มีใครรู้สึกท้อกับสิ่งที่เราทำและเป็นในตอนนี้มั้งค่ะ

ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันเป็นเวรกรรมอะไรของเราที่ปัญหาโน้นนี่นั้นจะต้องมาเข้ามาในครอบครัวฉันด้วยเริ่มท้อค่ะบ้างครั้งร้องไห้เครียดว่านี่เราโชดดีเหรอนี่
ใครต่อใครเหรออิจฉาเราที่เรามีสามีที่ดีมีลูกที่น่ารักไม่ต้องทำอะไรแต่ใครจะมารู้เท่าความรู้สึกเราว่าเราคิดอะไรต้องการอะไรเราแค่อยากใช้ชวิตแค่ครอบครัวเราไม่ใช่มานั้งทะเลาะกับสามีก็เพราะบุคคลรอบข้างแม้กระทั้งแม่สามีเราที่อาจเป็นคนแปลกๆที่เราไม่สามารถเล่าให้ใครฟังดีนะดีแบบไหนทุกคนที่มีครอบครัวก็คงจะเล่าให้ใครฟังไม่ได้แม้แต่สามีเราเองพอเขาดีกันบอกเลยเราก็หมาค่ะเราเป็นคนที่ให้ความสำคัญคนในครอบครัวจนแทบไม่เหลือความสูขให้ตัวเอง บ้างครั้งอยากย้อนเวลาไม่อยากมาอยู่จุดนี้เลยมันอึดอัดมันไม่ใช่ตัวเราเลย เราอยากอิสระไม่ใช่อยู่ในกรอบจนสักวันกรอบนี้จะแตกและมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้
มีใครเป็นแบบเรามั้งค่ะ