อะไรๆมันเปลี่ยนไปแล้วมีแต่เราที่ยังเหมือนเดิม

เราคบกันกับแฟนเราเดือนนี้ก็8เดือนแล้วนะแรกๆที่มีเค้าเข้ามาชีวิตเรามีความสุขมากเค้าคอยตามตื้อตามจีบเราพาเราไปกินข้าวดูหนังทำในสิ่งที่เราไม่เคยได้รับจากรักครั้งก่อนๆ ตอนนั้นเราอยู่กับเค้าแล้วเราอบอุ่นมากด้วยความที่ไม่เคยเจอผช.แบบนี้ไงคบใหม่ๆลงรูปคู่ตลอดทุกครั้งที่เจอก้จะถ่ายรูปเก็บไว้คอลเห็นหน้ากันทุกวันเราแบบได้มองเค้าหลับผ่านโทรศัพท์ไรงี้ เวลาเราจะนอนหรือวันไหนที่เราหลับไปก่อนเค้าเค้าจะส่งเมสเซสทิ้งไว้ว่ารักอย่างนู้นอย่างนี้คือตื่นมาแล้วปริ่มอ้ะ เราคิดมาตลอดว่าคนนี้แหละที่ตามหาเค้าเป็นรุ่นพี่เราเราชอบแบบนี้อยุ่ด้วยแล้วอบอุ่นไว้คอยสอนคอยเตือนเวลาเราทำอะไรผิดหรืองี่เง่าเอาแต่ใจ แต่เมื่อพอเวลาผ่านไปประมานเข้าเดือนที่6 ทุกสิ่งทุกอย่างก้เริ่มเปลี่ยนแปลงไปแฟนเราจบปวส.ก้ต่อมหาลัยส่วนเราเรียนแค่ปวช.3เอง ความคิดเรานะเราคิดอยู่แล้วว่าเดกหน้าบ้านๆอย่างเราคงสู้สาวมหาลัยไม่ได้หรอก แต่พอมันกำลังจะเกิดขึ้นจริงๆทำไมเราตั้งรับมันๆไม่ได้ เราไม่ชินกับบทสนทนาที่มันสั้นลงทุกวันเราไม่ชินกับเสียงที่เค้าตะคอกว่าเรา เราแค่อยากได้สิ่งที่เราเคยได้คำพูดดีดีเหมือนวันแรกที่เข้ามาจีบเรา เราไม่เคยตีกรอบให้แฟนเรานะทอสับไม่เคยเช็กรหัสเฟสก้ไม่รู้ไปไหนมาไหนไม่ถ่ายรูปมาให้ดูเราก้ไม่ได้โกดงอลอะไรให้อิสระตลอดอยากทำไรทำเพราะว่าโตแล้วแต่ต้องรู้ขอบเขตของตัวเองและให้เกียรติกันแล้วทำไมผลที่เราได้รับเป็นแบบนี้ อีกไม่นานมันคงจะจบแล้ว ใจหายเหมือนกันเน้อะขอคำพูดดีดีขอกำลังใจให้เราหน่อยเราไม่อยากไปปรึกษาปัญหาแบบนี้กับใครเลยกลัวเขารำคาญแต่มันเก็บไว้คนเดียวไม่ได้อึกอัดไม่สบายใจ😭😭😭😭😭😭😭😩😩