ชื่อ เปาค่ะอายุ 23ปี ค่ะ เป็นลูกคนกลาง ภูมิหลังตอนเป็นเด็กที่อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะเปาเคยถูกแม่ไปเปรียบกับเด็กบ้านอื่นบ่อยๆค่ะ และถูกท่านตีและขึ้นคำหยาบทุกครั้งที่มีปัญหา ส่วนตัวเข้าใจค่ัะว่าตอนเราเด็กบ้านเราจนแม่เครียดเราสงสารท่านมากกว่าหากมองในมุมมองของแม่ แต่ปัจจุบัน รู้ว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องการเข้าสังคมจนถึงคุณค่าในตัวเอง จะขอยกตัวอย่างประกอบน่ะค่ะ หากเราคบกับเพื่อนกลุ่มใหญ่เรามักอิจฉาคนที่เพื่อนมักจะสนใจ และเราก้อจะเลียนแบบคนๆนั้นเพื่อให้เป็นที่ยอมรับบ้าง ในบางกรณีที่ต้องอยู่กับเพื่อนสองคนมักจะคิดว่า ถ้าตอนนี้เราคือคนที่เพื่อนๆรัก มันต้องสนุกกว่านี้ จนทำให้กังวลวิตกกลัวเพื่อนที่อยู่ด้วยอึดอัด เปนคนพูดน้อย แต่ลุยๆและร่าเริง เฮฮา ต่างจากความคิดในหัวเลย มักเป็นคนที่นั่งหัวเราะมากกว่าจะเป็นคนนำ ไม่ชอบเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟังเพราะคอดว่าไม่สำคัญ รู้เลยว่าชอบเทียบกับคนอื่นบ่อยๆว่าถ้าเป็นเค้าเราคงดีกว่านี้ ไม่ขัดใจ อยากเป็นที่ยอมรับ แม้จะอ่านหนังสือพัฒนาตัวเองแล้วแต่ยังไม่ดีขึ้น จนปัจจุบันต้องทำงานแล้วแต่ปัญหานี้ยังหนักใจ จึงข พื้นที่ตรงนี้ระบายและขอคำแนะนำที่เป็นการปรับใจในขั้นจิตใต้สำนึก ขอความกรุณาเป็นการโต้ตอบในเชิงสร้างสรรค์ หากมีอะไรไม่เข้าใจหริอตกหล่นเปายินดีแก้ไขกระทู้ให้ดีขึ้นเสมอค่ะ เปา
ขอคำปรึกษา เรื่องคุณค่าในตัวเอง Help mee!!!