ผมมีปัญหากับชีวิตของตัวเองครับ

ผม อายุ 20 ปีครับ ยังเรียนอยู่ รู้สึกว่าผมกำลังมีปัญหากับชีวิตตัวเองอย่างมากครับ
ผมเบื่อชีวิตมากแบบว่าชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วเหมือนผมมีทุกอย่างแล้ว พ่อแม่ให้ได้ทุกอย่าง แต่ผมกลับทำชีวิตเละเทะ
ผมไม่อยากทำอะไรให้สายเกินไป ตั้งแต่ อายุ16 ผมขโมยของเพื่อนที่ รร แล้วเหมือนผมไม่เหลือใครเลย มองหน้าใครไม่ติด
                   ผมทำเรื่องที่เป็นตราบาปของชีวิตผมไป
ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนนั้น ผมเริ่ม ไม่กล้ามองหน้าใคร ไม่กล้าคุยกับใคร หลบตาหลายคน จากคนร่าเริง ผมเริ่มเก็บตัวเงียบครับ           ผมเริ่มหาตัวช่วย กินเหล้า สูบกัญชา และติดจนมาถึงทุกวันนี้ แต่ช่วง มัธยมผมกินทุกอาทิตครับ
สูบก็นานๆที เพราะแบบว่าไม่อยากทำให้ชีวิตตัวเองเครียดกับเรื่องราวแย่ๆ ขอมีความสุขแบบเมาๆดีกว่า แต่พอช่วงก่อนที่จะนอน
ผมจะคิดมากครับ คิดหลายๆอย่างทุกๆเรื่อง จนตัวเองนอนไม่หลับ แต่ก็ข่มตาหลับมาได้เรื่อยๆ แต่พอผมเข้ามหาลัยครับ
ผมได้ชีวิตอิสระมากขึ้น ทีนี้เละเลยครับ เมาทุกวัน จนวันไหนไม่ได้เมา นอนไม่หลับครับ การเรียนก่อนแย่ คบหากับเพื่อนก็แย่ มีแต่เพื่อนขี้เมา
ดูแลแฟนก็ไม่ค่อยอยากทำครับ เพราะขี้เกียจ อยากเมาอยุ่ตลอดเวลา ผมเป็นคนอยุ่นิ่งๆไม่ได้ครับ หยุดความคิดตัวเองไม่ได้
พอคิดอะไรไปเหมือนจะนั่งเหม่ออยุ่ตลอด ห้ามความคิดร้ายๆของตัวเองไม่ได้ เหมือนผมไม่อยากมีชีวิตอยุ่แล้ว
ไม่รู้จะเรียนไปทำไม จบไปก็ต้องทำงานหาเงินจนตาย ไม่รู้ว่าชีวิตจะต้องการอะไร ผมไม่อยากจะคิดอะไร เพราะความคิดของผม
มันแย่ ผมต้องหาเกมเล่น หาเพลงฟัง หานั่งดูตลอด ไม่ให้ตัวเองเพ้อเจ้อ ตอนนี้ผมเลิก กินเหล้า กัญชาแล้วครับ หลังจากทำมาทุกๆวัน
แต่ผมคิดว่าผมยังเลิกได้ไม่ขาดหรอก ผมอยากได้คำปรึกษา ผมอายุยังน้อย คิดอะไรแค่สั้นๆ ผมอยากมีชีวิตดีๆแบบคนอื่นเค้า
ตอนนี้ผมพยายามจะอ่านหนังสือมากขึ้นแต่จิตใจพอเห็นอะไรที่น่าทำกว่าผมก็ไม่อยากอ่านหนังสือละ ออกกำลังกายผมวิ่งเตะบอลอาทิตละ1-2ครั้ง
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ T^T ช่วยผมด้วย