือนเกือบสามเดือนที่เราไม่ได้เจอกันเลย และผมก็ยังชวนเธอทะเลาะ หึง หวง เธอมากเกินไป ความรู้สึกเธอตอนนั้นเริ่มลดลงไปทุกทีๆ โดยที่ผมไม่รู้ตัวเองเลยสักครั้ง เธอขอเป็นฝ่ายไป ตอนนั้นผมรู้สึกตัวทันที เหมือนเป็นพวกไม่เห็ยโรงศพไม่หลั่งน้ำตา น้ำในตาที่ไม่เคยไหลเลยครั้งสักของผม มันกลับไหลออกมาด้วยไม่รู้ตัว ตอนนั้นผมคิดอย่างเดียว คือผมต้องทำยังไงก็ได้เพื่อให้เธอไม่ไปเพื่อเธออยู่ ผมอธิบายความรู้สึกทั้งหมด และขอโทษกับสิ่งที่ผมผิดพลาดและละเลยเธอให้เธอฟัง และเธอให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมไม่รู้เลยว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะให้โอกาสผม เรายังคงคุยกันในแชทอยู่ทุกวัน เธอถามไถ่ผมอยู่เสมอเหมือนที่เคยถาม แต่ผมรู้แล้วว่าเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ด้วยตัวอักษรที่พิมพ์ออกมาแล้วดูเย็นชามากอย่างที่เธอไม่เคยเป็น ผมก็ถามเธอบอกเธอว่าอย่าเย็นชาใส่กันแบบนี้เลยกลับมาคุยกันดีๆเหมือนเดิม แต่เหมือนผมก็ไปทำอะไรให้เธอต้องขอเป็นฝ่ายไปอีกครั้ง ครั้งนี้เธอไม่ยอมให้โอกาสอีกแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่โคตรใจแข็ง ผมพยายามง้อ ตื้อ ชักแม่น้ำทั้งห้า จังหวะนั้นให้ทำอะไรก็ยอมแล้ว แต่ไม่มีผลอะไรเลย เธอไปแล้ว และโอกาสของผมมันหมดแล้ว
ตั้งแต่ที่เลิกกันตอนนี้จะสี่เดือนแล้วผมยังทักเธอไปอยู่ตลอด และเธอก็ยังตอบ เราคุยกันไม่ได้เหมือนเดิม ถ้าคงอยู่ที่เดิม ยังคิดถึง เป็นห่วงอยู่เสมอถึงรู้ว่ามันจะไม่สิทธิ์อะไรแล้ว ทุกอย่างที่ทำไปที่หวง ที่หึง ที่ตีกรอบเธอเพราะไม่อยากเปลี่ยนใจและไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใครแล้ว และที่สำคัญคือผมรักเธอแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน
ตอนนี้ผมไม่มีหวังแม้แต่จะให้เธอกลับมา ชีวิตยังต้องเดินหน้าต่อไป แต่ยังไงเธอยังเป็นคนเดียวที่ผมรักและความรู้สึกนั้นไม่เคยลบไปจากใจของผมเลยแม้แต่นิดเดียว ตลอดเวลาเกือบสี่เดือนที่ผ่านมาผมทรมานกับการจมอยู่กับความเจ็บปวด แต่ก็คงไม่เท่ากับที่ผมทำให้เธอต้องทุกข์ตลอดเวลาที่คบกัน อยากจะขอโทษเธอทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษกับเรื่องร้ายๆ ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจมากไป ผมจะไม่ขอสิ่งใดต่อไปแล้วนอกจากขอโอกาสอีกครั้งให้เธอกลับมา วันนี้ถ้าเรายังอยู่ด้วยกันก็จะเป็นอีกวันที่ได้นับวันครบรอบอีกครั้ง
ถ้าเธอได้อ่านกระทู้นี้ ขอให้รู้ไว้ว่าผมยังรักและรอเธอกลับมาให้โอกาสกันอีกครั้ง ให้ผมได้แก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต เพื่อทำให้อนาคตของเราดีขึ้น และมีความสุขไปด้วยกันเหมือนวันแรกที่เราคบกันอีกครั้ง….
ปล.ผมตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ เนื่องจากไม่ได้ยืนยันตัวตน บรรยาตามความรุ้สึก ณ ตอนนี้พอดี
ค ำ ข อ ค รั้ ง สุ ด ท้ า ย
ผมเคยเห็นใครๆก็ใช้พันทิพย์เป็นสื่อกลางในการส่งผ่านความรู้สึกมาหลายกระทู้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งระบายความรู้สึกเหมือนคนอื่นเลยสักครั้ง แต่กระทู้นี้ผมตั้งขึ้นมาเพื่ออยากขอโทษและยอมรับผิดกับคนรักของผม ผมไม่ขอแนะนำตัวอะไรทั้งนั้น เรื่องของผมและเธอมันสั้นมากครับ แต่จะเล่าตั้งแต่เธอเริ่มรักและวันสุดท้ายที่เธอเลิกรัก
ผมกับเธออายุห่างกัน 4-5 ปี ตอนนี้เค้าเรียนอยู่ปี 3 มหาลัยชื่อดังย่านอ่าวอุดม ส่วนผมทำงานแล้วอยู่กทม เธอเป็นรุ่นน้องผม ผมเจอเธอครั้งแรกเมื่อปลายปีที่แล้วช่วงรับปริญญาของมหาลัย ภาพของเธอวันนั้นมันทำให้ผมหัวใจเต้นแรงทำให้ผมอยากรู้จัก เห้นแว๊บแรกรู้สึกว่าเธอใช่ทำให้ผมมีความรู้สึกอยากจะรู้จักเธอ และเราก็ได้รู้จักกัน วันนั้นเป็นวันเกิดของเธอพอดี เป็นครั้งแรกที่รู้จักและได้อวยพรวันเกิดไปพร้อมกัน
เราสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เวลาไม่นานผมยอมรับใจตัวเองเลยว่าผมรักเธอเข้าแล้วจนได้ แต่ผมยังเก็บความรู้สึกไว้ไม่บอกเธอ เราคุยกันต่างคนต่างกวนตีน มีหยอกกัน งอนกันบ้าง ผ่านไปเดือนแรก ผมรู้สึกว่าเราสนิทกันไวมากด้วยความกวนตีนของผมและความที่เธออัธยาศัยดี เธอเป็นผู้หญิงน่ารักครับ หนุ่มคอยตามจีบเธอก็มีพอสมควร ผมยอมรับเลยว่ามีแอบงอนแอบหึงบ้าง แต่สุดท้ายเธอเลือกผมครับ และเราก็เริ่มคบกัน
ระหว่างที่เราคบกันเราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันหลายครั้ง ถึงเราจะไม่ได้อยู่กันแบบคู่อื่นส่วนใหญ่ แต่ผมรู้สึกว่าเราได้เจอกันได้อยู่ด้วยกันบ่อยมาก ได้พาเธอไปในที่ที่ผมและเธอไม่เคยไป เที่ยวไหว้พระ นั่งเรือ หาอะไรกิน เวลาผมกินเหล้าเมามาเธอก้ดูแลผมอย่างดี เธอเป็นผู้หญิงง่ายๆลุยๆ แดดร้อนแค่ไหนลำบากแค่ไหนเค้าไม่เคยบ่นเลย เธอชอบกินชีสเค้ก ช็อคโกแลต ของหวานทั่วๆไป วันแรกที่เราคบกัน ผมพาเธอไปฉลองวันแรก คู่อื่นเค้าพากันไปกินอะไรอร่อยๆ ไปดูหนังเที่ยวทะเล แต่คู่เราไม่ใช่ครับ คู่เราไปกินส้มตำ ดูสัตว์ป่าที่สวนสัตว์ วันนั้นเธอบอกว่าเธอมีความสุขมาก ชอบตอนเธอถามผมอยู่บ่อยๆว่าคิดถึงไหมม แต่ผมตอบว่าไม่ แต่ก็พูดเล่นๆแหระครับ ในใจโคตรจะคิดถึงอยากให้เวลาเราเจอกันสักที เธอชอบให้ผมพูดว่าครับ แต่ผมก็ไม่เคยตามใจเธอเลย เธอเข้าใจครับว่าผมเป็นคนพูดจาไม่เพราะเท่าไหร่ ชอบพูดจาห่ามๆ แต่เรายังมีความสุขด้วยกันอยู่เรื่อยๆครับตอนนั้น และหลังจากนั้นมันก้เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ
ผมเป็นฝ่ายที่ระแวงเธอมาตลอด เพราะมีคนเข้าหาเธอเยอะครับ และเราไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ยอมรับนะครับว่ามีคิดเล็กคิดน้อย คอยจับผิดเธอ ตีกรอบให้เธอมากไป ชวนทะเลาะ และทุกครั้งเธอเองไม่ได้ทำผิดเลย แต่เธอยอมเข้าใจผม และเป็นฝ่ายขอโทษในหลายๆครั้ง เธอยอมผมมาตลอดเวลาที่คบกัน และเธอก็หวังว่าผมจะเข้าใจเธอ จนกลายเป็นความอึดอัด คำพูดผมที่คอยทำร้ายจิตใจ ทำเธอร้องไห้ประจำ เธออธิบายให้ผมฟังว่าเรื่องที่ผมคิดมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดอยู่ตลอดเวลา แต่ผมยังดื้อดึงไม่ฟังคำพูดของเธอ และยังทำให้เธอเสียใจอยู่ ผมรู้ว่าผมทำตัวแย่กับเธอมากแต่เธอให้โอกาสผมมาตลอดทุกครั้ง บวกกับช่วงนั้นเธอปิดเทอม เราได้เจอกัน แต่ก่อนเธอจะกลับเราทะเลาะกัน ผมยังต้องทำงาน ส่วนเธอต้องกลับไปอยู่ที่บ้าน และเรามีโอกาสได้คุยกันแค่ในแชท โอกาสน้อยมากที่จะได้โทรคุยกันเลย และเราก็ทะเลาะกันมาทุกวัน ทุกวันๆๆๆ จนเธอบอกให้ผมรักษาหัวใจเธอบ้าง มันไม่มีพื้นที่จะให้ทำลายอีกแล้ว ผมรับปากเธอว่าผมจะปรับตัว แต่สุดท้ายผมก็ยังคงทำให้เธอเสียความรู้สึกอีกครั้ง
ตลอดเวลาสองเดือนเกือบสามเดือนที่เราไม่ได้เจอกันเลย และผมก็ยังชวนเธอทะเลาะ หึง หวง เธอมากเกินไป ความรู้สึกเธอตอนนั้นเริ่มลดลงไปทุกทีๆ โดยที่ผมไม่รู้ตัวเองเลยสักครั้ง เธอขอเป็นฝ่ายไป ตอนนั้นผมรู้สึกตัวทันที เหมือนเป็นพวกไม่เห็ยโรงศพไม่หลั่งน้ำตา น้ำในตาที่ไม่เคยไหลเลยครั้งสักของผม มันกลับไหลออกมาด้วยไม่รู้ตัว ตอนนั้นผมคิดอย่างเดียว คือผมต้องทำยังไงก็ได้เพื่อให้เธอไม่ไปเพื่อเธออยู่ ผมอธิบายความรู้สึกทั้งหมด และขอโทษกับสิ่งที่ผมผิดพลาดและละเลยเธอให้เธอฟัง และเธอให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมไม่รู้เลยว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะให้โอกาสผม เรายังคงคุยกันในแชทอยู่ทุกวัน เธอถามไถ่ผมอยู่เสมอเหมือนที่เคยถาม แต่ผมรู้แล้วว่าเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ด้วยตัวอักษรที่พิมพ์ออกมาแล้วดูเย็นชามากอย่างที่เธอไม่เคยเป็น ผมก็ถามเธอบอกเธอว่าอย่าเย็นชาใส่กันแบบนี้เลยกลับมาคุยกันดีๆเหมือนเดิม แต่เหมือนผมก็ไปทำอะไรให้เธอต้องขอเป็นฝ่ายไปอีกครั้ง ครั้งนี้เธอไม่ยอมให้โอกาสอีกแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่โคตรใจแข็ง ผมพยายามง้อ ตื้อ ชักแม่น้ำทั้งห้า จังหวะนั้นให้ทำอะไรก็ยอมแล้ว แต่ไม่มีผลอะไรเลย เธอไปแล้ว และโอกาสของผมมันหมดแล้ว
ตั้งแต่ที่เลิกกันตอนนี้จะสี่เดือนแล้วผมยังทักเธอไปอยู่ตลอด และเธอก็ยังตอบ เราคุยกันไม่ได้เหมือนเดิม ถ้าคงอยู่ที่เดิม ยังคิดถึง เป็นห่วงอยู่เสมอถึงรู้ว่ามันจะไม่สิทธิ์อะไรแล้ว ทุกอย่างที่ทำไปที่หวง ที่หึง ที่ตีกรอบเธอเพราะไม่อยากเปลี่ยนใจและไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใครแล้ว และที่สำคัญคือผมรักเธอแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน
ตอนนี้ผมไม่มีหวังแม้แต่จะให้เธอกลับมา ชีวิตยังต้องเดินหน้าต่อไป แต่ยังไงเธอยังเป็นคนเดียวที่ผมรักและความรู้สึกนั้นไม่เคยลบไปจากใจของผมเลยแม้แต่นิดเดียว ตลอดเวลาเกือบสี่เดือนที่ผ่านมาผมทรมานกับการจมอยู่กับความเจ็บปวด แต่ก็คงไม่เท่ากับที่ผมทำให้เธอต้องทุกข์ตลอดเวลาที่คบกัน อยากจะขอโทษเธอทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษกับเรื่องร้ายๆ ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจมากไป ผมจะไม่ขอสิ่งใดต่อไปแล้วนอกจากขอโอกาสอีกครั้งให้เธอกลับมา วันนี้ถ้าเรายังอยู่ด้วยกันก็จะเป็นอีกวันที่ได้นับวันครบรอบอีกครั้ง
ถ้าเธอได้อ่านกระทู้นี้ ขอให้รู้ไว้ว่าผมยังรักและรอเธอกลับมาให้โอกาสกันอีกครั้ง ให้ผมได้แก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต เพื่อทำให้อนาคตของเราดีขึ้น และมีความสุขไปด้วยกันเหมือนวันแรกที่เราคบกันอีกครั้ง….
ปล.ผมตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ เนื่องจากไม่ได้ยืนยันตัวตน บรรยาตามความรุ้สึก ณ ตอนนี้พอดี