Legend of Eternalia ตำนานแห่งเอ็ทเทอร์เนเลีย บทที่ 1วัฏจักรผู้หวนคืน

กระทู้คำถาม

คำนำผู้เขียน ถึงเพื่อนในพันทิป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
     เรื่องนี้เขียนขึ้นตั้งแต่ 9 ปีก่อน โดยจุดมุ่งหมายแรกที่เขียน ก็เพื่อใช้ฝึกฝนตัวเองในการเรียนภาษาอังกฤษ ตั้งใจจะเขียนเป็นภาษาอังกฤษตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ตั้งใจ เพราะเขียนได้ไม่ไหลลื่นเอาซะเลย บางวันจมอยู่ทั้งวันแต่กลับเขียนได้แค่บรรทัดเดียว จึงเปลี่ยนใจใหม่ ตั้งใจจะเขียนเป็นภาษาไทยไปให้จบเรื่องก่อน แล้วค่อยมาไล่แปลกลับเป็นภาษาอังกฤษอย่างที่ต้องการในตอนแรก ผลก็คือยังไม่ประสบความสำเร็จ เพราะทุกวันนี้ก็ยังเขียนไม่จบ ทั้งที่ครอสเรียนภาษานั้นก็จบในปีแรกที่เริ่มเขียน และความรู้ที่ได้ก็ไม่ช่วยให้ผู้เขียนสามารถทำตามความตั้งใจแรกได้ ที่ตั้งใจอยากจะเขียนนิยายภาอังกฤษสักเรื่อง เพราะความรู้ที่ได้จากการเรียนก็ได้แค่งูๆปลาๆ ซึ่งก็ไม่ได้โทษสถาบันที่สอนแต่อย่างใด แต่โทษตัวเองที่ทักษะด้านนี้ยากเกินที่ตัวเองจะทำความเข้าใจ พูดง่ายๆคือโง่เกินไปนั้นเอง

     พล็อตเรื่องที่วางไว้ตอนแรกกะว่า ไม่เกินร้อยหน้าแต่เอาเข้าจริงๆกลับเขียนได้เกินกว่านั้นมาก ตัวละครที่กำหนดไว้ไม่กี่ตัว ก็กลับลุกลามขยายขอบเขตเนื้อหาออกไปมาก จะตัดทิ้งขมวดปมให้จบก็เสียดาย เพราะตัวละครแต่ล่ะตัวมีเสน่ห์ที่แตกต่างกันออกไป จึงจัดแจงปรับปรุงโครงเรื่อง เขียนเรื่องราวแต่ล่ะตัวละครให้โลดแล่นอยู่ในพล็อตเรื่องเดิมที่เพิ่มขยายเรื่องราวให้ยิ่งใหญ่ในขอบเขตที่กว้างขึ้น โดยวางจุดให้แต่ล่ะตัวละครอยู่ในมุมที่แตกต่างกันออกไป แต่เกี่ยวพันกันด้วยกงล้อแห่งชะตากรรมและสงครามแย่งชิงอำนาจ ในมิติแห่ง เอ็ทเทอร์เนเลีย โลกคู่ขนานดินแดนเทพนิยายของเหล่ามวลมนุษย์

     และที่ผู้เขียนนำมาลงในพันทิปแห่งนี้ เพราะเมื่อหลายปีก่อน รู้จักน้องคนหนึ่งในห้องถนนฯแห่งนี้ เราสองคนคล้ายกัน คือมีงานเชียนของตัวเองทั้งคู่ แต่ไม่ค่อยได้เอามาลงในที่แห่งนี้ ผมเองก็เคยเอาเรื่องสั้นมาลงที่นี้แค่ 5 เรื่อง ซึ่งปัจจุบันก็สาบสูญไปกลับการสูญเสียล็อคอินอันเดิมไปแล้ว แต่งานเขียนของผมที่เคยเอามาลงที่นี้ ถูกอกถูกใจน้องคนนั้นมาก จนหลังไมค์มาหาผม และก็กลายเป็นจุดเริ่มของความสัมพันธ์แบบพี่น้อง คนชอบจินตนาการขีดเขียนด้วยกัน แลกกันอ่านแลกกันวิจารณ์งานของอีกฝ่ายอยู่นาน จนรู้สภาพของแต่ล่ะฝ่ายไปด้วยการการสนทนา

     น้องเขาอายุ 19 ในตอนนั้น เป็นเด็กไทยที่ติดตามพ่อแม่ไปทำงานที่ประเทศอังกฤษ ตัวเขาโชคร้ายที่ไม่ได้ออกไปพบเห็นโลกภายนอกมานัก เนื่องจากพิการมาแต่กำเนิด แขนขาลีบเล็กผิดปกติ แต่ยังดีที่คราเคราะห์ไม่ได้โหดร้ายกับเขาเกินไปนัก สมองน้องเขามีพัฒนาการตามปกติ ซึ่งที่เขาชอบคืออ่านหนังสือและขีดเขียนจินตนาการนำตัวเองไปสู่โลกกว้าง

     ในตอนนั้นเขาเคยถามผมว่า ไม่คิดจะเขียนเรื่องยาวบ้างหรือ  ผมก็อ้อมแอ้มตอบไปว่าไม่คิด ทั้งที่จริงก็เขียนเรื่องนี้อยู่แต่ยังไม่คืบหน้าไปถึงไหน เขาจึงบอกผมว่า ถ้าวันไหนผมเขียนเรื่องยาวแล้วอย่าลืมบอกเขานะ และเอามาลงในนี้ให้เขาได้อ่านด้วย เพราะหากเรื่องที่ผมเขียนมีโอกาสตีพิมพ์เช่นเรื่องสั้นที่ผมเคยเอาลงแล้วมีโอกาสตีพิมพ์ในนิตรสารรายสัปดาห์อยู่หลายเรื่อง  เขาก็หาอ่านได้ยาก ที่โน้นจัดหาหนังสือหรือนิตยสารพวกนี้ได้ลำบาก ผมก็รับปากเขาว่า ถ้าเขียนเรื่องยาวเมื่อไร จะเอามาลงไว้ที่นี้ เขาจะได้สะดวกในการเข้ามาอ่าน

     แต่ด้วยความชอบพอส่วนตัวในเรื่องอื่นของผม(การเมือง และโดนแบนไปหลายครั้ง) และพฤติกรรมเข้าๆออกๆในพันทิปตามวันและเวลาที่อำนวย ทำให้ที่สุดผมกับน้องคนนั้นก็ค่อยๆห่างการติดต่อกันไปตามกาลเวลา ลองค้นหาในที่นี้ ก็ไม่สัญญาณตอบกลับจากล็อคอินของน้องเขา

5-6 ปีแล้วที่คุยกับเขาครั้งสุดท้าย

     และเพื่อเป็นการบอกตัวเองว่าในเศษเสี้ยวความทรงจำบางส่วนของผม ยังมีมิตรภาพดีๆระหว่างผมกับน้องเขาบันทึกฝั่งอยู่ วันนี้ผมจึงขอเอางานเขียนเรื่องยาวของตัวเองมาลงไว้ที่นี้ เพื่อบางที่บางวัน น้องเขาอาจกลับมาที่นี้อีกครั้งแล้วได้อ่านงานของผมอีกก็เป็นได้

นายพระรอง

แก้ไขข้อความเมื่อ