ทำไมยังจมอยู่กับอะไรเดิมๆ

สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน คือผมก็เป็นคนคนนึ่งที่ยังไม่ลืมอะไรเก่าๆที่ฝังใจในอดีตครับ นั้นก็คือ "แฟนเก่า" ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมยังคิดถึงเค้ายังโหยหายแต่เค้าเพียงคนเดียว ประเด็นที่ทำให้เลิกกันคงเป็นเพราะผมยังเด็กมากที่จะรู้จักคำว่า "รัก" ผมเคยผ่านความรักต่างๆมาก็พอสมควรแต่ผมไม่เคยได้สัมผัสรักที่ยาวนานขนาดนี้เลย คงทำให้ผมไม่รู้จักคำว่า "รักษา" ผมทำให้เธอเสียใจมากหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ให้โอกาสผม จนเธอเองทนไม่ไหว จนเธอต้องอึดอัดจนเธอต้องเฉยชาไป ในตอนนั้นผมเองคิดว่าเธอหมดใจไปแล้ว จึงได้บอกเลิกเธอเอง แล้วมารู้ทีหลังว่า ถ้าวันนั้นไม่บอกเลิกไป เราก็ยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ที่เธอเฉยชาใส่ผมเพราะเธอพยายามที่จะดัดสันดานของผมที่ชอบคิดเล็กคิดน้อย นู้นนี่นั้น เหมือนคนเป็นโรคประสาท แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เธอจะออกไปเที่ยวผมยังทะเลาะกันเลย เพราะผมกลัว กลัวว่าเธอจะไปทำอะไรในทางไม่ดี เช่น แอบไปเที่ยวกับใคร เพราะผมก็เคยทำมาก่อน แต่พอมารู้สึกตัวผมจะเอาเธอมาเปรียบเทียบกับตัวผมเองไม่ได้ เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นเลย เธอแค่เฟรนลี่ ใครทักมาก็ตอบไป ปกติ แต่ผมก็ระแวงตลอดกลัวคนมาจีบเธอ เราเคยทะเลาะถึงขั้นให้เธอไปตัดเพื่อน ซึ่งเพื่อนคนนั้นคือเพื่อนของเธอเอง ผมทำทุกทางให้สองคนนั้นต้องห่างกัน ตอนนั้นเธอก็ยอมที่จะออกห่างเพื่อผม แต่ผมละไม่เคยที่จะหยุดระแวงเลย พยายามหาวิธีทางมาตาม มาสืบ ตลอดแต่จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลย ตลอดเวลาที่เลิกกันมา ผมรู้สึกจมกับความผิดนี้มาตลอดไม่ว่าจะวันไหน พยายามไปขอคืนดีแล้ว ขอร้องแล้ว เธอก็ไม่ตอบตกลงเลยสักครั้ง เธอบอกแค่ว่าความผิดที่ผมทำ เธอไม่คิดถึงมันเลย เธอไม่เคยโกรธ แค่ถ้าให้เธอกลับไปทนอีก เธอคงไม่ไหว ใช่ครับเพราะอะไรละ เพราะสันดานของผมเองที่เป็นแบบนี้ขณะตอนที่ไปขออีกดี ผมยังประชดใส่เธออีกเพราผมไม่ได้คำตอบที่ผมต้องการ ต่อจากการประชดกลับกล้ายเป็นผมเองที่รู้สึกผิดหนักขึ้น หนักขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ยอมรับความผิดที่ก่อไว้ ถามว่ามีคนเข้ามาในชีวิตผมไหม หลังจากที่เลิกมีครับ มีหลายเข้ามา แต่ทำไมความรู้สึกผม มันเหมือนไม่เปิดรับใครเลย ผมรู้สึกว่าเธอ(แฟนเก่า) เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตผม หลายต่อหลายคนที่เข้ามาพอคุยๆกันไปสักคนผมก็รู้สึกว่าทำยังไงมันก็ไม่ใช่ ไม่รูว่าจะทำยังไงต่อดี เพราะทุกวันนี้ผมยังฝันเห็นแต่เรื่องของผมและเธอตลอดเลย มันอาจจะดูเวอร์หรือป่าวแต่มันคือเรื่องจริงที่ผมเจอแทบจะทุกๆเช้าที่ตื่นมา ผมคิดถึงเธอมากๆ คิดถึงจนบ้างครั้งต้องหยุดสิ่งที่ทำมานั่งทบทวนอะไรต่างๆ ที่ผมทำไว้ มันทรมานมากเลยที่ต้องมารู้สึกแบบนี้ ผมจมกับความรู้สึกแบบนี่มาหลายเดือน เมื่อไหร่มันจะจบสักที.... ยังไงขอคำแนะนำด้วยนะครับขอบคุณครับ