เราเป็นคนบอกเลิกแฟนที่คบกันมา 2 ปี 5 เดือนค่ะ ด้วยเหตุผลทางครอบครัว ซึ่งกดดันมากๆ และด้วยอารมณ์ของอีกฝ่ายที่อารมณ์ร้าย ในที่สุดความรักก็พ่ายแพ้ค่ะ
ตอนแรกเค้าดูทรมานมาก เรารู้สึกแย่มากที่ทำให้เค้าเป็นแบบนั้น รู้สึกผิดมาก เราก็แน่เช่นกันแต่เราไม่บอกใครต่อหน้าเพื่อนก็ยิ้มแย้ม เพื่อนก็บอกว่าทำใจเก่ง แต่ที่ไหนได้กลับมาบ้าน ร้องไห้ตลอด เพราะเราเลิกกันทั้งๆที่ยังรักกันอยู่ แต่พอมาหลังๆก็เห็นว่าเค้าดีขึ้นไปเที่ยวไป Hang Out กับเพื่อน แต่เราไม่สามารถไปได้ต้องอยู่กับบ้านเนื่องจากที่บ้าน ไม่ยอมให้ออกไปไหนกลางคืนเลยค่ะ เราต้องจมปลักอยู่กับความคิดเดิมๆทุกๆวัน ปลอบตัวเองว่าเวลาจะช่วยให้ทุกๆอย่างดีขึ้น
พอมาถึงจุดหนึ่งที่เค้าหยุดทุกอย่างกับเราแล้ว บล้อคเราแล้วไม่ต้องการติดต่ออีก นั่นหมายความว่าเราไม่สามารถแอบดูเค้าอยู่ห่างๆได้อีก ทุกวันนี้ทำได้แค่แอบดูเค้า จากเฟสบุ้คเพื่อนเค้า และเวลามาเม้นในพันทิปตามกระทู้ต่างๆนี่แหละค่ะ ดูโรคจิตเนอะ
เพื่อนๆมีวิธีทำใจอย่างไรบ้างคะ ที่จะลืม และไม่คิดถึงเค้า คือทุกวันนี้เราคิดถึงเค้าทุกวัน คิดถึงหน้าตา รอยยิ้ม กอด ทุกๆอย่างที่เป็นเค้า ถ้าเค้าได้เข้ามาอ่านก็คงบอกได้แค่ ขอโทษ และคิดถึงเค้าตลอด ความรู้สึกเดิมๆมันไม่เคยไปไหนเลยจริงๆ
ใครเคยบอกเลิกแฟน แล้วยังรักเค้าอยู่บ้างคะ?
ตอนแรกเค้าดูทรมานมาก เรารู้สึกแย่มากที่ทำให้เค้าเป็นแบบนั้น รู้สึกผิดมาก เราก็แน่เช่นกันแต่เราไม่บอกใครต่อหน้าเพื่อนก็ยิ้มแย้ม เพื่อนก็บอกว่าทำใจเก่ง แต่ที่ไหนได้กลับมาบ้าน ร้องไห้ตลอด เพราะเราเลิกกันทั้งๆที่ยังรักกันอยู่ แต่พอมาหลังๆก็เห็นว่าเค้าดีขึ้นไปเที่ยวไป Hang Out กับเพื่อน แต่เราไม่สามารถไปได้ต้องอยู่กับบ้านเนื่องจากที่บ้าน ไม่ยอมให้ออกไปไหนกลางคืนเลยค่ะ เราต้องจมปลักอยู่กับความคิดเดิมๆทุกๆวัน ปลอบตัวเองว่าเวลาจะช่วยให้ทุกๆอย่างดีขึ้น
พอมาถึงจุดหนึ่งที่เค้าหยุดทุกอย่างกับเราแล้ว บล้อคเราแล้วไม่ต้องการติดต่ออีก นั่นหมายความว่าเราไม่สามารถแอบดูเค้าอยู่ห่างๆได้อีก ทุกวันนี้ทำได้แค่แอบดูเค้า จากเฟสบุ้คเพื่อนเค้า และเวลามาเม้นในพันทิปตามกระทู้ต่างๆนี่แหละค่ะ ดูโรคจิตเนอะ
เพื่อนๆมีวิธีทำใจอย่างไรบ้างคะ ที่จะลืม และไม่คิดถึงเค้า คือทุกวันนี้เราคิดถึงเค้าทุกวัน คิดถึงหน้าตา รอยยิ้ม กอด ทุกๆอย่างที่เป็นเค้า ถ้าเค้าได้เข้ามาอ่านก็คงบอกได้แค่ ขอโทษ และคิดถึงเค้าตลอด ความรู้สึกเดิมๆมันไม่เคยไปไหนเลยจริงๆ