นี่เป็นกระทู้แรก ในชีวิตของผม ......แค่อยากระบายมากกว่า ไม่จำเป็นต้องการคำตอบใดๆอะไรมากมาย
เรื่องมันมีอยู่ว่า......
ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ผ่านออนไลน์
แล้วเราสองคนก็ได้ออกมาเจอกันนอกจอ กับโลกความเป็นจริง ซึ่ง ยังอยู่ในสถานะเพื่อน
.....เขา เป็นนักศึกษา ที่ต่างจังหวัดเข้ามาฝึกงานชั่วคราว ที่แถบชานเมืองไม่ไกลจากผมมากมาย เราจึงได้เจอกันบ่อยครั้ง....
...จนกระทั้งทั้งผมและเขาเราต่างกระชับสัมพันธ์ ที่ดี เกิดเป็นความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อน
......แล้วเขาก็บอกว่าเขาไม่มีแฟน แต่....มีแค่ความทรงจำเก่าๆที่เขายังลืมไม่ได้ และยังรักอยู่....
และเขาเอง ก็สนใจในตัวผมเช่นกัน
ผมเลยตอบกลับไปว่า" ถ้าอย่างงั้น เราลองมาศึกษากันไปเรื่อยๆมั้ย?"
เขาก็ Ok
หลังจากวันนั้น เราสองคนก็ เริ่มสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม มากซะจนถึงขั้นว่าเลยเถิดไปไกลมาก
........เลยเถิดจน....ถึงขั้นมีอะไรกันไปซะแล้ว....
แต่เราก็ตกลงกันไว้แล้ว.....ว่า ถึงผมจะรักเขา แต่ผมก็จะไม่ผูกมัดเขา ถ้าหากหัวใจเขาไม่ได้รักผมจากใจจริงๆเขามีสิทธิ์ที่จะจากผมไปหรือคบกับคนไหนที่เขารักได้ เพราะผมขอแค่รักเขาห่างๆ ได้เห็นรอยยิ้มเขาอย่างมีความสุขก็พอ และอยากดูแลเขาให้ดีที่สุดยามที่เขาอยู่กรุงเทพชั่วคราวก่อนที่เขาจะกลับไป
....ละเขาก็พร่ำบอกผมเสมอว่า ทำไมต้องรักเขา เขาไม่ใช่คนดี ทำไมต้องทำดีกับเขาตลอด เค้ามีความลับเยอะนะ แล้วทำไม ถึงยังพยายามจะทำดีกับเขาตลอดเวลาเลยละ กลัว...กลัว..กลัวที่ผมจะรักเขา
และกลัว.....กลัวใจตัวเองจะห้ามใจไม่ไหว.....
และเขาก็เลยเริ่มเล่าความในใจเกี่ยวกับแฟนเก่าเขาให้ฟัง คร่าวๆว่า เขาทิ้งแฟนเก่าเขาไปทั้งหัวใจที่เขามี เพราะไม่อยากผูกมัด และเขาจะไปต่างประเทศแล้ว และเขาเองก็ไม่อยากจะผูกมัดผมเช่นกัน แต่เขากลับห้ามใจไม่ได้เลย
ผมโอบกอดเขาเอาไว้...ปลอบโยน โดยที่เขาร้องไห้พร่ำบอกขอโทษๆๆๆๆๆ หลายครั้งๆ
ทีแรกผมก็เชื่อสนิทใจว่ามันเป็นเช่นนี้จริงๆ จนมาวันหนึ่ง
ที่ผมนอนหลับอยู่ที่ห้องเขาและมีเสียงโทรสับของเขาปลุกผมให้ตื่น ผมดู หน้าจอในโทรสับ แล้วผมก็ช็อคจนทำไรไม่ถูกอีกเลย
"ที่รัก"
...
......ผมรีบตั้งสติทั้งหมดที่มี หยิบโทรสับของเขาและก้าวเดินไปหาเขาอย่างยากลำบาก
....และยื่นให้เขาโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
เขาตกตะลึง พูดไม่ออก ใวินาทีนั้นผมกัดฟันทนข่มความเสียใจเอาไว้อย่างมาก บรรยากาศเริ่มตรึงเครียดลงอย่างชัดเจน
แต่ผมก็พูดขึ้นมาก่อน ว่า เขาคนนั้นที่คุณรักกลับมาแล้วใช่มั้ย?
เขาก็ยิ้มๆแบบแห้งๆละบอกว่า ผมเนี้ยเป็นคนเดียวที่ทายเขาถูกหมดทุกๆเรื่องเลยจริงๆ
ผมเลยบอกเขาว่า งั้นจงกลับไปหาเขาเถอะ คุณรอคอยเขามาตลอดนินา แล้วก็อยากให้ตัดผมออกจากหัวใจของคุณด้วย
เขาถามว่า...ทำไม....
ผมบอกเขาไปว่า ผมไม่คู่ควรหรอกนี้สิคนที่คู่ควรกับคุณเขากลับมาแล้ว จงรักเขาอย่างที่หัวใจคุณเรียกร้องเถอะ แต่ผมจะไม่หายไปไหนหรอก แต่จะยินดีเป็นคนเดิมที่จะคอยดูแลคุณ ยามอยู่กรุงเทพจนกว่าคุณจะกลับไป....
เขาตอบกลับมาว่า เขานะ อยากรุ้ว่าจะมีใครไหมที่จะสามารถพิชิตใจเขาได้อย่างแท้จริง
ขอโทษที่ต้องทำให้อยู่ในสถานะตัวเลือก.....แต่ผมตอบไปเด็ดขาดว่า
ผมไม่เสียใจหรอก และผมก็ไม่ได้ต้องการเป็นตัวเลือกของใคร ผมไม่ใช่ของเล่นของใคร แต่ถึงยังงั้น ผมก็รักคุณ เพราะรัก ไม่หวังสิ่งตอบแทนรักที่เป็นตัวคุณต่อให้ผลลัพมันจะออกมาเลวร้าย ผมก็จะไม่มีวัน เสียใจ ที่ได้เลือกแล้วว่ารักคุณ เพราะคุณคือแรงบัลดาลใจผมทั้งชีวิตที่ผมเลือกแล้ว ผมเหนื่อยมามากพอแล้วกับความรักที่ผ่านมา ผมอยากหยุดที่คุณแม้จะไม่ได้ครอบครองตัวคุณทั้งกายและใจก็ตาม....กลับไปหาเขาเถอะ
หลังจากผมส่งเขาเข้าที่ทำงาน ใจผมมันอยู่ไม่สุข
จนผมต้องเริ่มที่จะสืบค้นหาเรื่องราวเกี่ยวกับเขาอย่างจริงจังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนกระทั้ง.....
...เสี้ยววินาทีนั้นผมทั้งล้มทั้งยืน.....
นี้สินะ....คำโกหกหลอกลวง.....นี้นะหรอ.....ความจริงที่แสนเจ็บปวด...เพราะแบบนี้ใช่มั้ย ถึงไม่บอกเฟสของคุณให้ผมรู้
เขา และคนนั้น สถานะ แต่งงานกันตั้งแต่ปี 2009 -2015 7ปี!!!!!!!!
น้ำตาผมไหลอาบแก้ม สมอง ความคิดในหัวทั้งหมด มันว่างเปล่า มันสับสนจนทำไรไม่ถูก ผมร้องไห้คร่ำครวณ สุดเสียง ระบายความเจ็บใจ ที่มีอย่างท่วมอกของคนๆนึ่ง ที่อยากมีความรัก ที่แท้จริง
ผมเอาแต่โทษตัวเอง ว่า นี้ผมทำอะไรลงไป นี้ผมกำลังทำตราบาปให้เขาทั้งสองคนหรือ นี้ผมกลายเป็นมารหัวใจของเขาทั้งคู่แล้วใช่มั้ย นี้ผมกลายเป็นมือที่สามที่จะช่วงชิงความรักของผู้อื่นแล้วหยั่งงั้นหรอ!!!!!!
ผมเป็นคนที่ถือเรื่องที่ ถ้าใครมีแฟนแล้วผมจะไม่ยุ่งและจะไม่มีวันหลงรักคนมีเจ้าของเด็ดขาด และตอนนี้ มันกำลังบีบหัวใจผมมากๆ
ผมกังวลว่าผมจะทำให้เขาทั้งสองคนจากที่คบมาหลายปี ต้องรักร้าวเพราะผมไม่ได้ ผมเอาแต่โทษตัวเอง ร้องไห้ จนฟุบหลับไปหลายตื่น แต่ก็ยังไม่อาจสลัดความจริงที่อยู่ตรงหน้าผมได้ จนผมตัดสินใจรวบรวมสติที่มันปลิวว่อยกระจาย
แล้วไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ผมนำทั้งหลักฐาน ที่ผมเจอ และทุกอย่าง ไปให้เขาดู เขาช็อค และร้องไห้ พูดไม่ออก
วินาทีนั้น ผมเลยบอกเขาว่า ถ้าเรายังอยากคบกันในฐานะเพื่อนหรือสถานะอะไรก็แล้วแต่ ช่วย....มาคุยให้เคลียกับเรื่องนี้ด้วย
และช่วยพูดความจริงซะทีเพราะผมคบกับคุณ ด้วยความจริงมาตลอดและนี้ ทำไมคุณต้องโกหกผม หลอกผมทำไม
เขาตกลงว่าจะคุยกับผม และยอมบอกความจริงทั้งหมด
ใช่แล้ว ผลสรุป หลังจากคุยกันจบก็คือ
เขาหลอกผม เพราะว่า เขาเหงา เขาไม่อยากบอกใครว่าเขามีแฟนแล้ว เขาขี้เกลียดมาตอบคำถาม ว่าแฟนไปไหน อยุ่ไหนทำไมไม่มา และสุดท้าย คือ เขายอมรับว่าเขาเป็นคนที่จิตใจโลเล และเขากลัวว่า จะไม่มีใครยุ่งกับเขาหรือ พาเขาไปไหนมาไหนหรือสนิทกันได้อย่างจริงใจโดยไม่รักกัน และผมไปรักเขาทำไมเขาบอกแล้วเขาไม่ใช่คนดี!!!
ผมเลยสอนแง่คิดอย่างใจเย็นให้เขาว่า
"ถึงแม้คุณจะโกหกผม ก็ไม่ได้ทำให้ผมรับไม่ได้ ตอนแรกโอเคร ผมรับไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับคุณ เพราะอะไรรู้มั้ย และผมก็ไม่เคยโกรธคุณด้วย เพราะว่าความจริงใจและความรักที่ผมสร้างมากับคุณ ผมจะไม่ยอมเสียมันไปง่ายๆ ไม่ว่าจะในสถานะเพื่อนหรือแฟนก็ตามหรือสถานะอะไรก็ช่างหัวมันเถอะ กว่าเราจะสร้างความรุ้สึกดีๆขึ้นมาขนาดนี้ใช้เวลาหลายวันมากมาย จะให้วินาทีเดียวมาเสียมันไปมันไม่ใช่เรื่องที่ผมควรจะทำ.....แน่นอนว่า ผมยินดีเป็นเพื่อนกับคุณเหมือนเดิม....แต่จริงๆคุณไม่จำเป็นต้องโกหกผมเลยก็ได้นะ? ถ้าคุณเอาความจริงมาคุยกับผมตั้งแต่แรก ทุกอย่างมันโอเคร ผมเองก็จะพาคุณไปไหนมาไหนได้ยังดูแลคุณ และที่สำคัญผมพร้อมจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณได้อย่างไม่มีอะไรแฝง ถ้าคุณยอมรับมาแต่แรกว่าคุณไม่มีแฟน แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ความรู้สึกในหัวใจระหว่างคุณกับผม ผมรู้ว่าคิดรู้สึกยังไงกับผม คุณหลอกผมได้แต่คุณหลอกตัวเองไม่ได้หรอก....."
แน่นอน ครับ ผมพูดแทงใจดำเขาเงียบเลย
"แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วผมก็ต้องรับผิดชอบ ความรู้สึกของผมที่ผมสร้างมันขึ้นมา ผมจะแบกรับความทุกข์ ของคุณ เอาไว้เอง คุณไม่ต้องกังวลอะไรอีก และจงรักแฟนของคุณให้มากๆ ใจเขาใจเราถ้าเขารู้ว่าคุณทำแบบนี้เขาจะเสียใจมากๆนะรู้มั้ยครับ.....
และไม่ต้องกังวล ผมไม่ทิ้งคุณไปไหนหรอก ผมจะยังดูแลปกป้องคุณเช่นเคยอย่างที่เคยทำจนกว่าคุณจะกลับไปต่างจังหวัด แต่อาจมีบางอย่างที่ผมจะลดลงและสร้างระยะห่างระหว่างเราในฐานะเพื่อน หรือ คนรู้จักกัน หรือจะสถานะอะไรก็ตามแต่....เพื่อตัวคุณเอง และเพื่อแฟนของคุณ...."
และผมมีอะไรบางอย่างมาให้คุณ
ผมควักรูปวาดที่ผมวาดขึ้นมาเองขนาดเท่าโปสกาดใบนึง ยื่นให้เขา เขาทำหน้างง แล้วถามว่านี้คืออะไร ให้ทำไม?
.....ถึงมันจะฟังดูงี้เง่า แปลกๆ แต่ผม ก็พูดออกไป ว่า
"นี้คือ มารในใจ มันจะเป็นเครื่องมือ ที่จะแสดงธาตุแท้ของคุณของออกมา
.....แน่นอนมันเป็นเครื่องมือทำลายความรักของผู้อื่น....และในทางกลับกันมันจะเป็นเครื่องมือที่สงเสริมให้คุณมีจิตใจที่ไม่โลเล และหนักแน่น
.....ผมได้ใส่บทกลอนเตือนสติคุณไว้ เวลาที่คุณเริ่มมีจิตใจที่โลเล ให้คุณพลิกด้านหลังภาพนี้มาอ่านมันซะ และจงท่องให้ขึ้นใจว่า.....
......
..........ผมคือ มารหัวใจของคุณทั้งสองคน...และผมคือมือที่สามที่จะทำลายความรักของคุณทั้งสองคน....ผมจะขอเป็นผู้ร้าย....ให้กับคุณ เพื่อที่คุณจะหนักแน่นกับความรักที่คุณมี
.....และด้านชั่วของเครื่องมือนี้คือ วันใดที่คุณมีจิตใจหนักแน่นไม่พอ.... จงเขียนความรุ้สึกของคุณที่มีต่อผม ลงไป เมื่อถึงวันที่คุณตัดสินใจได้แล้วว่า คุณจะเลิกกับเขา และมาเป็นคู่ชั่วๆเลวต่ำช้ากับผม.....แต่ถ้าคุณคิดว่า คุณโลเลทำไม่ได้ ก็ไปอ่านบทกลอนนั้นซะ
....หรือคุณอาจจะขยำทิ้งสักวันหรือเผาทิ้งไปซะผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าเห็นมันเป็นเรื่องไร้สาระ และมองว่า มารร้ายอย่างผมไม่อาจแทรกกลางระหว่างคุณสองคนได้......"
เขาอึ้งครับ และรับมันด้วยความเต็มใจ และเขาถามกลับว่า
ทำไมไม่โกรธเขาเลย ทำไมยังหวังดีกับเขาอีก ทำไมถึงจะพยายามช่วยเขา ทั้งๆที่เขาทำร้ายผมอยู่นะ ขอร้องละอย่ายึดติดกับเขาเลยได้มั้ย เขาเจ็บ เขารู้สึกผิดมากๆๆๆๆ
"ผมตอบไปว่า โกรธแล้วได้อะไรขึ้นมา โกรธแล้วมันมีไรดีขึ้นมากกว่านี้หรอ มีแต่จะทำให้แย่ลงๆ ในเมื่อ ปัญหามันเกิดขึ้นแล้ว เราก็ต้องแก้ไขมัน คุณก็รู้ว่าผมเป็นคนสู้ชีวิตแค่ไหน ผมสู้มาทั้งชีวิตแล้ว....และผมอยากรักษาคุณเอาไว้ต่างหาก ผมพร้อมที่จะให้อภัยคุณเสมอ....
แล้วก็ไม่เคยคิดว่า ความรักที่ผมมีให้คุณเป็นสิ่งยึดติด..... แต่ทุกความทรงจำล้วนมีค่า ที่จะเป็นแรงบัลดาลใจให้มีพลัง อย่างน้อยจะได้ไม่เสียแรงที่คุณ กับผมได้ช่วยกันสร้างมันขึ้นมา คุณไม่อยากเห็นผมกลับไป มีสภาพแย่ๆเหมือนอดีตใช่มั้ยละ เพราะงั้นผมจะ เสียเวลาเสียใจนานๆไปทำไม ผมสิ ที่สมควร จะต่อยอดมันขึ้นมา เพื่อไม่ให้คุณผิดหวัง.....ผมพอแล้วครับความรัก ให้มันจบลงตรงนี้นะ และผมไม่ต้องการใครมาแทนที่คุณ เพราะคุณจะเป็นแรงบัลดาลใจ ทั้งชีวิตให้กับผม เป็นแสงไฟ ที่ส่องสว่างในใจผมตลอดไป.... เราจะยังเป็นกันเหมือนเดิม และหลังจากวันนี้ไป เรามาเริ่ม พูดคุยกันด้วยความจริง กันเถอะครับ"
มันสวยงามใช่มั้ยละครับ....ดูเว่อๆไปหน่อยแต่ผม ก็ทำมันขึ้นมาจริงๆ และผมกับเธอก็ยังเป็นกันเหมือนเดิมยกเว้น อะไรที่มันมากไป ผมก็จะพยายาม เลี่ยงเอาไว้ เพื่อรักษาสถานะของเขาให้ดีที่สุด เพราะผมไม่อยากเสียเขาไปเลย ไม่ว่าจะเพื่อนหรือแฟน ออกจะเห็นแก่ตัวมากเลยนะครับ คนอย่างผมเนี้ย จะด่าผมก็ได้นะ แต่ผมคิดว่า ผมสมควรที่จะส่งเสริมให้ ทุกคนมีความรักที่สวยงาม ดีกว่าครับ
ผมแค่อยากระบายสิ่งที่อัดอั้นความรุ้สึกที่มีมาจนทุกวันนี้ ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ผมจะคิดว่ามันยังมีความหวังเสมอครับ
กลายเป็นมารหัวใจ(มือที่สาม)ของเธอไม่รู้ตัว
เรื่องมันมีอยู่ว่า......
ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ผ่านออนไลน์
แล้วเราสองคนก็ได้ออกมาเจอกันนอกจอ กับโลกความเป็นจริง ซึ่ง ยังอยู่ในสถานะเพื่อน
.....เขา เป็นนักศึกษา ที่ต่างจังหวัดเข้ามาฝึกงานชั่วคราว ที่แถบชานเมืองไม่ไกลจากผมมากมาย เราจึงได้เจอกันบ่อยครั้ง....
...จนกระทั้งทั้งผมและเขาเราต่างกระชับสัมพันธ์ ที่ดี เกิดเป็นความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อน
......แล้วเขาก็บอกว่าเขาไม่มีแฟน แต่....มีแค่ความทรงจำเก่าๆที่เขายังลืมไม่ได้ และยังรักอยู่....
และเขาเอง ก็สนใจในตัวผมเช่นกัน
ผมเลยตอบกลับไปว่า" ถ้าอย่างงั้น เราลองมาศึกษากันไปเรื่อยๆมั้ย?"
เขาก็ Ok
หลังจากวันนั้น เราสองคนก็ เริ่มสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม มากซะจนถึงขั้นว่าเลยเถิดไปไกลมาก
........เลยเถิดจน....ถึงขั้นมีอะไรกันไปซะแล้ว....
แต่เราก็ตกลงกันไว้แล้ว.....ว่า ถึงผมจะรักเขา แต่ผมก็จะไม่ผูกมัดเขา ถ้าหากหัวใจเขาไม่ได้รักผมจากใจจริงๆเขามีสิทธิ์ที่จะจากผมไปหรือคบกับคนไหนที่เขารักได้ เพราะผมขอแค่รักเขาห่างๆ ได้เห็นรอยยิ้มเขาอย่างมีความสุขก็พอ และอยากดูแลเขาให้ดีที่สุดยามที่เขาอยู่กรุงเทพชั่วคราวก่อนที่เขาจะกลับไป
....ละเขาก็พร่ำบอกผมเสมอว่า ทำไมต้องรักเขา เขาไม่ใช่คนดี ทำไมต้องทำดีกับเขาตลอด เค้ามีความลับเยอะนะ แล้วทำไม ถึงยังพยายามจะทำดีกับเขาตลอดเวลาเลยละ กลัว...กลัว..กลัวที่ผมจะรักเขา
และกลัว.....กลัวใจตัวเองจะห้ามใจไม่ไหว.....
และเขาก็เลยเริ่มเล่าความในใจเกี่ยวกับแฟนเก่าเขาให้ฟัง คร่าวๆว่า เขาทิ้งแฟนเก่าเขาไปทั้งหัวใจที่เขามี เพราะไม่อยากผูกมัด และเขาจะไปต่างประเทศแล้ว และเขาเองก็ไม่อยากจะผูกมัดผมเช่นกัน แต่เขากลับห้ามใจไม่ได้เลย
ผมโอบกอดเขาเอาไว้...ปลอบโยน โดยที่เขาร้องไห้พร่ำบอกขอโทษๆๆๆๆๆ หลายครั้งๆ
ทีแรกผมก็เชื่อสนิทใจว่ามันเป็นเช่นนี้จริงๆ จนมาวันหนึ่ง
ที่ผมนอนหลับอยู่ที่ห้องเขาและมีเสียงโทรสับของเขาปลุกผมให้ตื่น ผมดู หน้าจอในโทรสับ แล้วผมก็ช็อคจนทำไรไม่ถูกอีกเลย
"ที่รัก"
...
......ผมรีบตั้งสติทั้งหมดที่มี หยิบโทรสับของเขาและก้าวเดินไปหาเขาอย่างยากลำบาก
....และยื่นให้เขาโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
เขาตกตะลึง พูดไม่ออก ใวินาทีนั้นผมกัดฟันทนข่มความเสียใจเอาไว้อย่างมาก บรรยากาศเริ่มตรึงเครียดลงอย่างชัดเจน
แต่ผมก็พูดขึ้นมาก่อน ว่า เขาคนนั้นที่คุณรักกลับมาแล้วใช่มั้ย?
เขาก็ยิ้มๆแบบแห้งๆละบอกว่า ผมเนี้ยเป็นคนเดียวที่ทายเขาถูกหมดทุกๆเรื่องเลยจริงๆ
ผมเลยบอกเขาว่า งั้นจงกลับไปหาเขาเถอะ คุณรอคอยเขามาตลอดนินา แล้วก็อยากให้ตัดผมออกจากหัวใจของคุณด้วย
เขาถามว่า...ทำไม....
ผมบอกเขาไปว่า ผมไม่คู่ควรหรอกนี้สิคนที่คู่ควรกับคุณเขากลับมาแล้ว จงรักเขาอย่างที่หัวใจคุณเรียกร้องเถอะ แต่ผมจะไม่หายไปไหนหรอก แต่จะยินดีเป็นคนเดิมที่จะคอยดูแลคุณ ยามอยู่กรุงเทพจนกว่าคุณจะกลับไป....
เขาตอบกลับมาว่า เขานะ อยากรุ้ว่าจะมีใครไหมที่จะสามารถพิชิตใจเขาได้อย่างแท้จริง
ขอโทษที่ต้องทำให้อยู่ในสถานะตัวเลือก.....แต่ผมตอบไปเด็ดขาดว่า
ผมไม่เสียใจหรอก และผมก็ไม่ได้ต้องการเป็นตัวเลือกของใคร ผมไม่ใช่ของเล่นของใคร แต่ถึงยังงั้น ผมก็รักคุณ เพราะรัก ไม่หวังสิ่งตอบแทนรักที่เป็นตัวคุณต่อให้ผลลัพมันจะออกมาเลวร้าย ผมก็จะไม่มีวัน เสียใจ ที่ได้เลือกแล้วว่ารักคุณ เพราะคุณคือแรงบัลดาลใจผมทั้งชีวิตที่ผมเลือกแล้ว ผมเหนื่อยมามากพอแล้วกับความรักที่ผ่านมา ผมอยากหยุดที่คุณแม้จะไม่ได้ครอบครองตัวคุณทั้งกายและใจก็ตาม....กลับไปหาเขาเถอะ
หลังจากผมส่งเขาเข้าที่ทำงาน ใจผมมันอยู่ไม่สุข
จนผมต้องเริ่มที่จะสืบค้นหาเรื่องราวเกี่ยวกับเขาอย่างจริงจังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนกระทั้ง.....
...เสี้ยววินาทีนั้นผมทั้งล้มทั้งยืน.....
นี้สินะ....คำโกหกหลอกลวง.....นี้นะหรอ.....ความจริงที่แสนเจ็บปวด...เพราะแบบนี้ใช่มั้ย ถึงไม่บอกเฟสของคุณให้ผมรู้
เขา และคนนั้น สถานะ แต่งงานกันตั้งแต่ปี 2009 -2015 7ปี!!!!!!!!
น้ำตาผมไหลอาบแก้ม สมอง ความคิดในหัวทั้งหมด มันว่างเปล่า มันสับสนจนทำไรไม่ถูก ผมร้องไห้คร่ำครวณ สุดเสียง ระบายความเจ็บใจ ที่มีอย่างท่วมอกของคนๆนึ่ง ที่อยากมีความรัก ที่แท้จริง
ผมเอาแต่โทษตัวเอง ว่า นี้ผมทำอะไรลงไป นี้ผมกำลังทำตราบาปให้เขาทั้งสองคนหรือ นี้ผมกลายเป็นมารหัวใจของเขาทั้งคู่แล้วใช่มั้ย นี้ผมกลายเป็นมือที่สามที่จะช่วงชิงความรักของผู้อื่นแล้วหยั่งงั้นหรอ!!!!!!
ผมเป็นคนที่ถือเรื่องที่ ถ้าใครมีแฟนแล้วผมจะไม่ยุ่งและจะไม่มีวันหลงรักคนมีเจ้าของเด็ดขาด และตอนนี้ มันกำลังบีบหัวใจผมมากๆ
ผมกังวลว่าผมจะทำให้เขาทั้งสองคนจากที่คบมาหลายปี ต้องรักร้าวเพราะผมไม่ได้ ผมเอาแต่โทษตัวเอง ร้องไห้ จนฟุบหลับไปหลายตื่น แต่ก็ยังไม่อาจสลัดความจริงที่อยู่ตรงหน้าผมได้ จนผมตัดสินใจรวบรวมสติที่มันปลิวว่อยกระจาย
แล้วไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ผมนำทั้งหลักฐาน ที่ผมเจอ และทุกอย่าง ไปให้เขาดู เขาช็อค และร้องไห้ พูดไม่ออก
วินาทีนั้น ผมเลยบอกเขาว่า ถ้าเรายังอยากคบกันในฐานะเพื่อนหรือสถานะอะไรก็แล้วแต่ ช่วย....มาคุยให้เคลียกับเรื่องนี้ด้วย
และช่วยพูดความจริงซะทีเพราะผมคบกับคุณ ด้วยความจริงมาตลอดและนี้ ทำไมคุณต้องโกหกผม หลอกผมทำไม
เขาตกลงว่าจะคุยกับผม และยอมบอกความจริงทั้งหมด
ใช่แล้ว ผลสรุป หลังจากคุยกันจบก็คือ
เขาหลอกผม เพราะว่า เขาเหงา เขาไม่อยากบอกใครว่าเขามีแฟนแล้ว เขาขี้เกลียดมาตอบคำถาม ว่าแฟนไปไหน อยุ่ไหนทำไมไม่มา และสุดท้าย คือ เขายอมรับว่าเขาเป็นคนที่จิตใจโลเล และเขากลัวว่า จะไม่มีใครยุ่งกับเขาหรือ พาเขาไปไหนมาไหนหรือสนิทกันได้อย่างจริงใจโดยไม่รักกัน และผมไปรักเขาทำไมเขาบอกแล้วเขาไม่ใช่คนดี!!!
ผมเลยสอนแง่คิดอย่างใจเย็นให้เขาว่า
"ถึงแม้คุณจะโกหกผม ก็ไม่ได้ทำให้ผมรับไม่ได้ ตอนแรกโอเคร ผมรับไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับคุณ เพราะอะไรรู้มั้ย และผมก็ไม่เคยโกรธคุณด้วย เพราะว่าความจริงใจและความรักที่ผมสร้างมากับคุณ ผมจะไม่ยอมเสียมันไปง่ายๆ ไม่ว่าจะในสถานะเพื่อนหรือแฟนก็ตามหรือสถานะอะไรก็ช่างหัวมันเถอะ กว่าเราจะสร้างความรุ้สึกดีๆขึ้นมาขนาดนี้ใช้เวลาหลายวันมากมาย จะให้วินาทีเดียวมาเสียมันไปมันไม่ใช่เรื่องที่ผมควรจะทำ.....แน่นอนว่า ผมยินดีเป็นเพื่อนกับคุณเหมือนเดิม....แต่จริงๆคุณไม่จำเป็นต้องโกหกผมเลยก็ได้นะ? ถ้าคุณเอาความจริงมาคุยกับผมตั้งแต่แรก ทุกอย่างมันโอเคร ผมเองก็จะพาคุณไปไหนมาไหนได้ยังดูแลคุณ และที่สำคัญผมพร้อมจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณได้อย่างไม่มีอะไรแฝง ถ้าคุณยอมรับมาแต่แรกว่าคุณไม่มีแฟน แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ความรู้สึกในหัวใจระหว่างคุณกับผม ผมรู้ว่าคิดรู้สึกยังไงกับผม คุณหลอกผมได้แต่คุณหลอกตัวเองไม่ได้หรอก....."
แน่นอน ครับ ผมพูดแทงใจดำเขาเงียบเลย
"แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วผมก็ต้องรับผิดชอบ ความรู้สึกของผมที่ผมสร้างมันขึ้นมา ผมจะแบกรับความทุกข์ ของคุณ เอาไว้เอง คุณไม่ต้องกังวลอะไรอีก และจงรักแฟนของคุณให้มากๆ ใจเขาใจเราถ้าเขารู้ว่าคุณทำแบบนี้เขาจะเสียใจมากๆนะรู้มั้ยครับ.....
และไม่ต้องกังวล ผมไม่ทิ้งคุณไปไหนหรอก ผมจะยังดูแลปกป้องคุณเช่นเคยอย่างที่เคยทำจนกว่าคุณจะกลับไปต่างจังหวัด แต่อาจมีบางอย่างที่ผมจะลดลงและสร้างระยะห่างระหว่างเราในฐานะเพื่อน หรือ คนรู้จักกัน หรือจะสถานะอะไรก็ตามแต่....เพื่อตัวคุณเอง และเพื่อแฟนของคุณ...."
และผมมีอะไรบางอย่างมาให้คุณ
ผมควักรูปวาดที่ผมวาดขึ้นมาเองขนาดเท่าโปสกาดใบนึง ยื่นให้เขา เขาทำหน้างง แล้วถามว่านี้คืออะไร ให้ทำไม?
.....ถึงมันจะฟังดูงี้เง่า แปลกๆ แต่ผม ก็พูดออกไป ว่า
"นี้คือ มารในใจ มันจะเป็นเครื่องมือ ที่จะแสดงธาตุแท้ของคุณของออกมา
.....แน่นอนมันเป็นเครื่องมือทำลายความรักของผู้อื่น....และในทางกลับกันมันจะเป็นเครื่องมือที่สงเสริมให้คุณมีจิตใจที่ไม่โลเล และหนักแน่น
.....ผมได้ใส่บทกลอนเตือนสติคุณไว้ เวลาที่คุณเริ่มมีจิตใจที่โลเล ให้คุณพลิกด้านหลังภาพนี้มาอ่านมันซะ และจงท่องให้ขึ้นใจว่า.....
......
..........ผมคือ มารหัวใจของคุณทั้งสองคน...และผมคือมือที่สามที่จะทำลายความรักของคุณทั้งสองคน....ผมจะขอเป็นผู้ร้าย....ให้กับคุณ เพื่อที่คุณจะหนักแน่นกับความรักที่คุณมี
.....และด้านชั่วของเครื่องมือนี้คือ วันใดที่คุณมีจิตใจหนักแน่นไม่พอ.... จงเขียนความรุ้สึกของคุณที่มีต่อผม ลงไป เมื่อถึงวันที่คุณตัดสินใจได้แล้วว่า คุณจะเลิกกับเขา และมาเป็นคู่ชั่วๆเลวต่ำช้ากับผม.....แต่ถ้าคุณคิดว่า คุณโลเลทำไม่ได้ ก็ไปอ่านบทกลอนนั้นซะ
....หรือคุณอาจจะขยำทิ้งสักวันหรือเผาทิ้งไปซะผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าเห็นมันเป็นเรื่องไร้สาระ และมองว่า มารร้ายอย่างผมไม่อาจแทรกกลางระหว่างคุณสองคนได้......"
เขาอึ้งครับ และรับมันด้วยความเต็มใจ และเขาถามกลับว่า
ทำไมไม่โกรธเขาเลย ทำไมยังหวังดีกับเขาอีก ทำไมถึงจะพยายามช่วยเขา ทั้งๆที่เขาทำร้ายผมอยู่นะ ขอร้องละอย่ายึดติดกับเขาเลยได้มั้ย เขาเจ็บ เขารู้สึกผิดมากๆๆๆๆ
"ผมตอบไปว่า โกรธแล้วได้อะไรขึ้นมา โกรธแล้วมันมีไรดีขึ้นมากกว่านี้หรอ มีแต่จะทำให้แย่ลงๆ ในเมื่อ ปัญหามันเกิดขึ้นแล้ว เราก็ต้องแก้ไขมัน คุณก็รู้ว่าผมเป็นคนสู้ชีวิตแค่ไหน ผมสู้มาทั้งชีวิตแล้ว....และผมอยากรักษาคุณเอาไว้ต่างหาก ผมพร้อมที่จะให้อภัยคุณเสมอ....
แล้วก็ไม่เคยคิดว่า ความรักที่ผมมีให้คุณเป็นสิ่งยึดติด..... แต่ทุกความทรงจำล้วนมีค่า ที่จะเป็นแรงบัลดาลใจให้มีพลัง อย่างน้อยจะได้ไม่เสียแรงที่คุณ กับผมได้ช่วยกันสร้างมันขึ้นมา คุณไม่อยากเห็นผมกลับไป มีสภาพแย่ๆเหมือนอดีตใช่มั้ยละ เพราะงั้นผมจะ เสียเวลาเสียใจนานๆไปทำไม ผมสิ ที่สมควร จะต่อยอดมันขึ้นมา เพื่อไม่ให้คุณผิดหวัง.....ผมพอแล้วครับความรัก ให้มันจบลงตรงนี้นะ และผมไม่ต้องการใครมาแทนที่คุณ เพราะคุณจะเป็นแรงบัลดาลใจ ทั้งชีวิตให้กับผม เป็นแสงไฟ ที่ส่องสว่างในใจผมตลอดไป.... เราจะยังเป็นกันเหมือนเดิม และหลังจากวันนี้ไป เรามาเริ่ม พูดคุยกันด้วยความจริง กันเถอะครับ"
มันสวยงามใช่มั้ยละครับ....ดูเว่อๆไปหน่อยแต่ผม ก็ทำมันขึ้นมาจริงๆ และผมกับเธอก็ยังเป็นกันเหมือนเดิมยกเว้น อะไรที่มันมากไป ผมก็จะพยายาม เลี่ยงเอาไว้ เพื่อรักษาสถานะของเขาให้ดีที่สุด เพราะผมไม่อยากเสียเขาไปเลย ไม่ว่าจะเพื่อนหรือแฟน ออกจะเห็นแก่ตัวมากเลยนะครับ คนอย่างผมเนี้ย จะด่าผมก็ได้นะ แต่ผมคิดว่า ผมสมควรที่จะส่งเสริมให้ ทุกคนมีความรักที่สวยงาม ดีกว่าครับ
ผมแค่อยากระบายสิ่งที่อัดอั้นความรุ้สึกที่มีมาจนทุกวันนี้ ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ผมจะคิดว่ามันยังมีความหวังเสมอครับ