ความจริงเรื่องนี้ยาวมากๆเลยครับ ได้สักสามเดือน แต่หลายเหตุการณ์เกิดขึ้นมามาก
ผมเป็นเกย์ ชอบเด็กน้อยคนหนึ่ง ชื่อเตาอบ เรียน ม.หนึ่ง ส่วนผม ม.หกครับ
...งผมรู้จักมันจากการที่มันทักผม แล้วความสัมพันธ์เราก็พัฒนามาเรื่อยๆ มันเป็นเด็กที่ชอบเล่นๆ หน้าตาก็ปกติ แต่ขาว (ไม่ขาวเว่อ แต่ขาวกว่าผมแระกัน ฮ่าๆ) เวลามันยิ้มแล้วน่ารักบอกไม่ถูก แต่ไม่ได้ชอบมันเพราะรูปลักษ์ ที่ชอบเพราะมันชอบทำตัวน่ารัก ยิ้มให้ และพอมารู้ตัวอีกที ว่ามันมาเรียนที่ รร. นี้พักที่บ้านพักตำรวจกับน้า พ่อกับแม่แยกทางกัน แล้วแต่งงานใหม่ .... ตรงนี้ นอกจากจะทำให้รัก ความสงสาร ความอยากที่จะดูแล ทะนุถนอม และเป็นพี่ชายที่แสนดีให้ก็ลอยเต็มมาในหัวใจผม....
เราเคยใช้เวลาร่วมกัน เช่นนัดกันมาตีปิงปอง เสาร์อาทิตย์ เวลาที่ตีปิงองด้วยกันทีไร มันจะเทคแคร์ผมมาก ลูกก็ไปเก็บไห้ ตบยุงให้ พอเล่นคู่ก็เล่นคู่กัน และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนๆแซวกันใหญ่ บางทีก็แซวจนเกือบอดไม่ไหว...นอกจากนั้น บางวันก็ได้อาสาไปส่งมันที่บ้าน เพื่อนก็แซวอีก ผมก็เขิน สองสามครั้งแรก ผมเป็นคนขับให้มันซ้อน แต่พอหลังๆมา มันเป็นคนขับครับ พอขับมันก็จะขับกวน แบบขับแล้วเบรค ขับเบรค เป็นเหตุให้ ช่วงล่างผมกับมันสแคร้ชกัน ซึ่งเ็ปนอะไรที่ฟินมว้ากกกก คริๆ และผมก็ชอบตบหัวมันด้วย ตั้งแต่คบกันมา เอ้ย รู้จักกันมา เคยตบหัวมัน เกือบสิบครั้งได้ เพราะการตบหัวเบาๆ คือการบอกรักของผม...พามันไปเรียนพิเศษ ไปนอนเฝ้า แค่อยากเห็นโมเม้นต์ที่มันตั้งใจเรียน เพราะมันเป็นคนเก่ง แต่ขี้เกียจ(เหมือนผมเป้ะ) และไม่มีเป้าหมายในชีวิตครับ...อาๆๆ
นอกจากนี้ในโซเชียล เฟสเอย ไลน์เอย ไอจีเอย ผมอัพรูปหรือเพ้อถึงมันบ่อยมาก เพราะแอบถ่ายมันก็บ่อยครับ
แต่แชทกับมัน นานๆทีมันจะตอบครับ แบบถามคำ ตอบเป็นไลค์ ไม่ก็สติ้กเกอร์ พิมยาวเป็นกิโล มันก็้ตอบแค่สติ้กเกอร์ ซึ่งนี่คือสิ่งที่เฟลที่สุด
#เข้าเรื่องเสียที---
------- ห้าวันก่อน หลังจากวันที่ผมไปส่งมันเรียนพิเศษ
เดินผ่าน มันไม่คุย เห็นหน้า มันไม่ชวนตีปิงปอง หลบสายตา
วันต่อมา เพื่อนสาวที่มีน้องชายเป็นเพื่อนสนิทมัน บอกสิ่งที่ช้อคกับผมว่า "เมื่อวานน้องแอนมันมาบอกกุว่า เตาอบมันพยายามขอเบอร์แอนบ่อยมาก แต่แอนไม่ให้เพราะมีแฟนแล้ว" ได้ยินแล้วถึงกับจุกครับ จุกจริงๆ น้ำตาไหลเลย
คือ เริ่มจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างที่เคยสงสัย ที่ไม่ตอบแชทมาก คือใช้เวลาตั้งนานในการจีบน้องแอนอะไรนั่น แล้วช่วงเวลาที่ผ่านมาคงเห็นผมเป็นพี่ชายที่ตามติดที่โง่ๆคนหนึ่ง คงเอาเรื่องราวของผมไปเล่าตลกกันกับเพื่อนจนสนุกล่ะสิ...
วันต่อมา เจอหน้า ไม่คุย ไม่ทัก
วันต่อมา ผมไปงานที่ จังหวัด กลับมาเหนื่อยมาก เหมือนจะอ้วก ตัวสั่น เห็นเตาอบตีปิงปองอยู่กับน้องชายเพื่อนที่ว่า แต่ก็พยายามไม่สนใจ เลยเข้าไปนอนในห้องลับ(ห้องที่อยู่ในอาคาร ที่เป็นจุดสอดแนมโต้ะปิงปองได้ดีที่สุด) เพื่อนก็ทักว่าเป็นไร ผมก็ไม่ตอบ แต่นอนคว่ำแผ่ราบบนพื้นเลยครับ ผ่านไปสักสามสิบนาที ผมตื่นพอดี สลึมสลือ แต่ยังนอนคว่ำอยู่ ...เตาอบกับน้องชายเพื่อนก็เข้ามาในห้องครับ ผมใจสั่นมากกว่าเดิม อยากจะหนีไปไกลๆ แต่คนอื่นๆคงคิดว่าผมหลับ ผมแกล้งหลับเพื่อฟังสถานการณ์ แต่หายใจแรงมาก
บทสนทนาที่แสนเลวร้ายก็มาครับ
เพื่อนสาว "หนีสิ มานอนตายอะไรตรงนี้" /ผมก็ไม่สนอะไร ก็ยังคงนอนฟังบทสนทนา/
เอ(แฟนเพื่อนสาว) "เป็นไง หนุ่มเตาอบ ฮ่าๆๆ"/มันตั้ังใจพูดกวนผมครับ ผมเริ่มโมโห/
เพื่อนสาว "ได้ยินว่าขอเบอร์น้องแอนหรอ" /มันถามทีเล่นทีจริง มันก็ถามให้ชัดๆเพื่อผมล่ะครับ/
น้องจัง(เพื่อนเตาอบน้องสาวเพื่อนสาว) "ใครว่า ไม่ได้พยายามขอ" /ผมแอบดีใจ แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของมันผมก็เสียวสันหลังวาบ/
น้องจัง "คบกันแล้วต่างหากล่ะ" /...อะไรกัน ทำไมผมแทบจะตายลงตรงนั้น เลือดโมโหสูบฉีดแรง หายใจแรงปทั่วทั้งตัว ไม่สามารถอธิบายถึงความเสียใจและเฟลได้เลยครับ/
ทุกคน "ฮ่าๆๆๆๆ จริงหรอ ว้าวๆๆๆๆ" / คิดดูสิครับ ทุกคนในห้องรู้ว่าผมรักมัน รวมทั้งเตาอบด้วย แต่ทุกคนก็ทำให้มันเป็นเหมือนเรื่องตลก ตลกมาก ตลกกันทั้งๆที่ผมนอนน้ำตาไหล เจ็บใจ หัวใจสั่นแรง แทบไม่มีแรง ผ่านไปสักพัก ผมเสียใจไม่หาย เพื่อนสาวผมมันก็เห็นผมทำทีจะตื่น แล้วก็จับมือผม แล้วบอกเบาๆว่า "คบกันแล้ว" แล้วทำหน้าตาสงสารผม ผมก็พยักหน้า
....พอผมลุกขึ้นเท่านั้นแหละครับ ทุกอย่างเงียบขึ้นทันที ผมหันหลังไปมองเตาอบกับน้องจัง
กภำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในมือถือ ผมมองพวกมันด้วยสายตาที่ม่รู้เลยว่าเป็นแบบใด แล้วตัดสินใจเดินผ่านพวกมันออกไป เก็บข้าวของ วางไว้ที่รถ แล้วเดินมาที่อีกอาคาร มานั่งคนเดียวตรงศาลา
....เพื่อนอีกคนมันก็มาหาผมแล้วปลอบ แต่มันก็แพ้ผมครับ เพราะเวลาที่ผมเสียใจมากๆ ผมไม่พูด ผมจะเงียบๆ เงียบจนไม่มีใครกล้ายุ่ง
.....
อะไรจะเจ็บขนาดนี้ครับ
มารู้ทีหลังว่าคนอย่างที่เตาอบชอบไม่น่าจะใช่คนที่ดี
ผมไม่อยากให้เขาคบกันเลย
....เสียใจมากๆครับ ผมใช้เวลานั่งเหม่อคนเดียวที่ศาลาหน้าอาคารเกือบหนึ่งชั่วโมงด้วยความช้ำใจ ตาลอย ทุกสิ่งทุกอย่างวนเวียนเข้ามาในหัว "นี่กูเป็นตัวอะไรสำหรับ" ก็พลันแล่นเข้ามาในจิตใจ ในขณะเดียวกันที่หลังอาคาร ที่มีโต้ะปิงปอง ที่เตาอบ เพื่อนๆ และพี่ๆต่างพากันเล่นอย่างสนุกสนาน
พวกเขายิ้ม แต่ผมกลับร้องไห้
.
.
. ผ่านไปสามสิบนาที ผมจ้องปที่โรงรถ อยู่ดีๆ เตาอบก็แวะมาส่งเพื่อนที่นั่น มันมองเห็น ผมมอองเห็นมัน เจ็บจี้ดเข้ามาในใจ ผมก้มหนี รู้เลยว่ามันต้องขี่ตามถนนผ่านศาลาที่ผมนั่งแน่ ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกะมันอีกแล้ว พอมันกำลังขี่รถมาทางผม ผมก็ตัดสินใจเดินหนีก่อนหน้าทันที....
..
จนถึงวันนี้ ตอนที่พิมอยู่ตอนนี้ ผมก็อยู่หน้าอาคาร เตาอบและคนอื่นๆก็กำลังพากันเล่นอย่างสนุกสนาน
.
. ทำไมครับ ผมรักคนยาก แต่ทำไมพอเจอใครที่ใช่สักคน
ฟ้าทำให้ผมรัก ทำให้รู้จักกัน ทำให้มันยิ้มอย่างลึกซึ้งให้ผม แต่ทำไมต้องมอบน้ำตาและการไม่ได้รักกันให้ผมด้วย
ผมมองไม่เห็นหนทางเลย ว่าจะกลับไปเป็นแบบเดิมได้ยังไง มันเลือกคนที่มันชอบ แต่มันทิ้งคนที่รักและอยากดูแลมันที่สุดไว้ตรงนี้
เวลาเจอกัน ต้องทำเหมือนคนที่ไม่ด้รู้จักกันมาก่อน
ต้องหลบหน้ากันทั้งๆที่ยังไงก็เห็น.
.
.
มันรู้ว่าผมรัก มันรู้ว่าผมเป็นห่วง มันรู้ว่าผมเปลี่ยนไป ไม่คุยด้วย ไม่เข้าหา เพราะมัน
แต่มันไม่เลือกที่จะแก้ไขสถานการณ์
...ส่วนผมคนนี้ คนที่ไม่สำคัญอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไง
เสียดายความรู้สึกดีๆ เสียดายความเป็นพี่-น้อง เสียดายช่วงเวลาดีๆที่น่าจดจำ ถ้าผมต้องเสียมันไป
ผมแค่อยากมีเวลาให้มัน อยากเป็นความสุข อยากเป็นคนที่ทำให้มันสบายใจได้ เป็นที่ปรึกษาได้
.
.
.แต่ เมื่อตะกี้มันบีบแตรใส่ผมครับ ผมก็ยักคิ้วให้มัน
อะไรกันเนียยยยย
อ้ากกกก งงไหมครับ ฮ่าๆๆๆๆ
ทำยังไงดีครับ ห่างกันกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เพราะผมรักมัน
ผมเป็นเกย์ ชอบเด็กน้อยคนหนึ่ง ชื่อเตาอบ เรียน ม.หนึ่ง ส่วนผม ม.หกครับ
...งผมรู้จักมันจากการที่มันทักผม แล้วความสัมพันธ์เราก็พัฒนามาเรื่อยๆ มันเป็นเด็กที่ชอบเล่นๆ หน้าตาก็ปกติ แต่ขาว (ไม่ขาวเว่อ แต่ขาวกว่าผมแระกัน ฮ่าๆ) เวลามันยิ้มแล้วน่ารักบอกไม่ถูก แต่ไม่ได้ชอบมันเพราะรูปลักษ์ ที่ชอบเพราะมันชอบทำตัวน่ารัก ยิ้มให้ และพอมารู้ตัวอีกที ว่ามันมาเรียนที่ รร. นี้พักที่บ้านพักตำรวจกับน้า พ่อกับแม่แยกทางกัน แล้วแต่งงานใหม่ .... ตรงนี้ นอกจากจะทำให้รัก ความสงสาร ความอยากที่จะดูแล ทะนุถนอม และเป็นพี่ชายที่แสนดีให้ก็ลอยเต็มมาในหัวใจผม....
เราเคยใช้เวลาร่วมกัน เช่นนัดกันมาตีปิงปอง เสาร์อาทิตย์ เวลาที่ตีปิงองด้วยกันทีไร มันจะเทคแคร์ผมมาก ลูกก็ไปเก็บไห้ ตบยุงให้ พอเล่นคู่ก็เล่นคู่กัน และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนๆแซวกันใหญ่ บางทีก็แซวจนเกือบอดไม่ไหว...นอกจากนั้น บางวันก็ได้อาสาไปส่งมันที่บ้าน เพื่อนก็แซวอีก ผมก็เขิน สองสามครั้งแรก ผมเป็นคนขับให้มันซ้อน แต่พอหลังๆมา มันเป็นคนขับครับ พอขับมันก็จะขับกวน แบบขับแล้วเบรค ขับเบรค เป็นเหตุให้ ช่วงล่างผมกับมันสแคร้ชกัน ซึ่งเ็ปนอะไรที่ฟินมว้ากกกก คริๆ และผมก็ชอบตบหัวมันด้วย ตั้งแต่คบกันมา เอ้ย รู้จักกันมา เคยตบหัวมัน เกือบสิบครั้งได้ เพราะการตบหัวเบาๆ คือการบอกรักของผม...พามันไปเรียนพิเศษ ไปนอนเฝ้า แค่อยากเห็นโมเม้นต์ที่มันตั้งใจเรียน เพราะมันเป็นคนเก่ง แต่ขี้เกียจ(เหมือนผมเป้ะ) และไม่มีเป้าหมายในชีวิตครับ...อาๆๆ
นอกจากนี้ในโซเชียล เฟสเอย ไลน์เอย ไอจีเอย ผมอัพรูปหรือเพ้อถึงมันบ่อยมาก เพราะแอบถ่ายมันก็บ่อยครับ
แต่แชทกับมัน นานๆทีมันจะตอบครับ แบบถามคำ ตอบเป็นไลค์ ไม่ก็สติ้กเกอร์ พิมยาวเป็นกิโล มันก็้ตอบแค่สติ้กเกอร์ ซึ่งนี่คือสิ่งที่เฟลที่สุด
#เข้าเรื่องเสียที---
------- ห้าวันก่อน หลังจากวันที่ผมไปส่งมันเรียนพิเศษ
เดินผ่าน มันไม่คุย เห็นหน้า มันไม่ชวนตีปิงปอง หลบสายตา
วันต่อมา เพื่อนสาวที่มีน้องชายเป็นเพื่อนสนิทมัน บอกสิ่งที่ช้อคกับผมว่า "เมื่อวานน้องแอนมันมาบอกกุว่า เตาอบมันพยายามขอเบอร์แอนบ่อยมาก แต่แอนไม่ให้เพราะมีแฟนแล้ว" ได้ยินแล้วถึงกับจุกครับ จุกจริงๆ น้ำตาไหลเลย
คือ เริ่มจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างที่เคยสงสัย ที่ไม่ตอบแชทมาก คือใช้เวลาตั้งนานในการจีบน้องแอนอะไรนั่น แล้วช่วงเวลาที่ผ่านมาคงเห็นผมเป็นพี่ชายที่ตามติดที่โง่ๆคนหนึ่ง คงเอาเรื่องราวของผมไปเล่าตลกกันกับเพื่อนจนสนุกล่ะสิ...
วันต่อมา เจอหน้า ไม่คุย ไม่ทัก
วันต่อมา ผมไปงานที่ จังหวัด กลับมาเหนื่อยมาก เหมือนจะอ้วก ตัวสั่น เห็นเตาอบตีปิงปองอยู่กับน้องชายเพื่อนที่ว่า แต่ก็พยายามไม่สนใจ เลยเข้าไปนอนในห้องลับ(ห้องที่อยู่ในอาคาร ที่เป็นจุดสอดแนมโต้ะปิงปองได้ดีที่สุด) เพื่อนก็ทักว่าเป็นไร ผมก็ไม่ตอบ แต่นอนคว่ำแผ่ราบบนพื้นเลยครับ ผ่านไปสักสามสิบนาที ผมตื่นพอดี สลึมสลือ แต่ยังนอนคว่ำอยู่ ...เตาอบกับน้องชายเพื่อนก็เข้ามาในห้องครับ ผมใจสั่นมากกว่าเดิม อยากจะหนีไปไกลๆ แต่คนอื่นๆคงคิดว่าผมหลับ ผมแกล้งหลับเพื่อฟังสถานการณ์ แต่หายใจแรงมาก
บทสนทนาที่แสนเลวร้ายก็มาครับ
เพื่อนสาว "หนีสิ มานอนตายอะไรตรงนี้" /ผมก็ไม่สนอะไร ก็ยังคงนอนฟังบทสนทนา/
เอ(แฟนเพื่อนสาว) "เป็นไง หนุ่มเตาอบ ฮ่าๆๆ"/มันตั้ังใจพูดกวนผมครับ ผมเริ่มโมโห/
เพื่อนสาว "ได้ยินว่าขอเบอร์น้องแอนหรอ" /มันถามทีเล่นทีจริง มันก็ถามให้ชัดๆเพื่อผมล่ะครับ/
น้องจัง(เพื่อนเตาอบน้องสาวเพื่อนสาว) "ใครว่า ไม่ได้พยายามขอ" /ผมแอบดีใจ แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของมันผมก็เสียวสันหลังวาบ/
น้องจัง "คบกันแล้วต่างหากล่ะ" /...อะไรกัน ทำไมผมแทบจะตายลงตรงนั้น เลือดโมโหสูบฉีดแรง หายใจแรงปทั่วทั้งตัว ไม่สามารถอธิบายถึงความเสียใจและเฟลได้เลยครับ/
ทุกคน "ฮ่าๆๆๆๆ จริงหรอ ว้าวๆๆๆๆ" / คิดดูสิครับ ทุกคนในห้องรู้ว่าผมรักมัน รวมทั้งเตาอบด้วย แต่ทุกคนก็ทำให้มันเป็นเหมือนเรื่องตลก ตลกมาก ตลกกันทั้งๆที่ผมนอนน้ำตาไหล เจ็บใจ หัวใจสั่นแรง แทบไม่มีแรง ผ่านไปสักพัก ผมเสียใจไม่หาย เพื่อนสาวผมมันก็เห็นผมทำทีจะตื่น แล้วก็จับมือผม แล้วบอกเบาๆว่า "คบกันแล้ว" แล้วทำหน้าตาสงสารผม ผมก็พยักหน้า
....พอผมลุกขึ้นเท่านั้นแหละครับ ทุกอย่างเงียบขึ้นทันที ผมหันหลังไปมองเตาอบกับน้องจัง
กภำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในมือถือ ผมมองพวกมันด้วยสายตาที่ม่รู้เลยว่าเป็นแบบใด แล้วตัดสินใจเดินผ่านพวกมันออกไป เก็บข้าวของ วางไว้ที่รถ แล้วเดินมาที่อีกอาคาร มานั่งคนเดียวตรงศาลา
....เพื่อนอีกคนมันก็มาหาผมแล้วปลอบ แต่มันก็แพ้ผมครับ เพราะเวลาที่ผมเสียใจมากๆ ผมไม่พูด ผมจะเงียบๆ เงียบจนไม่มีใครกล้ายุ่ง
.....
อะไรจะเจ็บขนาดนี้ครับ
มารู้ทีหลังว่าคนอย่างที่เตาอบชอบไม่น่าจะใช่คนที่ดี
ผมไม่อยากให้เขาคบกันเลย
....เสียใจมากๆครับ ผมใช้เวลานั่งเหม่อคนเดียวที่ศาลาหน้าอาคารเกือบหนึ่งชั่วโมงด้วยความช้ำใจ ตาลอย ทุกสิ่งทุกอย่างวนเวียนเข้ามาในหัว "นี่กูเป็นตัวอะไรสำหรับ" ก็พลันแล่นเข้ามาในจิตใจ ในขณะเดียวกันที่หลังอาคาร ที่มีโต้ะปิงปอง ที่เตาอบ เพื่อนๆ และพี่ๆต่างพากันเล่นอย่างสนุกสนาน
พวกเขายิ้ม แต่ผมกลับร้องไห้
.
.
. ผ่านไปสามสิบนาที ผมจ้องปที่โรงรถ อยู่ดีๆ เตาอบก็แวะมาส่งเพื่อนที่นั่น มันมองเห็น ผมมอองเห็นมัน เจ็บจี้ดเข้ามาในใจ ผมก้มหนี รู้เลยว่ามันต้องขี่ตามถนนผ่านศาลาที่ผมนั่งแน่ ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกะมันอีกแล้ว พอมันกำลังขี่รถมาทางผม ผมก็ตัดสินใจเดินหนีก่อนหน้าทันที....
..
จนถึงวันนี้ ตอนที่พิมอยู่ตอนนี้ ผมก็อยู่หน้าอาคาร เตาอบและคนอื่นๆก็กำลังพากันเล่นอย่างสนุกสนาน
.
. ทำไมครับ ผมรักคนยาก แต่ทำไมพอเจอใครที่ใช่สักคน
ฟ้าทำให้ผมรัก ทำให้รู้จักกัน ทำให้มันยิ้มอย่างลึกซึ้งให้ผม แต่ทำไมต้องมอบน้ำตาและการไม่ได้รักกันให้ผมด้วย
ผมมองไม่เห็นหนทางเลย ว่าจะกลับไปเป็นแบบเดิมได้ยังไง มันเลือกคนที่มันชอบ แต่มันทิ้งคนที่รักและอยากดูแลมันที่สุดไว้ตรงนี้
เวลาเจอกัน ต้องทำเหมือนคนที่ไม่ด้รู้จักกันมาก่อน
ต้องหลบหน้ากันทั้งๆที่ยังไงก็เห็น.
.
.
มันรู้ว่าผมรัก มันรู้ว่าผมเป็นห่วง มันรู้ว่าผมเปลี่ยนไป ไม่คุยด้วย ไม่เข้าหา เพราะมัน
แต่มันไม่เลือกที่จะแก้ไขสถานการณ์
...ส่วนผมคนนี้ คนที่ไม่สำคัญอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไง
เสียดายความรู้สึกดีๆ เสียดายความเป็นพี่-น้อง เสียดายช่วงเวลาดีๆที่น่าจดจำ ถ้าผมต้องเสียมันไป
ผมแค่อยากมีเวลาให้มัน อยากเป็นความสุข อยากเป็นคนที่ทำให้มันสบายใจได้ เป็นที่ปรึกษาได้
.
.
.แต่ เมื่อตะกี้มันบีบแตรใส่ผมครับ ผมก็ยักคิ้วให้มัน
อะไรกันเนียยยยย
อ้ากกกก งงไหมครับ ฮ่าๆๆๆๆ