พึ่งตั้งกระทู้แนวๆนี้ครั้งแรกฮะ เป็นเรื่องที่เกิดเมื่อ 3-4 ปีก่อน ไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวเท่าไหร่ แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่อยากลืมเหมือนกัน
ผมอาศัยอยู่กับน้า ยาย และหลานอีก 2 คน หลานคนเล็กผมเป็นโรคหอบหืด ทุกๆครั้งที่อาการกำเริบจะต้องไปพ่นยาที่โรงบาลตลอด
อยู่มาวันหนึ่งหลานผมไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อน(น่าจะไปเล่นบอลนะที่เราจำได้) พอดึกๆเข้าก็เริ่มมีอาการหอบแต่ไม่รุนแรง เราเอายาให้พ่นก็ไม่ดีขึ้น
เลยตัดสินใจพาหลานไปโรงบาล(บ้านเราอยู่หน้าโรงบาลฮะ เดินไปนาทีเดียวก็ถึง) ตอนนั้นมีผมกับหลานอีกสองเป็นสามคนเท่านั้น ยายกับน้าไปธุระอีกอำเภอนึง
พอมาถึงโรงบาล ตอนนั้นเวลาประมาณ 4-5 ทุ่มน่าจะได้ หลังจากที่หลานผมเข้าห้องไปพ่นยา ผมกับหลานอีกคนเลยนั่งรอ เพราะใช้เวลาพ่นนานมาก 20 นาทีพ่นทีนึง พ่นอยู่ 3 รอบ
ระหว่างที่รอก็มีคนไข้เดินออกมาแอบสูบบุหรี่ที่ทางเข้า กระแสลมมันพัดกลิ่นบุหรี่มาทางผม ผมเลยเดินหนีไปที่ซอกทางเดินซึ่งหยุดนั่งบริเวณหน้าห้องทำฟัน
ผมหยิบมือถือขึ้นมาเล่นตามปรกติ แล้วตอนนั้ไม่รู้อะไรดลใจให้มองไปสุดทางเดิน(สุดทางเป็นห้องน้ำรวม) ซึ่งผมเป็นคนคิดมากตลอด(โดยเฉพาะเรื่องสยองๆ)
ซักพักก็มีญาติคนไข้ที่มาเฝ้าไข้มานั่งเล่นกับผม(ตอนนั้นคิดว่าเป็นญาติคนไข้นะ) ถามไถ่เล่นๆพอลดความกลัวได้..
เธอเป็นผู้หญิง น่าจะซัก 22-23 ได้(ตอนนั้นผม 21) เธอหน้าตาโอเค ออกไปทางน่ารัก แต่ดูอบอุ่นมาก เธอใส่ชุดสีเขียวเลม่อนอ่อนๆ กระโปรงยาวประมาณหัวเข่า ตอนแรกผมนึกว่าเป็นพยาบาลที่กำลังออกเวร ไรงี้ เธอเริ่มคุยกับผมก่อน เรื่องรองเท้า ว่าซื้อที่ไหน คุยเรื่องจิปาถะไปเรื่อยๆ
เราคุยกันสนุกมาก เหมือนเพื่อนที่รู้จักกันมานาน
จนเขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมก็เลย ครับๆ เธอบอกผมว่าอย่าพึ่งไปไหนนะ เดี๋ยวกลับมา
ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาเล่นต่อ
แต่น่าแปลกตรงที่ หลานผมพ่นยาเสร็จแล้ว คือนานมากนะ เกือบจะชั่วโมงนึงได้ที่ผมนั่งตรงนั้น
แต่ผมก็ไม่แปลกใจนะที่คนนั้นยังไม่ออกมา เขาอาจจะทำธุระนานก็ได้ (ผมยังเคยเข้าห้องน้ำเป็นชั่วโมงนะ)
ถ้าเขาออกมา ผมก็ต้องรู้(ทางเดินกว้างแค่เมตรกว่าๆเอง)
ผมที่กำลังจะลุกไปรับยาที่หมอเอาให้ เลยคิดเดินเข้าไปห้องน้ำ กะจะไปบอกเค้าคนนั้นว่าเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ(คือไม่อยากเสียมารยาทนะ ที่ดีๆก็กลับเลยโดยไม่บอก)
พอเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ความเย็นจากไหนก็ไม่รู้ ปะทะแรงที่ใบหน้าผมจนขนลุก แต่ที่หน้าตกใจกว่านั้นคือ ในห้องน้ำไม่มีคน....!
ใช่ครับ... ไม่มีคนอยู่เลยซักคน เพราะประตูด้านในไม่มีห้องไหนปิด
เอาแล้วไง.. ซักพักมีเสียงจากประตูห้องน้ำห้องริม เสียงเหมือนคนเคาะประตู(แต่ประตูเปิดอยู่) ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น รีบเดินออกมาที่ตรงที่รับยาแล้วกลับบ้านทันทีเลย
ผมไม่ได้เล่าให้ใครฟังจนวันนึง(หลังจากเกิดเรื่องได้เกือบเดือน) ผมเอาข้าวกล่องเข้าไปให้เพื่อนที่ทำงานอยู่ในโรงบาล แล้วตาก็ยังไปสะดุดอยู่ตรงทางแคบๆที่เกิดเรื่องวันนั้น... ผมจ้องแบบ ไม่เคยจ้องอะไรขนาดนั้นมาก่อนเลย จ้องไปจนสุดประตูห้องน้ำ(ตอนนั้นมีคนเข้าห้องน้ำหลายคนอยู่) แต่สติก็กลับเข้ามาแว๊บนึง เออ ข้าวกล่อง.. ผมก็เลยโทรหาเพื่อน..
นี่เป็นบทสนทนาของผมกับเพื่อน
ผม - เฮ๊ย มาถึงแล้ว อยู่ไหนอ่ะ รอนานแล้วเนี่ย
เพื่อน - อยุ่ชั้นบน อ่อๆ เห็นแกละ ยืนอยู่ข้างตู้โทรศัพท์ใช่มั้ย
ผม - ใช่ๆ รีบๆลงมา
เพื่อน - แกมากับแฟนหรอ..
ผม - ไหนว๊ะ กุยืนคนเดียว..
เพื่อน - แกใส่เสื้อสีเหลืองป๊ะ
ผม - อือๆ
เพื่อน - ก็นั่นไง ใช่อยุ่ ยืนอยู่กับผู้หญิงอ่ะอ่ะ เขานั่งยิ้มอยู่ข้างๆแกอ่ะ
ผม - เดี๋ยวนะ.... ล้อเล่นป๊ะ
เพื่อน - โหลๆ ไม่ได้ยินอ่ะ เสียงอะไรเหมือนแมลงบินเยอะแยะเลย โหลๆ
จากนั้นสายก็ตัดไปเพราะมันบอกว่าได้ยินเสียงเหมือนแมลงบินดังมากๆในโทรศัพท์
ผมไม่รอ รีบวิ่งไปหามันทันที และเล่าเรื่องให้มันฟัง(ตอนนั้นมันพึ่งสึกออกมาได้ 2 เดือน มันเป็นคนมีสัมผัสที่หก) มันเลยบอกให้ผมใส่บาตรหยาดน้ำให้เขาด้วย เขาเหมือนคนดี ดูไม่น่าเลวร้ายอะไร (อีกอย่างคือตอนที่มันมองเห็นนั้น มันตนอื่นอยู่แถวๆนั้นด้วย แต่ผมยืนยันตามที่มันพูดได้ว่า เป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่ผมเคยเจอจริงๆ)
หลังจากที่ผมทำตามที่มันบอก ผมก็ไม่เคยรู้สึกกลัวเขาอีกเลย ไม่รุ้สิ อาจจะเป็นเพราะผมนึกไปตอนที่นั่งคุยกัน
มันมีความสุขแปลกๆนะ ถึงเขาจะเป็นผี แต่ก็เป็นผีที่ดูอบอุ่นและเป็นมิตร
.
.
ทำไมผมคิดถึงเขาจัง บางที.. ก่อนหน้านั้น เราอาจจะรู้จักกันมาก่อนก็ได้..
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เพื่อน... ที่ไม่รู้จัก...
ผมอาศัยอยู่กับน้า ยาย และหลานอีก 2 คน หลานคนเล็กผมเป็นโรคหอบหืด ทุกๆครั้งที่อาการกำเริบจะต้องไปพ่นยาที่โรงบาลตลอด
อยู่มาวันหนึ่งหลานผมไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อน(น่าจะไปเล่นบอลนะที่เราจำได้) พอดึกๆเข้าก็เริ่มมีอาการหอบแต่ไม่รุนแรง เราเอายาให้พ่นก็ไม่ดีขึ้น
เลยตัดสินใจพาหลานไปโรงบาล(บ้านเราอยู่หน้าโรงบาลฮะ เดินไปนาทีเดียวก็ถึง) ตอนนั้นมีผมกับหลานอีกสองเป็นสามคนเท่านั้น ยายกับน้าไปธุระอีกอำเภอนึง
พอมาถึงโรงบาล ตอนนั้นเวลาประมาณ 4-5 ทุ่มน่าจะได้ หลังจากที่หลานผมเข้าห้องไปพ่นยา ผมกับหลานอีกคนเลยนั่งรอ เพราะใช้เวลาพ่นนานมาก 20 นาทีพ่นทีนึง พ่นอยู่ 3 รอบ
ระหว่างที่รอก็มีคนไข้เดินออกมาแอบสูบบุหรี่ที่ทางเข้า กระแสลมมันพัดกลิ่นบุหรี่มาทางผม ผมเลยเดินหนีไปที่ซอกทางเดินซึ่งหยุดนั่งบริเวณหน้าห้องทำฟัน
ผมหยิบมือถือขึ้นมาเล่นตามปรกติ แล้วตอนนั้ไม่รู้อะไรดลใจให้มองไปสุดทางเดิน(สุดทางเป็นห้องน้ำรวม) ซึ่งผมเป็นคนคิดมากตลอด(โดยเฉพาะเรื่องสยองๆ)
ซักพักก็มีญาติคนไข้ที่มาเฝ้าไข้มานั่งเล่นกับผม(ตอนนั้นคิดว่าเป็นญาติคนไข้นะ) ถามไถ่เล่นๆพอลดความกลัวได้..
เธอเป็นผู้หญิง น่าจะซัก 22-23 ได้(ตอนนั้นผม 21) เธอหน้าตาโอเค ออกไปทางน่ารัก แต่ดูอบอุ่นมาก เธอใส่ชุดสีเขียวเลม่อนอ่อนๆ กระโปรงยาวประมาณหัวเข่า ตอนแรกผมนึกว่าเป็นพยาบาลที่กำลังออกเวร ไรงี้ เธอเริ่มคุยกับผมก่อน เรื่องรองเท้า ว่าซื้อที่ไหน คุยเรื่องจิปาถะไปเรื่อยๆ
เราคุยกันสนุกมาก เหมือนเพื่อนที่รู้จักกันมานาน
จนเขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมก็เลย ครับๆ เธอบอกผมว่าอย่าพึ่งไปไหนนะ เดี๋ยวกลับมา
ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาเล่นต่อ
แต่น่าแปลกตรงที่ หลานผมพ่นยาเสร็จแล้ว คือนานมากนะ เกือบจะชั่วโมงนึงได้ที่ผมนั่งตรงนั้น
แต่ผมก็ไม่แปลกใจนะที่คนนั้นยังไม่ออกมา เขาอาจจะทำธุระนานก็ได้ (ผมยังเคยเข้าห้องน้ำเป็นชั่วโมงนะ)
ถ้าเขาออกมา ผมก็ต้องรู้(ทางเดินกว้างแค่เมตรกว่าๆเอง)
ผมที่กำลังจะลุกไปรับยาที่หมอเอาให้ เลยคิดเดินเข้าไปห้องน้ำ กะจะไปบอกเค้าคนนั้นว่าเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ(คือไม่อยากเสียมารยาทนะ ที่ดีๆก็กลับเลยโดยไม่บอก)
พอเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ความเย็นจากไหนก็ไม่รู้ ปะทะแรงที่ใบหน้าผมจนขนลุก แต่ที่หน้าตกใจกว่านั้นคือ ในห้องน้ำไม่มีคน....!
ใช่ครับ... ไม่มีคนอยู่เลยซักคน เพราะประตูด้านในไม่มีห้องไหนปิด
เอาแล้วไง.. ซักพักมีเสียงจากประตูห้องน้ำห้องริม เสียงเหมือนคนเคาะประตู(แต่ประตูเปิดอยู่) ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น รีบเดินออกมาที่ตรงที่รับยาแล้วกลับบ้านทันทีเลย
ผมไม่ได้เล่าให้ใครฟังจนวันนึง(หลังจากเกิดเรื่องได้เกือบเดือน) ผมเอาข้าวกล่องเข้าไปให้เพื่อนที่ทำงานอยู่ในโรงบาล แล้วตาก็ยังไปสะดุดอยู่ตรงทางแคบๆที่เกิดเรื่องวันนั้น... ผมจ้องแบบ ไม่เคยจ้องอะไรขนาดนั้นมาก่อนเลย จ้องไปจนสุดประตูห้องน้ำ(ตอนนั้นมีคนเข้าห้องน้ำหลายคนอยู่) แต่สติก็กลับเข้ามาแว๊บนึง เออ ข้าวกล่อง.. ผมก็เลยโทรหาเพื่อน..
นี่เป็นบทสนทนาของผมกับเพื่อน
ผม - เฮ๊ย มาถึงแล้ว อยู่ไหนอ่ะ รอนานแล้วเนี่ย
เพื่อน - อยุ่ชั้นบน อ่อๆ เห็นแกละ ยืนอยู่ข้างตู้โทรศัพท์ใช่มั้ย
ผม - ใช่ๆ รีบๆลงมา
เพื่อน - แกมากับแฟนหรอ..
ผม - ไหนว๊ะ กุยืนคนเดียว..
เพื่อน - แกใส่เสื้อสีเหลืองป๊ะ
ผม - อือๆ
เพื่อน - ก็นั่นไง ใช่อยุ่ ยืนอยู่กับผู้หญิงอ่ะอ่ะ เขานั่งยิ้มอยู่ข้างๆแกอ่ะ
ผม - เดี๋ยวนะ.... ล้อเล่นป๊ะ
เพื่อน - โหลๆ ไม่ได้ยินอ่ะ เสียงอะไรเหมือนแมลงบินเยอะแยะเลย โหลๆ
จากนั้นสายก็ตัดไปเพราะมันบอกว่าได้ยินเสียงเหมือนแมลงบินดังมากๆในโทรศัพท์
ผมไม่รอ รีบวิ่งไปหามันทันที และเล่าเรื่องให้มันฟัง(ตอนนั้นมันพึ่งสึกออกมาได้ 2 เดือน มันเป็นคนมีสัมผัสที่หก) มันเลยบอกให้ผมใส่บาตรหยาดน้ำให้เขาด้วย เขาเหมือนคนดี ดูไม่น่าเลวร้ายอะไร (อีกอย่างคือตอนที่มันมองเห็นนั้น มันตนอื่นอยู่แถวๆนั้นด้วย แต่ผมยืนยันตามที่มันพูดได้ว่า เป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่ผมเคยเจอจริงๆ)
หลังจากที่ผมทำตามที่มันบอก ผมก็ไม่เคยรู้สึกกลัวเขาอีกเลย ไม่รุ้สิ อาจจะเป็นเพราะผมนึกไปตอนที่นั่งคุยกัน
มันมีความสุขแปลกๆนะ ถึงเขาจะเป็นผี แต่ก็เป็นผีที่ดูอบอุ่นและเป็นมิตร
.
.
ทำไมผมคิดถึงเขาจัง บางที.. ก่อนหน้านั้น เราอาจจะรู้จักกันมาก่อนก็ได้..
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้