ปอลิงงงงง - นี่คือแฟนฟิคจากละครเรื่อง "ตะวันตัดบูรพา" เวอร์ชั่น 2015
แต่งขึ้นมาเพื่อความจิ้นส่วนตัวเท่านั้นขอรับกระผมมมมมม


(แฟนอาร์ต บาย ข้าเจ้าเอง หึๆๆๆ)

บางที...ชีวิตมันก็พลิกผันแบบตั้งตัวไม่ทันได้เหมือนกัน
เมื่อจากการปกป้อง...นำพาไปสู่ความรัก
แม้คนที่ปกป้องนั้นจะกลายเป็น “คนร้าย” ก็ตาม...

http://pantip.com/topic/34097118
[ทู้แนะนำเรื่องย่อค้าบบบ]

http://pantip.com/topic/34100983
[EP.0]

http://pantip.com/topic/34125330
[EP.1]

http://pantip.com/topic/34129678
[EP.2]
--------------------------------------------------------------------------------------------

บอกทิ้งท้ายไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วว่าตอนนี้ ตอนที่ 3 เราจะมีดราม่าให้ได้อ่านกัน
งั้นอย่าได้รอช้า ก่อนละครจะมา เราไปอ่านกันเถอะ-------

--------------------------------------------------------------------------------------------

           หลังจากที่ครอบครัวพงศ์พิทักษ์ได้ร่วมกันกินมื้อเย็นกันไปเหมือนทุกๆวันแล้ว ผู้เป็นแม่ก็เริ่มกระแอมคอให้โล่งก่อนเอ่ยว่า
           "เวศคะ ตะวันฉาย บูรพา แม่มีเรื่องจะบอก...."
           "ว่ามาเลยครับคุณแม่ พวกผมรอฟังอยู่"
           ตะวันฉายพูด
           แม่นั่งนิ่งเงียบไปเกือบนาทีท่ามกลางสายตากดดันอย่างเงียบๆจากทุกคนรอบโต๊ะ จากนั้นก็พูดว่า
           "ตอนนี้แม่เป็นมะเร็งลำไส้จ้ะ...."
           "ไม่จริงน่ะคุณ ท่าทางคุณออกจะดูสุขภาพดีแบบนี้ จะเป็นมะเร็งได้ยังไงกันล่ะ?"
           เวศถามด้วยสีหน้าที่พยายามฝืนยิ้มเต็มที ภรรยาสาวมองหน้าเวศด้วยใบหน้าที่เริ่มเปื้อนน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาเรื่อยๆอย่างเงียบๆ
           "แม่ครับ...มันไม่จริงใช่มั้ยครับ? ผมกับบูรพาได้ยินไม่ผิดจริงๆใช่มั้ยครับ?"
           ตะวันฉายพยายามยื่นมือมาจากฝั่งตรงข้ามเพื่อมาแตะแขนแม่ แต่แม่ก็ยกมือปัดเบาๆ พร้อมพูดออกมา
           "จ้ะ ตะวันฉาย บูรพา แล้วก็เวศ...ฉันคิดว่าฉันเก็บเรื่องนี้มาตั้งสามสี่เดือนแล้ว มันน่าจะถึงเวลาที่ควรบอกความจริงออกไปเสียที
    ฉันก็เลยเพิ่ง...เพิ่งมาบอกเอาตอนนี้น่ะค่ะ เวศ ฉันขอโทษนะที่บอกคุณช้าไป...."
           "...."
           เวศนั่งนิ่งอึ้งไป ไม่สามารถจะอ้าปากขยับเพื่อเอ่ยคำใดออกมาได้เลยสักนิด
           "ส่วนตะวันฉายกับบูรพา ถ้าแม่จากไปวันไหน...ฝากดูแลพ่อเขาด้วยนะ แม่คงห่วงพ่อไม่หายง่ายๆแน่ๆ"
           หล่อนหันมาสั่งกับตะวันฉายและบูรพา ทั้งสองพยักหน้ารับอย่างเงียบๆ
           "งั้น...เดี๋ยวแม่จะยกเอาจานใส่ถาดไปล้างแล้วนะจ๊ะ ตะวันฉาย บูรพา มาช่วยแม่เก็บจานไปล้างหน่อยเร็ว"
           เหมือนเปิดสวิตช์กลายเป็นอีกโลกหนึ่งในทันที หล่อนรีบทำตัวกระฉับกระเฉง รีบเก็บจานบางส่วนใส่ถาดแล้วยกไปที่อ่างล้างจาน
    ตะวันฉายลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปกระซิบคุยกับบูรพาเบาๆ
           "บูรพา..."
           "ครับ พี่ฉาย มีอะไรเหรอครับพี่?"
           "เดี๋ยวเรารีบเก็บจานแล้วไปล้างจานให้แม่ก่อนดีกว่า แล้วหลังจากนั้นบูรพาพาพ่อกลับไปห้องนอนด้วยนะ"
           "รับทราบครับพี่ฉาย"
           จากนั้นบูรพาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ รีบเก็บจานพร้อมกับตะวันฉายแล้วยกถาดใส่จานเดินไปที่อ่างล้างจานด้วยกันโดยไร้คำพูดจาใดๆ

           เวลาต่อมา บูรพาก็พาเวศกลับไปที่ห้องนอน ผู้เป็นพ่อทิ้งตัวนั่งลงที่เตียงด้วยอารมณ์ปวดร้าว บูรพาเดินไปนั่งข้างๆเวศพร้อมพูดว่า
           "พ่อครับ...."
           "พ่อขอเวลาทำใจหน่อยได้มั้ยบูรพา...พ่อขอเวลาทำใจหน่อยได้มั้ย?"
           "พ่อ..."
           บูรพากระเถิบตัวเข้าไปนั่งใกล้ๆเวศ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาโอบรอบตัวผู้เป็นพ่อ กอดปลอบอย่างอ่อนโยน
           "บูรพา...."
           "พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ...ถ้าแม่ไม่อยู่เมื่อไหร่ ผมกับพี่ฉายจะดูแลพ่อเอง จะดูแลให้ดีเลยครับ..."
           เวศไม่เอ่ยอะไร แต่ยกมือขึ้นกอดบูรพาตอบบ้าง เขารู้สึกดีเหลือเกิน...ที่เด็กชายตาขวางโลกเมื่อ 16 ปีก่อนที่เขารับมาเลี้ยงนั้น
    กลายเป็นกำลังสำคัญที่ครอบครัวของเขานั้นไม่สามารถขาดไปได้....
           'เด็กคนนี้...เราพึ่งได้ไม่ต่างกับเป็นลูกชายแท้ๆของเราเลยจริงๆ....'
           เวศคิดในใจด้วยความรู้สึกปลื้มในลูกบุญธรรมของครอบครัวตน

           "แม่ครับ...."
           "จ๊ะ ตะวันฉาย...."
           "ตามผมมาหน่อยได้มั้ยครับ?"
           ตะวันฉายกุมมือแม่แล้วพาเดินไปที่หน้าบ้านด้วยกัน
           "ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับแม่หน่อยน่ะครับ"
           "แล้วทำไมลูกฉายต้องพาแม่ออกมาหน้าบ้านด้วยล่ะ?"
           "คือ...เรื่องที่ผมจะพูดมันต้องหาที่เงียบๆหน่อยน่ะครับ ผมเลยพาแม่มาที่หน้าบ้านเรา"
           พอพาเดินมาถึงหน้าบ้านแล้ว ตะวันฉายก็พูดขึ้นมา
           "แม่ครับ...ต่อจากนี้ เวลาที่เหลือของแม่ ผมกับบูรพาจะทำให้ชีวิตของแม่คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะสามารถนะครับ"
           "แม่รู้สึกชื่นใจจังที่ได้ยินตะวันฉายพูดกับแม่แบบนี้..."
           "ผมพูดจากใจครับ..."
           และแม่ลูกก็โผเข้ากอดกันทันทีโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมาอีก...เพียงเท่านี้ก็มากพอที่จะอธิบายได้แล้วว่าความรักของ
    แม่และลูกนั้น...มันมากมายเกินอธิบายมากเพียงใด

           -----------------------------------------------------------------------------------------------

           จบแล้วค่า ต่อตอนต่อไปพรุ่งนี้ หุๆๆ

           ปล-วันนี้เรามารอดูกันว่าเฮียบูจะต่อกรกับเฮียฉายยังไงกัน....บู๊ล้างจอสะเทือนเลือนลั่นแน่นอน เหอๆๆ