ขอเล่าเรื่องโดยสังเขปก่อนนะครับ เริ่มเลยผมกับแฟนเก่าเลิกกันครับ โดยที่เริ่มต้นที่ผมพูดประชดขอเลิกแต่สุดท้ายเค้าเลิกจริงๆ ผมง้อครับแต่ไม่ได้ผล ผมกับแฟนเราเป็นคนแรกของกันและกันครับ ไม่เคยคบใครมาก่อน รักมากและเสียใจมากครับ
หลังจากเลิกกัน(7เดือนก่อน)ก็เหมือนไม่ได้เลิกครับ ก็ยังคุยโทรศัพท์กันบ่อยเหมือนเดิม (ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ) เธอค่อนข้างรู้สึกมีความสุขกับสถานะของเธอ ณ ตอนนั้นครับ คือมีอิสระ เที่ยวได้เต็มที่ ไปไหนมาไหนก็ได้ และคุยกับผู้ชายคนไหนก็ได้ รวมถึงยังมีผมอยู่ข้างๆ (ผมเองไม่ยอมไป และเธอไม่ยอมปล่อย)
จนมาถึงช่วงหนึ่งน้องสาวเธอได้เตือนผมว่าระวังจะเสียใจโดยไม่รู้ตัว ผมจึงขอร้องน้องเธอให้บอกสาเหตุ น้องเธอบอกว่าเธอช่วงนี้คุยกับคนเยอะ (เอาง่ายๆว่าโสด) เมื่อรู้ควันออกหูครับโทรไป แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมาคือ เราเลิกกันแล้วนะ ถามว่าเข็ดไหมก็ยังครับ ด้วยความเชื่อว่าเราเธอไม่น่าจะลืมความรักของเราไปได้ และคิดว่าผู้ชายที่เข้ามาคุยเธอคงคิดแค่เพื่อน (เพราะเธอบอกแบบนั้น) ที่สำคัญเธอก็ยังไม่ปล่อยผมครับ ยังโทรหา อาจมีบางช่วงที่เธอเหมือนตัดสินใจจะหยุดแต่ก็ไม่..... ไม่เคยไม่คุยกันเกิน 3-5 วันเลย ยิ่งพอช่วงห่างสัก3วัน ก็จะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม
จนสุดท้ายสักช่วง1-1.5เดือนที่ผ่านมา เธอเริ่มโทรหาน้อยลง ผมก็เข้าใจว่าเพราะเธอทำงาน (เพิ่งเรียนจบ) คงจะเหนื่อย ไหนจะย้ายกลับมาบ้าน ครอบครัวใหญ่ คงวุ่นวาย ก็เลยไม่ได้เอะใจ ประกอบกับมีความอยากเลิก อยากตัดให้ขาดเพราะสถานะที่ไม่ชัดเจนก็เลยยิ่งทำให้ผมไม่ได้ติดต่อ แต่ในใจลึกๆของผมนั้น ยังรักครับและรอให้เธอกลับมาปรับปรุงและกลับมารักกันเหมือนเดิม แต่ด้วยตัวผมเองมันประเภทปากแข็ง+ปากร้าย ก็จะพูดเชิงไม่ต้องการจะกลับไปหรอกเพราะเธอไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ (แต่ก็คุยกับเขาทุกวัน)
สุดท้ายเมื่อราวๆ2-3อาทิตย์ก่อน เธอต้องลงมา กทม เพื่อมาสอบ กพ ทำให้ช่วงก่อนหน้านั้นสัก1อาทิตย์เราติดต่อกันน้อยเพราะเธอต้องเตรียมตัวสอบ ประกอบกับผมต้องส่งวิทยานิพนธ์ ทำให้ติดต่อกันน้อยลงเข้าไปอีก จนมาถึงช่วงที่เธอมาสอบที่ กทม ผมก็ไม่ได้โทรคุยกับเธอเลย และผมก็เหมือนเดิมครับ ใจนึงอยากเลิกขาด ใจนึงตัดไม่ขาดเลยไม่ติดต่อกับเธอ หลังจากนั้น4วันเธอติดต่อกลับมาเธอเพิ่งมาถึงบ้าน เธอบอกให้ฟังว่าเธอมีเรื่องจะเล่าให้ฟังว่าลงมา กทม ครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง(แต่ยังไม่เล่า เพราะเธอกำลังจะนอน) และก่อนวางเธอบอกไม่อยากกวนผมมาก เพราะผมนั้นงานยุ่ง เพราะต้องงานอีก อยากให้งานเสร็จก่อน
วันรุ่งขึ้นเธอก็ยังเงียบ ผมเองก็ไม่เป็นฝ่ายติดต่อไปก่อนเหมือนเคย จนสุดท้ายอดไม่ไหวโทรไป กำลังจะอ้าปากถามเรื่องราวต่างๆช่วงที่หายเงียบไป (คิดถึงมาก) เธอพูดคำนึงขึ้นมา เราเลิกติดต่อกันนะ ชั้นอยากทำในสิ่งที่ถูกต้อง และการที่เรายังติดต่อกันอยู่เป็นผลเสียกับผม อยากให้ผมเจอคนดีๆ หลังจากผมไล่ถามหาเหตุผล สุดท้ายเธอก็ยอมบอกว่าเธอกำลังคุยกับผู้ชายคนใหม่อยู่ ผู้ชายคนที่ซึ่งเธอเปิดรับเข้ามา หลังจากวันที่เราเลิกกัน ที่เริ่มเข้ามาด้วยฐานะเพื่อนในคณะ (น่าจะคนเดียวกับช่วงเวลาที่น้องเธอเตือนผม)
ด้วยความที่รักมากเหมือนเดิมครับ ยังคิดว่าเขากุเรื่องขึ้นมาเพื่อให้เราตัดใจจากเธอ ไล่ตื้อถามอยู่3วัน ก็แน่นอนในเหตุผลของเธอ คือเธอกำลังจะเริ่มคุยกับเขาอย่างจริงจัง และต้องการตัดปัญหาที่จะเกิดอย่าง แฟนเก่าออกไป หลังจากที่ได้รู้ความจริงครั้งนี้ผมตัดใจครับ ตัดจริงๆ เพราะในอดีตที่ผ่านมาส่วนหนึ่งที่ผมไม่ตัดใจจากเขาเพราะเธอไม่เคยมีเรื่องคนอื่น และที่เราเลิกกันก็ไม่ใช่เพราะคนอื่น ไม่เคยมีเรื่องคนอื่นเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ผมตัดขาดไม่ติดต่อเลย และเธอเองก็คงสมใจได้คุยกับคนใหม่ของเธอ เธอก็ทำในสิ่งที่ถูกต้องครับ ไม่ติดต่อ
2อาทิตย์ครับที่ผมจมอยู่กับอดีตของเรา นึกถึงแต่เรื่องอดีตของเรา และนึกในใจว่า ชั้นและเธอต่างก็เป็นคนแรกของกันและกัน ไฉนเธอจึงลืมเรื่องราวของเราง่ายถึงเพียงนี้ ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเรา และสามารถไปเริ่มกับคนใหม่ได้ง่าย ที่สำคัญตอนที่เราเลิกเราก็ยังคุยกันเหมือนไม่ได้เลิกด้วยซ้ำ
พยายามหาทางออกไม่ให้คิดมากด้วยการลองหาผู้หญิงคุยใหม่ อย่างว่าละครับผู้หญิงคนไหนเขาจะกล้าคุยกับคนแปลกหน้าอย่างสนิทใจได้ และด้วยความที่ผมนั้นตลอดเวลาที่คบกับแฟนเก่าคนนี้ ตลอดเกือบ3ปีไม่เคยกับผู้หญิงคนไหนเชิงชู้สาวเลย เลยทำให้รู้สึกว่าการทำแบบนี้ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ก็ยกเลิกวิธีทำให้ดีขึ้นด้วยวิธีนี้ไป สุดท้ายก็มานั่งจมกับความรู้สึกต่างๆในอดีตและสิ่งที่เธอนั้นได้ทำกับผมตั้งแต่เลิกกัน ผมจึงตัดสินใจเด็ดขาดจะไม่กลับไปหาเธออีกอย่างแน่นอน ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องรักตัวเองและต้องแยกให้ออกระหว่าง อดีตของเธอกับปัจจุบันของเธอ ก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ
จนเมื่อ2-3วันที่แล้ว เธอสมัครเฟซใหม่(เฟซเก่าเธอผมบล้อคไว้) และได้ส่งลิงค์การปฏิบัติตัวระหว่างคนที่เป็นแฟนกันที่รักกันจริง(พวกสามารถแกล้งแย่เล่นกัน ผายลมต่อหน้ากันได้) ผมก็อธิบายเหตุผลต่างๆไปว่า การที่เธอมาทำแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดี ไหนๆเธอก็ตั้งใจจะคุยกับเขาแล้ว
วันต่อมาเธอโทรมาหาด้วยเสียงสะอื้นและบอกกับผมว่า “ลืมผมไม่ได้” และคิดถึงผมทุกวัน และเธอได้บอกกันคนที่เข้ามาคุยแล้วว่าเธอลืมผมไม่ได้ คนนั้นก็เหมือนจะหายไปเลย ผมก็อธิบายเหตุผมต่างๆให้เธอฟังว่า ผมกลับไปไม่ได้แล้ว ผมไม่อยากกลับไปให้ใครมาทำร้ายผมอีก ที่ผ่านมาผมให้โอกาสมามากพอแล้ว
จนมาเมื่อเย็นวานเธอโทรมาอีก สะอื้นเหมือนเดิม ผมก็บอกเหตุผลเหมือนเดิม คราวนี้เธอทำประชดครับด้วยการพูดว่าไหนเธอก็เลวแล้ว ขอเลวให้สุดพูดประมาณว่าถ้าผมไม่กลับไป ต่อไปเธอจะมั่วผู้ชายให้หมดเลย หรือ ถ้าเธอลงมา กทม เธอไม่มีเพื่อนเธอจะทำยังไง หรืออื่นๆที่ทำให้ผมเป็นห่วงเธอ และด้วยคำพูดสุดท้ายเธอคิดถึงผมทุกวันๆ
ยอมรับครับว่าผมเป็นห่วงเธอมากๆ แต่การที่ผมยังติดต่อแบบนี้ไม่ดีแน่ทั้งผมทั้งเธอ อีกอย่างผมเข็ดกับสิ่งที่เธอทำกับผมมาก โอกาสที่ผมให้เธอนั้นมันมาหมดตอนที่เธอพูดกับผมว่าเธอจะลองคุยกับผู้ชายคนนั้นอย่างจริงจังแล้ว ที่สำคัญตอนนี้ผมกลัวมากคือกลัวการที่จะต้องกับมาคบกัน (ถ้าผมใจอ่อน) ถ้าเธอไปเริ่มกับผู้ชายคนใหม่ผมยังไม่ทุกข์ใจเท่าตอนนี้เลยจริงๆ
ใครเคยเจอเหตุการณ์ประมาณนี้และมีวิธีแก้ไขอย่างไร ลองมาแชร์ๆกันหน่อยครับ หรืออยากจะแนะนำผมก็ได้ครับ ส่วนในใจผมตอนนี้คือผมรู้สึกมีความสุขที่ได้ออกจากบ่วงที่ติดทนมากกว่า7เดือนนี้สักที และยังไงๆก็ไม่อยากกลับไปแต่หลังจากเธอกลับมาในลักษณะที่เธอลืมผมไม่ได้นั้น ทำให้ผมสงสารและไขว้เขวพอสมควรครับ
แฟนเก่ามาข้อคืนดี
หลังจากเลิกกัน(7เดือนก่อน)ก็เหมือนไม่ได้เลิกครับ ก็ยังคุยโทรศัพท์กันบ่อยเหมือนเดิม (ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ) เธอค่อนข้างรู้สึกมีความสุขกับสถานะของเธอ ณ ตอนนั้นครับ คือมีอิสระ เที่ยวได้เต็มที่ ไปไหนมาไหนก็ได้ และคุยกับผู้ชายคนไหนก็ได้ รวมถึงยังมีผมอยู่ข้างๆ (ผมเองไม่ยอมไป และเธอไม่ยอมปล่อย)
จนมาถึงช่วงหนึ่งน้องสาวเธอได้เตือนผมว่าระวังจะเสียใจโดยไม่รู้ตัว ผมจึงขอร้องน้องเธอให้บอกสาเหตุ น้องเธอบอกว่าเธอช่วงนี้คุยกับคนเยอะ (เอาง่ายๆว่าโสด) เมื่อรู้ควันออกหูครับโทรไป แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมาคือ เราเลิกกันแล้วนะ ถามว่าเข็ดไหมก็ยังครับ ด้วยความเชื่อว่าเราเธอไม่น่าจะลืมความรักของเราไปได้ และคิดว่าผู้ชายที่เข้ามาคุยเธอคงคิดแค่เพื่อน (เพราะเธอบอกแบบนั้น) ที่สำคัญเธอก็ยังไม่ปล่อยผมครับ ยังโทรหา อาจมีบางช่วงที่เธอเหมือนตัดสินใจจะหยุดแต่ก็ไม่..... ไม่เคยไม่คุยกันเกิน 3-5 วันเลย ยิ่งพอช่วงห่างสัก3วัน ก็จะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม
จนสุดท้ายสักช่วง1-1.5เดือนที่ผ่านมา เธอเริ่มโทรหาน้อยลง ผมก็เข้าใจว่าเพราะเธอทำงาน (เพิ่งเรียนจบ) คงจะเหนื่อย ไหนจะย้ายกลับมาบ้าน ครอบครัวใหญ่ คงวุ่นวาย ก็เลยไม่ได้เอะใจ ประกอบกับมีความอยากเลิก อยากตัดให้ขาดเพราะสถานะที่ไม่ชัดเจนก็เลยยิ่งทำให้ผมไม่ได้ติดต่อ แต่ในใจลึกๆของผมนั้น ยังรักครับและรอให้เธอกลับมาปรับปรุงและกลับมารักกันเหมือนเดิม แต่ด้วยตัวผมเองมันประเภทปากแข็ง+ปากร้าย ก็จะพูดเชิงไม่ต้องการจะกลับไปหรอกเพราะเธอไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ (แต่ก็คุยกับเขาทุกวัน)
สุดท้ายเมื่อราวๆ2-3อาทิตย์ก่อน เธอต้องลงมา กทม เพื่อมาสอบ กพ ทำให้ช่วงก่อนหน้านั้นสัก1อาทิตย์เราติดต่อกันน้อยเพราะเธอต้องเตรียมตัวสอบ ประกอบกับผมต้องส่งวิทยานิพนธ์ ทำให้ติดต่อกันน้อยลงเข้าไปอีก จนมาถึงช่วงที่เธอมาสอบที่ กทม ผมก็ไม่ได้โทรคุยกับเธอเลย และผมก็เหมือนเดิมครับ ใจนึงอยากเลิกขาด ใจนึงตัดไม่ขาดเลยไม่ติดต่อกับเธอ หลังจากนั้น4วันเธอติดต่อกลับมาเธอเพิ่งมาถึงบ้าน เธอบอกให้ฟังว่าเธอมีเรื่องจะเล่าให้ฟังว่าลงมา กทม ครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง(แต่ยังไม่เล่า เพราะเธอกำลังจะนอน) และก่อนวางเธอบอกไม่อยากกวนผมมาก เพราะผมนั้นงานยุ่ง เพราะต้องงานอีก อยากให้งานเสร็จก่อน
วันรุ่งขึ้นเธอก็ยังเงียบ ผมเองก็ไม่เป็นฝ่ายติดต่อไปก่อนเหมือนเคย จนสุดท้ายอดไม่ไหวโทรไป กำลังจะอ้าปากถามเรื่องราวต่างๆช่วงที่หายเงียบไป (คิดถึงมาก) เธอพูดคำนึงขึ้นมา เราเลิกติดต่อกันนะ ชั้นอยากทำในสิ่งที่ถูกต้อง และการที่เรายังติดต่อกันอยู่เป็นผลเสียกับผม อยากให้ผมเจอคนดีๆ หลังจากผมไล่ถามหาเหตุผล สุดท้ายเธอก็ยอมบอกว่าเธอกำลังคุยกับผู้ชายคนใหม่อยู่ ผู้ชายคนที่ซึ่งเธอเปิดรับเข้ามา หลังจากวันที่เราเลิกกัน ที่เริ่มเข้ามาด้วยฐานะเพื่อนในคณะ (น่าจะคนเดียวกับช่วงเวลาที่น้องเธอเตือนผม)
ด้วยความที่รักมากเหมือนเดิมครับ ยังคิดว่าเขากุเรื่องขึ้นมาเพื่อให้เราตัดใจจากเธอ ไล่ตื้อถามอยู่3วัน ก็แน่นอนในเหตุผลของเธอ คือเธอกำลังจะเริ่มคุยกับเขาอย่างจริงจัง และต้องการตัดปัญหาที่จะเกิดอย่าง แฟนเก่าออกไป หลังจากที่ได้รู้ความจริงครั้งนี้ผมตัดใจครับ ตัดจริงๆ เพราะในอดีตที่ผ่านมาส่วนหนึ่งที่ผมไม่ตัดใจจากเขาเพราะเธอไม่เคยมีเรื่องคนอื่น และที่เราเลิกกันก็ไม่ใช่เพราะคนอื่น ไม่เคยมีเรื่องคนอื่นเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ผมตัดขาดไม่ติดต่อเลย และเธอเองก็คงสมใจได้คุยกับคนใหม่ของเธอ เธอก็ทำในสิ่งที่ถูกต้องครับ ไม่ติดต่อ
2อาทิตย์ครับที่ผมจมอยู่กับอดีตของเรา นึกถึงแต่เรื่องอดีตของเรา และนึกในใจว่า ชั้นและเธอต่างก็เป็นคนแรกของกันและกัน ไฉนเธอจึงลืมเรื่องราวของเราง่ายถึงเพียงนี้ ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเรา และสามารถไปเริ่มกับคนใหม่ได้ง่าย ที่สำคัญตอนที่เราเลิกเราก็ยังคุยกันเหมือนไม่ได้เลิกด้วยซ้ำ
พยายามหาทางออกไม่ให้คิดมากด้วยการลองหาผู้หญิงคุยใหม่ อย่างว่าละครับผู้หญิงคนไหนเขาจะกล้าคุยกับคนแปลกหน้าอย่างสนิทใจได้ และด้วยความที่ผมนั้นตลอดเวลาที่คบกับแฟนเก่าคนนี้ ตลอดเกือบ3ปีไม่เคยกับผู้หญิงคนไหนเชิงชู้สาวเลย เลยทำให้รู้สึกว่าการทำแบบนี้ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ก็ยกเลิกวิธีทำให้ดีขึ้นด้วยวิธีนี้ไป สุดท้ายก็มานั่งจมกับความรู้สึกต่างๆในอดีตและสิ่งที่เธอนั้นได้ทำกับผมตั้งแต่เลิกกัน ผมจึงตัดสินใจเด็ดขาดจะไม่กลับไปหาเธออีกอย่างแน่นอน ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องรักตัวเองและต้องแยกให้ออกระหว่าง อดีตของเธอกับปัจจุบันของเธอ ก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ
จนเมื่อ2-3วันที่แล้ว เธอสมัครเฟซใหม่(เฟซเก่าเธอผมบล้อคไว้) และได้ส่งลิงค์การปฏิบัติตัวระหว่างคนที่เป็นแฟนกันที่รักกันจริง(พวกสามารถแกล้งแย่เล่นกัน ผายลมต่อหน้ากันได้) ผมก็อธิบายเหตุผลต่างๆไปว่า การที่เธอมาทำแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดี ไหนๆเธอก็ตั้งใจจะคุยกับเขาแล้ว
วันต่อมาเธอโทรมาหาด้วยเสียงสะอื้นและบอกกับผมว่า “ลืมผมไม่ได้” และคิดถึงผมทุกวัน และเธอได้บอกกันคนที่เข้ามาคุยแล้วว่าเธอลืมผมไม่ได้ คนนั้นก็เหมือนจะหายไปเลย ผมก็อธิบายเหตุผมต่างๆให้เธอฟังว่า ผมกลับไปไม่ได้แล้ว ผมไม่อยากกลับไปให้ใครมาทำร้ายผมอีก ที่ผ่านมาผมให้โอกาสมามากพอแล้ว
จนมาเมื่อเย็นวานเธอโทรมาอีก สะอื้นเหมือนเดิม ผมก็บอกเหตุผลเหมือนเดิม คราวนี้เธอทำประชดครับด้วยการพูดว่าไหนเธอก็เลวแล้ว ขอเลวให้สุดพูดประมาณว่าถ้าผมไม่กลับไป ต่อไปเธอจะมั่วผู้ชายให้หมดเลย หรือ ถ้าเธอลงมา กทม เธอไม่มีเพื่อนเธอจะทำยังไง หรืออื่นๆที่ทำให้ผมเป็นห่วงเธอ และด้วยคำพูดสุดท้ายเธอคิดถึงผมทุกวันๆ
ยอมรับครับว่าผมเป็นห่วงเธอมากๆ แต่การที่ผมยังติดต่อแบบนี้ไม่ดีแน่ทั้งผมทั้งเธอ อีกอย่างผมเข็ดกับสิ่งที่เธอทำกับผมมาก โอกาสที่ผมให้เธอนั้นมันมาหมดตอนที่เธอพูดกับผมว่าเธอจะลองคุยกับผู้ชายคนนั้นอย่างจริงจังแล้ว ที่สำคัญตอนนี้ผมกลัวมากคือกลัวการที่จะต้องกับมาคบกัน (ถ้าผมใจอ่อน) ถ้าเธอไปเริ่มกับผู้ชายคนใหม่ผมยังไม่ทุกข์ใจเท่าตอนนี้เลยจริงๆ
ใครเคยเจอเหตุการณ์ประมาณนี้และมีวิธีแก้ไขอย่างไร ลองมาแชร์ๆกันหน่อยครับ หรืออยากจะแนะนำผมก็ได้ครับ ส่วนในใจผมตอนนี้คือผมรู้สึกมีความสุขที่ได้ออกจากบ่วงที่ติดทนมากกว่า7เดือนนี้สักที และยังไงๆก็ไม่อยากกลับไปแต่หลังจากเธอกลับมาในลักษณะที่เธอลืมผมไม่ได้นั้น ทำให้ผมสงสารและไขว้เขวพอสมควรครับ